Κυριακή 30 Μαρτίου 2008

SHOPPING THERAPY

Χθες ξημέρωσε με λιακάδα. Μια μέρα χαρά θεού. Αποφάσισα λοιπόν μετά από μια κουραστική βδομάδα να κάνω κοπανα από το γραφείο και να πάω για shopping therapy. Η αγαπημένη συνήθεια των γυναικών. Χρειάζεται ποτέ ποτέ και ας γκρινιάζουν οι άντρες. Εγώ προτιμάω να πηγαίνω για ψώνια σε πολυκαταστήματα επειδή η πρόσβαση είναι εύκολη. Πηγαίνω κατεβάζω (δηλ μου κατεβάζουν) το ηλεκτροκίνητο αμαξιδιο και τελείωσε. Φαντασθείτε να πήγαινα σε καταστήματα που δεν ήταν σε ένα χώρο. θα έπρεπε να επαναλάβω την ίδια διαδικασία τουλάχιστον 3-4 φορές. Μπαίνω λοιπόν μέσα ΄΄τσακώνω΄΄ ένα καλάθι και αφού το τοποθετώ στα χέρια του αμαξιδιο, προχωρώ προς το εσωτερικό του καταστήματος, χαζεύοντας εδώ και εκεί. Πρέπει να πω πως πριν πάρω το αμαξιδιο το shoping για μένα ήταν σκέτη ταλαιπωρία. Τώρα είναι απόλαυση. Πρώτη στάση στο τμήμα ένδυσης. το μάτι μου πέφτει σε ένα πολύ όμορφο σετ (δεν σας πω τι, θα με κόψει το ραδιοτηλεοπτικό...) αλλά...τι πρωτότυπο είναι πολύ ψηλά. Τώρα τι κάνουμε? Δυο επιλογές έχω, το αφήνω και ψάχνω στα χαμηλότερα ράφια ή λέω σε κάποιον υπάλληλο να με βοηθήσει. Έλα όμως που όταν μου μπει κάτι στο μάτι δεν ξεκολλάω. Για καλή μου τύχη μια υπάλληλος πρόσεξε πως κοιτούσα επίμονα το συγκεκριμένο σετ και προσφέρθηκε και μου το κατεβάσει. Την ευχαρίστησα, το πήρα και συνέχισα την περιπλάνηση μου. Δεύτερη στάση ήταν στο βιβλιοπωλείο του καταστήματος. Ως κλασική βιβλιοφάγος όταν μπω σε βιβλιοπωλείο ξεχνάω να βγω... Χάνομαι στο μαγικό κόσμο των βιβλίων. Λατρεύω την μυρωδιά που αναδύουν όταν τα ξεφυλλίζω. Χθες το καταευχαριστηθηκα. Δεν με περίμενα κανείς και είχα όσο χρόνο ήθελα να περιπλανηθώ μέσα από τους τίτλους και τις περιλήψεις σε άλλες εποχές και μέρη. Βέβαια φόρτιζα πάντα να τοποθετώ το αμαξιδιο μου με τέτοιο τρόπο ώστε να μην εμποδίζω τους άλλους πελάτες. Είχα απορροφηθεί τόσο πολύ που όταν κατά τύχη κοίταξα το κινητό μου είδα πως είχα περάσει 1 μίση ώρα εκεί. Από το βιβλιοπωλείο βγήκα με τέσσερα βιβλία στο καλάθι και πάνω από το μισό ποσο του προϋπολογισμού μου ξοδευμένο. Χρειαζόμουν ένα καφέ επειγόντως. Προχωράω προς την έξοδο για να πάω στην καφετερία απέναντι...και μένω κόκαλο. Έβρεχε. Που είχε πάει η λιακάδα που είχε όταν έμπαινα στο πολυκατάστημα λίγες ώρες πριν? Υπολογίζω την απόσταση μέχρι την καφετερία. Αν έβαζα την τελευταία ταχύτητα θα τα κατάφερνα.. Ο σερτζουριτας του καταστήματος που με βλέπει διστακτική με ρωτάει αν είχα παρκάρει μακριά. Του απαντάω ευγενικά πως δεν θα έφευγα ακόμα. Περνάω την τσάντα μου στην πλάτη του αμαξιδιο την κατεβάζω ως κάτω έτσι ώστε να καλύψει την μπαταρία και να την προφυλάξει από την βροχή. Βάζω ταχύτητα και ξεκινώ. Ουφ ευτυχώς δεν πάτησα κανέναν χριστιανό. Και εκεί που λέω ωραία θα πιω το καφέ μου που τόσο λαχταρούσα...η καφετερία δεν διέθετε ράμπα για να μπω μέσα. Έκατσα έξω σε ένα τραπέζι. Ο σερβιτόρος μου είπε να με βοηθήσει να μπω μέσα. ΄΄Όχι φίλε δεν σε έχω ανάγκη΄΄ είπα από μέσα μου νευριασμένα. Του είπα πως και έξω μια χαρά είμαι απλώς θα ήταν καλό να έφτιαχναν ράμπα για τα καροτσάκια...Με κοίταζε με ένα βλέμμα σαν να το έλεγα κάτι εξωπραγματικό. Εντάξει για να μην τα τραγικοποιω όμορφα ήταν έξω ,δεν έκανε κρύο και απολάμβανα να βλέπω την βροχή. Αλλά γιατί να μην έχουμε την δυνατότητα της επιλογής? Καθώς επέστρεφα στο πολυκατάστημα σκέφτηκα να φρεσκαριστώ λίγο στις τουαλέτες. Πήγα και τι έκπληξη υπήρχε τουαλέτα για άτομα με αναπηρία. Έτσι τουλάχιστον έδειχνε το σηματάκι της πόρτας. Ανοίγω την εν λόγω πόρτα και τι βλέπω? μια συνηθισμένη τουαλέτα, με 2 χειρολαβές μόνο, ίδιο μέγεθος με τις άλλες το κυριότερο. Τα καρότσια που έχουν τα άτομα με αναπηρία τι θα τα κάνουν, θα τα καταπιούν? Δεν χρειάζεται πολύ σκέψη για να καταλάβουν ότι οι τουαλέτες πρέπει να κατασκευάζονται ευρύχωρες ώστε να μπαίνει το άτομο μαζί με το αμαξιδιο του. Τελικά το άφησα λίγο πιο πίσω από την ανοικτή πόρτα και κρατώντας το χερούλι της πόρτα μπήκα και τη έκλεισα. Αλλά τι γίνεται με άτομα που δεν έχουν αυτήν την δυνατότητα?Η τελευταία στάση ήταν το τμήμα καλλυντικών, έτσι σε πείσμα των προηγούμενων περιστατικών που με κατέβαλαν ψυχικά λίγο, αποφάσισα να ανέβω δοκιμάζοντας , κολόνιες, κρέμες και αλλά που αναδεικνύουν την θηλυκότητα μιας γυναίκας..

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

η Ελλαδιτσα μας δεν φημιζεται για την προσβασιμοτητα της αλλα τουλαχιστον ενδιαφερομαστε για τον συνανθρωπο,κατι ειναι και αυτο.
φιλικα
Δεσποινα

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ με την Δέσποινα, μου άρεσε πολύ που έβγαλες το άχτι σου στα καλλυντικά στο τέλος του κειμένου και το που σκέπασες την μπαταριά του ηλεκτρ. καροτσιού (καμιά δεν θα το σκέφτονταν αυτό), κάτι που στο αντίθετο φύλο, οι άντρες βγάζουν τα αποθουμενα τους ενός π.χ. ποδοσφαιρικού αγώνα (φωνές, βρισιές, μπύρες), video game κλπ, προσπαθώ να αποφύγω αυτές τις συνήθειες ακολουθώντας τα βήματα του .... Τζωννυ Ουωκερ (όχι στο ποτό βρε, στο περπάτημα εννοώ) οπού με ηρεμεί πραγματικά !!!

Φιλια Μαρί μου ...

Μ.Β.

An-Lu είπε...

Φορεματάκι δεν αγόρασες ;-)

ΜΑΡΙΑΝΝΑ είπε...

Συγνωμη που αργησα να απαντησω στα σχολια σας αυτες τις μερες γινεται χαμος στην δουλεια. Το ενδιαφερον για τον συνανθρωπο ειναι ενα απο τα κυρια χαρακτηριστηκα των ελληνων και ευτυχως δεν εχει εξαφανιστει στο βομο των γρηγορων ρυθμων της ζωης του νεοελληνα.
Κωστη μου ειναι αυτο που λεμε ΄΄δεν θελει κοπο ,θελει τροπο΄΄. Ειμαι σιγουρη πως και εσυ εχεις σκεφτει διαφορες πατεντες ή κολπα για να ξεπερασεις ενα εμποδιο ή μια δυσκολη κατασταση.
An-lu οχι φορεματακι δεν πηρα (δυστηχως),δεν βρηκα κατι να μαρεσει...αλλα ολο και κατι θα βρω. Αλλωστε καλοκαιρακι ερχεται

Marina είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.