Την προηγούμενη βδομάδα ήταν η ημέρα της γυναίκας και σκέφτηκα πως είναι μια καλή ευκαιρία να γράψω για την θηλυκή υπόσταση μιας γυναίκας με αναπηρίας. Όχι πως διαφέρουμε ουσιαστικά από τις άλλες γυναίκες. Τα θέλω μας είναι ίδια, και πιστεύω πως όλες αγωνιζόμαστε για να κάνουμε τα όνειρα μας πραγματικότητα.
Τώρα πια πιστεύω πως κάθε γυναίκα έχει το δικό της δυνατό σημείο αρκεί να φορτίζει να το αναδεικνύει. Δηλαδή πρέπει να είμαστε όλες μοντέλα για να νιώθουμε ωραία? Πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας. Μια γυναίκα σε αναπηρικό αμαξιδιο ίσως δεν μπορεί να λικνίσει τους γοφούς της καθώς περπατάει αλλα υπάρχουν τόσα αλλα που έχει την δυνατότητα να κάνει για να αναδείξει την ομορφιά της και την θυλικοτητα της. Πολύ περισσότερο για την δική της αυτοπεποίθηση. Μέχρι την ενηλικίωση μου δεν είχα βάλει πολλές φορές φορέματα ή φούστες. Έβαζα ωραία παντελόνια και μπλουζάκια που μου πήγαιναν και με βόλευαν. Εκείνη την εποχή είχα την εντύπωση πως δεν μου ταίριαζαν τα φορέματα.
Πέρασαν αρκετά χρόνια για να συνειδητοποιήσω ότι αυτή την εντύπωση , μου την είχε καλλιεργήσει άθελα της η τότε φυσιοθεραπεύτρια μου. Εδώ πρέπει να τονίσω πως στην συγκεκριμένη φυσιοθεραπεύτρια οφείλω παρά πολλά. Θα ήμουν αχάριστη αν δεν αναγνώριζα την καθοριστική της συνδρομή στην βελτίωση μου. Με αυτήν έκανα τα πρώτα μου βήματα, όπως τα περιέγραψε σε ένα άλλο ποστ. Πάντα θα την αγαπώ και θα την εκτιμώ βαθιά και ας έχουν χωρίσει οι δρόμοι μας. Ας ξαναγυρίσω όμως στα προηγούμενα. Θεωρούσε σωστό να μας τονίζει πως τα παντελόνια και οι φόρμες ήταν το ιδανικό ντύσιμο για εμάς αφού συνήθως μας σήκωναν αγκαλιά οι γονείς μας. Και δεν διαφωνώ αλλά σκεφτείτε τι επίδραση έχουν αυτά τα λόγια σε μια έφηβη κοπέλα. Μέσα στο μυαλό της παίρνουν απίστευτες διαστάσεις και την οδηγούν σε σκέψεις όπως ΄΄τα ποδιά μου είναι στραβά και πρέπει να τα καλύπτω με παντελόνια για να μην φαίνονται΄΄. Αυτά είναι λόγια μιας έφηβης φίλη μου αλλά ίσως τα είχα σκεφτεί και εγώ στην ηλικία της..
Κάποια στιγμή αναρωτήθηκε μια συμφοιτήτρια γιατί δεν βάζω ποτέ φούστες. ΄΄Δεν μου πάνε΄΄ απάντησα. Χαμογέλασε παιχνιδιάρικα και την επόμενη μέρα με κάλεσε σπίτι της για καφέ. Κάποια στιγμή ενώ πίναμε φραπέ πετάχτηκε όρθια και πήγε μέχρι το δωμάτιο της. Γύρισε κρατώντας ένα πράσινο κοντό φορεματάκι σε απλή γραμμή. τι είναι αυτό? Δοκίμασε το αλλιώς θα σου το βάλω εγώ. Έχεις τρελαθεί εντελώς, της απαντάω ενώ είχα ξεκαρδιστεί στα γέλια... Ήταν τέλειο πάνω μου. Ένιωθα σαν να είχα κάνει την μεγαλύτερη αταξία του κόσμου αλλά μ' άρεσε...σαν τα παιδάκια που κρύβονται στην κρεβατοκάμαρα της μαμά και φοράνε τα ρούχα της. Όταν ετοιμαζόμουν να φύγω πήγα να της επιστρέψω το φόρεμα...΄΄δικό σου είναι , άλλωστε τι θα βάλεις το βράδυ που θα πάμε για κλαμπικ?΄΄. Από τότε έχω εμπλουτίσει (και με το παραπανω) την ντουλάπα μου με φορεματα για ολες τις ωρες...Νιώθω όμορφα, δεν ντρέπομαι για το σώμα μου και βλέπω στο βλέμμα των άλλων την επιδοκιμασία.
10 σχόλια:
Μαρί μου, πραγματικά θα ήθελα να σε δω με τα ωραία φορεματάκια σου να σε θαυμάσω & καλά έκανες, αυτό δίνει μια θηλυκότητα ως γυναικά.
Ποτέ δεν μου άρεσε σε μια γυναικά να φοράει παντελόνια, να κρύβει αυτή την ομορφιά (αμαρτία θα έλεγα) αυτό που μας έδωσε ο Θεός ...
Είχα το ίδιο περιστατικό σε φίλη μου, κωφή (ομοφυλόφιλη), εδώ στη δουλειά μου και πολύ συχνά φορούσε παντελόνια, είχε πολύ όμορφο κανονικό σώμα που το έκρυβε από ντροπή, της έλεγα συχνά (για να την κάνω να αλλάξει γνώμη): ξέρεις σήμερα βαριέμαι [.....] μαζί με τα δικά σου αγορίστικα παντελόνια ...
Θύμωνε, ξαναθύμωνε (χα χα), ξάφνου ένα πρωί ήρθε στο καφενείο, με νέο λουκ κομμένα κοντά μαλλιά σαν Γαλλίδα, μαύρη εφαρμοστή μπλούζα, μίνι φούστα πράσινη (σκούρο) που έφτανε πάνω από τα γόνατα, εφαρμοστό κολάν, άνετα καφέ παπουτσάκια ίσια (χωρίς τακούνι) ...
Πηγα να πνιγώ από το καφέ με κάτι δυνατούς βήχαδες, τα έπαιξα ...
Αρχίζω τα ωραία κομπλιμέντα μου (χα χα) σαν μικρο παιδί, την κέρασα, την παραδέχτηκα ως ΓΥΝΑΙΚΑ (και έχασα το στοίχημα μου) ...
Φιλια πολλά Μαρί μου !!!
Μ.Β.
Κωστή μου, να με δεις ευχαρίστως με τον ορο να είσαι φρόνιμος...
Άσχετο, έχεις βελτιωθεί παρα πολύ στο γράψιμο.
νομιζω πως η συμφιλιωση ολων των γυναικων με τα φορεματα εχει περασει μεγαλη κριση.
πριν την δεκαετια του 80 τα φορεματα και οι φουστες ηταν επιβεβλημενα στις γυναικες μετα ομως την φεμινιστικη επανασταση των γυναικων που στην αμερικη ειχε ηδη ξεκινησει, αυτη η επιβολη καταργηθηκε και εγιναν μοδα τα παντελονια.
θυμαμαι παλιοτερα προ δεκαπενταετιας μονο οι μεγαλες γυναικες φορουσανε φουστες,οι μοντερνες φορουσανε παντελονια.
τα τελευταια χρονια αρχισε να ερχετε στη μοδα παλι η φουστα.
οπως και να εχει ειναι σημαντικο να νιωθουμε καλα με το σωμα μας.
φιλικα
Δεσποινα
Δεσποινα αυτης της αποψης ειμαι. Με τα ρούχα μας πρέπει να νιώθουμε όμορφα εμείς πρώτα από όλα. Αν κάτι είναι στην μόδα αλλά κρίνω εγώ (εδώ είναι το θέμα του κειμένου, να έχουμε την δυνατότητα επιλογής)πως δεν πάει στο στυλ μου, δεν θα το βάλω. Αλλα να το επιλέξω εγώ , όχι να μου καλλιεργούν την εντύπωση πως εξαιτίας της αναπηρίας, μου αποκλείονται κάποια ρούχα..
συμφωνω απολυτα πως πρεπει να τα βρησκουμε με τον εαυτο μας γενικα βεβαια καταλαβαινω και την αναγκη του ανθρωπου να αναδυκνυει τα καλα του και να κρυβει τα ασχημα...ειχα μια σχεση πριν λιγο καιρο με μια κοπελα που απο την πολυομελητιδα ειχε πολλες ουλες στα ποδια και ετσι φορουσε παντα παντελονι.δεν θα την αναγκαζα ποτε να βαλει φουστα,την ¨πιεσα¨ ομως να με αφησει να τις δω να τις πιασω να δω αν ποναει.
αν θες να εισαι με καποιον πρεπει να γνωρισεις και το σωμα του και την ψυχη του,αλλιως δεν υπαρχει αληθινη επαφη.
φιλικα
Δεσποινα
Δέσποινα χαίρομαι πολύ που μου γράφεις γιατί από τις απαντήσεις σου διαπιστώνω ότι είσαι ένα άτομο κατασταλαγμένο. Έχεις δίκιο που λες ότι αληθινή επαφή υπάρχει μόνο όταν γνωρίσουμε (και μας αφήσει να γνωρίσουμε) τις ούλες (σωματικές και ψυχικές)του συντρόφου μας. Αυτές οι ούλες είναι η ιστορία μας, οι εμπειρίες μας. Σε ένα κείμενο στο http://www.disabled.gr αναφέρεται σε εμπειρίες ζευγαριών, ο σύντροφος μιας γυναίκας με κινητικά προβλήματα λέει ότι λατρεύει τις ούλες της γυναίκας του γιατί μέσα από αυτές έγινε η γυναίκα που ερωτεύτηκε.
μπορει να μην εχω εγω προσωπικα καποιο προβλημα (εκτος απο τον καλο στον εγκεφαλο) αλλα εχω γνωρισει ατομα με αναπηριες/ικανοτητες/αναγκες κτλ κτλ σε ολα τα επιπεδα της ζωης μου...συγγνενη,φιλο,δουλεια,συντροφο
κοινως εχω φαει πολλα στη μαπα!
οι ουλες ειναι το τελευταιο,γιατι πολλοι κουβαλανε τοσα κομπλεξ που του λες τραβα ρε πνηξου σε καμια θαλασσα και αυτος σε λεει και ρατσιστρια αλλα εσυ χεστικες γιατι δεν θα περιθαλψεις ολες τις κομπεξαρες της γης.
ο ανθρωπος αμα ειναι κομπλεξαρες γινεται και χωρις αναπηρια/ικανοτητα/αναγκη.
φιλικα
Δεσποινα
Δεσποινα μου τα κολμπεξ ειναι θεμα χαρακτηρα του καθε ατομου. Απο προσωπικη πειρα και απο την συναστροφη και με ΑμΕΑ και μη, εχω καταληξει σε αυτο το συμπερασμα. Ξερω ατομα που το προβλημα τους ειναι πολυ μικρο σε βαθμο που δεν διακρινεται καν και ομως ειναι γεματοι κολμπεξ και ανασφαλειες εξαιτιας της αναπηριας. Ενω υπαρχουν αλλοι που ειναι μεσα σε ολα, δραστηρια ατομα, που δεν αφηνουν την αναπηρια να μπει εμποδιο στην ζωη τους
καλα ας αφησουμε τα κομπλεξ και ας περασουμε σε ευχαριστα
περιμενω κειμενο με ευτραπελα και κουφα που σου εχουν συμβει!
φιλικα
Δεσποινα
υγ ασχετο αλλα διαβασα σε ενα κειμενο σου πως τα ατομα με αναπηρια/δυνατοτητες κτλ κτλ ειναι το 10% και για τους ομοφυλοφιλους 10% εχει υπολογιστει,ντοινγκ!!
Καλησπέρα έτυχε τώρα να δώ το συγκεκριμένο κείμενο αν και είμαι πολύ καιρό αναγνώστρια .
Ισως λέω να έχω και εγώ κάποιο μικρό κινητικό πρόβλημα δεν ξέρω . Με κοιτάζουν και εμένα παράξενα στον δρόμο και όταν είμαι με τους φίλους μου και όταν είμαι με το αγόρι μου εκεί ακόμα πιό εντονα γιατί τι πιό παράξενο από δύο ανθρώπους που έχουν και οι δύο κάποιο πρόβλημα ξέρεις πως είναι η νοοτροπία εδώ
Δημοσίευση σχολίου