ΠΡΩΤΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΣΠΙΤΙ

Βράδυ πρωτοχρονιάς, η πόλη στολισμένη με πολύχρωμα λαμπιόνια, οι βιτρίνες των καταστημάτων διακοσμημένες με χριστουγεννιάτικα δέντρα, και άγιους βασιλίδες. Τα σπίτια είχαν ΄΄φορέσει΄΄ τα γιορτινά τους, όπως και οι άνθρωποι, για να υποδεχτούν το καινούργιο έτος. Οι οικοδέσποινες έστρωναν λευκά τραπεζομάντιλα και έβαζαν όμορφα σερβίτσια στο τραπέζι, όπου θα μαζευτεί όλη η οικογένεια, παππούδες, παιδία, εγγόνια, τα μεσάνυχτα.
Παρομοιες προετοιμασίες έκανε και η οικοδέσποινα της ιστορία μας. Στο cd έπαιζε μια χαρούμενη μελωδία, που ερχόταν σε τέλεια αρμονία με την ψυχική διάθεση της νεαρής γυναίκας. Ήταν η πρώτης πρωτοχρονιά στο δικό της σπίτι. Είχε επιτέλους καταφέρει να κάνει πραγματικότητα το όνειρο, που είχε από τότε που ήταν έφηβη. Το όνειρο, που ήταν η αιτία να σπουδάσει αρχιτέκτονας. Να φτιάξει ένα απόλυτα προσβασιμο σπίτι, στο οποίο θα μπορούσε να ζήσει μόνη της και θα έχει την δυνατότητα να κινείται άνετα με το καροτσάκι της. Πήγε στην κουζίνα και πατώντας ένα διακόπτη κατέβηκε η πιατοθήκη, πήρε το καλό της σερβίτσιο, το έβαλε στην ποδια της. Αφού έστρωσε το τραπέζι, ξαναγύρισε στην κουζίνα να κοιτάζει τη γαλοπούλα, που είχε στον φούρνο. Ο φούρνος βρισκόταν πάνω στο πάγκο που ήταν φτιαγμένος στο ύψος του καροτσιού. Ντουλάπια κάτω δεν υπήρχαν έτσι είχε την δυνατότητα να πλύνει και κόψει άνετα τα λαχανικά για την σαλάτα.
Καθώς τελείωνε την σαλάτα ένιωσε στην γάμπα της να παίζει μια ουρά. Ήταν η γάτα της, που απαιτούσε την προσοχή της κοπέλας. Με τις ετοιμασίες του δείπνου την είχε παραμελήσει για αρκετές ώρες. Την πήρε αγκαλιά και προχώρησε προς στο μπάνιο.
Ήταν ώρα να ασχοληθεί με τον εαυτό της. Το νερό θα ήταν ήδη ζεστό. Είχε ανάψει το διακόπτη του θερμοσίφωνα - ο οποίο ήταν τοποθετημένος σε χαμηλό ύψος όπως άλλωστε και όλες οι ασφάλειες - εδώ και ώρα. Άνοιξε τις βρύσες να γεμίσει η μπανιέρα και έριξε μέσα άλατα. Πάντα την αναζωογονούσε ένα χαλαρωτικό αφρόλουτρο. Πιάστηκε από τις χειρολαβές, που ήταν στο τοίχο και έκατσε στην περιστρεφόμενη καρεκλά μπάνιου, με το τηλεχειριστήριο. Βυθίστηκε στο νερό. Η κοπέλα ένιωσε αμέσως να χαλαρώνουν οι μυς της. Η ώρα που είχε δώσει στο εαυτό της, για να απολαύσει το μπάνιο της πέρασε γρήγορα. Έτσι της φάνηκε. Δεν της έκανε καρδιά να αφήσει αυτό το όμορφο περιβάλλον με τα ανάμενα κεράκια, αλλά, αν ήθελε να ήταν έτοιμη την ώρα που θα ερχόταν η οικογένεια της, έπρεπε να βιαστεί.
Όπως αποδεικτηκέ, η σκέψη της αυτή ήταν σωστή. Δεν είχαν περάσει πέντε λεπτά από την στιγμή που είχε φορέσει το γαλάζιο βραδινό φόρεμα της, αφού προηγουμένως ολοκλήρωσε το μακιγιάζ της, και κτύπησε το κουδούνι. Σαν σίφουνας μπήκαν μέσα τα μικρά της ανιψιά ακολουθούμενα από τα αδέλφια της με τους συζύγους και, φυσικά, τους γονείς της - τους γονείς που της είχαν μάθει από μικρή ότι δεν πρέπει να κρύβεται πίσω από την αναπηρία της, να βάζει στόχους στην ζωή της, και να τους κατακτά. Με επίμονη και υπομονή. Ποτέ δεν την ξεχώριζαν από τα αδέλφια της. Την επιβράβευαν, την συμβούλευαν και την μάλωναν, όπου χρειαζόταν, όπως ακριβώς έκαναν και με τα μεγαλύτερα παιδία τους.
Η βράδια κύλησε όμορφα με τα μικρά να ζητάνε από την κοπέλα να κάτσουν την ποδιά της για να τα πάει βόλτα με το ηλεκτρικό καρότσι, οπως τους άρεσε. Η μητέρα με την αδελφή της την βοήθησαν να μεταφέρει τις πιατέλες και έκατσαν όλοι γύρω από το τραπέζι. Η κοπέλα έλαμπα από χαρά βλέποντας την επιδοκιμασία στα μάτια όλων. Μετά την έλευση του νέου έτους και, αφού τα μικρά παιδία είχαν κουραστεί να παίζουν με τα παιχνίδια που τους είχε πάρει η θεια τους, αποκοιμήθηκαν.
Όταν έφυγαν οι δικοί της, η κοπέλα χαμήλωσε τα φώτα, πήρε ένα ποτήρι κρασί κάθισε στην αγαπημένη της γωνία, που είχε θεά την θάλασσα. Θα είχε περάσει καμία ώρα, όταν ξανακτύπησε το κουδούνι. Ξαφνιασμένη, αφού δεν περίμενε κάποιον τόσο αργά, πήγε να ανοίξει. Στο κατώφλι της πόρτα, στεκόταν ένας συνάδελφο από την δουλεία με ένα μπουκάλι κρασί στο χέρι. Της είπε απλά ότι θα ήθελε να μοιραστούν αυτό το κρασί μαζί, αν δεν είχε κάτι καλύτερο να κάνει.
Έχετε απορία τι έκανε η κοπέλα? Ότι έκανε πάντα. Καλωσόριζε τα άσχημα και τα όμορφα της ζωής με χαμόγελο.

ΓΡΑΜΜΑ ΜΙΑΣ ΣΥΜΑΘΗΤΡΙΑΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Βρηκα αυτο το γραμμα της μαθητριας στο σαιτ της ελευθεροτυπιας και με συγκλονησε. Αξιζει να το διαβασετε

ΜΑΘΗΤΡΙΑ Γ' ΛΥΚΕΙΟΥ
Στη σχολή Μωραΐτη, εκεί που φοίτησε ο 15χρονος Αλεξανδρος«Τίποτα δεν είναι ίδιο, απλά άσε με να κλάψω...»Πόνος, απορία, οργή για την εν ψυχρώ εκτέλεση του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό. Μια κατάθεση ψυχής σε τρεις χειρόγραφες σελίδες γραμμένες από το χέρι μιας μαθήτριας της Γ' Λυκείου της Σχολής Μωραΐτη, εκεί όπου φοίτησε για κάποια χρόνια ο 15χρονος. Είχαν διαγώνισμα χθες το πρωί στο τμήμα της, στα Μαθηματικά. Λίγο αργότερα εκείνη παρέδωσε την κόλλα της. Τρεις σελίδες χωρίς αριθμούς και εξισώσεις, γεμάτη από λέξεις, συναισθήματα και σκέψεις για όλα αυτά που έγιναν τις τελευταίες δυο ημέρες. Αποσπάσματα δημοσιεύει σήμερα η «Ε»:«Οχι, δεν διάβασα. Και ούτε θα είχα την ενέργεια να γράψω. Τα ίδια γυρνάνε στο μυαλό μου ξανά και ξανά. Πάνε πάνω από 24 ώρες που σκέφτομαι το ίδιο πράγμα. 15 χρονών, Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος. Το είδαν οι κολλητές μου. Στη Μεσολογγίου. Τον ήξερα μόνο φατσικά. Ηξερα τους κολλητούς του όμως......Εγώ δεν ήμουν εκεί. Είχα πάει Ψυρρή. Ηξερα ότι οι άλλες ήταν Εξάρχεια. Κανείς δεν είχε βγει από την υπόλοιπη παρέα. Ισως κάτι να ήξεραν παραπάνω. Ούτε εγώ ήθελα να πάω Εξάρχεια. Είπα "θα περάσω μετά". Η Α... βρέθηκε στον δρόμο μου και ήρθε και μου 'πε "15 χρονών παιδί νεκρό στη Μεσολογγίου". Ο νους μου πήγε στους δυο Ν..., είναι οι μικρότεροι εκεί πέρα. Για τρεις ώρες μετά ζήτημα να έβγαλα δέκα κουβέντες. "Ποιος είναι;", "Πώς είναι η φάτσα του;", "Είναι ο αδελφός του Τ...;", "Δεν πιστεύω να 'ναι ο Ν...". Τα τηλέφωνα βάραγαν όλο το βράδυ από παντού. Κλείσαν τα Εξάρχεια. Τα κορίτσια ήταν ακόμα εκεί. Και εγώ δεν ήμουνα κοντά τους. Γιατί δεν ήμουν κοντά τους; Δεν ήθελα να το δούνε αυτό. Δεν ήθελα να τους σημαδέψει μια τέτοια εικόνα. Μακάρι να μπορούσαμε να κλείσουμε τα μάτια στις φρίκες, να μην αφήνουμε τον άλλον να βλέπει, για να μην βλέπει εφιάλτες. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Δυστυχώς. Πρέπει να αντιμετωπίζουμε το διεστραμμένο ύφος του κάθε τέρατος. Ακουγα. Ακουγα για το υπόλοιπο βράδυ, τα κρατούσα μέσα μου δεν έλεγα τίποτα. Σοκ. Επαιρνα τα κορίτσια τηλέφωνο. Μου έλεγαν τι έγινε: "Πριν 10 λεπτά σε αυτό το σημείο καθόμασταν. Εσκασε ένα περιπολικό και άρχισε το παιδί να το κοροϊδεύει. Ο μπάτσος μετά από φωνές σημάδεψε από ενάμιση μέτρο απόσταση. Τρεις σφαίρες. Μία τον πέτυχε στην καρδιά. Κοίταξε επάνω και σωριάστηκε πίσω. Λίγο ακόμα κατάφερε να αναπνεύσει. Μετά; Ασθενοφόρα, Λιποθυμίες. Η Κ... έπαθε κρίση πανικού. Η Τ... έκλαιγε, οι άλλες δύο... σοκ. Και στον αέρα να κυκλοφορούν οι λέξεις: Πέθανε - Παιδί - μίσος - οργή - μα είναι νεκρός - Πέθανε σας λέω - εκδίκηση. Μετά καπνός. Σπάστε τα ΟΛΑ. Σπάστε, σπάστε να γίνει η Αθήνα μαύρη σ' ένα βράδυ. Να μην υπάρχει τίποτα αύριο. Να ξεκινήσουν όλα από το μηδέν. Πώς τόλμησε ο δολοφόνος, πώς το σκέφτηκε; Εχει χρέος να αυτοκτονήσει. Να πεθάνει με τον χειρότερο τρόπο. Να ζήσει μια ζωή μέσα από τύψεις, τη χειρότερη ζωή. Να αυτοκτονήσει. Για αυτούς που το είδαν, για τους κολλητούς του, για την οικογένειά του. Να αυτοκτονήσει αυτός και κάθε άλλος μαλάκας που μας θέλει νεκρούς. ΜΙΑ ΜΑΣ ΘΕΛΕΤΕ ΕΣΕΙΣ; ΕΜΕΙΣ 10! ΕΚΔΙΚΗΣΗ! ΟΛΑ ΕΔΩ ΘΑ ΦΑΝΟΥΝ. Κανένας από σας δεν θέλω να έχει το θράσος να με κοιτάξει στα μάτια. Μην μου μιλήσει κανένας σας. Την ασφάλειά μου πλέον εξασφαλίζουν μόνο οι φίλοι μου και αυτοί που θεωρώ οικογένεια......Με αυτή τη σκέψη κοιμήθηκα... Ξύπνησα 8. Δεν ήμουν σίγουρη για το τι συνέβαινε αλλά σηκώθηκα πήγα... κάπως μηχανικά. Βρήκα τις άλλες. Το ξέραμε όλες. Τίποτα πλέον δεν είναι ίδιο. Ούτε σε μας ούτε στον κόσμο. Δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να κλάψει ούτε να συνειδητοποιήσει τι γινόταν. Κάθισα μαζί τους.Είδα τον Ν... τον κολλητό του. Σηκώθηκα. Τον αγκάλιασα. Δεν είπαμε τίποτε άλλο. Τον έσφιξα και με έσφιξε. Τα μάτια του ήταν πρησμένα. Γιατί Ν... μου να το έχεις δει αυτό; Το πιο σκληρό πράγμα στον κόσμο. Εσπασα. Ας καιγόταν όλη η Αθήνα, ας γινόντουσαν όλα μαύρα, δεν με νοιάζει. Δεν πρέπει να υπάρχουν τέτοια πρόσωπα. Δεν πρέπει να υπάρχουν τέτοιες σκέψεις. Η πορεία ξεκινά. Αποφασίζουμε να πάμε μαζί με την Ρ......Δεν άργησαν οι ηλίθιοι να ρίξουν χημικά. ΚΑΛΑ ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΣΤΕ; Τα παιδιά καίγαν, καίγαν, καίγαν. Καπνοί παντού. Και εμείς τρέχαμε. Πατησίων, Αλεξάνδρας, στενά, στενά κι άλλα στενά. Μας κυνηγά διμοιρία. Ποιον κυνηγάς ρε; κάτσε στα αυγά σου! Αυτή η μέρα είναι για τον Αλέξανδρο. Κάνε πίσω επιτέλους......Τρέξιμο, τρέξιμο. «Μπαίνουμε μέσα στα Εξάρχεια». Βρήκαμε κάποιους δικούς μας. Και εκεί βρεθήκαμε ξαφνικά. Στο σημείο. Στη Μεσολογγίου και η Ρ... πάγωσε. Και από πίσω να μας ακολουθούν. Ε, όχι και εδώ ρε. Γιατί πατάς εδώ; Την πήρα από το χέρι να την κάνω να τρέξει......Μέσα σε όλους τους καπνούς η Ρ... τρέχει πίσω από τους ΜΑΤάδες και ουρλιάζει: "Είμαι 17! Σκοτώστε με! Αντε! Δολοφόνοι". Ρ..., φύγε έρχονται από στενά. Τρέχει. Η συνέχεια έχει σημασία; Δε νομίζω. Απλά περνάνε οι ίδιες σκέψεις από το μυαλό μου... Σε τι κόσμο μεγαλώνουν τα παιδιά; Γιατί μας θέλουν νεκρούς; Δεν θέλω να ξαναγίνει αυτό. Πώς θα αντιδράσω; Πώς θα τους κάνω να μετανιώνουν που γεννήθηκαν; Πώς θα κάνω τον κόσμο να καταλάβει; Γιατί με θέλουν νεκρή; Εκεί ήταν που γύρισα σπίτι. Και η μόνη ασφάλεια ήταν η αγκαλιά της μάνας μου. Και έκλαιγα, έκλαιγα μέχρι σήμερα. Ασε με τώρα μη μου μιλάς. Τίποτα δεν είναι ίδιο, απλά άσε με να κλάψω. Και μη με κοιτάξεις στα μάτια γιατί η θλίψη μου θα γίνει οργή».

ΕΝΑ ΑΘΩΟ ΠΑΙΔΙ ΕΦΥΓΕ

Η γιαγιά μου είχε φοβία με αστυνομικούς. Δικαιολογημένα αφού ο παππούς ως αριστερός είχε περάσει πολλά, διώξεις, εξορία κτλ. Εγώ την πείραζα και της έλεγα γιαγιά οι εποχές άλλαξαν, οι αστυνομικοί τώρα μας προστατεύουν, φυλάνε τις περιούσιες των ελλήνων φορολογούμενων. Δηλ όλων εμάς που τους πληρώνουμε. Χθες το πρωί που άκουσα για την δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου από αστυνομικού η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι σε ξαναγυρίσαμε στην εποχή της χούντας. Με ποιο δικαίωμα σήκωσε το όπλο, σημάδεψε, και σκότωσε το παιδί. Ότι και να είχε κάνει το παιδί, που από ότι λένε οι αυτόπτες μάρτυρες δεν έκανε καμία επιθετική κίνηση, δεν το πυροβολείς εν ψυχρώ. Δίνουνε χωρίς καμία εκπαίδευση (δεν θεωρείται εκπαίδευση η 6μηνη θητεία για να γίνεις ειδικός φρουρός), χωρίς ψυχολογικά τεστ σε οποιοδήποτε έχει πολιτικό μέσο όπλο και νομίζει ότι είναι κάποιος. Βγάζουν όλα τα κόμπλεξ και τα απωθημένα τους κτυπώντας ηλικιωμένους και παιδία σε διαδηλώσεις και μη. Και όταν πρέπει να περιφρουρήσουν την δημόσια περιούσια αλλά και την περιούσια κάθε πολίτη κάθονται και κοιτάζουν απαθέστατα το χάος που ξεκίνησε ένας δικός τους. Ένας ειδικός φρουρός (όχι αστυνομικός) που επειδή κρατούσε όπλο θεώρησε ότι έχει εξουσία. Εξουσία ζωής και θανάτου πάνω σε ένα έφηβο, σε ένα παιδί. Κάλλιστα στην θέση του Αλέξανδρου θα μπορούσε να είναι το δικό μας παιδί, το ανίψι μας, ο αδελφός μας, εμείς οι ίδιοι. Πορείες διαμαρτυρίες για την δολοφονία του Αλέξανδρου γίνονται από χθες. Μαθητές μέσω τα blog, εμαιλ, sms οργάνωσαν αυθόρμητες διαδηλώσεις. Όλοι μας που θα συμμετέχουμε σε τέτοιες πορείες θα πρέπει να θυμόμαστε ότι όσο θυμό και θλίψη μας προκαλεί η δολοφονία του Αλέξανδρου δεν μας φταίνε σε τίποτα τα καταστήματα των απλών ανθρώπων. Δεν τιμά την μνήμη του Αλέξανδρου η καταστροφή καταστημάτων και ΙΧ.

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕ

ΕΛΑ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ

Φέτος η 3η Δεκέμβρη , Παγκόσμια Μέρα Ατόμων με Αναπηρίες, σε εθνικό επίπεδο είναι αφιερωμένη στην παρουσίαση των στάσεων της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στα ΑμεΑ. Καθώς σκεφτόμουν τι κείμενο θα μπορούσα να γράψω, που να μην είναι ούτε κοινότυπο ούτε καταθλιπτικό, για την αντιμετώπιση μας από το κοινωνικό σύνολο αντιλήφθηκα στο εξής. Οι τρόποι συμπεριφοράς γενικά είναι θέμα παιδείας. Είναι φυσικό κάποιοι να νιώθουν αμηχανία όταν συναντούν για πρώτη φορά ένα άτομο σε αναπηρικό αμαξίδιο ή ένα χρηστή λευκού μπαστουνιού. Ίσως να θέλει να το πλησιάσει, να το γνωρίσει και γιατί όχι να το βοηθήσει (τα άτομα με αναπηρία δεν πρέπει να ενοχοποιούμε την βοήθεια και να την αναγάγουμε σε οίκτο) αλλά αφού κανείς δεν έχει μπει στο κόπο να ενημερώσει τους μη ανάπηρους για την αναπηρία, αυτονόητο είναι να μην ξέρει τον τρόπο προσέγγισης. Αν γνωρίζαμε τι είναι το λευκό μπαστούνι, την χρησιμότητα του, σίγουρα δεν θα τοποθετούσαμε γλάστρες στις ειδικά διαμορφωμένες πλάκες που είναι τοποθετημένες για να καθοδηγούν τους τυφλούς στα πεζοδρόμια. Με το ίδιο σκεφτικό δεν θα βάζαμε αυτοκίνητα στις ράμπες αν μας είχε γίνει πεποίθηση ότι με αυτό το τρόπο δυσκολεύομε την καθημερινότητα άλλων ατόμων που χρησιμοποιούν καροτσάκι.
Ας πούμε λοιπόν με απλά λόγια εμείς τα ίδια τα άτομα με αναπηρία πως θα ήταν ο επιθυμητός τρόπος προσέγγισης.
Είμαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος που απλως έχω κάποια αναπηρία. Δεν είμαι τόσο διαφορετικός από σένα. Μη με μεταχειρίζεσαι σαν παιδάκι. Μεγαλώνω, παίζω, τρέχω, διαβάζω, γράφω, σπουδάζω, δουλεύω, παθιάζομαι, κλαίω, γελάω, ερωτεύομαι, θυμώνω, «σερφάρω», κάνω chat,.,όπως ΕΣΥ!
Μη ρωτάς τον συνοδό μου: «Πώς τον λένε;», «Τι θέλει να ψωνίσει;», «Ποιο φαγητό του αρέσει;», «Που θέλει να πάει;», «Πώς γράφει και διαβάζει;», «Πώς μπορεί;»,. Ρώτησε εμένα, ξέρω και εγώ να σου απαντήσω! Χρησιμοποίησε τον κανονικό τόνο της φωνής σου, όπως μιλάς στους άλλους μίλα και σε εμένα.
Δεν περπατάω, περπατάς όμως εσύ θες να με βοηθήσεις?
Αν θες καλό είναι να ξέρεις ότι το καροτσάκι είναι για μένα ότι για σένα τα ποδιά. Εσύ μετακίνησε περπατώντας εγώ τσουλώντας το καροτσάκι. Δεν χρησιμοποιώ το αμαξίδιο για να προκαλέσω οίκτο και συμπόνια. Το καροτσάκι, μου χρησιμεύει ως ένα μέσο μετακίνησης.
Αν με δεις μπροστά σε κάποιο σκαλοπάτι ρωτάμε αν θέλω βοήθεια και κυρίως με ποιο τρόπο θα μπορούσες να με βοηθήσεις. Έτσι και εσύ δεν θα κουραστείς και εγώ δεν θα νιώσω σαν τσουβάλι ούτε θα κινδυνεύσουμε να κτυπήσουμε και οι 2.
Αν με δεις να προσπαθώ να ανέβω μια ράμπα που την έχουν κλείσει αυτοκίνητα, την επόμενη φορά που θα βρεις ως εύκολη λύση το παρκάρισμα σε ράμπα , θυμήσου εμένα.
Μ' αρέσει να διασκεδάζω γι' αυτό αν με θες ως πελάτη στο κέντρο / σινεμά / θέατρο σου φτιάξε ράμπες στην είσοδο και ειδικά διαμορφωμένες τουαλέτες που να χωράει το καροτσάκι μου.
Δεν βλέπω, βλέπεις όμως εσύ: Θέλεις να με βοηθήσεις;
Τότε θα πρέπει να σου πω ότι το λευκό μπαστούνι, είναι το τεχνικό βοήθημα που χρησιμοποιούν τα άτομα με πρόβλημα όρασης για να εντοπίζουν και να αποφεύγουν τα εμπόδια στην πορεία τους, στην προσπάθεια τους να κινούνται μόνοι, ανεξάρτητοι και με ασφάλεια.
Αν όταν κάπου, κάποτε, τυχαία ή για κάποιο λόγο με συναντήσεις, μπορείς να με βοηθήσεις και ταυτόχρονα θα με κάνεις να νιώσω άνετα, δίνοντας μου αυτό ακριβώς που χρειάζομαι αν θυμάσαι κάτι από τα παρακάτω :
Μόνο εμείς οι τυφλοί κρατάμε λευκό μπαστούνι και αυτό για να περπατάμε με ασφάλεια, όχι για να ξεχωρίζουμε, να παίζουμε, να μας δείχνουν ή να ζητιανεύουμε.
Πιο εύκολα θα περπατήσω μαζί σου, παρά με το μπαστούνι ή με το σκύλο μου. Όμως, μη με πιάνεις από τον ώμο ή απ'το μπράτσο. άσε με να πιάσω εγώ το δικό σου μπράτσο: Έτσι θα νιώθω (θα ξέρω) πότε σταματάς, πότε στρίβεις, πότε ανεβαίνεις ή κατεβαίνεις.. Μην αποφεύγεις τις λέξεις «βλέπω», «κοιτάζω», «τυφλός» κλπ., τις μεταχειρίζομαι και εγώ. Βλέπω με τα χέρια μου: βλέπω για μένα σημαίνει αγγίζω, ακούω, μυρίζω, καταλαβαίνω, αισθάνομαι.
Σύστησε με στους άλλους, ακόμη και στα παιδιά. Θέλω να γνωρίσω ποιος είναι στην τάξη ή στο δωμάτιο μαζί μου. Μίλησε μου όταν μπαίνεις. Πες μου πως φεύγεις: με φέρνεις σε μεγάλη αμηχανία αν μ'αφήνεις να μιλάω με κάποιον που δεν είναι κοντά μου.
Οδήγησε το χέρι μου σε μια καρέκλα. Πες μου που είναι η πόρτα στο δωμάτιο, το αποχωρητήριο, το παράθυρο κλπ. Και αν υπάρχουν εμπόδια ή πράγματα στο πάτωμα. Δε θέλω να κάνω ζημιές, γιατί μπορώ να μην κάνω ζημιές.
Βοήθησε με διακριτικά στο τραπέζι και πες μου για το φαγητό στο πιάτο μου. Χρησιμοποίησε το πιάτο μου σαν «ρολόι» και πες μου σε ποια «ώρα» είναι το κάθε είδος του φαγητού μου, π.χ «Το κρέας σου είναι στο Έξι».
Κοίτα το ποτήρι μου να είναι δίπλα στο πιάτο μου και πες μου αν είναι στο δεξί ή στο αριστερό μου χέρι, για να το.»δω» και εγώ όταν το χρειαστώ.
Μου αρέσουν οι αθλητικές εκδηλώσεις, το θέατρο και ο κινηματογράφος, φτάνει να με βοηθάς να καταλαβαίνω τι γίνεται διαβάζοντας/περιγράφοντας μου όσα δεν μπορώ να δω.
Μου αρέσουν οι εκδρομές και τα πάρτι. Πάρε με στην παρέα σου και γνώρισε με στους καλεσμένους σου.
Αν υστερώ σε κάτι βοήθησε με. Μη μιλάς για τη «θαυματουργό αντίληψη» των τυφλών ή για τις ΄΄ιδιαίτερες ικανότητες΄΄ των κινητικά ανάπηρων. Μην ξεχνάς ότι όσα έμαθα είναι αποτέλεσμα σκληρής προσπάθειας και εργασίας.
Αν είσαι περίεργος θα μιλήσω μαζί σου για το πρόβλημα μου αλλά όχι μόνο γι'αυτό, γιατί για μένα είναι μια παλιά ιστορία! Έχω τόσα άλλα ενδιαφέροντα, χόμπι και απορίες όπως και εσύ!
Δε θέλω τον οίκτο σου αλλά τη φιλία σου!

Σημειωση. Το τμημα του κειμενου που αφορα τους τυφλους το δανειστικα απο τον Βαγγέλης Αυγουλάς 3οετής φοιτητής της Νομικής Σχολής Αθηνών, Μέλος της Διεθνούς οργάνωσης για νέους με προβλήματα όρασης VIEWS (Visually Impaired Education and Work Support) Μέλος της Επιτροπής Νεολαίας του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών. mailto:hevavgoul@otenet.gr