Η ΠΡΟΣΒΑΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΣΠΙΝΑΛΟΓΚΑΣ. ΤΡΙΤΟΚΟΣΜΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

Διαβάζοντας το δημοσίευμα της Νέας Κρήτης που αφορούσε την προσβασιμότητα της Σπιναλόγκας ένιωσα απογοήτευση και ντροπή. Ντροπή γιατί συνειδητοποίησα ότι υποσυνείδητα ήξερα πως κάπως έτσι θα είναι η κατάσταση, όπως την αντίκρισα μέσα από τις φωτογραφίες και το βίντεο που τράβηξαν τα μέλη της ομοσπονδίας ατόμων με αναπηρία Κρήτη. Μάλλον γι αυτό δεν είχα σκεφτεί να επισκεφτώ ένα ιστορικό μέρος που είναι τόσο κοντά μας.  Πρέπει όμως με κάθε κόστος να αποβάλουμε την λογική που μας επιβάλουν άλλοι, ότι όταν είσαι άτομο με αναπηρία πάντα θα έχεις περιορισμό στο τι μπορείς να κανείς και στο που μπορείς να πας.

Μια λογική που μόνο στην Ελλάδα υπάρχει πια και μας την καλλιεργούν έντεχνα από μωρά για να μην διεκδικούμε τα δικαιώματα μας και να καλύπτει την ανικανότητα του κράτους να φτιάξει μια κοινωνία ισότιμη για όλους.

Δυστυχώς οι αρμόδιοι έκαναν για μια ακόμα φορά το θαύμα τους. Στο δεύτερο σε επισκεψιμοτητα  αρχαιολογικό χώρο της Κρήτη τα έργα υποδομής για άτομα με αναπηρίες είναι ουσιαστικά ανύπαρκτα. Το 2012 ξεκίνησαν  οι εργασίες αναστήλωσης της Σπιναλόγκας, υπό την αιγίδα της 13ης Εφορίας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων και την επίβλεψη της Επιστημονικής Επιτροπής Ανάδειξης Οχυρωματικών Έργων Κρήτης. Το έργο έχει ενταχθεί στο πρόγραμμα του ΕΣΠΑ και υπάγεται στο Ταμείο Διαχείρισης Πιστώσεων για την Εκτέλεση Αρχαιολογικών Έργων. Εύλογη απορία μας είναι γιατί δεν έγιναν και σωστές κατασκευές πρόσβασης για να εξυπηρετούν επισκέπτες με αναπηρίες. Βλέποντας τις εικόνες στο βίντεο συμπεραίνει εύκολα κάποιος ότι αν και στα πρώτα σκαλοπάτια ύπαρχε μια ράμπα, με μια πιο προσεκτική ματιά, διαπιστώνετε ότι η ράμπα ήταν φτιαγμένη από παλιά χρησιμοποιημένα ξύλα οικοδομής, άνισου μεγέθους σαν τις ράμπες που φτιάχνουν στα γρήγορα και στα πρόχειρα οι οικοδόμοι για να κάνουν την δουλειά τους όπως όπως.

Γνωρίζουμε ότι η Σπιναλόγκα έχει κάθε χρόνο πολλές χιλιάδες επισκέπτες, ας διαθέσει η πολιτεία μέρος των εσόδων από τα εισιτήρια για να δημιουργηθούν σύγχρονες υποδομές για άτομα με αναπηρίες. Θα είναι προς όφελος και των ατόμων αυτών αφού δεν θα νιώθουν αποκλεισμό, θα  αναβαθμίσει ποιοτικά τον χώρο και οι τουρίστες δεν αντικρίζουν πια τριτοκοσμικές εικόνες .

Για ένα τόπο που θέλει να χαρακτηρίζετε τουριστικός δεν επιτρέπεται να μην διαθέτει ράμπες σε αρχαιολογικούς χώρους. Αποτελεί δυσφήμιση για τον νόμο μας

ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ

Γραμματέας του Συλλόγου Ατόμων με Αναπηρίες Επαρχίας Μεραμβέλλου 

ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗΣ ΔΙΑΒΙΩΣΗΣ ΣΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ

Περίπου ένα χρόνο πριν ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος μου πρότεινε να συμμετέχω στην αποστολή που θα εκπροσωπούσε την Ελλάδα στο συνέδριο και στην πορεία διαμαρτυρίας «Freedom Drive 2013» που διοργανώνει ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός για την Ανεξάρτητη Διαβίωση(European Network on Independent Living – ENIL), στο Στρασβούργο. Αρχικά δίσταζα να του απαντήσω θετικά αν και η Ανεξάρτητη Διαβίωση ήταν και είναι ένα θέμα που με απασχολεί. Αιτία ήταν ο φόβος που υπάρχει σε όλους μας όταν πρόκειται να κάνουμε κάτι για πρώτη φορά. Oταν είσαι άτομο με αναπηρία ο φόβος αυτός διπλασιάζεται. Με δεδομένο ότι δεν είχα ξανά ταξιδέψει μόνη μου σκεφτόμουν τα εμπόδια που Ίσως να αντιμετώπιζα κατά την διάρκεια του ταξιδιού. Ποιον θα έπαιρνα ως βοηθό, πως θα επιβιβαζόμουν στο αεροπλάνο, πως θα μετακινούμουν στην Αθηνά αν έπρεπε να μείνω κάποιο βράδυ εκεί, και φυσικά πως θα αντιδρούσαν οι γονείς μου στην προοπτική να ταξιδέψω μόνη μου και να λείψω από το σπίτι για μια βδομάδα. Η διαμονή μου στο Στρασβούργο δεν με προβλημάτιζε τόσο πολύ γιατί αφενός είχα διαβάσει ότι ήταν μια απόλυτα προσβάσιμη πόλη και αφετέρου είχα εμπιστοσύνη στον Στέλιο που είχε αναλάβει την οργάνωση του ταξιδιού. Οι προσδοκίες μου για το Στρασβούργο δεν διαψεύστηκαν σε αντίθεση με τους προαναφερόμενους φόβους μου. Η εξυπηρέτηση και στα τέσσερα αεροδρόμια [Ηρακλείου, Ελ. Βενιζέλος, Στρασβούργου, Φρανκφούρτης] ήταν αρκετά καλή αν και στο τέλος δεν έλειψαν και κάποια δυσάρεστα απρόοπτα. Η επιβίβαση στο αεροπλάνο γίνετε χωρίς καμία ταλαιπωρία για το άτομο με αναπηρία αφού σε μεταφέρουν είτε με ανυψωτικό όχημα είτε με φυσουνα μέχρι την πόρτα του αεροσκάφους και από κει με ειδική καρεκλά στην θέση σου. Φτάνοντας στο Στρασβούργο ανακαλύψαμε ότι είναι μια πόλη που κυριαρχεί το πράσινο. Είχαμε πάει εκεί για ένα συνέδριο ανεξάρτητης διαβίωσης που ήταν πράγματι ενδιαφέρον και στο οποίο θα αναφερθώ παρακάτω, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι προσωπικά ένιωσα στην πράξη τον όρο ΄΄Ανεξάρτητη Διαβίωση΄΄ περπατώντας την πόλη σε συνδυασμό με την παρουσία ενός ανθρώπου που θα ήταν δίπλα μου να με βοηθήσει όταν και αν τον χρειαζόμουν . Ίσως κάποιος ο οποίος δεν έχει αναπηρία να μην μπορεί να το καταλάβει αλλά είναι απίστευτο το αίσθημα ελευθέρια που ένιωσα ξεκινώντας από το ξενοδοχείο, το οποίο ήταν στο τέλος της πόλης δίπλα σε μια λίμνη, διασχίζοντας με το ηλεκτροκίνητο αμαξιδιο μου μια δεκαλεπτη απόσταση μέχρι στη στάση του τραμ, έμπαινα μέσα, άλλαζα 2 με 3 στάσεις μέχρι να έφθανα στο συνεδριακό χώρο χωρίς να χρειαστώ την παραμικρή βοήθεια της συνοδού μου. Τα πεζοδρομία ήταν με τέτοιο τρόπο σχεδιασμένα που ανά τακτικά διαστήματα υπήρχαν ράμπες εννοείται στην σωστή κλίση καταλήγοντας στο ίδιο επίπεδο με το δρόμο. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε [γιατί άραγε?] ότι όσα σχολεία συναντήσαμε ειχαν ράμπες. Το ίδιο σε εμπορικά καταστήματα και σούπερ μαρκετ. Χαρακτηριστικά θυμάμαι μια μέρα τελειώνοντας από το συνέδριο και μην θέλοντας να κατεβούμε στο κέντρο της πόλης για φαγητό σκεφτήκαμε να ψωνίσουμε από κάποιο συνοικιακό σούπερ μαρκετ. Συναντήσαμε λοιπόν ένα και μπήκαμε χωρίς κανένα πρόβλημα αφού ήταν προσβασιμο.
Αναπόφευκτα σκέφτηκα ότι έπρεπε να ταξιδέψω στο εξωτερικό για να ψωνίσω μόνη μου σάντουιτς από ένα μικρό σούπερ μαρκετ, κάτι που δεν είχα κάνει στη πόλη που ζω 34 χρόνια...
Η επίσκεψη της Ελληνικής Αποστόλη στο ευρωκοινοβούλιο ήταν μια σπουδαία εμπειρία. Το κτήριο είναι τόσο επιβλητικό που σε καθηλώνει όπως και η αίθουσα συνεδριάσεων όπου είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την ολομέρεια. Όμως αυτά ήταν δευτερευούσης σημασίας. Το πρωτεύον ήταν η συνάντηση μας με τους Έλληνες Ευρωβουλευτές. Σε αυτή την συνάντηση τους ενημερώσαμε για τον σκοπό του ταξιδιού μας, τους εκθέσαμε τα επιχειρήματα μας για την αναγκαιότητας δημιουργίας ελληνικού μοντέλου ανεξάρτητης διαβίωσης και πήραμε την υπόσχεση ότι θα μας βοηθήσουν προς αυτή την κατεύθυνση. Το μέλλον θα δείξει αν τηρήσουν την υπόσχεσης τους. Τελειώνοντας την συνάντηση τους καταθέσαμε ένα αίτημα για να υποβληθεί στην Ευρωβουλή με το οποίο τους ζητάμε να προφυλάξουν τους ΑμεΑ από τις περικοπές της τρόικα και γενικά απ τις περικοπές που γίνονται στην Ελλάδα λόγω της κρίσης.

Η πιο σημαντική μέρα του ταξιδιού ήταν όταν η ελληνική αποστολή κατεβηκε στη πορεία για να την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία. Ήταν μια βροχερή μέρα αλλά αυτό δεν σταμάτησε εκατοντάδες άτομα με αμαξιδια να κατεβούν στους δρόμους με τελικό προορισμό το ευρωκοινοβούλιο φωνάζοντας συνθήματα για την Ανεξάρτητη Διαβίωση. Όσοι είμαστε εκεί, άλλοι με ομπρέλες, άλλοι με αδιάβροχα[ακόμα και αυτοσχέδια], διεκδικώντας να μπορούμε να ορίζομε μόνοι μας την ζωή μας χωρίς να εξαρτόμαστε από την οικογένεια μας νιώσαμε ότι αγωνιζόμαστε για την ίδια την ύπαρξη μας. Όταν φωνάζαμε για το κλείσιμο των ιδρυμάτων μέσα από εμάς ακούγοντας και η φωνή εκατομμυρίων ατόμων που ζουν ήδη σε ιδρύματα επειδή δεν έχουν καμία άλλη επιλογή. Ανθρώπων που μπορούν να είναι παραγωγικοί αν οι κυβερνήσεις τους παρέχουν προσωπικούς βοηθούς. Στην Ελλάδα της κρίσης ακούμε διαρκώς ότι η μόνη λύση για να βγούμε από αυτή είναι η ανάπτυξη. Εμείς τα άτομα με αναπηρία υποστηρίζουμε ότι η θέσπιση με νόμο του προσωπικού βοηθού θα είναι μια μορφή ανάπτυξης. Χιλιάδες άτομα θα βρουν νόμιμα εργασία ως βοηθοί δεδομένου ότι η ζήτηση είναι τεραστία. Τα άτομα με αναπηρία θα πληρώνουν εισφορές στο ικα ως εργοδότες καθώς και σε αλλά ταμεία αφού έχοντας προσωπικό βοηθό θα είναι σε θέση να εργαστούν. Το ίδιο και τα μέλη των οικογενειών που μέχρι σήμερα επωμίζονται τον ρόλο του προσωπικού βοηθού , ελευθέρα πια από την φροντίδα του ανάπηρου μέλους. Τα παραπάνω η εντεκαδα της ελληνικής αποστολής είχε την ευκαιρία να δει εφαρμοσμένα σε διάφορα μοντέλα ανεξάρτητης διαβίωσης μέσα από τις εισηγήσεις του συνεδρίου. Αυτές τις τέσσαρες μέρες του συνεδρίου συλλέξαμε πληροφορίες και γνώσεις για την λειτουργία ήδη υπαρχόντων μοντέλων Ανεξάρτητη διαβίωσης σε χώρες της Ευρώπης που θα τις χρησιμοποιήσουμε ως μάγια για να δημιουργηθεί το ελληνικό μοντέλο σύμφωνα με τις ανάγκες των ατόμων με αναπηρίες της χώρας μας.
Αυτές τις συνολικά πέντε μέρες που είμαστε όλα τα μέλη της ελληνικής αποστολής μαζί είχα την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά είκοσι δυο αξιόλογους ανθρώπους [ΑμεΑ, βοηθοί και ένα δημοσιογράφο και συνοδοιπόρο σε αυτό το ταξίδι τον κ. Κασπιρη] που έχουμε ένα κοινό στόχο. Η Ανεξάρτητη Διαβίωση από Όνειρο τα επόμενα χρόνια να γίνει Πραγματικότητα για όλους τους Έλληνες με αναπηρία.
Σε αυτό το ταξίδι βάλαμε τις βάσεις για να δημιουργηθεί ένα μοντέλο Ανεξάρτητης Διαβίωσης στην χώρα μας. Ξέρουμε ότι ο στόχος μας είναι δύσκολος θα χρειαστεί οργάνωση, σκληρή δουλεία και ενημέρωση του κόσμου αλλά είναι αναγκαίο να υπάρξει Ανεξάρτητη Διαβίωση στη Ελλάδα.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΠΟΥ ΑΚΟΥΓΕ ΤΗΝ ΜΠΑΛΑ

Μια φορά και καιρό ήταν ένα αγοράκι. Ο μικρός Στάθης. Όπως τα περισσότερα αγόρια του άρεσε πολύ να παίζει μπάλα. Όμως η μητέρα του δεν τον άφηνε να πηγαίνει στην πλατεϊτσα που μαζευόταν οι συνομήλικοι του τα απογεύματα γιατί φοβόταν. Ο Στάθης ήταν λίγο διαφορετικός από τα υπόλοιπα παιδία. Το αγόρι είχε γεννηθεί τυφλό, δεν έβλεπε. Μεγαλώνοντας έμαθε όμως να κινείται μόνος μέσα στο σπίτι μετρώντας τα βήματα που έπρεπε να κάνει για να πάει από το ένα δωμάτιο στο άλλο. Ήξερε με ακρίβεια που ήταν τοποθετημένα τα έπιπλα και τα προσωπικά του αντικείμενα έτσι είχε την δυνατότητα να βρει ότι ήθελε με μεγάλη ευκολία μόνος του. Η μητέρα του ταχτοποιούσε στην ντουλάπα τα ρούχα ανάλογα με τα χρώματα και ο Στάθη ήξερε αν επιθυμούσε να βάλει μπλε μπλούζα και  τζιν παντελόνι ότι οι μπλούζες ήταν αριστερά και οι μπλε ήταν οι τελευταίες ενώ τα τζιν βρισκόταν κρεμασμένα στην δεξιά μεριά.

Ο μικρός μας φίλος είχε μάθει να γράφει και να διαβάζει. Στο σχολείο που πήγαινε μαζί με αλλά παιδία που δεν έβλεπαν τους δίνανε βιβλία που τα γράμματα είναι σχηματισμένα με μικρές ανάγλυφες κουκίδες. Τα παιδία διαβάζουν ψηλαφώντας αυτές τις  κουκίδες με τα δάκτυλα.   Κάθε παιδί έχει μια γραφομηχανή με έξι πηκτά που καθώς τα πατάνε τυπώνετε στο χαρτί οι κουκίδες. Φέτος η δασκάλα του Στάθη είχε δείξει στους μαθητές της πώς να γράφουν στο ηλεκτρονικό υπολογιστή με την βοήθεια μικρόφωνου. Απλώς υπαγόρευαν και το κείμενο γραφόταν στον υπολογιστή. Ο Στάθης ενθουσιάστηκε όταν έμαθε να γράφει με αυτόν τον τρόπο τις εργασίες του στο σπίτι γιατί τελείωνε γρήγορα και είχε αρκετό ελεύθερο χρόνο.

Στο μικρό αγόρι άρεσε να κάθετε έξω και να νιώθει στο πρόσωπο του την ζεστασιά του ήλιου, στο απλωμένο χέρι του τις σταγόνες της βροχής και τον άνεμο που φυσούσε τα βράδια του χειμώνα. Στενοχωριόταν μόνο όταν άκουγε τις χαρούμενες φωνές των παιδιών της γειτονίας που παίζον μπάλα. Όμως ακόμα και αν η μητέρα του επέτρεπε να πάει μαζί τους εκείνος δεν θα μπορούσε να πάρει μέρος στο παιχνίδι επειδή δεν καταλάβαινε προς ποια κατεύθυνση πήγαινε η μπάλα. Ο πατέρας του τον έβλεπε στενοχωρημένο και έψαχνε τρόπο να τον βοηθήσει. Ήθελε το παιδί του να μην στερείται την διασκέδαση του παιχνιδιού. Στο διαδυκτιο βρήκε ότι υπήρχε ένα άθλημα που λέγετε coal ball με μια ειδική μπάλα η οποία μέσα της έχει ένα κουδούνι που κτυπάει καθώς κυλά. Έτσι τα τυφλα παιδία αντιλαμβανονται που πηγενει η μπαλα. Οι παικτες παιζουν στο εδαφος, φοραντας μάσκες στα μάτια γιατί ίσιος μερικά παιδία βλέπουν λίγο,  προσπαθώντας να βάλουν γκολ στο τέλμα των αντιπαλλων. Ένα πολύ συμαντικο στοιχειο είναι ότι σε αγωνες coal ball το κοινό πρέπει να κάνουν απολυτη ησυχία για να μπορούν οι παίκτες να ακούν το κουδουνάκι της μπάλας. Ο πατέρας του Στάθη εντυπωσιάστηκε με όσα διάβασε.

‘Πόσο ευτυχισμένος θα αισθανόταν ο γιος μου αν συμμετείχε σε μια ομάδα coal ball΄΄ σκέφτηκε ο άντρας. Αναρωτιόταν αν υπήρχε στην πόλη τους τετοια ομάδα.

Την επόμενη μέρα επισκέφτηκε τον διευθυντή του σχολείου για να τον ρωτήσει. Πράγματι υπήρχε μια ομάδα αλλά ήταν λίγο μακριά το γήπεδο που έκαναν τις προπονήσεις τους τα παιδία. Αυτό δεν αποθάρρυνε τον  πατέρα. Θα πήγαινε και στην άλλη άκρη του κόσμου για να δει το παιδί του χαρούμενο.

Το βράδυ ενώ καθόταν όλη η οικογένεια γύρω από το τραπέζι για το δείπνο ο πατέρας απευθύνθηκε στο  μικρό γιο του.

‘’Στάθη αύριο θα πάμε κάπου μαζί΄΄

΄΄που θα πάμε μπαμπά΄΄ ρώτησε το παιδί

΄΄Είναι έκπληξη δεν μπορώ να σου πω΄΄ απάντησε χαμογελώντας ο άντρας.

Εκείνη την νύχτα ο μικρός μας φίλος δεν κοιμήθηκε από την αγωνιά.

Την άλλη μέρα αφού έφαγαν πρωινό ξεκίνησαν πατέρας και γιος για την έκπληξη. Μετα από αρκετή ώρα το αυτοκίνητο σταμάτησε. Ο Στάθης κατεβαίνοντας άνοιξε το λευκό μπαστουνάκι του. Αυτό τον βοηθούσε να αποφεύγει τα εμπόδια όταν περπατούσε στο πεζοδρόμιο. Ο πατέρας  του τον έπιασε από το μπάτσο και προχώρησαν

΄΄μπήκαμε σε ένα στάδιο Στάθη΄΄ είπε ο άντρας μετα από λίγο

το παιδί πριν να προλάβει να εκφράσει την απορία του για το τι θα έκαναν σε ένα στάδιο άκουσε μια αντρική φωνή να απευθύνεται σε αυτόν.

΄΄εσύ πρέπει να είσαι ο Στάθης που αρέσει πολύ να παίζεις μπάλα όπως έμαθα΄΄ 

΄΄Ναι αλλά δεν μπορώ επειδή δεν βλέπω κύριε΄΄ αποκρίθηκε το παιδί

΄΄εγώ μπορώ να σου μάθω πώς να παίζεις αν και εσύ το θέλεις΄΄ είπε ο προπονητής

΄΄το θέλω, φυσικά το θέλω κύριε΄΄ είπε γεμάτο ενθουσιασμό το παιδί.

Τότε ο προπονητής πήρε τον Στάθη από τον χέρι πήγαν ως το κέντρο του γηπέδου. Τον έβαλε να κάτσει κάτω, ακουμπώντας ο Στάθης το πάτωμα διαπίστωσε ότι ήταν λείο και μύριζε ξύλο.

΄΄Στάθη θα σου δώσω μια μπάλα από αυτές που χρησιμοποιούμε εδώ για να δεις πως είναι΄΄

το παιδί έπιασε με τα δυο του χέρια την μπάλα, την άγγιζε, την στριφογύρισε.

΄΄Μα τι περίεργο! Αυτή η μπάλα κουδουνίζει κύριε΄΄ είπε

΄΄Ναι αγόρι μου η μπάλα αυτή στο εσωτερικό της έχει ένα κουδούνι, έτσι κάποιο άτομο που δεν βλέπει μπορεί να αντιληφθεί που πάει η μπάλα από τον ήχο που κάνει΄΄ εξήγησε ο προπονητής

΄΄ΤΕΛΕΙΟ!’’ φώναξε το αγόρι.

΄΄Τώρα Στάθη θα κάτσω απέναντι σου και θα σου πετάξω την μπάλα, εσύ προσπάθησε να την πιάσεις ακούγοντας που θα πάει΄΄ αποκρίθηκε ο προπονητής.

Πράγματι ο άνδρας έκατσε απέναντι στο παιδί και πέταξε την μπάλα. Οι πρώτες μπαλιές ήταν σιγανές και πάντα κοντά στο μικρό. Μερικές κατάφερε να τις πιάσει και τρελάθηκε από  την χαρά του.

΄΄μπράβο Στάθη τα πας πολύ καλά΄΄ τον επιβράβευσε ο προπονητής ΄΄τώρα θα πετάξω την μπάλα πιο μακριά και εσύ θα προσπαθήσεις να την πιάσεις πάλι αλλά δεν πρέπει να σηκωθείς όρθιος΄΄

Ο Στάθης όταν άκουσε το κουδούνισμα  της μπάλας την ακολούθησε αλλά κάπου την έχασε. Αυτό έγινε ξανά και ξανά. Μετα από μια ώρα προπόνησης κατάφερε να πιάσει μια δυο μπαλιές και να πετάξει την μπάλα προς την κατεύθυνση που άκουγε την φωνή του προπονητή.

Όταν επέστρεψαν σπίτι διηγήθηκε στη μητέρα του ακτινοβολώντας από ευτυχία το κατόρθωμα του. ΕΙΧΕ ΠΑΙΞΕΙ ΜΠΑΛΑ.

Από εκείνη την ημέρα ο πατέρας πήγαινε τον Στάθη δυο και τρεις φορές την εβδομάδα στο στάδιο. Ήταν κουραστικό αλλά άξιζε τον κόπο.

Αυτή την πρώτη μέρα θα θυμόταν ο πατέρας δέκα χρόνια μετα ενώ καθόταν στις κερκίδες ενός αλλού σταδίου το οποίο ήταν γεμάτο κόσμο.

Ήταν ο τελικός coal ball στους Παραολυμπιακους. Η ομάδα που έπαιζε ο εικοσάχρονος πια Στάθης είχε χάσει. Αλλά τι σημασία είχε; Οι θεατές χειροκροτούσαν τους παίχτες και των δυο ομάδων και το προσώπου του Στάθη ακτινοβολούσε πάλι από ευτυχία.

   

ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΧΟΡΟΥ

 

Το σαββατοκύριακο που μας πέρασε είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε την εμπνευσμένη μουσικοχορευτική παράσταση ALL THAT DANCE, από την ομάδα χορού salsa sabor της σχολής Σοφίας Μαυροφόρου, στο κινηματοθέατρο RΕΧ  Μία δυνατή ιστορία αγάπης ξετυλίχτηκε σε ρυθμούς που μας συνεπήραν και μας ταξίδεψαν βαθιά μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Κάποια βραδιά χορού ένας άντρας γνωρίζει μια κοπέλα στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Έτσι ξεκίνησαν όλα. Οι χορογραφίες που παρουσιάστηκαν σε συνδυασμό με την αφήγηση της ιστορίας του νεαρού άντρα και της κόρης του από την Άννα Καραγιαννακη και τα live φωνητικά από την Μαρία Μαυροφόρου μετέφεραν τους θεατές στις εποχές των καμπαρέ αλλά και των μεγάλων παραστάσεων όπως  το Moulin Rouge . Οι χώρες εναλλάσσονταν Παρίσι, Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα καθώς ρυθμοί διαφορετικών ειδών χορού όπως μπαλέτο, bachata, flamenco και tango πλημμυρίζουν την σκηνή. Οι χορευτές της ομάδας Στεφανία Δατσέρη, Κάλλια Κουτάντου, Μαρία Κερούλη, Μαρία Παγκάλου, Νίκη Κωνσταντινομανωλάκη, Έφη Κορνελάκη, Ιωάννα Γαλανάκη, Nicolae Cazanu, Αθηνά Κατσιδονιώτη, Μαρία Μαυροφόρου, Μαίρη Γιαννικάκη, Νατάσα Μπουρνέλη, Εμμανουέλα Αντωνιάδη, Σωτήρης Χαμούλιας, Ελευθερία Φλουρή, Κώστας Φραγκάκης, Σταύρος Αγκριθαράκης, Δανάη Λασθιωτάκη, Λίντα Σπαθάρου, Μαριέττα Καμαράτου, Δέσποινα Τσιχλάκη, Μανώλης Κολιοραδάκης μαζί με την εξαιρετική χορογράφο Αγγελική Γαστρά μας έκαναν κοινωνούς συναισθημάτων που προκαλεί ένας ερωτάς, ρομαντισμό, πάθος, ζήλια, προδοσία αλλά και  συναισθημάτων που νιώθει κάποιος όταν βρει την αληθινή αγάπη, έντονη στοργή και προσωπική αφοσίωση. Σε μία χορογραφία έκπληξη που παρουσίασαν η Αγγελική Γαστρά και ο Γιώργος Μαυροφόρος, πρόεδρος του συλλόγου μας, αποκαλύπτετε ότι η δύναμη της αληθινής αγάπης δεν χάνετε με μια αναπηρία ούτε καν με τον ίδιο τον θάνατο. Ο άντρας που είναι πια σε αναπηρικό αμαξιδιο μετα από τροχαίο ατύχημα στο οποίο έχασε και την αγαπημένη του συνεχίζει να χορεύει ως μοναδική διέξοδο για να την νιώθει κοντά του.

Φτάνοντας στο τέλος αυτού του άρθρου θέλω να ευχαριστήσω εκ μέρους του διοικητικού συμβουλίου του συλλόγου μας τα άτομα που βοήθησαν για να πραγματοποιηθούν αυτές οι δυο παραστάσεις. Πρωταρχικά την Αγγελική Γαστρά και την ομάδα της που διέθεσαν τα έσοδα των παραστάσεων στο σύλλογο αλλά κυρίως για την πολύ όμορφη συνεργασία που έχει αναπτυχθεί ανάμεσα μας τα τελευταία χρόνια. Επίσης θέλουμε να ευχαριστήσουμε θερμά τους χορηγούς .........
Το μεγαλύτερο όμως ευχαριστώ το χρωστάμε το κόσμο που σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς εξακολουθεί να μας στηρίζει με την παρουσία του και θέλουμε να τον διαβεβαιώσουμε ότι τα οποία έσοδα του συλλόγου διατίθενται σε είδη πρώτης ανάγκης σε κάποιες οικογένειες που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα επιβίωσης

Μαριάννα Διαμαντόπουλου

Γραμματέας την Ένωσης Γονέων και Φίλων Ατόμων με Αναπηρίες Επαρχίας Μεραμβέλλου

ΕΡΩΤΑΣ ΔΙΧΩΣ ΧΘΕΣ

Αυτό το καλοκαίρι η Λίζα αποφάσισε να πάει μόνη της διακοπές.
Είχε ανάγκη να ξεφύγει από τους εξοντωτικούς ρυθμούς της εταιρείας στην οποία εργαζόταν τέσσερα χρόνια.
Ξεκίνησε να ψάχνει από το χειμώνα στο διαδίκτυο για μέρη που θα μπορούσε να μετακινείται με το ηλεκτροκίνητο αμαξίδιό της.
Για ξενοδοχεία προσβάσιμα και όλα τα σχετικά.

Πράγματι, βρήκε το ιδανικό μέρος για εκείνη.
Ένα παραθαλάσσιο ξενοδοχείο με ράμπες σε όλους τους χώρους και όμορφα λειτουργικά στούντιο.

Ο καιρός που πάντα περνάει γρήγορα, την έφερε στην προετοιμασία των διακοπών της με μεγάλη χαρά.
Είχε πάρει δώδεκα μέρες άδεια και σκόπευε να την ξοδέψει όλη στο υπέροχο ξενοδοχείο που ανακάλυψε και έκλεισε δωμάτιο από νωρίς.

Όταν έφτασε, διαπίστωσε ότι θα περνούσε τις ήρεμες διακοπές που ήθελε.
Είχε κιόλας φτιάξει το πρόγραμμα των διακοπών στο μυαλό της.
Η μέρα θα ξεκινούσε με κολύμπι στην πισίνα, ηλιοθεραπεία, συντροφιά με ένα καλό βιβλίο και ελαφρύ γεύμα.
Τα βράδια θα απολάμβανε τη θέα της θάλασσα από το μπαλκόνι του δωματίου της.
Ναι, αυτό χρειαζόταν. Ποτέ δεν της άρεσαν η πολυκοσμία και η βαβούρα των κοσμικών θέρετρων.

Τις δυο πρώτες μέρες τις πέρασε έτσι ακριβώς, όμως το πρωί της τρίτης μέρας ενώ έπινε τον καφέ της, μπήκε στο ξενοδοχείο μια θορυβώδης παρέα.
Έλπιζε να μην ήταν ένοικοι ή αν ήταν, να ερχόντουσαν μόνο για να κοιμηθούν.
Για κακή της όμως τύχη, σε λίγη ώρα έκαναν την εμφάνιση τους στην πισίνα.
Φώναζαν, έκαναν βουτιές και έριχναν νερά ο ένας στον άλλον.

Πάει η γαλήνια ατμόσφαιρα των προηγούμενων ημερών.
Τη στιγμή που σκεφτόταν μήπως είχε γίνει υποχονδριακή, έγινε το μοιραίο.
Ποσότητα νερού που προοριζόταν να περιλούσει μια κοπέλα από την παρέα, έφτασε στη μπαταρία του αμαξιδίου της.
Πετάχτηκε νευριασμένη από την ξαπλώστρα σκουπίζοντας γρήγορα με την πετσέτα τη μπαταρία, κατηγορώντας τους για έλλειψη αγωγής και τρόπων.

Της ζήτησαν συγνώμη και κάποιος από την παρέα προσφέρθηκε να τη βοηθήσει.
«Άφησε με να το κάνω εγώ» είπε και της πήρε απαλά την πετσέτα από τα χέρια.

Αφού σκούπισε καλά τη μπαταρία, άνοιξε το χειριστήριο και ευτυχώς δούλευε.

«Ευχαριστώ και συγνώμη για πριν, ήμουν λίγο υπερβολική» του είπε τελικά η Λίζα, αισθανόμενη μάλλον ντροπή.
«Καθόλου, είχες δίκιο…Δημήτρης…» συστήθηκε αυτός.
«Χάρηκα…Λίζα» απάντησε με τη σειρά της εκείνη.
«Δεν πιστεύω ότι χάρηκες και τόσο για τη γνωριμία μας, σκοπεύω όμως να σου αλλάξω γνώμη» της είπε ο Δημήτρης και απομακρύνθηκε με ένα χαμόγελο.
Τον ακολούθησε για δευτερόλεπτα με το βλέμμα, πριν ξαναγυρίσει στο βιβλίο της.

Το βράδυ αποφάσισε να πάει στο υπαίθριο μπαρ του ξενοδοχείου.
Τις προηγούμενες νύχτες δεν της έκανε όρεξη να αφήσει την ηρεμία του μπαλκονιού, αλλά απόψε κάτι την τραβούσε να βγει.
Διάλεξε να φορέσει ένα κοντό φόρεμα, από τα τρία που είχε φέρει μαζί της.
Τα μακριά δεν της πήγαιναν, ίσως λόγω της καθιστής της θέσης.
Η Λίζα φρόντιζε πάντα να είναι περιποιημένη, είτε στη δουλειά, είτε στις εξόδους με φίλους.

Ξεκίνησε να μακιγιάρεται χαμογελώντας, καθώς σκέφτηκε την κολλητής της που πάντα απορούσε πώς τα κατάφερνε να βάφεται σε χρόνο ρεκόρ κι εκείνη που δεν έχει καμία κινητική αδυναμία, ήθελε μισή ώρα μπροστά στον καθρέφτη.
Σύντομα, βρισκόταν στο μπαρ.
Ήταν πραγματικά όμορφο, υπήρχαν λουλούδια και φυτά σε γλάστρες, ένα σιντριβάνι  στη μέση, που σε συνδυασμό με  τον έναστρο ουρανό δημιουργούσε μια ρομαντική ατμόσφαιρα.

Τελείωνε το ποτό της, όταν η σερβιτόρα της έφερε ένα δεύτερο.
«Κερασμένο» είπε και έδειξε το Δημήτρη που καθόταν στην απέναντι πλευρά του μπαρ.

Δεν άργησε να έρθει κοντά της.
«Θα ήταν υπερβολικό να ελπίζω σε μια νέα αρχή;» τη ρώτησε χαμογελαστός.
«Από πού ήρθε πάλι αυτός χωρίς να τον αντιληφθώ; Και η υπόλοιπη παρέα πού είναι;» αναρωτήθηκε μέσα της.
«Οι φίλοι μου πάνε για βραδινό μπάνιο, σε περίπτωση που αναρωτιέσαι από ποια γωνία θα εμφανιστούν με κουβάδες νερό» είπε ο Δημήτρης διαβάζοντας την σκέψη της.

Η Λίζα γέλασε αυθόρμητα.
«Το πρωί αντέδρασα υπερβολικά, απλώς αυτό εδώ με κάνει ανεξάρτητη και αν πάθει κάτι θα αναγκαστώ να σταματήσω τις διακοπές μου και να γυρίσω πίσω» του είπε, δείχνοντας τον πολύτιμο τροχήλατο φίλο της.
«Όχι, μόνο αυτό δεν θέλουμε».
«Και τι θέλουμε;».
«Εγώ πολλά, αλλά προς στο παρόν, να πιούμε συντροφιά το ποτό μας. Να κάτσω;».
Η Λίζα έγνεψε καταφατικά.
Εκείνη την ώρα η μελωδία από το «Ταγκό της Νεφέλης» πλημμύρισε την ατμόσφαιρα.
Σε δευτερόλεπτα, ένας νεαρός ερχόταν προς το μέρος τους, μεταφέροντας ένα χειροκίνητο καρότσι.
Μίλησε κατευθείαν στο Δημήτρη.

«Καλησπέρα, μου επιτρέπετε να σας στερήσω για λίγο τη Λίζα; Μου έχει υποσχεθεί από τότε που ήλθε ένα χορό, αλλά μέχρι σήμερα δεν έβγαινε τα βράδια».

Ο Δημήτρης κοίταξε το νεαρό με ένα βλέμμα δυσφορίας και απορίας μαζί.
«Τιμή μου να χορέψω με ένα δάσκαλο του είδους» απάντησε η Λίζα, προτού εκείνος προλάβει να αρθρώσει λέξη.

Μετακινήθηκε με ευκολία από το δικό της αμαξίδιο στο άλλο και προχώρησαν με το νέο άντρα προς την πίστα.
Της έπιασε τα χέρια και άρχισαν να χορεύουν.

Ο Δημήτρης την παρακολουθούσε να κυλά το καροτσάκι της αέρινα, κατευθυνόμενη από τον παρτενέρ της.
Δεν πίστευε ότι ένας χορός, που η ντάμα θα ήταν σε αναπηρικό αμαξιδιο, μπορεί να εκπέμπει  τόσο ερωτισμό.
Ήπιε το ποτό που είχε απομείνει στο ποτήρι του κοιτάζοντας έντονα το ζευγάρι.
Γιατί τον ενοχλούσε που χόρευε με άλλον; Τη γνώριζε μόνο λίγες ώρες.
Σηκώθηκε να φύγει, αλλά χωρίς να το συνειδητοποιήσει, σε λίγο πλησίασε το ζευγάρι που εκείνη τη στιγμή τελείωνε το ταγκό.

«Πάμε ένα περίπατο;» πρότεινε στη Λίζα, όταν έμειναν οι δυο τους.
«Γιατί όχι;» του απάντησε χαμογελώντας και προχώρησαν προς τον κήπο του ξενοδοχείου.
Η νύχτα ήταν όμορφη, ο αέρας μύριζε γιασεμί και τριαντάφυλλο.

«Χορεύεις πολύ ωραία» είπε ο Δημήτρης, διακόπτοντας τη σιωπή που τους είχε τυλίξει.
«Εσύ δεν χορεύεις;».
«Όχι, ποτέ».
«Για όλα τα πράγματα υπάρχει πρώτη φορά. Βέβαια δεν θα είμαι η ιδανικότερη ντάμα για το ξεκίνημα σου και με το χορτάρι εδώ, δύσκολο να χρησιμοποιήσω το καρότσι αλλά…» δίστασε πριν συνεχίσει «…αλλά αν μου επιτρέψεις να στηριχτώ λίγο πάνω σου…».

Εκείνος καταλαβαίνοντας τι εννοούσε, την έπιασε από τα χέρια και τη σήκωσε όρθια.
«Δεν θα μπορούσα να βρω καλύτερη ντάμα» ψιθύρισε, ενώ άρχιζαν να λικνίζονται απαλά στο ρυθμό μιας μουσικής που άκουγαν μόνο εκείνοι.

Τις υπόλοιπες μέρες των διακοπών τις πέρασαν μαζί, πηγαίνοντας βόλτες στην πόλη και ημερήσιες εκδρομές.
Τα βράδια συνέχιζαν τα «μαθήματα χορού» που είχαν ξεκινήσει εκείνη τη νύχτα.
Και το πρώτο φως της μέρας, τους έβρισκε πάντα αγκαλιά στο κρεβάτι.

Ο Δημήτρης αλλάζοντας το πρόγραμμα του, με την προτροπή και των φίλων του, αφού η Λίζα είχε γίνει πια μέλος της παρέας, θα έφευγε νωρίτερα μαζί της.
Αποχαιρέτησαν τους φίλους τους στην αίθουσα αναχωρήσεων του αεροδρομίου, με την υπόσχεση να συναντηθούν στο σπίτι της Λίζας, σε πέντε μέρες που θα επέστρεφαν και εκείνοι.

Πλησίασε τον αγαπημένο της και τον φίλησε. Του άξιζε ένα φιλί.
Ο Δημήτρης δεν είχε καταφέρει μόνο να της αλλάξει γνώμη για τον ίδιο όπως είχε πει, αλλά και για την παρέα του.

Η Λίζα όμως είχε κατορθώσει κάτι πιο σημαντικό.
Μαζί της ο Δημήτρης ανακάλυψε μια διαφορετική πλευρά του έρωτα.
Μια πλευρά που του φαινόταν μαγική και όμορφη, όσο το ταγκό που είχε χορέψει εκείνη, τη βραδιά της γνωριμίας τους.

ΚΑΛΑ ΠΟΥ ΕΠΕΣΕΣ

Η Μαρία έφτασε καθυστερημένη στο γραφείο. Το προηγούμενο βράδυ είχε τσακωθεί με τον Μίλτο.
Την έστησε τρεις ολόκληρες ώρες.

Το τελευταίο διάστημα αυτό γινόταν όλο και πιο συχνά.
Τα δυο πρώτα χρόνια της σχέση τους ήταν ο τέλειος σύντροφος, έβγαιναν κάθε βράδυ, της πρόσφερε λουλούδια, ήταν τρυφερός μαζί της.
Στην πορεία άρχισε να αλλάζει.
Δεν την πείραζε που οι έξοδοι τους ειχαν περιοριστεί, άλλωστε και η ίδια με το φόρτο εργασίας που απαιτούσε η νέα της θέση, επιστρέφοντας σπίτι προτιμούσε να δούνε αγκαλιά μια ταινία.
Ο Μίλτος όμως, είτε ακύρωνε τα ραντεβού τους, είτε αργοπορούσε.


Μπαίνοντας χαιρέτησε τους συνάδελφους της και στρώθηκε αμέσως στη δουλειά.
Λίγο αργότερα, ο Σταύρος ο συνάδελφος της, την πλησιάζει και της προσφέρει ένα χάρτινο κυπελλάκι που άχνιζε.
«Είχα βγει για εξωτερικές δουλειές και επιστρέφοντας σκέφτηκα να πάρω δυο δυνατούς καφέδες» της είπε χαμογελώντας.
«Ευχαριστώ, τον χρειαζόμουν όσο δεν φαντάζεσαι», απάντησε η Μαρία ανταποδίδοντας το χαμόγελο.
«Χρειάζεσαι επίσης και να φας κάτι», συμπλήρωσε εκείνος και άφησε μια σακούλα με τα αγαπημένα της κρουασάν.

Η Μαρία διέκρινε στο βλέμμα του εκείνη την έκφραση που της έφερνε αμηχανία.
Είναι καλό παιδί, αλλά συχνά την εκνευρίζει το έστω και διακριτικό φλερτ του.
Όλοι στο γραφείο ήξεραν ότι είχε δεσμό. Τι επιδίωκε ο Σταύρος;
Αρκετά προβλήματα είχε και χωρίς αυτόν.

Από την αμηχανία της στιγμής την έβγαλε ο προϊστάμενος, ζητώντας  από το αρχείο το φάκελο ενός παλιού πελάτη.
Ο φάκελος βρισκόταν σε ένα ψηλό ράφι και η Μαρία καθώς έσπευσε βιαστική να ανταποκριθεί έχοντας στο μυαλό  το χθεσινό της καβγά με το Μίλτο, στραβοπατάει στη σκάλα του αρχείου και σψριάζεται κάτω, χάνοντας τον κόσμο από μπροστά της.

Όταν συνήλθε βρισκόταν στο αυτοκίνητο του Σταύρου.
«Μαρία, πρέπει να σε δει γιατρός», της είπε με αγωνία.

Εκείνη ζαλιζόταν και ξανάκλεισε τα μάτια αμέσως, κρατώντας τα έτσι, ως την είσοδο του νοσοκομείου.

Ύστερα από μια ώρα επέστρεφαν στο αυτοκίνητο με το ένα της πόδι στο γύψο και την υπόδειξη του γιατρού να μη μείνει μόνη για 48 ώρες λόγω πιθανής διάσεισης.

«Έχεις κάποιον που να μπορεί να σε περιποιείται;» τη ρώτησε ο Σταύρος.
«Όχι, η αδελφή μου μένει Θεσσαλονίκη και δεν θέλω να την ξεσηκώσω, άλλωστε νιώθω μια χαρά» του απάντησε και γυρνώντας το πρόσωπό της προς το παράθυρο μονολόγησε χαμηλόφωνα «…και ο Μίλτος πετάει σήμερα για Παρίσι…».  

«Άκουσες τι είπε ο γιατρός», της είπε κοιτώντας την αυστηρά. «Θα περάσω από το σπίτι μου να πάρω κάποια πράγματα και θα μείνω μαζί σου».

Η Μαρία στράφηκε στο μέρος του απότομα για να του ξεκαθαρίσει ότι αυτό ήταν αδύνατο, αλλά ένιωσε τον κόσμο να γυρίζει.
Ας έκανε ό,τι ήθελε, σκέφτηκε, ακουμπώντας το κεφάλι της στο κάθισμα.

Νωρίς το βράδυ ξύπνησε στο κρεβάτι της.
Εκείνη τη στιγμή έμπαινε ο Σταύρος στο υπνοδωμάτιο, κρατώντας ένα πιάτο σούπα. Κάθισε δίπλα της και άρχισε να  την ταΐζει στο  στόμα.
Είχε πολύ καιρό να την περιποιηθεί κάποιος. Βούρκωσε χωρίς να το θέλει.
Επίδραση των φάρμακων θα ήταν. Γύρισε και τον ρώτησε.
-Γιατί;
Η απάντησή του ήταν σαφέστατη.
-Ακόμα να το καταλάβεις;

Αφήνοντας το πιάτο στο κομοδίνο, έσκυψε, την πλησίασε και τη φίλησε απαλά στα χείλη.
Ύστερα χωρίς να πει λέξη, βγήκε από το δωμάτιο.

Η Μαρία προσπάθησε να καταλάβει τι συνέβη, πώς έγινε, αλλά ήταν τόσο εξαντλημένη από τα γεγονότα που αποκοιμήθηκε και πάλι.
Κατά τη διάρκεια της νύχτας ένιωσε τον Σταύρο να έρχεται κάποιες φορές κοντά της προκειμένου να βεβαιωθεί ότι κοιμάται ήσυχα, να της χαϊδεύει τα μαλλιά και να βγαίνει από το δωμάτιο.

Την επομένη το πρωί, ξύπνησε από το κουδούνι της πόρτας.
Άνοιξε τα μάτια και τον είδε να κοιμάται στην πολυθρόνα δίπλα της.
Ήταν ωραίος έτσι όπως έπεφταν κάποιες τουφίτσες από τα μαλλιά του στο πρόσωπο.
Το κουδούνι ξαναχτύπησε κι εκείνος πετάχτηκε πάνω ξαφνιασμένος.
Του πήρε λίγα δευτερόλεπτα να συνειδητοποιήσει που βρισκόταν.
Την κοίταξε έντονα.
-Είσαι καλά;
-Ναι μια χαρά, αν και πονάει το πόδι μου λίγο.
-Θα πάω να ανοίξω την πόρτα και θα σου φέρω ένα παυσίπονο.


Σε λίγο άκουσε από μέσα τη φωνή της αδελφή της.
Έπρεπε να το περιμένει ότι μόλις έβλεπε το μήνυμα που της έστειλε χθες, θα έπαιρνε το πρώτο αεροπλάνο για Αθήνα.
Σε αντίθεση με τον Μίλτο, που δεν μπήκε καν στον κόπο να κάνει ένα τηλεφώνημα, να ρωτήσει αν ήταν καλά.
Αλλά όχι, δεν της αρκούσε πια ένα τηλεφώνημα, ήθελε την προσοχή και την φροντίδα, όπως την είχε νιώσει από τον Σταύρο.

Η αδελφή της μπήκε σαν σίφουνας την αγκάλιασε και μιλώντας ακατάπαυστα, της έδωσε να πιει  το παυσίπονο.
Ο Σταύρος την είχε ενημερώσει για τα φάρμακα που σύστησε ο γιατρός πριν φύγει χωρίς να χαιρετίσει τη Μαρία.
Δεν ήθελε να της κλέψει ούτε ένα λεπτό από τις στιγμές με την αγαπημένη της αδελφή.

Η Μαρία στη διάρκεια των δεκαπέντε ημερών της αναρρωτικής της άδειας, πήρε μια απόφαση που τη σκεφτόταν πολύ καιρό, αλλά δεν είχε βρει το θάρρος να την κάνει πράξη.

Έβαλε τέλος στη σχέση της με τον Μίλτο, αντιλαμβανόμενη ότι είχε ολοκληρώσει τον κύκλο της.
Άσχετα με το αν προχωρούσαν με τον Σταύρο, δεν άξιζε να είναι σε μια βαλτωμένη  κατάσταση. 
Το ατύχημα και η στάση του Σταύρου την είχαν αφυπνίσει.
Καλύτερα μόνη.

Και μπορεί αργότερα να διεκδικούσε τον Σταύρο.
Άλλωστε εκείνος είχε κάνει την κίνηση του, καιρός να κάνει κι εκείνη τη δική της.

ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΖΩΗ

Όλα σχεδόν ήταν έτοιμα για το αποψινό δείπνο.
Το σουφλέ ζυμαρικών και η τούρτα σοκολάτα βρισκόταν στο ψυγείο.
Το ψητό σιγοψηνόταν στο φούρνο. Το στρωμένο όμορφα τραπέζι με λευκό τραπεζομάντιλο, τα καλά σερβίτσια και ένα βάζο κόκκινα τριαντάφυλλα σε συνδυασμό με το αναμμένο τζάκι, έδιναν μια γιορτινή αίσθηση στο χώρο.

Η Άννα πήρε τον καφέ της πηγαίνοντας στον καναπέ. Από το πρωί δεν είχε σταματήσει με τις ετοιμασίες.
Είχε θυμηθεί τα κεράκια;
Ναι ήταν δίπλα στο τασάκι, 18, όσα και τα χρόνια της Φάνης.

Κλείνοντας τα μάτια ξανάζησε τη σκηνή όταν την πήρε πρώτη φορά στην αγκαλιά της.
Ένα ξανθό πλασματακι που δεν ήξερε πώς να το κρατήσει.
Ένα μωρό που δεν ήταν στα άμεσα σχέδια. Ούτε στα δικά της ούτε του Πάνου.

Εκείνη μόλις είχε τελειώσει το οικονομικό και θα έφευγε για μεταπτυχιακό στο Λονδίνο σε δυο μήνες.
Αυτός δούλευε εδώ ως ασκούμενος δικηγόρος.
Δεν τους φόβιζε η απόσταση, άλλωστε υπήρχαν και τα αεροπλάνα.

Δεκαπέντε μέρες πριν φύγει η Άννα έμαθε ότι ήταν έγκυος.
Αντί για φοιτήτρια στο Λονδίνο, ντύθηκε νύφη, έγινε μαμά και νοικοκυρά.
Ο Πάνος  δεν άλλαξε πολύ τα σχέδια του, απλώς πρόσθεσε ένα ακόμα τίτλο στο βιογραφικό του. Αυτόν του πατέρα, απλώς.

Όχι ότι δεν αγαπούσε τη Φάνη. Τη λάτρευε. Μόνο που το έδειχνε τα σαββατοκύριακα και τις γιορτές.
Στο δικηγορικό του γραφείο διοχέτευε όλο το χρόνο και την ενέργεια του.
Σε αντίθεση με την Άννα, που οι μοναδικές της ασχολίες ήταν το μεγάλωμα του παιδιού τους και οι δουλειές του σπιτιού.

Όταν το κορίτσι έγινε 15 χρόνων η Άννα μπήκε συνέταιρος σε ένα μαγαζί με ρούχα.
Είχε κανονίσει να δουλεύει τα πρωινά που η μικρή ήταν σχολείο, για να μπορεί τα απογεύματα να την πηγαινοφέρνει στα φροντιστήρια, τα οποία χρόνο με το χρόνο πλήθαιναν.
Δεν πείραζε όμως, άξιζε το κόπο. Η κόρης της πέρασε φιλοσοφική στη Θεσσαλονίκη.
Αύριο το πρωί η μικρή πετούσε για εκεί.

Έψαξε της τσάντα της να βρει τα εισιτήρια. Χαμογέλασε.
Το εισιτήριο της Φανούλας μαζί με ένα κουτάκι που έκρυβε μια ασημένια καρδούλα, τα άφησε δίπλα στο πιάτο της.
Το δεύτερο εισιτήριο που έγγραφε το όνομα της και είχε προορισμό Λονδίνο, το ξαναέβαλε στην τσάντα της.

Σε λιγότερο από δυο ώρες, πατέρας και κόρη θα ήταν σπίτι.

Έσβησε το φούρνο και πήγε στην κρεβατοκάμαρα.
Έβγαλε από τη ντουλάπα το φόρεμα που αγόρασε το πρωί και το άφησε στο κρεβάτι.
Θα χάριζε τον εαυτό της ένα απολαυστικό μπάνιο με αιθέρια έλαια.

Άλλη μια αλλαγή που θα εφάρμοζε στο μέλλον. Όχι πια γρήγορα ντους. Χρόνος για τον εαυτό της.

Μετά από μισή ώρα βγήκε από το νερό και κοιτάχτηκε στον καθρέφτη.
Είχε αδυνατίσει χωρίς να χαλαρώσει, το σώμα της άρχιζε να γίνεται μυώδες.
Εδώ και τρεις μήνες πήγαινε σχεδόν κάθε απόγευμα γυμναστήριο, κρυφά από όλους.

Τρεις μήνες.
Από την ημέρα που  είδε τον Πάνο με μια άλλη γυναίκα.
Κατά ένα περίεργο τρόπο, ούτε ζήλεψε ούτε θύμωσε μαζί του,  απλώς την ταρακούνησε.

Ήταν καιρός να ασχοληθεί και με τον εαυτό της, τον είχε παραμελήσει αρκετά.
Δεν την ενδιέφερε να ξανακερδίσει τον άνδρα της.
Έπρεπε να τον δει με κάποια άλλη για να συνειδητοποιήσει ότι δεν τον ήθελε πια.

Το πάθος έσβησε με τον καιρό.
Δεν θυμόταν πότε έκαναν έρωτα για τελευταία φορά.
Τον  αγαπούσε σαν πατέρα της Φάνης, αλλά όχι ως άντρα της.
Αν ήθελε να ήταν ειλικρινής με τον εαυτό της, το παιδί υπήρξε ο κύριος λόγος που προχώρησαν στο γάμο.

Αύριο το μεσημέρι, όταν η Άννα θα βρισκόταν στο αεροπλάνο για Λονδίνο, ο δικηγόρος της θα έδινε στον Πάνο τα χαρτιά του διαζυγίου μαζί με ένα γράμμα της ίδιας, στο οποίο του εξηγούσε του λόγους.

Άκουσε τα κλειδιά στην πόρτα, έριξε μια τελευταία μάτια στο καθρέφτη.
Το φόρεμα αγκάλιαζε το κορμί της αναδεικνύοντας τις καμπύλες της.
Το πρόσωπο μακιγιαρισμένο διακριτικά, έλαμπε από δροσιά.

Χαμογέλασε ικανοποιημένη με τον εαυτό της.
Ήταν μια γυναίκα που είχε πάρει τις αποφάσεις της.
Ανέπνευσε ανακουφισμένη και πήγε να υποδεχτεί τη Φάνη και τον Πάνο.

Ένιωθε σαν να είχε βγάλει μετα από αιώνες τα στενά της παπούτσια, που όσο υπομονή και να έκανε ελπίζοντας ότι θα ανοίξουν, εκείνα παρέμεναν στενά.

Παρκάρισμα σε θέσεις στάθμευσης ΑμεΑ

Με έκπληξη πληροφορήθηκα χθες ένα δυσάρεστο περιστατικό που συνέβη έξω από το ΙΚΑ Άγιου Νικολάου. Εμπλεκόμενοι είναι ένας συμπολίτης μας ο οποίος πρόσφατα υπεβλήθη σε μεταμόσχευση μυελού των οστών πάσχοντας από λευχαιμία και δυο νεαροί αστυνομικοί. Ο συντοπίτης μας λοιπόν πήγαινε στο ικα να υποβάλει τα χαρτιά για την χορήγηση θεραπευτικής αγωγής. Να σημειώσω ότι οι μεταμοσχευμένοι κατατάσσονται στην κατηγόρια των ατόμων με αναπηρίες. Αυτό σημαίνει ότι είχε κάθε νόμιμο δικαίωμα να παρκάρει στις θέσεις στάθμευσης για ΑμεΑ που βρίσκονται έξω από το ικα. Αυτό θα γίνονταν υπό την προϋπόθεση ότι οι θέσεις αυτές να ήταν διαθέσιμες και όχι πιασμένες από μηχανάκια και αυτοκίνητα μη ανάπηρων. Δυστυχώς η συγκεκριμένη μέρα δεν ήταν η εξαίρεση στον κανόνα. Αρκετές φορές που περνάω από το δρόμο του ικα στις θέσεις αυτές βρίσκονται μηχανάκια και αν πρέπει να κατεβώ αναγκάζετε ο συνοδός μου να σταματήσει ουσιαστικά στη μέση του δρόμου παρεμποδίζοντας την κυκλοφορία. Δεν είναι ότι πιο ωραίο να προσπαθώ να μετακινηθώ από το αυτοκίνητο στο καρότσι και εντωμεταξύ να δημιουργείτε ουρα από αυτοκίνητα.. Ο συμπολίτης  μας μην έχοντας άλλη λύση σταμάτησε απέναντι (σε διπλοπαρκάρισμα) προκειμένου να παραδώσει τα χαρτιά στο ΙΚΑ, να επανέλθει στο αυτοκίνητο και να φύγει. Άμεσα οι αστυνομικοί επεμβαίνουν και του επισημαίνουν ότι στον χώρο αυτό δεν επιτρέπεται η στάση και η στάθμευση και όπως ήταν φυσικό τους αναφέρει την αναπηρία του και παράλληλα τους υποδεικνύει ότι οι θέσεις αναπήρων ήταν κατειλημμένες. Βέβαια απορία κάθε νοήμων ανθρώπου είναι αφού οι δυο αστυνομικοί ήταν παρόν γιατί επέτρεψαν στα αλλά οχήματα να καταλάβουν παράνομα θέσεις αμεα. Τα περιστατικά παράνομου παρκαρίσματος σε θέσεις στάθμευσης ΑμεΑ σε ολόκληρη την πόλη εδώ και αρκετό καιρό έχουν πάρει ανησυχητικά μεγάλες διαστάσεις.

 Οι κλήσεις από ότι φαίνετε εκ του αποτελέσματος, δεν είναι αρκετές. Ίσως πρέπει να παρθούν αυστηρότερα μέτρα όπως είναι η απομάκρυνση των οχημάτων με γερανό, ένα σύστημα που εφαρμόζεται σε ευρωπαϊκές πόλεις .Ο πολίτης με αναπηρία δεν είναι δυνατόν να παρκαινει σε απόσταση 200 μ. όπως στην συγκεκριμένη περίπτωση υπέδειξαν οι δυο αστυνομικοί. Να υποθέσουμε ότι κατά την εκπαίδευση των αστυνομικών δεν τους παρέχονται στοιχειώδης γνώσεις ιατρικής ώστε να αντιλαμβάνονται πως η κόπωση σε ένα μεταμοσχευμένο άνθρωπο είναι επικίνδυνη για την υγειά του? Αφού λοιπόν τους εξήγησε το αυτονόητο παρακάλεσε έναν εκ των αστυνομικών να τον βοηθήσει να μετακινήσει λίγο τα μηχανάκια ώστε να καταστεί ελεύθερη μια θέση πάρκινγκ αναπήρου και να μπορέσει να παρκάρει ο ίδιος. Η απάντηση που πήρε ήταν ότι είναι αστυνομικοί και όχι παρκαδόροι τοτε ο συμπολίτη μας αγανακτισμένος τους αποκάλεσε γαϊδουρια. Διοτι ξέχασαν ότι πρώτα από όλα θα έπρεπε να είναι άνθρωποι. Άνθρωποι που υπηρετούν τον νόμο, ο οποίος στην παρούσα στιγμή καταστρατηγούνταν και δουλεια τους ήταν να απομακρύνουν τα παράνομα οχήματα αποκαθιστώντας την έννομη τάξη Σίγουρα η λέξη δεν ήταν κόσμια αλλά όταν βλέπεις αυτούς που είναι υπεύθυνοι να διαφυλάξουν το δικαίωμα σου να κυκλοφορείς και να διεκπεραιώνεις τις δουλείες σου υπό αξιοπρεπείς συνθήκες να μην είναι έστω διατεθειμένοι να σε βοηθήσουν τότε μπορεί να ξεπεράσεις τα όρια. Το περιστατικο ειχε καταληξη να παει ο νεαρος αντρας στο τμημα με το οχημα του συνοδευομενος απο περιπερικο και δικυκλιστες στην Ασφαλεια. Ύστερα από παρέμβαση του Αστυνομικού Υποδιευθυντή δεν οξύνθηκαν περισσότερο τα πράγματα και απεφεύχθη και η διαδικασία του Αυτοφώρου.

Ίσως η εξέλιξη του περιστατικό να θεωρηθεί ως μια άτυχης στιγμή που ελπίζουμε να μην επαναληφθεί αλλά η αιτία χρονίζει στον Άγιο Νικόλαο. Η παράνομη στάθμευση σε θέσεις ανάπηρων χωρίς καμία αποτελεσματική παρέμβαση της αστυνομία είναι καθημερινό φαινόμενο. Ως σύλλογος έχουμε θίξει εκατοντάδες φορές το θέμα αλλά επίλυση δεν βλέπουμε. Αν το πρόβλημα της προσβασιμότητας είχε λυθεί από τις αρχές του δήμου σίγουρα δεν θα είχαμε αυτή την δυσάρεστη για όλους μας εξέλιξη.

ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΜΕΡΑΜΒΕΛΛΟΥ

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΟΥ ΗΘΕΛΕ ΜΟΝΟ ΝΑ ΧΟΡΕΥΕΙ

Κάποτε υπήρχε ένα κοριτσάκι που από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωή του η μουσική και ο χορός ήταν άρρηκτα συνδεδεμένα με την ύπαρξη του. Μόλις άκουγε ένα τραγούδι άρχιζε να στροβιλίζεται σε όλο το σπίτι. Η μητέρα του καθώς είδε αυτή την αγάπη της μικρή της κόρη αποφάσισε να την γράψει σε μια σχολή χορού. Έτσι το κορίτσι μας ξεκίνησε μπαλέτο και όσο προχωρούσαν τα χρόνια συνέχισε σε όλα τα είδη χορού, σύγχρονο, λατιν, ταγκό. Oι δασκάλες της έλεγαν ότι είχε ένα εξαιρετικό ταλέντο όχι μόνο να χορεύει με άψογη τεχνική αλλά και να δίνει το δικό της προσωπικό στίγμα σε κάθε χορογραφια. Είχε πολύ καλές σχέσεις με τους άλλους μαθητές γιατί δεν ήταν ανταγωνιστική. Ο χορός ήταν για εκείνη μια έκφραση συναισθημάτων και θεωρούσε ότι μια χορογραφια ήταν καλή όταν κατάφερνε να μεταδώσει αυτά τα συναισθήματα στον κόσμο. Όνειρο της πάντα ήταν να συνεχίσει τις σπουδές της στο χορό και συμμετάσχει σε μεγάλα χορευτικά σχήματα. Σήμερα της δινόταν αυτή η ευκαιρία. Η σχολή είχε παράσταση και η δασκάλα τους είχε πει ότι ανάμεσα στους ανθρώπους που θα την παρακολουθούσαν θα βρισκόταν και η διευθύντρια της μεγαλύτερη ακαδημίας χορού της χώρας. Αν φοιτούσε στην συγκεκριμένη ακαδημία θα ήταν η αρχή της πραγματοποίηση του ονείρου της. Ένα χρόνο σκληρών πρόβων με τον παρτενέρ της για να τελειοποιήσουν τις χορογραφίες που τους είχε διδάξει η δασκάλα τους. Περισσότερο είχαν δουλέψει πάνω σε μια χορογραφια ιδιαίτερα εντυπωσιακή και δύσκολη. Χαμογέλασε τρυφερά στον καλό της φίλο που της έκλεισε το μάτι θέλοντας να της διώξει το άγχος. Μετα από τόσα χρόνια που χόρευαν μαζί δεν είχαν ανάγκη τις λέξεις για να συνεννοηθούν. Η παράσταση αρχίσει η κοπέλα όμως μέχρι την στιγμή που ήλθε η σειρά τους να βγουν στην σκηνή δεν είχε καταφέρει να μειώσει το άγχος της. Aν έχανε τα βήματα της την πιο σημαντική χορογραφια της ζωή της? Δεν θα κατέστρεφε μόνο το δικό της ονειρο αλλα και το ονειρο του παρτενέρ της όπως και την καλή φήμη της δασκάλα της. Βγήκαν την σκηνή και όλα πήγαιναν καλά μέχρι το φινάλε της χορογραφίας που ο παρτενέρ την πετούσε στο αερα έκανε μια στροφή και στεκόταν όρθια. Την στιγμή που ήταν στον αερα έχασε για κλάσματα του δευτερόλεπτο την αυτοσυγκέντρωση της και η πτώση στο εδαφος ήταν δυνατή. Όλοι οι χορευτές μαζεύτηκαν γύρω της. Δεν πονούσε αλλα όταν πήγε να σηκωθεί δεν μπορούσε να κουνήσει τα ποδιά της. Η διάγνωση των γιατρών ήταν τραυματισμός της σπονδυλικής στήλη. Δεν θα ξανά περπατούσε. Έφυγε ένα χρόνο στο εξωτερικό σε κέντρο αποκατάστασης, προσαρμόστηκε στην νέα πραγματικότητα, έμαθε να αυτοεξυπηρετείται αλλά ένα κομμάτι της είχε πεθάνει. Δεν θα μπορούσε να χορέψει ποτέ πια στην ζωή της. Αυτό την πλήγωνε περισσότερο. Θα της έλειπαν τρομερά οι χορογραφίες, οι πρόβες, τα παιδιά και οι δάσκαλοι της. Αλλά δεν την είχαν ξεχάσει όλοι αυτοί. Η δασκάλα χορού στο διάστημα που η κοπέλα έλειπε ρώτησε, έψαξε, έμαθε τι μπορούσε να γίνει και με ποιο τρόπο ώστε να ξαναχορεψει η αγαπημένη της μαθήτρια. Έκανε κάποια σεμινάρια χορού για άτομα με αναπηρίες, εκεί είδε πως καμία αναπηρία δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο όταν η ψυχή θέλει. Όταν επέστρεψε η κοπέλα η δασκάλα της την κάλεσε στην σχολή, αφού την υποδέχτηκαν όλοι με φωνές κ γέλια, η δασκάλα είπε ότι ήταν ώρα για μάθημα. Μπορώ να παρακολουθήσω σκέφτηκε η κοπέλα ξέροντας ότι θα την πονούσε που δεν θα συμμετείχε αλλά της είχε λείψει τόσο. Έτσι μπήκε στην αίθουσα χορού και έκατσε σε μια γωνία. Ε τεμπέλα τι κάθεσαι εκεί στην άκρη έχουμε πρόβα και την βοήθησε να μεταφερθεί από το καρότσι στο πάτωμα. Η κοπέλα την κοίταξε απορημένη. Εκείνη έβαλε ένα DVD και έκατσαν όλοι στο πάτωμα να το δουν. Ήταν τραβηγμένες σκηνές από το σεμινάριο που είχε παρακολουθήσει. Λοιπόν τι λέτε πως σας φάνηκε θέλετε να δοκιμάσουμε? Όλοι είχαν εντυπωσιαστεί και ανυπομονούσαν να αρχίσουν πρόβες και το βλέμμα τους πήγε στην κοπέλα. Τα μάτια της έλαμπαν...αλλά θα τα κατάφερνε? Αυτό θα το διαπιστώσουμε μόνο αν δοκιμάσουμε, είπε η δασκάλα. Άρχισαν λοιπόν τις πρόβες σε καθημερινή βάση. Ω δεν ήταν καθόλου εύκολο, πολλές φορές ενώ προσπαθούσε να σηκωθεί από ξαπλωμένη στα γόνατα για μια φιγούρα έπεφτε ή για να κάτσει με τεντωμένα ποδιά επρεπε να αγνοησει τα τραβηγματα στη μεση και στις γαμπες της. Τα χέρια της και τα γόνατα της ήταν γεμάτα μελανιές αλλά δεν την ένοιαζε. Είχε ξαναβρεί το κέφι της, την δημιουργικότητα της, τους καλούς της φίλους που ποτέ δεν παραπονέθηκαν για τις επιπλέον πρόβες που έκαναν μαζί της. Κάθε μέρα γινόταν και καλύτερη με την βοήθεια και την καθοδήγηση της δασκάλα της, ανακάλυπτε από την αρχή την μαγεία του χορού και τις δυνατότητες του σώματος της που αν και με την αναπηρία είχαν αλλάξει δεν είχαν χαθεί. Ανακάλυψε πως μπορεί να χορεύει και να εκφράζεται στα πιο απίθανα μέρη, στο πάτωμα, σε καρεκλά, σε ένα τραπέζι... Αυτό ήταν πλέον το Όνειρο της. Να παίρνει χαρά χορεύοντας, όπως και όπου μπορούσε. Μαζί πάντα με την δασκάλα της και τους άλλους χορευτές που την έβλεπαν με τα ίδια μάτια είτε ήταν όρθια είτε ήταν στο καροτσάκι. Με τα μάτια της καρδιας.