ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ

 

Η Ένωση Γονέων και Φίλων Ατόμων με Αναπηρίες Επαρχίας Μεραμβέλλου σε συνεργασία με την δημοτική κοινότητα του Αγίου Νικόλαου διοργάνωσε δράση με θέμα ΄΄περπατώντας στην πόλη μας΄΄, το Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2014.  Ξεκινώντας από το πάρκινγκ του Ελαιωνα, μπροστά  τις δημοτικές υπηρεσίες οι οποίες είναι απροσπέραστες,, στρίψαμε αριστερά στο στενό . Η πορεία μας ήταν με τ' εμποδίων  καθώς  γλάστρες, σκαλοπάτια στις εισοδων σπιτιών και κολόνες της ΔΕΗ ξεφύτρωναν σε όλο το μήκος του πεζοδρομίου δυσκολεύοντας την διέλευση των αναπηρικών αμαξίδιων. Τα σταθμευμένα αυτοκίνητα ειχαν καλύψει την γραμμή τυφλών.
  Κατεβαίνοντας τα λίγα μέτρα προς το δημαρχείο δεν συναντήσαμε εμπόδια. Αυτά άρχισαν με το που περάσαμε απέναντι. Η ράμπα είχε τακουνάκι και σχεδόν όλο το πεζοδρόμιο έχει καταληφθεί από τραπεζοκαθισματα. Οι αδειες που δίνονται λογικά αφορούν ένα μέρος και όχι όλο το πεζοδρόμιο. Οι καταστηματάρχες πληρώνουν γι' αυτές τις αδειες αλλά και εμείς πληρώνουμε δημοτικά τέλη και έχουμε κάθε δικαίωμα να κυκλοφορούμε ανεμπόδιστα.. Αφού καταφέραμε να περάσουμε παρά τρίχα χωρίς να πέσουμε στον δρόμο συνεχίσαμε την διαδρομή χωριζόμενοι σε δυο ομάδες για να μπορέσουμε να διαπιστώσουμε την προσβασιμότητα των πεζοδρομιών και από τις δυο πλευρές. Συναντήσαμε ράμπες με μεγάλη κλίση και τακουνάκι οι οποίες για ένα άτομο με χειροκίνητο αμαξιδιο όπως στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή ο πρόεδρος του συλλόγου μας κ Μαυροφόρος, είναι άκρως επικίνδυνες. Χρειάστηκε την βοήθεια των δημοτικών συμβουλών που μας συνόδευαν σε αυτή την βόλτα πολλές φορές για να αποφύγει το ενδεχόμενο ανατροπής του αμαξίδιο και την πτώση του ίδιου.
 
Αλλά και για εμένα που ήμουν με το ηλεκτροκίνητο που έχει μεγαλύτερη δύναμη η συνδρομή  του συνοδού υπήρξε αναγκαία. Οι μπροστινές ρόδες εύρισκαν στο τακουνάκι των ράμπων και έπρεπε κάποιος από πίσω να με σηκώσει στην κυριολεξία σούζα για να μπορέσω να ανέβω. Τότε συνειδητοποίησαν οι συνοδοί μας πόσο αξεπέραστο εμπόδιο είναι για εμάς αυτά  τα λίγα εκατοστά υπερύψωσης.
  Ως σύλλογος το έχουμε πει και το έχουμε ξαναπεί η σωστή ράμπα αρχίζει από το επίπεδο του οδοστρώματος και η κλίση της είναι μικρή. Αναρωτιόμαστε τα νέα πεζοδρομία βάση ποια μελέτης και με ποια επίβλεψη κατασκευάστηκαν. Πως γίνετε σε άλλες πόλεις της Ευρώπης να υπάρχει προσβασιμότητα παντού, από τα αξιοθέατα, μουσεία, ναούς, έως τα εμπορικά καταστήματα και τα μαγαζιά εστίασης και διασκέδασης και εδώ , στον Άγιο Νικόλαο μια κατά τα αλλά τουριστική πόλη τα άτομα με αναπηρία να μην μπορούν στην κυριολεξία να βγουν έξω από το σπίτι τους. Όλα τα καινούργια έργα που γίνονται γνωρίζουμε πως έχουν απαράβατο κανόνα την προσπελασιμοτητα. Έτσι τουλάχιστον υποτίθεται πως πρέπει να παραδίνονται τα έργα από τον εργολάβο με την εποπτεία όλων τον αρμόδιων φορέων (Δήμου και Περιφέρειας). Πως λοιπόν παραδόθηκαν όλα αυτά τα πεζοδρόμια χωρίς να πληρούν τις προδιαγραφές; Εάν δεν ήξεραν γιατί δεν κάλεσαν τους καθ΄ίδην αρμόδιους που δεν είναι άλλοι από τα Άτομα με αναπηρία να αναπτυχθεί μια συνεργασία ώστε να γίνουν σωστά τόσα έργα που πλέον είναι ημιτελή; Γιατί μας απέκλεισαν κατά αυτό τον ανάρμοστο τρόπο; Ποια η παιδεία που μας διακατέχει; Ποιο το όραμα των αρμοδίων που παρέλαβαν τέτοια έργα.  Πραγματικά μας λυπεί το φαινόμενο αυτό να μας προσπερνούν σαν να είμαστε αόρατοι. Κρίμα γιατί με τέτοιες συμπεριφορές δείχνουμε τον πολιτισμό μας.
 
     Μια δεκαετία περίπου υπάρχει νόμος ο οποίος απαγορεύει να δίνετε άδειες λειτουργίας  σε μαγαζιά που δεν έχουν ράμπες και τουαλέτες για ΑμεΑ. Ποσά μαγαζιά στον Άγιο Νικόλαο τηρούν αυτές τις προϋποθέσεις; Μετριόνται στα δάκτυλα του ενός χεριού. Πόσες εκκλησίες και νεκροταφεία είναι προσβάσιμα; Ελάχιστα. Διασχίζοντας της οδός Αναπαύσεως, εξέφρασα την επιθυμία να μπω στο νεκροταφείο και να ανάψω ένα κερί. Η επιθυμία μου έμεινε επιθυμία αφού δεν υπάρχει στην είσοδο του νεκροταφείου ράμπα..
 
Τελειώνοντας  κάπου εκεί την βόλτα μας οι δημοτικοί σύμβουλοι παραδέχτηκαν ότι έχουν πολύ δουλεια μπροστά τους. Από την πλευρά του συλλόγου τονίσθηκε ότι μόνο με διορθωτικές παρεμβάσεις θα βελτιωθεί η κατάσταση των ήδη υπάρχων ραμπων και με σωστή μελέτη και επίβλεψη τα μελλοντικά έργα ανάπλασης της πόλης.

ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΑμεΑ ΜΕΡΑΜΒΕΛΛΟΥ

ΗΜΕΡΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗΣ ΔΙΑΒΙΩΣΗΣ

Φέτος θεσπίσθηκε στην Ευρώπη η 5 Μάη ως Ημέρα για την Ανεξάρτητη Διαβίωση, Με αφορμή αυτή την μέρα το Ευρωπαϊκό Δίκτυο για την Ανεξάρτητη Διαβίωση καλεί τις οργανώσεις των ατόμων με αναπηρίες σε όλη την Ευρώπη να κινητοποιηθούν σε ομάδες πίεσης και διαμαρτυρίας, Στόχο να αντιταχθούν στις βαθιές και συνεχιζόμενες περικοπές που επηρεάζουν τις υπηρεσίες και τα οφέλη που ήταν κεκτημένα εδώ και πολλά χρονια στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης .

Δικαιώματα και υπηρεσίες Ανεξάρτητης Διαβίωσης άγνωστες για την Ελλάδα όπως ακριβώς και η έννοια του ορου.

Επικρατεί δυστυχώς μια λανθασμένη εντύπωση για την Ανεξάρτητη Διαβίωση και αυτό άρχισα να το διαπιστώνω μετα την επιστροφή μου από το συνέδριο freedom Drive 2013 στο Στρασβούργο. Εκφράζοντας την αναγκαιότητα δημιουργία συστήματος Ανεξάρτητης Διαβίωσης με νομοθετική βάση, οι συνομιλητές μου νομίζουν ότι τους μιλάω για ίδρυση κέντρων αποκατάστασης ή ξενώνες ημερήσιας φροντίδας. Κάτι τέτοιο είναι εκ διαμέτρου αντίθετο με τον ορισμό της Ανεξάρτητης Διαβίωσης.

Η βασικότερη Αρχή του κινήματος της Ανεξάρτητης Διαβίωσης αφορά την αυτοδιάθεση, την ελευθερία και τον έλεγχο των επιλογών στην καθημερινής ζωής από τα ίδια τα άτομα με αναπηρία όπως ακριβώς συμβαίνει με τους μη ανάπηρους.

Οι άνθρωποι που χρειάζονται άλλους για να ικανοποιήσουν καθημερινές ανάγκες όπως ντύσιμο, φαγητό ή προσωπική υγιεινή συχνά ζουν με τους γονείς τους. Όταν οι γονείς μεγαλώνουν πολύ, τα παιδιά τους μετακομίζουν σε ιδρύματα. Εκεί, έχουν απομονωμένες και περιορισμένες ζωές, μακριά από την κοινωνία ως πολίτες, αφού συνήθως το προσωπικό δεν είναι σε θέση να τα υποστηρίξει όταν θελήσουν να βγουν από αυτό, να πάνε στην δουλειά τους ή ένα ταξίδι. Το αποτέλεσμα είναι ότι έχει πετύχει το άτομο την έως τότε ζωής του, εκπαίδευση, εργασία, με την συμπαράσταση της οικογένειας, μπαίνοντας σε ένα ίδρυμα να  εκμηδενίζεται.  Σε ένα ίδρυμα άλλοι αποφασίζουν για σε σένα. Το ίδιο συμβαίνει και τους ξενώνες ημιαυτόνομης διαβίωσης. Για να ζήσει ένα άτομο με αναπηρία σε ένα τέτοιο ξενώνα πρέπει να αλλάξει σχεδόν όλη την ζωή του. Πρώτα από όλα θα αναγκαστεί να μετακομίσει από την πόλη ή το χωριο του γιατί είναι ανέφικτο να δημιουργηθούν παντού ξενώνες. Έπειτα πρέπει να συγκατοικήσει με αλλά πέντε ίσως και δέκα άτομα με αναπηρία. Μιλάμε δηλαδή για μια άλλη μορφή, ίσως πιο ήπιας ιδρυματοποιημενης ζωής.

Σύμφωνα με μελέτες οι περισσότερες χώρες πληρώνουν περισσότερα όταν κάποιος ζει μέσα σε ίδρυμα αντί στην κοινότητα. Για παράδειγμα, στην Ισπανία (2007), η κυβέρνηση πληρώνει € 2.500 το μήνα για τη διαβίωση ενός άνθρωπου σε ίδρυμα και μόνο € 730 αν ο ίδιος άνθρωπος ζήσει στην κοινότητα, με τη υποστήριξη των υπηρεσιών βοήθειας.

Γι΄ αυτούς τους λόγους το κίνημα της Ανεξάρτητης Διαβίωσης υποστηρίζει το κλείσιμο των ιδρυμάτων και την καθιέρωση του συστήματος των αμεσων πληρωμών, όπου η κυβέρνηση δίνει μηνιαία ποσά απευθείας στο άτομο και όχι στο πάροχο υπηρεσιών. Με μια τέτοια λύση, οι άνθρωποι με αναπηρία είναι ελεύθεροι να αγοράζουν υπηρεσίες στην αγορά, από τους παρόχους της επιλογής τους ή να επιλέγουν οι ίδιοι τους βοηθούς τους. Με αυτόν τον τρόπο μπορούν να σχεδιάσουν τις υπηρεσίες προσωπικής τους βοήθειας, σύμφωνα με τις ατομικές ανάγκες και τις προτιμήσεις τους. Το ποσό των πληρωμών ποικίλει ανάλογα τον αριθμό των εργατοωρών που χρειάζεται κάποιος υποστήριξη και όχι σύμφωνα με το ποιος παρέχει την υπηρεσία. Έτσι, το ίδιο ποσό χρημάτων ανά ώρα υπηρεσίας καταβάλλεται ανεξάρτητα από το αν ο πάροχος της υπηρεσίας είναι δημόσιος ή ιδιωτικός, μη κερδοσκοπικός, ή αν οι χρήστες προσλαμβάνουν μόνοι τους προσωπικούς βοηθούς τους. Οι άμεσες πληρωμές δίνουν την δυνατότητα στα άτομα με αναπηρία να ζήσουν και να εργαστούν οπουδήποτε στην χώρα, να ζήσουν μόνοι του σε διαμερίσματα ή μονοκατοικίες, μαζί με φίλους, και να μπορούν να έχουν προσωπική ζωή και να κάνουν οικογένειες.

Η Ανεξάρτητη Διαβίωση και το σύστημα των αμεσων πληρωμών είναι εξαιρετική συνταγή για χώρες που βρίσκονται σε οικονομική κρίση. Τα άτομα με αναπηρία θα πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές ως εργαζόμενοι αλλά και ως εργοδότες των προσωπικών βοηθών τους. Θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας με την αύξηση της ζήτησης προσωπικών βοηθών και το κράτος θα πληρώνει λιγότερα όπως προαναφέρθηκε.

Από τα παραπάνω συμπεραίνουμε ότι ακόμα και στην Ελλάδα της κρίσης εάν υιοθετήσουμε το μοντέλο των αμεσων πληρωμών και δημιουργηθεί Ανεξάρτητη Διαβίωση θα είναι προς όφελος των ατόμων με αναπηρία, των ατόμων που θα εργαστούν ως προσωπικοί βοηθοί αλλά και του κράτους.

Διαμαντοπουλου Μαριαννα