Eχω καιρό να γράψω κειμενάκι. Ήλθε καλοκαίρι και ποιος έχει όρεξη να γράψει και να διαβάσει σε ένα blog. Το καλοκαίρι σημαίνει θάλασσα, παράλιες και ένα καλό βιβλίο συνήθως. Βέβαια αυτό γίνετε μόνο τις ημέρες των διακοπών και τα σαββατοκύριακα. Ζω σε μια παραθαλάσσια πόλη με μαγευτικές παράλιες ιδανικές για δροσερές βουτιές. Ως εδώ καλά αλλά τι γίνετε όταν δεν ξέρεις κολύμπι? Έχω ξαναπεί πως λατρεύω την θάλασσα αλλά μέχρι πριν 2 χρόνια δεν ήξερα κολύμπι. Επειδή σφίγγομαι νόμιζα πως δεν θα επέπλεα, θα πήγαινα στο πάτο. Και όσο ήμουν παιδί αυτό δεν αποτελούσε πρόβλημα. Έβαζα σωσίβιο ή μπρατσακια, πέδιλα και άντε μετά να με πιάσει η μανά μου. Το ζήτημα αρχίζει όταν μεγαλώνοντας δεν ένιωθα άνετα να κολυμπάω έτσι. Πολλές φορές απέφευγα να πηγαίνω στη θάλασσα ή πήγαινα σε ερημικές παράλιες. Ώσπου με πιάσε το κρητικό μου πείσμα (παραλλαγή του μανιάτικου). Είπα αν είναι δυνατόν να έχω καταφέρει να κάνω τόσα αλλά και να κολλήσω στο κολύμπι. Βρίσκω λοιπόν έναν γνωστό μου προπονητή και κανονίζω να μου κάνει μαθήματα 3 φορές την βδομάδα στο κολυμβητήριο. Αγοράζω αθλητικό μαγιό, σκουφί και πάω την επόμενη για το πρώτο μου μάθημα. Είχαμε καταφέρει μετά από πολλές πιέσεις του συλλόγου ΆμεΑ να φτιάξουν μια ράμπα από τα πλάγια του κολυμβητήριου για να διευκολυνθεί η πρόσβαση των ατόμων με αναπηρία. Φυσικά θα ξεκινούσα από την μικρή πισίνα. Πριν από μένα έκαναν προπόνηση κάτι μικρά παιδάκια. Έκατσα στο γρασίδι πιο πέρα και περίμενα να τελειώσουν. ΄΄αχ τι πάω να κάνω στα γεράματα΄΄ σκέφτηκα και γελούσα μόνη μου. Όταν βγήκαν, πλησίασα την πισίνα και έκατσα στα πλακάκια με τα ποδιά μέσα στο νερό. όταν ήλθε ο προπονητής αφού μιλήσαμε λίγο για άσχετα πράγματα μου είπε να τον πιάσω από τα χέρια και να κατεβώ καθιστή στα επόμενα σκαλιά. Είσαι σίγουρος του λέω πως δεν θα πάω από πνιγμό? Στα πρώτα μαθήματα είχα πιει το νερό (ή μάλλον το χλώριο) της ζωής μου. Σιγά σιγά έμαθα να κρατάω την αναπνοή μου και να βάζω το κεφάλι μου μέσα στο νερό. Έτσι χαλάρωνα κτυπούσα τα ποδιά ενώ ο προπονητής με κρατούσε από τα χέρια και προχωρούσα. Κάποια μέρα προς το τέλος της ώρας, δεν θυμάμαι γιατί, μάλλον κουράστηκα και ελάττωσα τον ρυθμό που κτυπούσα τα ποδιά. ''άντε κοντεσίνα μην βαριέσαι, τελειώνουμε'' μου φωναξε. Ε αυτό ήταν μου το κόλλησε. Ακόμα και τώρα όπου με δει κοντεσίνα με φωνάζει. Κάθε φορά βγαίνοντας από την πισίνα έκανα ντους στο γρασίδι με ένα λάστιχο αφού τα αποδυτήρια δεν είναι προσβασιμα. Και όσο ήταν καλοκαίρι δεν είχα πρόβλημα αν και έπρεπε να φοράω το μαγιό μέχρι να γυρίσω σπίτι. Το πρόβλημα θα προέκυπτε το χειμώνα. Κάπου εδώ να σημειώσω πως το κολυμβητήριο δεν είναι κλειστό. Είχαμε κάνει αίτηση να μας κάνουν σε μια άκρη μια καμπίνα για ντουζ, μάλιστα είχα δει μια ντουζιέρα τέτοια στην AUTONOMIA 2007 και έδειξα τους υπεύθυνους το προσπεχτους που είχα φροντίσει να πάρω. Ακόμα δεν έχει γίνει από όσο ξέρω. Σε ένα μίση μήνα από τότε που ξεκίνησα είχα αρχίσει να κάνω κάποια μέτρα μόνη μου χωρίς να με κρατάει ο προπονητής μου. Αρχές Αυγούστου το κολυμβητήριο κλείνει για συντήρηση ένα μήνα και το χειμώνα λειτουργεί μόνο η μεγάλη πισίνα. Έτσι στο τελευταίο μάθημα αφού είχαμε κάνει μίση ώρα μου λέει ότι τώρα θα μπαίναμε στην μεγάλη πισίνα για να δούμε πως θα πάω και ανάλογα αποφασίζουμε. Αν θα κάνουμε χειμώνα ή θα περιμέναμε τον Μάη να ανοίξει η μικρή. Με βοήθησε να κάτσω στην άκρη της πισίνας, και έπεσε εκείνος πρώτος. Ύστερα μου είπε να κρατήσω την αναπνοή μου και να βουτήξω. Είσαι τρελός λέω. Έλα ξέρεις ότι εδώ είμαι κοντεσίνα, αν δω ότι δεν τα καταφέρνεις θα σε πιάσω , μόνο όταν βουτήξει κτυπά ποδιά για να ανέβεις στην επιφάνεια. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο παρά τον σταυρό μου, να πάρω βαθιά αναπνοή και να πέσω. έκανα αυτό που μου είπε βούτηξα μέσα και άρχισα να κτυπάω τα ποδιά μέχρι που βγήκα πάνω. Τότε με έπιασε από τα χέρια και κάναμε 2 φορές την διαδρομή της 50αρας πισίνας. Τα είχα καταφέρει. Τον χειμώνα θα κάναμε στην μεγάλη πισίνα. Έναν χειμώνα γεμάτο κολύμπι. Κολύμπι υπό άνεμο, υπό βροχή και απίστευτες (για τα δικά μου δεδομένα πάντα) διαδρομές, Κάθε φορά να μου αυξάνει τα μέτρα που έπρεπε να κάνω στην διάρκεια μιας ώρας που ήταν το μάθημα. Μια μέρα τέλη Σεπτέμβρη καθόμουν στην άκρη της πισίνας περιμένοντας τον προπονητή μου. Τον βλέπω να ανεβαίνει την σκάλα από τα αποδυτήρια και πέφτω κάτω από τα γέλια. Φορούσε στολή ψαρέματος. Ωραίο κουράγιο μου δίνεις λέω. Βέβαια είχε μια λογική γιατί εκείνος δεν κινιόταν μέσα στο νερό αφού με κρατούσε ή ήταν απλώς δίπλα μου όταν έκανα ύπτιο που με άφηνε μόνη και κρυωνε. Αλλα ως εικόνα ήταν απίστευτα αστεία. Οι συνθήκες βέβαια ήταν δύσκολες όταν έβγαινα από την πισίνα, έτσι βρεγμένη ήμουν μέχρι να πάω σπίτι και να αλλάξω. Το κολυμβητήριο το συνέχισα άλλο ένα χρόνο ύστερα προέκυψε ένα πρόβλημα υγείας και το διέκοψα δυστυχώς. Αλλά μέχρι τότε το είχα ευχαριστηθεί και κυρίως πέτυχα τον σκοπό μου. Είχα μάθει κολύμπι.
