Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008

ΠΡΩΤΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΣΠΙΤΙ














Βράδυ πρωτοχρονιάς, η πόλη στολισμένη με πολύχρωμα λαμπιόνια, οι βιτρίνες των καταστημάτων διακοσμημένες με χριστουγεννιάτικα δέντρα, και άγιους βασιλίδες. Τα σπίτια είχαν ΄΄φορέσει΄΄ τα γιορτινά τους, όπως και οι άνθρωποι, για να υποδεχτούν το καινούργιο έτος. Οι οικοδέσποινες έστρωναν λευκά τραπεζομάντιλα και έβαζαν όμορφα σερβίτσια στο τραπέζι, όπου θα μαζευτεί όλη η οικογένεια, παππούδες, παιδία, εγγόνια, τα μεσάνυχτα.
Παρομοιες προετοιμασίες έκανε και η οικοδέσποινα της ιστορία μας. Στο cd έπαιζε μια χαρούμενη μελωδία, που ερχόταν σε τέλεια αρμονία με την ψυχική διάθεση της νεαρής γυναίκας. Ήταν η πρώτης πρωτοχρονιά στο δικό της σπίτι. Είχε επιτέλους καταφέρει να κάνει πραγματικότητα το όνειρο, που είχε από τότε που ήταν έφηβη. Το όνειρο, που ήταν η αιτία να σπουδάσει αρχιτέκτονας. Να φτιάξει ένα απόλυτα προσβασιμο σπίτι, στο οποίο θα μπορούσε να ζήσει μόνη της και θα έχει την δυνατότητα να κινείται άνετα με το καροτσάκι της. Πήγε στην κουζίνα και πατώντας ένα διακόπτη κατέβηκε η πιατοθήκη, πήρε το καλό της σερβίτσιο, το έβαλε στην ποδια της. Αφού έστρωσε το τραπέζι, ξαναγύρισε στην κουζίνα να κοιτάζει τη γαλοπούλα, που είχε στον φούρνο. Ο φούρνος βρισκόταν πάνω στο πάγκο που ήταν φτιαγμένος στο ύψος του καροτσιού. Ντουλάπια κάτω δεν υπήρχαν έτσι είχε την δυνατότητα να πλύνει και κόψει άνετα τα λαχανικά για την σαλάτα.
Καθώς τελείωνε την σαλάτα ένιωσε στην γάμπα της να παίζει μια ουρά. Ήταν η γάτα της, που απαιτούσε την προσοχή της κοπέλας. Με τις ετοιμασίες του δείπνου την είχε παραμελήσει για αρκετές ώρες. Την πήρε αγκαλιά και προχώρησε προς στο μπάνιο.
Ήταν ώρα να ασχοληθεί με τον εαυτό της. Το νερό θα ήταν ήδη ζεστό. Είχε ανάψει το διακόπτη του θερμοσίφωνα - ο οποίο ήταν τοποθετημένος σε χαμηλό ύψος όπως άλλωστε και όλες οι ασφάλειες - εδώ και ώρα. Άνοιξε τις βρύσες να γεμίσει η μπανιέρα και έριξε μέσα άλατα. Πάντα την αναζωογονούσε ένα χαλαρωτικό αφρόλουτρο. Πιάστηκε από τις χειρολαβές, που ήταν στο τοίχο και έκατσε στην περιστρεφόμενη καρεκλά μπάνιου, με το τηλεχειριστήριο. Βυθίστηκε στο νερό. Η κοπέλα ένιωσε αμέσως να χαλαρώνουν οι μυς της. Η ώρα που είχε δώσει στο εαυτό της, για να απολαύσει το μπάνιο της πέρασε γρήγορα. Έτσι της φάνηκε. Δεν της έκανε καρδιά να αφήσει αυτό το όμορφο περιβάλλον με τα ανάμενα κεράκια, αλλά, αν ήθελε να ήταν έτοιμη την ώρα που θα ερχόταν η οικογένεια της, έπρεπε να βιαστεί.
Όπως αποδεικτηκέ, η σκέψη της αυτή ήταν σωστή. Δεν είχαν περάσει πέντε λεπτά από την στιγμή που είχε φορέσει το γαλάζιο βραδινό φόρεμα της, αφού προηγουμένως ολοκλήρωσε το μακιγιάζ της, και κτύπησε το κουδούνι. Σαν σίφουνας μπήκαν μέσα τα μικρά της ανιψιά ακολουθούμενα από τα αδέλφια της με τους συζύγους και, φυσικά, τους γονείς της - τους γονείς που της είχαν μάθει από μικρή ότι δεν πρέπει να κρύβεται πίσω από την αναπηρία της, να βάζει στόχους στην ζωή της, και να τους κατακτά. Με επίμονη και υπομονή. Ποτέ δεν την ξεχώριζαν από τα αδέλφια της. Την επιβράβευαν, την συμβούλευαν και την μάλωναν, όπου χρειαζόταν, όπως ακριβώς έκαναν και με τα μεγαλύτερα παιδία τους.
Η βράδια κύλησε όμορφα με τα μικρά να ζητάνε από την κοπέλα να κάτσουν την ποδιά της για να τα πάει βόλτα με το ηλεκτρικό καρότσι, οπως τους άρεσε. Η μητέρα με την αδελφή της την βοήθησαν να μεταφέρει τις πιατέλες και έκατσαν όλοι γύρω από το τραπέζι. Η κοπέλα έλαμπα από χαρά βλέποντας την επιδοκιμασία στα μάτια όλων. Μετά την έλευση του νέου έτους και, αφού τα μικρά παιδία είχαν κουραστεί να παίζουν με τα παιχνίδια που τους είχε πάρει η θεια τους, αποκοιμήθηκαν.
Όταν έφυγαν οι δικοί της, η κοπέλα χαμήλωσε τα φώτα, πήρε ένα ποτήρι κρασί κάθισε στην αγαπημένη της γωνία, που είχε θεά την θάλασσα. Θα είχε περάσει καμία ώρα, όταν ξανακτύπησε το κουδούνι. Ξαφνιασμένη, αφού δεν περίμενε κάποιον τόσο αργά, πήγε να ανοίξει. Στο κατώφλι της πόρτα, στεκόταν ένας συνάδελφο από την δουλεία με ένα μπουκάλι κρασί στο χέρι. Της είπε απλά ότι θα ήθελε να μοιραστούν αυτό το κρασί μαζί, αν δεν είχε κάτι καλύτερο να κάνει.
Έχετε απορία τι έκανε η κοπέλα? Ότι έκανε πάντα. Καλωσόριζε τα άσχημα και τα όμορφα της ζωής με χαμόγελο.

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

ΓΡΑΜΜΑ ΜΙΑΣ ΣΥΜΑΘΗΤΡΙΑΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Βρηκα αυτο το γραμμα της μαθητριας στο σαιτ της ελευθεροτυπιας και με συγκλονησε. Αξιζει να το διαβασετε

ΜΑΘΗΤΡΙΑ Γ' ΛΥΚΕΙΟΥ
Στη σχολή Μωραΐτη, εκεί που φοίτησε ο 15χρονος Αλεξανδρος«Τίποτα δεν είναι ίδιο, απλά άσε με να κλάψω...»Πόνος, απορία, οργή για την εν ψυχρώ εκτέλεση του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό. Μια κατάθεση ψυχής σε τρεις χειρόγραφες σελίδες γραμμένες από το χέρι μιας μαθήτριας της Γ' Λυκείου της Σχολής Μωραΐτη, εκεί όπου φοίτησε για κάποια χρόνια ο 15χρονος. Είχαν διαγώνισμα χθες το πρωί στο τμήμα της, στα Μαθηματικά. Λίγο αργότερα εκείνη παρέδωσε την κόλλα της. Τρεις σελίδες χωρίς αριθμούς και εξισώσεις, γεμάτη από λέξεις, συναισθήματα και σκέψεις για όλα αυτά που έγιναν τις τελευταίες δυο ημέρες. Αποσπάσματα δημοσιεύει σήμερα η «Ε»:«Οχι, δεν διάβασα. Και ούτε θα είχα την ενέργεια να γράψω. Τα ίδια γυρνάνε στο μυαλό μου ξανά και ξανά. Πάνε πάνω από 24 ώρες που σκέφτομαι το ίδιο πράγμα. 15 χρονών, Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος. Το είδαν οι κολλητές μου. Στη Μεσολογγίου. Τον ήξερα μόνο φατσικά. Ηξερα τους κολλητούς του όμως......Εγώ δεν ήμουν εκεί. Είχα πάει Ψυρρή. Ηξερα ότι οι άλλες ήταν Εξάρχεια. Κανείς δεν είχε βγει από την υπόλοιπη παρέα. Ισως κάτι να ήξεραν παραπάνω. Ούτε εγώ ήθελα να πάω Εξάρχεια. Είπα "θα περάσω μετά". Η Α... βρέθηκε στον δρόμο μου και ήρθε και μου 'πε "15 χρονών παιδί νεκρό στη Μεσολογγίου". Ο νους μου πήγε στους δυο Ν..., είναι οι μικρότεροι εκεί πέρα. Για τρεις ώρες μετά ζήτημα να έβγαλα δέκα κουβέντες. "Ποιος είναι;", "Πώς είναι η φάτσα του;", "Είναι ο αδελφός του Τ...;", "Δεν πιστεύω να 'ναι ο Ν...". Τα τηλέφωνα βάραγαν όλο το βράδυ από παντού. Κλείσαν τα Εξάρχεια. Τα κορίτσια ήταν ακόμα εκεί. Και εγώ δεν ήμουνα κοντά τους. Γιατί δεν ήμουν κοντά τους; Δεν ήθελα να το δούνε αυτό. Δεν ήθελα να τους σημαδέψει μια τέτοια εικόνα. Μακάρι να μπορούσαμε να κλείσουμε τα μάτια στις φρίκες, να μην αφήνουμε τον άλλον να βλέπει, για να μην βλέπει εφιάλτες. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Δυστυχώς. Πρέπει να αντιμετωπίζουμε το διεστραμμένο ύφος του κάθε τέρατος. Ακουγα. Ακουγα για το υπόλοιπο βράδυ, τα κρατούσα μέσα μου δεν έλεγα τίποτα. Σοκ. Επαιρνα τα κορίτσια τηλέφωνο. Μου έλεγαν τι έγινε: "Πριν 10 λεπτά σε αυτό το σημείο καθόμασταν. Εσκασε ένα περιπολικό και άρχισε το παιδί να το κοροϊδεύει. Ο μπάτσος μετά από φωνές σημάδεψε από ενάμιση μέτρο απόσταση. Τρεις σφαίρες. Μία τον πέτυχε στην καρδιά. Κοίταξε επάνω και σωριάστηκε πίσω. Λίγο ακόμα κατάφερε να αναπνεύσει. Μετά; Ασθενοφόρα, Λιποθυμίες. Η Κ... έπαθε κρίση πανικού. Η Τ... έκλαιγε, οι άλλες δύο... σοκ. Και στον αέρα να κυκλοφορούν οι λέξεις: Πέθανε - Παιδί - μίσος - οργή - μα είναι νεκρός - Πέθανε σας λέω - εκδίκηση. Μετά καπνός. Σπάστε τα ΟΛΑ. Σπάστε, σπάστε να γίνει η Αθήνα μαύρη σ' ένα βράδυ. Να μην υπάρχει τίποτα αύριο. Να ξεκινήσουν όλα από το μηδέν. Πώς τόλμησε ο δολοφόνος, πώς το σκέφτηκε; Εχει χρέος να αυτοκτονήσει. Να πεθάνει με τον χειρότερο τρόπο. Να ζήσει μια ζωή μέσα από τύψεις, τη χειρότερη ζωή. Να αυτοκτονήσει. Για αυτούς που το είδαν, για τους κολλητούς του, για την οικογένειά του. Να αυτοκτονήσει αυτός και κάθε άλλος μαλάκας που μας θέλει νεκρούς. ΜΙΑ ΜΑΣ ΘΕΛΕΤΕ ΕΣΕΙΣ; ΕΜΕΙΣ 10! ΕΚΔΙΚΗΣΗ! ΟΛΑ ΕΔΩ ΘΑ ΦΑΝΟΥΝ. Κανένας από σας δεν θέλω να έχει το θράσος να με κοιτάξει στα μάτια. Μην μου μιλήσει κανένας σας. Την ασφάλειά μου πλέον εξασφαλίζουν μόνο οι φίλοι μου και αυτοί που θεωρώ οικογένεια......Με αυτή τη σκέψη κοιμήθηκα... Ξύπνησα 8. Δεν ήμουν σίγουρη για το τι συνέβαινε αλλά σηκώθηκα πήγα... κάπως μηχανικά. Βρήκα τις άλλες. Το ξέραμε όλες. Τίποτα πλέον δεν είναι ίδιο. Ούτε σε μας ούτε στον κόσμο. Δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να κλάψει ούτε να συνειδητοποιήσει τι γινόταν. Κάθισα μαζί τους.Είδα τον Ν... τον κολλητό του. Σηκώθηκα. Τον αγκάλιασα. Δεν είπαμε τίποτε άλλο. Τον έσφιξα και με έσφιξε. Τα μάτια του ήταν πρησμένα. Γιατί Ν... μου να το έχεις δει αυτό; Το πιο σκληρό πράγμα στον κόσμο. Εσπασα. Ας καιγόταν όλη η Αθήνα, ας γινόντουσαν όλα μαύρα, δεν με νοιάζει. Δεν πρέπει να υπάρχουν τέτοια πρόσωπα. Δεν πρέπει να υπάρχουν τέτοιες σκέψεις. Η πορεία ξεκινά. Αποφασίζουμε να πάμε μαζί με την Ρ......Δεν άργησαν οι ηλίθιοι να ρίξουν χημικά. ΚΑΛΑ ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΣΤΕ; Τα παιδιά καίγαν, καίγαν, καίγαν. Καπνοί παντού. Και εμείς τρέχαμε. Πατησίων, Αλεξάνδρας, στενά, στενά κι άλλα στενά. Μας κυνηγά διμοιρία. Ποιον κυνηγάς ρε; κάτσε στα αυγά σου! Αυτή η μέρα είναι για τον Αλέξανδρο. Κάνε πίσω επιτέλους......Τρέξιμο, τρέξιμο. «Μπαίνουμε μέσα στα Εξάρχεια». Βρήκαμε κάποιους δικούς μας. Και εκεί βρεθήκαμε ξαφνικά. Στο σημείο. Στη Μεσολογγίου και η Ρ... πάγωσε. Και από πίσω να μας ακολουθούν. Ε, όχι και εδώ ρε. Γιατί πατάς εδώ; Την πήρα από το χέρι να την κάνω να τρέξει......Μέσα σε όλους τους καπνούς η Ρ... τρέχει πίσω από τους ΜΑΤάδες και ουρλιάζει: "Είμαι 17! Σκοτώστε με! Αντε! Δολοφόνοι". Ρ..., φύγε έρχονται από στενά. Τρέχει. Η συνέχεια έχει σημασία; Δε νομίζω. Απλά περνάνε οι ίδιες σκέψεις από το μυαλό μου... Σε τι κόσμο μεγαλώνουν τα παιδιά; Γιατί μας θέλουν νεκρούς; Δεν θέλω να ξαναγίνει αυτό. Πώς θα αντιδράσω; Πώς θα τους κάνω να μετανιώνουν που γεννήθηκαν; Πώς θα κάνω τον κόσμο να καταλάβει; Γιατί με θέλουν νεκρή; Εκεί ήταν που γύρισα σπίτι. Και η μόνη ασφάλεια ήταν η αγκαλιά της μάνας μου. Και έκλαιγα, έκλαιγα μέχρι σήμερα. Ασε με τώρα μη μου μιλάς. Τίποτα δεν είναι ίδιο, απλά άσε με να κλάψω. Και μη με κοιτάξεις στα μάτια γιατί η θλίψη μου θα γίνει οργή».

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

ΕΝΑ ΑΘΩΟ ΠΑΙΔΙ ΕΦΥΓΕ

Η γιαγιά μου είχε φοβία με αστυνομικούς. Δικαιολογημένα αφού ο παππούς ως αριστερός είχε περάσει πολλά, διώξεις, εξορία κτλ. Εγώ την πείραζα και της έλεγα γιαγιά οι εποχές άλλαξαν, οι αστυνομικοί τώρα μας προστατεύουν, φυλάνε τις περιούσιες των ελλήνων φορολογούμενων. Δηλ όλων εμάς που τους πληρώνουμε. Χθες το πρωί που άκουσα για την δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου από αστυνομικού η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι σε ξαναγυρίσαμε στην εποχή της χούντας. Με ποιο δικαίωμα σήκωσε το όπλο, σημάδεψε, και σκότωσε το παιδί. Ότι και να είχε κάνει το παιδί, που από ότι λένε οι αυτόπτες μάρτυρες δεν έκανε καμία επιθετική κίνηση, δεν το πυροβολείς εν ψυχρώ. Δίνουνε χωρίς καμία εκπαίδευση (δεν θεωρείται εκπαίδευση η 6μηνη θητεία για να γίνεις ειδικός φρουρός), χωρίς ψυχολογικά τεστ σε οποιοδήποτε έχει πολιτικό μέσο όπλο και νομίζει ότι είναι κάποιος. Βγάζουν όλα τα κόμπλεξ και τα απωθημένα τους κτυπώντας ηλικιωμένους και παιδία σε διαδηλώσεις και μη. Και όταν πρέπει να περιφρουρήσουν την δημόσια περιούσια αλλά και την περιούσια κάθε πολίτη κάθονται και κοιτάζουν απαθέστατα το χάος που ξεκίνησε ένας δικός τους. Ένας ειδικός φρουρός (όχι αστυνομικός) που επειδή κρατούσε όπλο θεώρησε ότι έχει εξουσία. Εξουσία ζωής και θανάτου πάνω σε ένα έφηβο, σε ένα παιδί. Κάλλιστα στην θέση του Αλέξανδρου θα μπορούσε να είναι το δικό μας παιδί, το ανίψι μας, ο αδελφός μας, εμείς οι ίδιοι. Πορείες διαμαρτυρίες για την δολοφονία του Αλέξανδρου γίνονται από χθες. Μαθητές μέσω τα blog, εμαιλ, sms οργάνωσαν αυθόρμητες διαδηλώσεις. Όλοι μας που θα συμμετέχουμε σε τέτοιες πορείες θα πρέπει να θυμόμαστε ότι όσο θυμό και θλίψη μας προκαλεί η δολοφονία του Αλέξανδρου δεν μας φταίνε σε τίποτα τα καταστήματα των απλών ανθρώπων. Δεν τιμά την μνήμη του Αλέξανδρου η καταστροφή καταστημάτων και ΙΧ.
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕ

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008

ΕΛΑ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ


Φέτος η 3η Δεκέμβρη , Παγκόσμια Μέρα Ατόμων με Αναπηρίες, σε εθνικό επίπεδο είναι αφιερωμένη στην παρουσίαση των στάσεων της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στα ΑμεΑ. Καθώς σκεφτόμουν τι κείμενο θα μπορούσα να γράψω, που να μην είναι ούτε κοινότυπο ούτε καταθλιπτικό, για την αντιμετώπιση μας από το κοινωνικό σύνολο αντιλήφθηκα στο εξής. Οι τρόποι συμπεριφοράς γενικά είναι θέμα παιδείας. Είναι φυσικό κάποιοι να νιώθουν αμηχανία όταν συναντούν για πρώτη φορά ένα άτομο σε αναπηρικό αμαξίδιο ή ένα χρηστή λευκού μπαστουνιού. Ίσως να θέλει να το πλησιάσει, να το γνωρίσει και γιατί όχι να το βοηθήσει (τα άτομα με αναπηρία δεν πρέπει να ενοχοποιούμε την βοήθεια και να την αναγάγουμε σε οίκτο) αλλά αφού κανείς δεν έχει μπει στο κόπο να ενημερώσει τους μη ανάπηρους για την αναπηρία, αυτονόητο είναι να μην ξέρει τον τρόπο προσέγγισης. Αν γνωρίζαμε τι είναι το λευκό μπαστούνι, την χρησιμότητα του, σίγουρα δεν θα τοποθετούσαμε γλάστρες στις ειδικά διαμορφωμένες πλάκες που είναι τοποθετημένες για να καθοδηγούν τους τυφλούς στα πεζοδρόμια. Με το ίδιο σκεφτικό δεν θα βάζαμε αυτοκίνητα στις ράμπες αν μας είχε γίνει πεποίθηση ότι με αυτό το τρόπο δυσκολεύομε την καθημερινότητα άλλων ατόμων που χρησιμοποιούν καροτσάκι.
Ας πούμε λοιπόν με απλά λόγια εμείς τα ίδια τα άτομα με αναπηρία πως θα ήταν ο επιθυμητός τρόπος προσέγγισης.
Είμαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος που απλως έχω κάποια αναπηρία. Δεν είμαι τόσο διαφορετικός από σένα. Μη με μεταχειρίζεσαι σαν παιδάκι. Μεγαλώνω, παίζω, τρέχω, διαβάζω, γράφω, σπουδάζω, δουλεύω, παθιάζομαι, κλαίω, γελάω, ερωτεύομαι, θυμώνω, «σερφάρω», κάνω chat,.,όπως ΕΣΥ!
Μη ρωτάς τον συνοδό μου: «Πώς τον λένε;», «Τι θέλει να ψωνίσει;», «Ποιο φαγητό του αρέσει;», «Που θέλει να πάει;», «Πώς γράφει και διαβάζει;», «Πώς μπορεί;»,. Ρώτησε εμένα, ξέρω και εγώ να σου απαντήσω! Χρησιμοποίησε τον κανονικό τόνο της φωνής σου, όπως μιλάς στους άλλους μίλα και σε εμένα.
Δεν περπατάω, περπατάς όμως εσύ θες να με βοηθήσεις?
Αν θες καλό είναι να ξέρεις ότι το καροτσάκι είναι για μένα ότι για σένα τα ποδιά. Εσύ μετακίνησε περπατώντας εγώ τσουλώντας το καροτσάκι. Δεν χρησιμοποιώ το αμαξίδιο για να προκαλέσω οίκτο και συμπόνια. Το καροτσάκι, μου χρησιμεύει ως ένα μέσο μετακίνησης.
Αν με δεις μπροστά σε κάποιο σκαλοπάτι ρωτάμε αν θέλω βοήθεια και κυρίως με ποιο τρόπο θα μπορούσες να με βοηθήσεις. Έτσι και εσύ δεν θα κουραστείς και εγώ δεν θα νιώσω σαν τσουβάλι ούτε θα κινδυνεύσουμε να κτυπήσουμε και οι 2.
Αν με δεις να προσπαθώ να ανέβω μια ράμπα που την έχουν κλείσει αυτοκίνητα, την επόμενη φορά που θα βρεις ως εύκολη λύση το παρκάρισμα σε ράμπα , θυμήσου εμένα.
Μ' αρέσει να διασκεδάζω γι' αυτό αν με θες ως πελάτη στο κέντρο / σινεμά / θέατρο σου φτιάξε ράμπες στην είσοδο και ειδικά διαμορφωμένες τουαλέτες που να χωράει το καροτσάκι μου.
Δεν βλέπω, βλέπεις όμως εσύ: Θέλεις να με βοηθήσεις;
Τότε θα πρέπει να σου πω ότι το λευκό μπαστούνι, είναι το τεχνικό βοήθημα που χρησιμοποιούν τα άτομα με πρόβλημα όρασης για να εντοπίζουν και να αποφεύγουν τα εμπόδια στην πορεία τους, στην προσπάθεια τους να κινούνται μόνοι, ανεξάρτητοι και με ασφάλεια.
Αν όταν κάπου, κάποτε, τυχαία ή για κάποιο λόγο με συναντήσεις, μπορείς να με βοηθήσεις και ταυτόχρονα θα με κάνεις να νιώσω άνετα, δίνοντας μου αυτό ακριβώς που χρειάζομαι αν θυμάσαι κάτι από τα παρακάτω :
Μόνο εμείς οι τυφλοί κρατάμε λευκό μπαστούνι και αυτό για να περπατάμε με ασφάλεια, όχι για να ξεχωρίζουμε, να παίζουμε, να μας δείχνουν ή να ζητιανεύουμε.
Πιο εύκολα θα περπατήσω μαζί σου, παρά με το μπαστούνι ή με το σκύλο μου. Όμως, μη με πιάνεις από τον ώμο ή απ'το μπράτσο. άσε με να πιάσω εγώ το δικό σου μπράτσο: Έτσι θα νιώθω (θα ξέρω) πότε σταματάς, πότε στρίβεις, πότε ανεβαίνεις ή κατεβαίνεις.. Μην αποφεύγεις τις λέξεις «βλέπω», «κοιτάζω», «τυφλός» κλπ., τις μεταχειρίζομαι και εγώ. Βλέπω με τα χέρια μου: βλέπω για μένα σημαίνει αγγίζω, ακούω, μυρίζω, καταλαβαίνω, αισθάνομαι.
Σύστησε με στους άλλους, ακόμη και στα παιδιά. Θέλω να γνωρίσω ποιος είναι στην τάξη ή στο δωμάτιο μαζί μου. Μίλησε μου όταν μπαίνεις. Πες μου πως φεύγεις: με φέρνεις σε μεγάλη αμηχανία αν μ'αφήνεις να μιλάω με κάποιον που δεν είναι κοντά μου.
Οδήγησε το χέρι μου σε μια καρέκλα. Πες μου που είναι η πόρτα στο δωμάτιο, το αποχωρητήριο, το παράθυρο κλπ. Και αν υπάρχουν εμπόδια ή πράγματα στο πάτωμα. Δε θέλω να κάνω ζημιές, γιατί μπορώ να μην κάνω ζημιές.
Βοήθησε με διακριτικά στο τραπέζι και πες μου για το φαγητό στο πιάτο μου. Χρησιμοποίησε το πιάτο μου σαν «ρολόι» και πες μου σε ποια «ώρα» είναι το κάθε είδος του φαγητού μου, π.χ «Το κρέας σου είναι στο Έξι».
Κοίτα το ποτήρι μου να είναι δίπλα στο πιάτο μου και πες μου αν είναι στο δεξί ή στο αριστερό μου χέρι, για να το.»δω» και εγώ όταν το χρειαστώ.
Μου αρέσουν οι αθλητικές εκδηλώσεις, το θέατρο και ο κινηματογράφος, φτάνει να με βοηθάς να καταλαβαίνω τι γίνεται διαβάζοντας/περιγράφοντας μου όσα δεν μπορώ να δω.
Μου αρέσουν οι εκδρομές και τα πάρτι. Πάρε με στην παρέα σου και γνώρισε με στους καλεσμένους σου.
Αν υστερώ σε κάτι βοήθησε με. Μη μιλάς για τη «θαυματουργό αντίληψη» των τυφλών ή για τις ΄΄ιδιαίτερες ικανότητες΄΄ των κινητικά ανάπηρων. Μην ξεχνάς ότι όσα έμαθα είναι αποτέλεσμα σκληρής προσπάθειας και εργασίας.
Αν είσαι περίεργος θα μιλήσω μαζί σου για το πρόβλημα μου αλλά όχι μόνο γι'αυτό, γιατί για μένα είναι μια παλιά ιστορία! Έχω τόσα άλλα ενδιαφέροντα, χόμπι και απορίες όπως και εσύ!
Δε θέλω τον οίκτο σου αλλά τη φιλία σου!
Σημειωση. Το τμημα του κειμενου που αφορα τους τυφλους το δανειστικα απο τον Βαγγέλης Αυγουλάς 3οετής φοιτητής της Νομικής Σχολής Αθηνών, Μέλος της Διεθνούς οργάνωσης για νέους με προβλήματα όρασης VIEWS (Visually Impaired Education and Work Support) Μέλος της Επιτροπής Νεολαίας του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών. mailto:hevavgoul@otenet.gr

Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008

ΤΟ ΑΡΚΟΝΤΕΟΝ

17 Νοεμβρη και μου ερχεται στο μυαλο ενα τραγουδι του Μανου Λοιζου
ΤΟ ΑΡΚΟΝΤΕΟΝ
Στη γειτονιά μου την παλιά είχα ένα φίλο
που ήξερε και έπαιζε τ' ακορντεόν
όταν τραγούδαγε φτυστός ήταν ο ήλιος
φωτιές στα χέρια του άναβε τ' ακορντεόν
Μα ένα βράδυ σκοτεινό σαν όλα τ' άλλα
κράταγε τσίλιες παίζοντας ακορντεόν
φασιστικά καμιόνια στάθηκαν στη μάντρα και
μια ριπή σταμάτησε τ' ακορντεόν
Τ' αρχινισμένο σύνθημα πάντα μου μένει
όποτε ακούω από τότε ακορντεόν
κι έχει σαν στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει
δε θα περάσει ο φασισμός
Θυμάμαι τον δάσκαλο-παπα να μας έχει βγάλει στο προαύλιο του δημοτικού, καθισμένοι στα σκαλοπάτια, εκείνος όρθιος και να μας τραγουδάει αυτό το τραγούδι. Θυμάμαι το πάθος στην φωνή του όταν έλεγε την τελευταία στροφή ΄΄Δεν θα περάσει, δεν θα περάσει ο φασισμός΄΄, τις κινήσεις του που απέπνεαν όλο το αίσθημα της επανάστασης. Τώρα που το σκέφτομαι ίσως να ήταν φοιτητής το 1973...
Έτσι πρέπει να μεταδίδονται οι γνώσεις, στην προκείμενη περίπτωση η νεότερη ιστορία. όχι με την ξύλινη γλώσσα των βιβλίων ιστορίας τα οποία διδάσκονται στα σχολεία. Στα 30 μου έχω διαβάσει πολλά για το πολυτεχνείο αλλά μέσα μου έχει μείνει ο στίχος αυτός ΄΄δεν θα περάσει, δεν θα περάσει ο φασισμός΄΄.

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008

ΗΜΕΡΙΔΑ. ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΑ ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ



Το Σάββατο 8 Νοεμβριου παραβρέθηκα ως εκπρόσωπος του συλλόγου Ατόμων με Αναπηρίες Επαρχίας Μεραμβέλλου σε μια ημερίδα στο Ηράκλειο που διοργανώθηκε από την Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρίες (ΕΣΑμεΑ). Ανάλογες ημερίδες διοργανώθηκαν σε όλη την Ελλάδα με αφορμή την ολοκλήρωση του έργου «εκπαιδευτική ενδυνάμωση των ΑμεΑ και των στελεχών των αναπηρικών οργανώσεων» στο πλαίσιο ΕΠΕΑΕΚ, ΜΕΤΡΟ 2.5 «Δια Βίου Εκπαίδευση». Οι ημερίδες πέρα από το ενημερωτικό χαρακτήρα είναι και μια ευκαιρία συνάντησης ατόμων που δραστηριοποιούνται στο χώρο της αναπηρίας και ανταλλαγή απόψεων. Αυτό κυρίως γίνεται την ώρα της προσέλευσης και του δείπνου. Η ημερίδα ξεκίνησε με την εισήγηση του προέδρου της ΕΣΑμεΑ κ. Βαρδακαστάνη Ιωάννη. Μεταξύ άλλων ανέφερε πως παρά το γεγονός ότι το άρθρο 21 παρ. 6 του αναθεωρημένου Συντάγματος (2001) της χώρας ορίζει ότι «τα άτομα με αναπηρία έχουν δικαίωμα να απολαμβάνουν μέτρων, που να εξασφαλίζουν την αυτονομία, την επαγγελματική ένταξη και τη συμμετοχή τους στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας», είναι κοινά παραδεκτό ότι τα άτομα με αναπηρία βιώνουν καθημερινά σε όλους τους τομείς, μεταξύ των οποίων και ο τομέας της εκπαίδευσης, διακρίσεις και αποκλεισμούς. Ως εκ τούτου το συγκεκριμένο έργο έρχεται να καλύψει το χάσμα που υπάρχει όσον αφορά στην εκπαίδευση των ατόμων με αναπηρία σε σχέση με τον υπόλοιπο πληθυσμό και να διασφαλίσει την προσαρμογή των ατόμων με αναπηρία στις νέες γνώσεις και δεξιότητες που απαιτούνται στο συνεχές μεταβαλλόμενο κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον μέτρα αναγκαία για την εξασφάλιση της κοινωνικής ένταξης των ατόμων με αναπηρία. τελειώνοντας το πρώτο μέρος της εισήγηση του ο κ. Βαρδακαστάνης τόνισε πως το μέλλον δεν μπορεί να περιμένει. το δεύτερο μέρος της εισήγηση του επεκτάθηκε γενικά στους στόχους της Συνομοσπονδίας, οι οποίοι είναι διπλασιασμός του επιδόματος των ανασφάλιστων ΑμεΑ, μύωση των δημόσιων τιμολογίων και αύξηση του αφορολόγητου εισοδήματος. Κλείνοντας έθιξε τον ρόλο εξουσίας που πολλές φορές υπάρχει από την οικογένεια και το κράτος προς τα άτομα με αναπηρίες. Ο επόμενος εισηγητής ήταν ο αναπληρωματικός Γενικός Γραμματέας ΕΣΑμεΑ κ. Ναστος Χρήστος ,ο οποίος ανάπτυξε την φιλοσοφία και τους στόχους αλλά και τα επιμελούς προγράμματα που πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο της εκπαιδευτικής ενδυνάμωσης των ατόμων με αναπηρίες και των στελεχών των αναπηρικών οργανώσεων. Στο πλαίσιο του Έργου, επιγραμματικά υλοποιήθηκαν τρία (3) προγράμματα δια βίου εκπαίδευσης και μια σειρά από παραδοτέα που σχετίζονται με αυτά. Πιο συγκεκριμένα εκπαιδεύτηκαν:1. 500 αιρετά στελέχη του αναπηρικού κινήματος και εργαζόμενοι σε οργανώσεις ΑμεΑ στο σχεδιασμό πολιτικής για θέματα αναπηρίας για 250 ώρες.2. 300 άτομα με αναπηρία στη χρήση Η/Υ για 150 ώρες.3. 400 φοιτητές σε θέματα αναπηρίας για 24 ώρες.
Στο Νόμο Λασιθίου πραγματοποιήθηκε το 2ο πρόγραμμα στο οποίο συμμετείχαν 9 άτομα τα οποια εκπαιδεύτηκαν από 3 εκπαιδευτες, Τα μαθήματα που ήταν 3 φορές την βδομάδα επί 5 ώρες την κάθε φορά, γινόταν σε αίθουσες του Θεραπευτηρίου Χρόνιων Παθήσεων. Η συντονίστρια, δυο εκπαιδευτές και δυο εκπαιδευόμενοι, παραβρέθηκαν στην ημερίδα και παρέλαβαν τα πιστοποιητικά για την παρακολούθηση του προγράμματος.
Την Κυριακή 16 Νοέμβριου διοργανώνεται μια ακόμα ημερίδα με θέμα ΄΄Ειδικό Κατασκηνωτικό Πρόγραμμα για ΑμεΑ΄΄από την Πανελλήνια Ομοσπονδία Σωματείων Γονέων και Κηδεμόνων Ατόμων με Αναπηρία, ξενοδοχείο ΑΤΛΑΝΤΙΣ, στο Ηράκλειο, ωρες 9-2..

Στο επομενο ποστ θα αναφερθω στα παρασκηνια της Ημεριδας......

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2008

ΤΡΥΓΟΣ-ΜΙΑ ΟΜΟΡΦΗ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΗΝ ΦΥΣΗ


Σεπτέμβρη με Οκτώβρη στην Κρήτη είναι η εποχή του τρύγου και των καζανιών. Η διαδικασία αρχίζει με το κόψιμο των σταφυλιών, το πάτημα τους, η φύλαξη των σταφίλων και του μούστο μέχρι να έλθει η ώρα του καζανευματος για την παραγωγή της ρακής και του κρασιού. Το πρώτο στάδιο της διαδικασία δεν το γνωρίζω από τα αμπέλια της οικογένειας μου γιατί βρίσκονται σε πλάγιες βουνών και το έδαφος είναι απότομο και ως εκτουτο δεν μπορώ να πάω. Για χρόνια όμως πήγαινα με την μητέρα μου και βοηθούσαμε στο τριγυμα στα αμπέλια της τότε φυσιοθεραπεύτρια μου. Θα πρέπει να πηγαίναμε αρχές Σεπτεμβρίου γιατί δεν είχα σχολείο. Μέναμε μια βδομάδα στο χωριό της, την μέρα κόβαμε σταφύλια και το βράδυ αφού ξεκουραζόμαστε λίγο μου έκανε φυσικοθεραπεία. Σηκωνόμαστε 7.00 το πρωί τρώγαμε πρωινό που το ετοίμαζε η μητέρα της φυσιοθεραπεύτριας μου. Μια πολύ δυναμική γυναίκα της ΄΄παλαιάς σχολής΄΄. Αφού τελειώναμε το πρωινό ξεκινούσαμε όλοι για τα αμπέλια. Κρατούσαμε για μένα μια ξαπλώστρα θαλάσσης (όχι δεν περνούσα την μέρα αραχτη), ήταν χαμηλή και μπορούσαμε να την βάζουμε ανάμεσα στις κορμουλες και να κάθομαι. Έπαιρνα κοντά μου ένα κοφίνι και ένα μαχαίρι, έκοβα σιγά σιγά τα τσαμπιά και τα έβαζα στο κοφίνι. Ποτέ ποτέ έτρωγα και καμία ρόγα. Όταν τελείωνα την κορμουλα, αν η επόμενη ήταν κοντά μετακινιόμουν πάνω στην ξαπλώστρα αλλιώς φώναζα κάποιον να με πάει. Μου άρεσε να βρίσκομαι στην φύση και να προσφέρω και εγώ στην ομάδα. Ο ρυθμός μου ήταν σαφώς αργός αλλά έπαιρνα ικανοποίηση από αυτό που έκανα. Εννοείται πως όλοι φορούσαμε καπελά γιατί ο ήλιος μετά τις 9-10 έκαιγε. Μια φορά δεν θυμάμαι γιατί, άρχισα να ζαλίζομαι. Ξάπλωσα και έκανα αέρα με το καπέλο, με είδε η φυσιοθεραπεύτρια από την κορυφή του αμπελιού, κατέβηκε βολίδα έως το σημείο που ήμουν με έβρεξε στο πρόσωπο αλλά δεν βελτιώθηκε πολύ η κατάσταση μου. Βρίζοντας (είναι αθυρόστομη αλλά είναι στοιχείο του χαρακτήρα της και δεν το είχαμε για κακό, ξέραμε πως την μια στιγμή νευρίαζε και την επόμενη της περνούσε) με παίρνει αγκαλιά με βάζει στο αμάξι και σε χρόνο ρεκόρ φτάσαμε σπίτι. Με βάζει κάτω από την βρύση της αυλής. Το νερό ήταν κατεψυγμένο αλλά μόνο έτσι συνήλθα. Είχα πάθει ηλίαση. Τα μεσημέρια τρώγαμε πρόχειρα στο αμπέλι και το απόγευμα που επιστρέφαμε σπίτι ανάβαμε το φούρνο και κάναμε ψητό ή μπριτζόλες. Κρατικό πάντως για να στυλωθούμε όπως έλεγε η οικοδέσποινα. Το βραδάκι κάναμε φυσικοθεραπεία και βλέποντας την πρόοδο που είχα κάνει από τον προηγούμενο χρόνο που είχε να με δει συγκινιόταν. Πάντα θα θυμάμαι αυτή την γλυκιά γυναίκα και τον άντρα της που εφανισιακα ήταν το άκρως αντίθετο, εκείνη νταρντανογυναίκα εκείνος μικροκαμωμένος, αλλά έβλεπες στα μάτια τους την αγάπη που είχε αντέξει στο χρόνο. Το επομενο ποστ θα ειναι αφιερωμενο στα καζανια.

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2008

ΣΑΝ ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΟ ΤΟΠΙΟ


Τέλη Σεπτέμβρη και να μαι πάλι εδώ σαν τα πρωτοβρόχια που τόσο μου αρέσουν. Και το καλοκαίρι μια χαρά είναι δεν λέω, με τις διακοπές έστω και αν οι δικές μου ήταν ολιγοήμερες, με τα μπάνια στην θάλασσα ή στην πισίνα ενός ξενοδοχείου (ότι προτιμάει ο καθένας) αλλά ο χειμώνας για μένα έχει άλλη γλυκά. Είναι πιο ρομαντική εποχή. Την Κυριακή πως μας πέρασε έριξε την πρώτη βροχή εδώ. ΚΥΡΙΑΚΗ. Το καλύτερο μου να είναι Κυριακή και να βρέχει...Τις καθημερινές δεν έχω την δυνατότητα να το απολαύσω όπως θέλω πραγματικά. Με το διακεκομμένο ωράριο της εργασία μου που καιρός να χαζέψω την βροχή. Γι' αυτό όταν ξύπνησα την Κυριακή και είδα μουντό τον καιρό δεν μελαγχόλησα καθόλου. Πήγα έφτιαξα ένα ζεστό καφέ και ύστερα έκατσα στην μεγάλη κουνιστή πολυθρόνα που είναι μπροστά στην μπαλκονόπορτα. Από αυτό ακριβώς το σημείο η θεά είναι μαγευτική. Βλέπεις την αρχή της παράλιας μέχρι πέρα το πέλαγος ώσπου κάποια στιγμή δεν ξεχωρίζεις που τελειώνει η θάλασσα και που αρχίζει ο ουρανός. Μετά από λίγο άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες ψιχάλες. Όσο περνούσε η ώρα ο ουρανός σκοτείνιαζε και η ένταση της βροχής αυξανόταν. Η θάλασσα άλλαξε χρώμα γίνονταν σκούρα μπλε. Κουλουριάστηκα στην πολυθρόνα και παρακολουθούσα τις σταγόνες που πέφτανε στο τζαμί. Κάποια στιγμή φαίνεται αποκοιμήθηκα με το νανούρισμα της βροχής. Με ξύπνησε το κουδούνι της πόρτας. Οι δικοί μου είχαν γυρίσει από τα ζώα. Βλέπετε ακόμα και με τέτοιες καιρικές συνθήκες δεν ήταν δυνατόν να τα αφήσουν χωρίς τροφή. Σκέφτηκα να τους πω να ανάψουμε το τζάκι αλλά δεν έκανε κρύο και θα με πείραζαν. Ξέρουν την αδυναμία που έχω στο τζάκι. Ακόμα και μόνος να είσαι το τζάκι είναι μια όμορφη συντροφιά. Έχουμε αλλάξει αρκετά σπίτια ως οικογένεια, όλα όμως είχαν τζάκι. Το πρώτο σπίτι που θυμάμαι ως παιδί, πολύ θολά σαν όνειρα, ήταν η γκαρσονιέρα μας. Στο τρίτο όροφο και χωρίς ανσασερ. θα αναρωτιέστε πως ανέβαινα φυσικά. Με ανεβαινοκατεβαζε η μητέρα μου αγκαλιά. Καμία φορά σκέφτομαι πόσες δυσκολίες έχει περάσει η μητέρα μου και αντέχει ακόμα να μεγαλώνει και εγγόνια. Σε αυτή λοιπον την γκαρσονιέρα μέναμε 5 άτομα. Ειλικρινά δεν θυμάμαι πως τα καταφέρναμε σε πρακτικό επίπεδο. Αυτό που θυμάμαι είναι πώς όταν ανάβαμε το τζάκι κλείναμε τα φωτά και αφήναμε μόνο αναμμένο έναν κρυφό φωτισμό που υπάρχει πάνω από το πάσο της κουζίνας. Η αδερφή μου μας έλεγε παραμυθία ή τραγούδια για να κοιμηθούμε. Είναι αστείο το πως με νανούριζε με το ΄΄εφτά τραγούδια θα σου πω για να διαλέξεις τον σκοπό που θα μου πει για να σου πω το σ΄αγαπώ΄΄. Όπως και να το κάνουμε δεν κοιμίζεις ένα παιδάκι 4-5 χρόνων με αυτό το τραγούδι, και όμως με κάποιο περίεργο τρόπο κοιμόμουν. Ακόμα και σήμερα μ΄αρέσει να κάθομαι δίπλα στο αναμμένο τζάκι και να διαβάζω. Άλλες φορές πάλι τον χειμώνα που είναι λίγο δύσκολα να βγούμε έξω με τα καρότσια, μαζευόμαστε με φίλους σπίτι μου, ανάβουμε το τζάκι και το ρίχνουμε στις ρακές με τους ανάλογους μεζέδες στα καρβουνά εννοείται. Για όλους τους παραπάνω λόγους μου αρέσει ο χειμώνας.

ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΩΝΑ

Σάββατο 26 Ιουλίου 2008

ΠΕΣΕ ΚΑΙ ΚΟΛΥΜΠΑ




Eχω καιρό να γράψω κειμενάκι. Ήλθε καλοκαίρι και ποιος έχει όρεξη να γράψει και να διαβάσει σε ένα blog. Το καλοκαίρι σημαίνει θάλασσα, παράλιες και ένα καλό βιβλίο συνήθως. Βέβαια αυτό γίνετε μόνο τις ημέρες των διακοπών και τα σαββατοκύριακα. Ζω σε μια παραθαλάσσια πόλη με μαγευτικές παράλιες ιδανικές για δροσερές βουτιές. Ως εδώ καλά αλλά τι γίνετε όταν δεν ξέρεις κολύμπι? Έχω ξαναπεί πως λατρεύω την θάλασσα αλλά μέχρι πριν 2 χρόνια δεν ήξερα κολύμπι. Επειδή σφίγγομαι νόμιζα πως δεν θα επέπλεα, θα πήγαινα στο πάτο. Και όσο ήμουν παιδί αυτό δεν αποτελούσε πρόβλημα. Έβαζα σωσίβιο ή μπρατσακια, πέδιλα και άντε μετά να με πιάσει η μανά μου. Το ζήτημα αρχίζει όταν μεγαλώνοντας δεν ένιωθα άνετα να κολυμπάω έτσι. Πολλές φορές απέφευγα να πηγαίνω στη θάλασσα ή πήγαινα σε ερημικές παράλιες. Ώσπου με πιάσε το κρητικό μου πείσμα (παραλλαγή του μανιάτικου). Είπα αν είναι δυνατόν να έχω καταφέρει να κάνω τόσα αλλά και να κολλήσω στο κολύμπι. Βρίσκω λοιπόν έναν γνωστό μου προπονητή και κανονίζω να μου κάνει μαθήματα 3 φορές την βδομάδα στο κολυμβητήριο. Αγοράζω αθλητικό μαγιό, σκουφί και πάω την επόμενη για το πρώτο μου μάθημα. Είχαμε καταφέρει μετά από πολλές πιέσεις του συλλόγου ΆμεΑ να φτιάξουν μια ράμπα από τα πλάγια του κολυμβητήριου για να διευκολυνθεί η πρόσβαση των ατόμων με αναπηρία. Φυσικά θα ξεκινούσα από την μικρή πισίνα. Πριν από μένα έκαναν προπόνηση κάτι μικρά παιδάκια. Έκατσα στο γρασίδι πιο πέρα και περίμενα να τελειώσουν. ΄΄αχ τι πάω να κάνω στα γεράματα΄΄ σκέφτηκα και γελούσα μόνη μου. Όταν βγήκαν, πλησίασα την πισίνα και έκατσα στα πλακάκια με τα ποδιά μέσα στο νερό. όταν ήλθε ο προπονητής αφού μιλήσαμε λίγο για άσχετα πράγματα μου είπε να τον πιάσω από τα χέρια και να κατεβώ καθιστή στα επόμενα σκαλιά. Είσαι σίγουρος του λέω πως δεν θα πάω από πνιγμό? Στα πρώτα μαθήματα είχα πιει το νερό (ή μάλλον το χλώριο) της ζωής μου. Σιγά σιγά έμαθα να κρατάω την αναπνοή μου και να βάζω το κεφάλι μου μέσα στο νερό. Έτσι χαλάρωνα κτυπούσα τα ποδιά ενώ ο προπονητής με κρατούσε από τα χέρια και προχωρούσα. Κάποια μέρα προς το τέλος της ώρας, δεν θυμάμαι γιατί, μάλλον κουράστηκα και ελάττωσα τον ρυθμό που κτυπούσα τα ποδιά. ''άντε κοντεσίνα μην βαριέσαι, τελειώνουμε'' μου φωναξε. Ε αυτό ήταν μου το κόλλησε. Ακόμα και τώρα όπου με δει κοντεσίνα με φωνάζει. Κάθε φορά βγαίνοντας από την πισίνα έκανα ντους στο γρασίδι με ένα λάστιχο αφού τα αποδυτήρια δεν είναι προσβασιμα. Και όσο ήταν καλοκαίρι δεν είχα πρόβλημα αν και έπρεπε να φοράω το μαγιό μέχρι να γυρίσω σπίτι. Το πρόβλημα θα προέκυπτε το χειμώνα. Κάπου εδώ να σημειώσω πως το κολυμβητήριο δεν είναι κλειστό. Είχαμε κάνει αίτηση να μας κάνουν σε μια άκρη μια καμπίνα για ντουζ, μάλιστα είχα δει μια ντουζιέρα τέτοια στην AUTONOMIA 2007 και έδειξα τους υπεύθυνους το προσπεχτους που είχα φροντίσει να πάρω. Ακόμα δεν έχει γίνει από όσο ξέρω. Σε ένα μίση μήνα από τότε που ξεκίνησα είχα αρχίσει να κάνω κάποια μέτρα μόνη μου χωρίς να με κρατάει ο προπονητής μου. Αρχές Αυγούστου το κολυμβητήριο κλείνει για συντήρηση ένα μήνα και το χειμώνα λειτουργεί μόνο η μεγάλη πισίνα. Έτσι στο τελευταίο μάθημα αφού είχαμε κάνει μίση ώρα μου λέει ότι τώρα θα μπαίναμε στην μεγάλη πισίνα για να δούμε πως θα πάω και ανάλογα αποφασίζουμε. Αν θα κάνουμε χειμώνα ή θα περιμέναμε τον Μάη να ανοίξει η μικρή. Με βοήθησε να κάτσω στην άκρη της πισίνας, και έπεσε εκείνος πρώτος. Ύστερα μου είπε να κρατήσω την αναπνοή μου και να βουτήξω. Είσαι τρελός λέω. Έλα ξέρεις ότι εδώ είμαι κοντεσίνα, αν δω ότι δεν τα καταφέρνεις θα σε πιάσω , μόνο όταν βουτήξει κτυπά ποδιά για να ανέβεις στην επιφάνεια. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο παρά τον σταυρό μου, να πάρω βαθιά αναπνοή και να πέσω. έκανα αυτό που μου είπε βούτηξα μέσα και άρχισα να κτυπάω τα ποδιά μέχρι που βγήκα πάνω. Τότε με έπιασε από τα χέρια και κάναμε 2 φορές την διαδρομή της 50αρας πισίνας. Τα είχα καταφέρει. Τον χειμώνα θα κάναμε στην μεγάλη πισίνα. Έναν χειμώνα γεμάτο κολύμπι. Κολύμπι υπό άνεμο, υπό βροχή και απίστευτες (για τα δικά μου δεδομένα πάντα) διαδρομές, Κάθε φορά να μου αυξάνει τα μέτρα που έπρεπε να κάνω στην διάρκεια μιας ώρας που ήταν το μάθημα. Μια μέρα τέλη Σεπτέμβρη καθόμουν στην άκρη της πισίνας περιμένοντας τον προπονητή μου. Τον βλέπω να ανεβαίνει την σκάλα από τα αποδυτήρια και πέφτω κάτω από τα γέλια. Φορούσε στολή ψαρέματος. Ωραίο κουράγιο μου δίνεις λέω. Βέβαια είχε μια λογική γιατί εκείνος δεν κινιόταν μέσα στο νερό αφού με κρατούσε ή ήταν απλώς δίπλα μου όταν έκανα ύπτιο που με άφηνε μόνη και κρυωνε. Αλλα ως εικόνα ήταν απίστευτα αστεία. Οι συνθήκες βέβαια ήταν δύσκολες όταν έβγαινα από την πισίνα, έτσι βρεγμένη ήμουν μέχρι να πάω σπίτι και να αλλάξω. Το κολυμβητήριο το συνέχισα άλλο ένα χρόνο ύστερα προέκυψε ένα πρόβλημα υγείας και το διέκοψα δυστυχώς. Αλλά μέχρι τότε το είχα ευχαριστηθεί και κυρίως πέτυχα τον σκοπό μου. Είχα μάθει κολύμπι.

Παρασκευή 13 Ιουνίου 2008

ΜΙΑ ΑΛΛΙΩΤΙΚΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ


Χθες το απόγευμα παραβρέθηκα σε μια εκδήλωση, για το κλεισιμο της σχολικη χρονιας, του ειδικο δημοτικου της πολης μου. Ειχα πολλους λογους να ειμαι εκει, τυπικους αλλα κυριως ουσιαστικους. Ο τυπικος και μαλλον ο πιο αχαρος ηταν οτι εκπροσωπουσα τον τοπικο συλλογο ατομων με αναπηρια στον οποιο ειμαι γραματεας. Ο ουσιαστηκος ηταν τα παιδια και οι δασκαλοι τους. Γνωριζω τι δουλεια και τι τρεξιμο εχουν κανει οι δασκαλες ολο τον χρονο. Με ποση ορεξη και αγαπη μαθαινουν τα παιδια, οχι στιρες γνωσεις, αλλα πραγματα που ειναι προσαρμοσμενα στις αναγκες τους και τους δινουν κινητρα να καλλιεργησουν τις δεξιοτητες τους. Ειναι νεοι ανθρωποι εκπαιδευμενοι, γεματοι νεες ιδεες που σκοπο τους ειναι οχι να μαθουν μονο αναγνωση, γραφη, μαθηματικα και οτι αλλο μπορουν αναλογα με το καθε παιδι, αλλα να τους δείξουν πρακτικές ανεξαρτητης διαβιωσης. Χθες κανανε προβολη σλαϊντσ με τις δραστηριότητες των παιδιών μέσα και εξω απο το σχολειο. Τις επισκεψεις των παιδιων με την συνοδεια των δασκαλων σε διαφορα μερη. Οπως στο ιππικο ομυλο για να γνωρισουν και να ελθουν τα παιδια σε επαφη με τα αλογα και με την φυση, σε ενα γυμναστηριο για να ασκηθουν και να αγαπησουν το σωμα τους, σε ενα σουπερ μαρκετ για να κάνουν αγορες και να μαθουν στην πραξη τις αξιες των χρηματων. Ολα αυτα συβαλουν στο να αποκτησουν οι μικροι μαθητες εμπιστοσυνη στον ευατο τους. Στο δευτερο μερος της γιορτης , που γινοταν στο προαυλιο, τα παιδια με την συνεργασια των δασκαλων παρουσιασαν ενα θεατρικο.΄΄ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ Η ΚΑΛΛΙΠΑΤΕΙΡΑ΄΄. Το σκηνικο πραγματικα μετεφερε τον θεατη, με τις αναμενες δαδες σε χρονους μυθολογικους. Ολοι ντυμενοι με χιτωνες, καποιοι ενσαρκωναν τους αλθητες, αλλοι τους κριτες και αλλοι τους θεατες των ολυμπιακων αγωνων. Οσα παιδια ηταν σε αμαξιδια βγηκαν στην σκηνη ως ιπποδρομοι. Και η ιστορια ξετυλιχτικε καπως ετσι...Τους Αρχαίους Ολυμπιακους Αγωνες οι οποιοι ηταν αφιερωμένοι στο Δια και τελούνταν καθε τέσσερα χρόνια στην Ολυμπια, ειχαν την δυνατοτητα να παρακολουθησουν ξένοι, βάρβαροι ακομη και δούλοι αλλα οχι γυναικες. Μόνο μια γυναικα ειχε το δικαίωμα να μπει στην Ολυμπία και να δει τους αγωνες και μαλιστα απο την πιο τιμητικη θεση, στην ιέρεια της Θεάς Δήμητρας. Ομως την απαγόρευση αυτη παραβίασε μια γυναίκα, Καλλιπάτειρα, η οποια έζησε τον πεμπτο αιώνα πΧ και καταγόταν απο την Ρόδο. Το ονομα της ειναι συνδεδεμενο με τους Ολυμπιακους Αγωνες αφου ο πατέρας της Διαγορας, τα τρία αδέλφια της, ο γιος της Πεισίροδος και ο ανιψίος της είχαν τιμηθεί με το στεφάνι του νικητή. Η Καλλιπάτειρα μπηκε στο στάδιο μεταμφιεσμενη σε γυμναστή για παρακολουθησει τον αγωνα του γιου της. Κινδυνευψε με θανατωση για την παραβιαση των νομων αλλα οι κριτές της εδωσαν χαρη ως ενδειξη σεβασμού και τιμής προς τη γυναίκα που ήταν στο πλευρό τόσων Ολυμπιονικών.

Τρίτη 3 Ιουνίου 2008

ΚΟΡΙΤΣΙΣΤΙΚΕΣ ΦΙΛΙΕΣ



Την Κυριακή που μας πέρασε παντρεύτηκε η καλύτερη μου φίλη. Για να το τοποθετήσω σωστότερα η καλύτερη φίλη των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων. Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου είμαστε φίλες. Έχουμε ένα έτος διαφορα. Εκείνη μικρότερη. Μια μέρα πριν κάτι βδομάδες καθώς καθάριζα το δωμάτιο μου βρήκα ένα κουτί με παλιές φωτογραφίες. Ανάμεσα τους ήταν και κάποια που είμαστε μαζί με την φιλενάδα μου αγκαλιασμένες στα σκαλιά του σπιτιού της, δίπλα σε κάτι ανθισμένες μαργαρίτες. Είμαστε δεν είμαστε 5-6 χρόνων. Τότε το σπίτι της μου φάνταζε σαν πύργος βγαλμένος από τα παραμυθία, έτσι που ήταν ολομόναχο μέσα σε ένα δασός. Στο δωμάτιο της κλεισμένες με τις ώρες παίζαμε με τις κούκλες μας ή φτιάχναμε φανταστικές ιστορίες με πριγκίπισσες και κακές μάγισσες. Τα χρόνια περνούσαν και οι φανταστικές ιστορίες έδωσαν την θέση τους στα όνειρα μας για το μέλλον και στα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα. Αυτή ήθελε να γίνει ηθοποιός εγώ συγγραφέας θεατρικών έργων. Έτσι θα συνεχίζαμε να είμαστε μαζί. Εγώ θα έγραφα εκείνη θα έπαιζε. Ευτυχώς τα γούστα μας στα αγόρια ήταν διαφορετικά άρα δεν υπήρχε περίπτωση να τσακωθούμε ποτέ.Συναντιόμαστε συνήθως σαββατοκύριακα και λέγαμε τα νέα της βδομάδας. Τι είχε συμβεί στο σχολείο, για τα μαθήματα και για τα αισθηματικά μας. Όπως κάνουν όλα τα κορίτσια σε αυτή την ηλικία. Αν μας είχε μιλήσει ή έστω μας είχε κοιτάξει αυτός που μας ενδιέφερε πετούσαμε στα σύννεφα, αν όχι παρηγορούσαμε η μια την άλλη. Θυμάμαι όμως πως είμαστε σταθερές. Ή μήπως κολλημένες?
Σε αυτό το δωμάτιο με το παράθυρο ανοικτό, που αν άφηνες το βλέμμα σου να περιπλανηθεί έξω έβλεπες μόνο πράσινο, καπνίσαμε το πρώτο μας τσιγάρο και ψιλομεθυσαμε. Με ένα μπουκάλι ουίσκι που είχε πάρει στα κρυφά όταν την φώναξε η μητέρα της να πάρει το βραδινό μας επάνω. Ευτυχώς είχα κανονίσει να μείνω έτσι γιατί δεν ήταν καλά. Ερωτική απογοήτευση. Και εγώ δεν ήμουν σε καλύτερη κατάσταση, όποτε ΄΄έδεσε το γλυκό΄΄. Βέβαια τώρα μας φαίνετε αστείο αλλά τότε ήταν σοβαρό για εκείνη. Συζητούσαμε όλη νύχτα, να έχουμε παγώσει από το κρύο, αλλά το παράθυρο εκεί ανοικτό. Να βγαίνει ο καπνός, γιατί άμα μας έπαιρνε χαμπάρι ο πατέρας της που ήταν και είναι αυστηρών αρχών την είχαμε βάψει.
Μετά το λύκειο χαθήκαμε λόγω σπουδών, προσπαθήσαμε να κρατάμε επαφή μέσω αλληλογραφία, αλλά όσο αυζανονταν τα μαθήματα λιγόστευε ο χρόνο που είχαμε για να γράφουμε γράμματα. Τότε δεν ήταν διαδεδομένα τα κινητά και το εμαιλ. Βρισκόμαστε στις γιορτές. Ύστερα έπιασε δουλεία σε άλλη πόλη... αλλά η φίλια και η αγάπη μας δεν χάθηκε.
Στις δυο πιο σημαντικές στιγμές της ζωή της με ήθελε κοντά της. Ιδιαίτερα στον αρραβώνα της που ήταν σε κλειστό οικογενειακό κύκλο, για μένα ήταν πολύ σημαντικό που με ήθελε εκεί.
Την Κυριακή ήταν πανέμορφη. Παρότι ο γάμος γινόταν στο χωριό του γαμπρού που είναι δυο ώρες δρόμο και με το ενδεχόμενο να ΄΄πέσουν΄΄ μπαλοσθιες (τις οποίες φοβάμαι υπερβολικά), δεν θα τον έχανε με τίποτα στο κόσμο.
Να είσαι ευτυχισμένη αγάπη μου

Σάββατο 24 Μαΐου 2008

ΜΗΤΕΡΑ ΜΕ ΚΙΝΗΤΙΚΗ ΑΝΑΠΗΡΙΑ? ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ


Η γέννηση ενός μωρού είναι κάτι μαγικό. Το θαύμα της ζωή. Ξαφνικά βλέπεις ένα προσωπάκι με πελώρια μάτια να σε κοιτάνε όλο περιέργεια. Εσύ να κανείς σαν χαζοχαρούμενο με κάθε του κίνηση και αναρωτιέσαι πως μπήκε τον κόσμο σου αυτό το πλασματακι. Πριν από πέντε μέρες έγινα για τέταρτη φορά θεια. Μια τρελή θεια όπως μου είπε ένα πρόσωπο. Απέκτησα μια μελαχρινή κουκλίτσα με ολόμαυρα μαλλιά. Φοβόμουνα να την πάρω αγκαλιά, είναι τόσο μικρή αν μου πέσει, σκεφτόμουν. Έκατσα σε μια καρεκλά και μου την δώσανε. Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει. Την στιγμή που την πήρα αγκαλιά άνοιξε τα ματάκια της και άρχισε να κουνάει τα χεράκια της. Εγώ άρχισα να της ψιθυρίζω λογάκια χωρίς νόημα. Χάζευα τα μακριά δακτυλάκια. Την λάτρεψα από την πρώτη μάτια. Της φίλησα απαλά το μέτωπο και ρούφηξα λαίμαργα αυτή την υπέροχη μυρωδιά που βγάζουν όλα τα μωρά. Τότε μου πέρασε από το μυαλό πως θα είναι αν κάποια στιγμή στο μέλλον αποκτήσω ένα δικό μου μωράκι. Ομολογώ πως μέχρι τώρα δεν με είχε απασχολήσει το θέμα έστω και ως ενδεχόμενο. Τι ικανοποίηση και τι δυσκολίες θα αντιμετωπίσω σε μια εγκυμοσύνη και μετά στην φροντίδα και στο μεγάλωμα νους παιδιού. Σε καμία περίπτωση δεν θέλω η περιποίηση του μωρού να πέσει στις πλάτες των γονιών μου. Πάντα πίστευα πως ένα μωρό πρέπει να είναι αποτέλεσμα αγάπης αλλά και ώριμης σκέψης. Η γέννηση ενος παιδιού πρέπει να είναι επιλογή και των δυο συντρόφων. Και λέω συντρόφων γιατί δεν θεωρώ απαραίτητη προϋπόθεση τον γάμο σε αντίθεση με την συντροφικότητα και την κατανόηση στο ζευγάρι. Όχι δεν το παίζω επαναστάτρια απλώς για μένα είναι πιο σημαντικό ο σύντροφος μου να ξέρει τις ειδικές ανάγκες μου, ότι είμαι αυτό που βλέπει. Μια γυναίκα σε αμαξιδιο με τα προτερήματα και τα ελαττώματα μου. Και να με αγαπάει, να με νοιάζεται, να με σέβεται και φυσικά να με ποθεί έτσι όπως είμαι. Αυτονόητο είναι πως τα ίδια θα ισχύουν και από την δική μου πλευρά. Ξέρω πολλούς γάμους που δεν έχουν αυτά τα συστατικά και δεν ενδιαφέρομαι, μόνο και μόνο για να ντυθώ νυφούλα. Αλλά ας ξαναγυρίσω στο θέμα του παιδιού. Αυτές τις μέρες συζήτησα λίγο με μια γυναίκα του χώρου της αναπηρία που γνωρίζει και τις αντιδράσεις του σώματος μου. Ο πρώτος μου προβληματισμό ήταν αν κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης επηρεασθεί το μωρό από την καθιστή θέση στο αμαξιδιο. Όσο μεγαλώνει η κοιλιά μου και είμαι στο αμαξιδιο δεν θα δυσκολευτεί η ανάπτυξη του έμβρυο? ενδεχομένως να είναι απαραίτητο να παραμείνω στο κρεβάτι για ένα διάστημα. Και θα μεταβληθεί και η κινητικότητα μου φυσικά. Θα μου πείτε αξίζει να ταλαιπωρηθείς λίγο αν είναι να φέρεις στο κόσμος μια ζωή. και θα συμφωνήσω απλά όλα αυτά πρέπει να τα γνωρίζει μια γυναίκα με κινητική αναπηρία. Ένα ακόμα θέμα που με απασχολεί είναι ο τρόπος της γεννάς. Το θεωρώ μάλλον απίθανο έναν φυσιολογικό τοκετό στην περίπτωση μου. Τα ποδιά μου δεν θα ΄΄συνεργαζόταν΄΄, θα εσφίγγαν αντί να άνοιγαν για να βγει το μωρό. Πιο πιθανή βρίσκω την επιλογή της καισαρικής τομής με επισκληρίδιο. Έτσι και όλη την διαδικασία θα ζήσω και κίνδυνος για το μωρό δεν θα υπάρξει εξαιτίας της σπατικοτητας μου. Για το μετά πιστεύω πως με λίγη προσπάθεια θα τα πάω μια χαρά. Όπως έμαθα να αυτοεξυπηρετούμαι θα μάθω να φορτίζω και το μωρό όταν έλθει εκείνη η ώρα. Δεν θα είμαι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία μητέρα με κινητική αναπηρία. Τα πάντα γίνονται αν τα θέλεις.
Σημειωση. Το μωρο της φωτογραφιας δεν ειναι η ανυψια μου. Η ανυψια μου ειναι σαφως ομορφοτερη....

Τρίτη 29 Απριλίου 2008

ΕΝΑ 3ΗΜΕΡΟ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ AUTONOMIA EXPO 2007 (ΜΕΡΟΣ Γ΄)

Καταρχήν Χριστός Ανέστη. Μετά από τις διακοπές του Πάσχα, επανήλθα για να συνεχίσω την διήγηση του 3ημερου στην Αθηνά (άλλωστε όλα τα σήριαλ που σέβονται τον εαυτό του σταματούν στις γιορτές...). Τι λέτε πάμε να δούμε τι έγινε την 2η και την 3η μέρα? Την δεύτερη μέρα στην Αθηνά έκανα ΄΄απιστίες΄΄ στην έκθεσης...Εντάξει είπαμε ο κυρίως λόγος που ανέβηκα ήταν η ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ EXPO αλλά μια που ήμουν Αθηνά θα ήταν άδικο να μην κάνω και μια βόλτα στα καταστήματα. Έτσι λοιπόν μόλις ήπιαμε το πρωινό μας καφέ οι ξαδελφές μου και εγώ ετοιμαστήκαμε για εξόρμηση. Το πιο καλό ήταν πως η απόσταση ήταν μικρή και δεν χρειαζόταν να πάρουμε αυτοκίνητο. Πήγαμε με τα ποδιά, εγώ δηλαδή για να ακριβολογώ με το ηλεκτροκίνητο αμαξιδιο, 2-3 τετράγωνα πιο κάτω. Στην αρχή ήμουν λίγο σφιγμένη στο δρόμο, αλλά διαπίστωσα πως οι οδηγοί ήταν προσεκτικοί όποτε αν ήμουν και εγώ δεν υπήρχε κίνδυνος. Οι κοπέλες με πήγαν σε ένα πολυχωρο. Ανεβήκαμε στο τρίτο όροφο με το ανσασερ. Τι ανακούφιση, το ασανσερ ήταν αρκετά ευρύχωρο. Δεν σας κρύβω πως είχα μια αγωνιά αν και μικρή λόγω του ότι οι ξαδελφες μου ήξεραν που να με πάνε. Πρώτα σταματήσαμε στο τμήμα αξεσουάρ (τσάντες, καπελά, φουλάρια κτλ). Χαζεύαμε, όπως τα μικρά παιδία σε παιχνιδαδικο, δοκιμάζαμε η μια στην άλλη ότι μας κτυπούσε στο μάτι. Από εκεί πήρα ένα φουλάρι που έχω γενικά αδυναμία. Ύστερα πήγαμε στα ρούχα. Έχετε παρατηρήσει πως τα περισσότερα δοκιμαστήρια είναι πολύ στενά? Ούτε λόγος να μπορέσω να μπω μέσα για να δοκιμάσω ρούχα. Μια φούστα την ΄΄έκοψα΄΄ με το μάτι ότι θα μου έκανε, τα μπλουζάκια ήταν εύκολη υπόθεση (το smail είναι το νούμερο που βάζω), παντελόνια αποφεύγω να αγοράζω από κατάστημα που δεν με γνωρίζουν. Αγοράζω από συγκεκριμένα του Άγιου Νικολάου, τα οποία μου επιτρέπουν να τα παίρνω σπίτι να τα δοκιμάζω. Ρίξαμε και μια μάτια στα αντρικά...Και πάνω που είμαστε έτοιμες να φύγουμε για το σπίτι(να ψήναμε και κανένα φαγητό για τους συζύγους) μια από τις ξαδελφες μου είδε ένα φόρεμα, που όπως είπε θα μου ταίριαζε τέλεια. Με έσυραν στην κυριολεξία (το έπαιζα τραβάτε με και ας κλαίω ένα πράγμα) μέσα στο κατάστημα. Είπαμε πιο φόρεμα θέλαμε να δούμε, η πωλήτρια πολύ ευγενικά μας πρότεινε ένα άλλο χρώμα στο ίδιο σχέδιο. Πραγματικά όταν το δοκίμασα πάνω μου (δεν το έβαλα κανονικά) με φώτιζε πολύ, αλλά είχε πολλά στρας πράγμα που δεν άρεσε. Ρωτάω την κοπέλα (ασυνήθιστο για μένα, εκείνη την μέρα ήμουν πολύ άνετη με όλους) αν υπάρχει χωρίς στρας το φόρεμα. Δυστυχώς δεν υπήρχε αλλά μου εξήγησε πως έβγαιναν πολύ εύκολα. Με αυτή την στάση έφτασε στο τέλος της η μαραθώνια βόλτα στα μαγαζιά. Ευτυχώς δεν μας βαλαν έξω από το σπίτι οι άντρες όταν γυρίσαμε. Το βράδυ βγήκαμε έξω με τα ξαδέλφια και κάποιους φίλους τους. Οι δικοί μου είχαν πάει στην νονάς μου από νωρίς στην οποία με συνόδεψαν μετά στο τέλος της βραδιάς τα παιδία. Το πρωί ξύπνησα από τις καμπάνες της εκκλησίας που είναι ακριβώς απέναντι. Ντύθηκα και βγήκα στο μπαλκόνι. Στο σπίτι της νονάς μου μέναμε όταν ήμουν μικρή και ερχόμαστε για φυσικοθεραπείες. Είχα από τότε να επισκεφτώ αυτό το σπίτι (την νονά μου την βλέπω τα καλοκαίρια που κατεβαίνει στο σπίτι της στην Κρήτη), είχα μια θολή εικόνα στο μυαλό μου. Τι περίεργο , το μόνο που θυμόμουν καθαρά ήταν τα πουλιά στα κεραμιδιά της εκκλησίας. Χωρίς να το καταλάβω δάκρυα άρχισαν να κυλούν από τα μάτια μου σκεφτόμενη αυτή την εποχή και τον νονό μου που από ένα περίεργο παιχνίδι της μοίρα τον είχαμε χάσει την ίδια μέρα που είχα κινδυνεύσει και εγώ να φύγω από την ζωή εξαιτίας ενους αλλεργικού σοκ. Όταν άκουσα την νονά μου να έρχεται σκούπισα βιαστικά τα μάτια μου και έκανα πως κοίταζα τους ανθρώπους που έβγαιναν εκείνη την ώρα από την εκκλησία. Κατά τις 12 φύγαμε βιάστηκα για να πάμε να χαιρετήσουμε τα ξαδέλφια μου. Έπρεπε να είμαστε 6 η ώρα στον Πειραιά και προηγουμένως ήθελα να ξαναπεράσω από την AYTONOMIA EXPO. Επειδή φτάσαμε εκεί λίγο καθυστερημένα δεν κατέβασα το αμαξιδιο, πήγα περπατώντας μέχρι την είσοδο και από εκεί πήρα ένα χειροκίνητο αμαξιδιο που διέθεταν το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ. Σε αυτή την γρήγορη βόλτα εντόπισα και πήρα ένα κάθισμα μπάνιου υπέροχο. Το τοποθετείς στην μπανιέρα κάθεσαι, πατάς ένα κουμπάκι και κατεβαίνει χαμηλά, όταν τελειώσεις το μπάνιο σου πατάς το αντίθετο κουμπάκι σε ανεβάζει και βγαίνεις σαν κύρια. Επίσης είδα και φίλους καλούς όπως τον Χρηστό , την Χαρουλιτσα μου και φυσικά τον γλυκό μου Σταυρο. Εννοείται και τον Βουλγαροπουλου που έτρεχε πανικόβλητος πάνω κάτω στην έκθεση με μια φωτογραφική μηχανή κρεμασμένη στο λαιμό. Ιδού και μια από τις φωτογραφίες στην ημερίδα για το σεξ. Βλέπετε αυτή που έχει τον ένα ωμό έξω? (τι πρόστυχη!!!)... η αφεντιά μου είναι. Οσοι εχετε την δυνατοτητα να πατε στη φετινη ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΕΧΡΟ αξιζει τον κοπο, εγω δυστηχως εξαιτιας ανελημενων υποχρεωσεων δεν θα παω. Ελπιζω του χρονου να ειμαι εκει.

Τετάρτη 23 Απριλίου 2008

ΕΝΑ 3ΗΜΕΡΟ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ AUTONOMIA EXPO 2007 (ΜΕΡΟΣ Β΄)

Στο προηγούμενο ποστ είχα μείνει στο σημείο που συναντήθηκα στην είσοδο της Autonomia EXPO, με τον καλό μου φίλο Σταυρο. Μπήκαμε μαζί μέσα. Το πρώτο περίπτερο φυσικά ήταν του ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ, με τα ευγενέστατα κορίτσια του. Ξέρει τι κάνει ο Βουλγαρόπουλος...Πιάσαμε την συζήτηση για λίγο, αφού συστηθήκαμε πρώτα. Κόσμος ερχόταν συνεχώς. Προχωρούσα αργά προς στα μέσα, χαζεύοντας αριστερά και δεξιά τα περίπτερα. Πρώτη φορά έβλεπα τόσα προϊόντα για την αναπηρία. Αμαξίδια χειροκίνητα και ηλεκτροκίνητα, είτε απλά είτε με κάθε λογής αξεσουάρ. Το μάτι μου έπεσε σε ένα ηλεκτροκίνητο αμαξιδιο για παιδάκια. Μου ήλθε στο μυαλό μια συζήτηση που είχα κάνει πρόσφατα η οποία αφορούσε αν τα παιδία επιτρέπεται να χρησιμοποιούν ηλεκτρικά καρότσια. Το κοίταζα και χαμογέλασα με θλίψη. Είχα περάσει πολύ χρόνο για να πείσω τον συνομιλητή μου για το αυτονόητο. Ότι δηλ τα παιδία με κινητικά προβλήματα μπορούν κάλλιστα και με ασφάλεια να χειρίζονται ηλεκτρικά αμαξιδια. Αν έβλεπε το συγκεκριμένο, μικρό μεγέθους με τα ζωηρά χρώματα του να το δοκιμάζει ένα ξανθουλικο κοριτσάκι που κοίταζε παιχνιδιάρικα τους γονείς του σίγουρα θα κοπτόταν όλες οι αντιρρήσεις και οι επιφυλάξεις του. Σε κάθε περίπτερο υπήρχαν εξειδικευμένοι άνθρωποι που σου λύνανε οποιαδήποτε απορία είχες για τα προϊόντα τους ή τις υπηρεσίες που πρόσφεραν. Παρέμεινα αρκετή ώρα σε ένα περίπτερο μιας νέας μεθόδου θεραπείας βομβαρδίζοντας τους ανθρώπους με ερωτήσεις. Η άμεση επαφή μου έδωσε την ευκαιρία να έχω μια ολοκληρωμένη εικόνα για αυτή την μέθοδο, για την οποία είχα μάθει είτε από τρίτους είτε από το ιντερνετ. Το αν βρήκα αυτή την θεραπεία ΄΄καλή΄΄ ή όχι δεν έχει σημασία. Αυτό είναι καθαρά υποκειμενικό. Το σημαντικό είναι ότι μου δόθηκε η ευκαιρία, μέσω της έκθεσης, να ενημερωθώ προσωπικά για αυτή την μέθοδο. Πιο κάτω βρήκα την εταιρία που είχα πάρει το αμαξιδιο μου. Επιτέλους έβλεπα τους ανθρώπους που μιλούσα είτε τηλεφωνικά είτε μέσω εμαιλ (η εταιρεία έχει την εδρα στην Θεσσαλονίκη) κατά την παραγγελια του καροτσιού αλλα και μετέπειτα. Κάνανε ένα μίνι έλεγχο στο καρότσι μου, συζητήσαμε για την ενδεχόμενη αγορά ενός αναβατοριου πισίνας από το σύλλογο που είμαι γραμματέας. Εκείνη την ώρα κτύπησε το κινητό μου. Ήταν η κολλητή μου (μια φίλια που είχε δημιουργηθεί από το φόρουμ και το τσατ του περιοδικού, έχει αντέξει στο χρόνο, με κοινές διακοπές και όχι μόνο) με περίμενε στην αίθουσα που γινόταν η ημερίδα με θέμα σεξ και αναπηρία. Το Αναπηρία Τώρα αλλά και όλοι όσοι συμμετέχουμε στο φόρουμ του http://www.disabled.gr/ μιλούσαμε πάντα ανοικτά για την σεξουαλικότητα υπό συνθήκες αναπηρίας και επιμέρους θέματα. Σε μια κοινωνία που δυστυχώς το σεξ υπό συνθήκες αναπηρίας παραμένει ταμπού η διοργάνωση μιας τέτοια ημερίδας είναι το λιγότερο ανατρεπτική. Με συντονιστής τον Βουλγαροπουλο και ομιλητές τον Βαλλιανάτο, έναν σεξολόγος και μια κοινωνιολόγος (αν θυμάμαι καλά) η ημερίδα εξελικτικέ σε μια συζήτηση χωρίς ψετοσεμνοτηφιες με το κοινό. Πολλά άτομα με αναπηρίες ΄΄ανοίχτηκαν΄΄ και προχώρησαν σε μια κατάθεση ψυχή. Μίλησαν για ευαίσθητα θέματα όπως η σεξουαλική επιθυμία, η αυτοϊκανοποίηση, το δικαίωμα για τεκνοποίηση και οι ρατσιστικές αντιδράσεις στο ερωτικό τομέα. Όλα αυτά στηριγμένα όχι σε θεωρητικό επίπεδο αλλά μέσα από προσωπικά βιώματα. Δεν θα ξεχάσω ένα νεαρό με ελαφριά νοητική στέρηση που πήρε το λόγο και αφηγήθηκε την άσχημη αντίδραση των γωνιών του (καταλαβαίνετε τι εννοώ) όταν αντιλήφθηκαν πως αυτοϊκανοποίονταν. Πόσο πίσω μπορεί να είμαστε σαν χώρα όταν μερικοί γονείς αδυνατούν να δουν τις ανάγκες (μια από τις βασικότερες στην συγκεκριμένη περίπτωση) των παιδιών τους? Ακόμα και τώρα που φέρνω στο νου μου αυτόν τον νεαρό ένας κόμπος ανεβαίνει στον λαιμό μου.
Μια γυναίκα παντρεμένη με παιδία που είναι σε καρότσι μας αφηγήθηκε ένα περιστατικό που ένας συνάδελφο της (μπορούμε να πούμε και έτσι...οποίοι ήσασταν εκεί καταλαβαίνετε γιατί το λέω έτσι), άνθρωπος μορφωμένος ο οποίος καθορίζει το μέλλον μας, αναρωτήθηκε αν τα παιδία της είναι υιοθετημένα. Δεν σκέφτηκε καθόλου πως η συγκεκριμένη γυναίκα , αλλά και οποιαδήποτε γυναίκα που είναι σε αναπηρικό αμαξιδιο, έχει μια φυσιολογική σεξουαλική ζωή και κατά επέκταση μπορεί να φέρει στο κόσμο παιδία...Ευτυχώς το αντιμετώπισε με χιούμορ. Η πρώτη μέρα της επίσκεψη μου στην AUTONOMIA EXPO 2007 τελειώνει εδώ. Πραγματικά όταν ξεκίνησα αυτά τα ποστ δεν περίμενα πως είχα να γράψω τόσα πολλά και μάλιστα ένα χρόνο μετά....Ίσως αυτή είναι μια απόδειξη ότι η περσινή έκθεση ήταν επιτυχημένη. Η συνεχεία στο επόμενο ποστ...ξέρω θα πείτε ότι κατάντησε σήριαλ αλλά θέλω να τα γράψω όλα...εντός και εκτός AUTONΟMIAS EXPO

Τρίτη 22 Απριλίου 2008

ΕΝΑ 3ΗΜΕΡΟ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ AUTONOMIA EXPO 2007 (ΜΕΡΟΣ Α΄)

Σε λιγότερο από έναν μήνα θα γίνει για δεύτερη συνεχόμενη χρονια η Autonomia EXPO, στις 16, 17 και 18 Μαΐου στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, η μεγάλη αυθεντική έκθεση προϊόντων και υπηρεσιών για την αναπηρία, την αποκατάσταση, την ανεξάρτητη διαβίωση, την αισθητική και τον πολιτισμό που τολμά και δημιουργεί μαζί με την αναπηρία ως εμπειρία και ως διαφορά συνθηκών και όρων ζωής. Η έκθεση διοργανώνεται από το Περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ και το www.DISABLED.GR. Τώρα λοιπόν είναι μια καλή ευκαιρία να διηγηθώ το ταξίδι μου στην Αθηνά και τις εντυπώσεις μου από την περσινή Autonomia EXPO. Πήραμε λοιπόν το καράβι με τους γονείς μου Πέμπτη βράδυ από Ηράκλειο για Πειραιά. Αφού ενημερώσαμε πως είμαι άτομο με αναπηρία βάλανε το αυτοκίνητο από τα πρώτα για να είμαι κοντά στη πόρτα. Αυτό μας είπαν στην προβλήτα, έλα όμως που μέσα στο γκαράζ δεν μας ενημέρωσαν για το ασανσερ... έτσι ανέβηκα από σκάλες και διαδρόμους. Στην τελευταία σκάλα ένας καμαρωτός μου πρότεινε να σταματήσει στην κυλιόμενη σκάλα, να σταθώ στο πρώτο σκαλί και να την βάλει ξανά σε λειτουργία. Θα σας δώσω μια φιλική συμβουλή. Αν έχετε κινητική αναπηρία και δεν έχετε καλή ισορροπία μην το επιχειρήσετε ή τουλάχιστον να είστε προσεκτικοί στο ξεκίνημα. Εμένα με έπιασε απροετοίμαστη και με ΄΄πήρε΄΄ προς τα πίσω. Πάλι καλά πρόλαβε να με συγκρατήσει ο πατέρας μου. Ευτυχώς δεν είχα αλλά απρόοπτα, εκτός βέβαια ότι με πείραξε το καράβι. Ένα περίεργο πράγμα, το καράβι με χαλάει πάντα όταν πηγαίνω κάπου , στο γυρισμό είμαι μια χαρά. Κατά τις 6 το πρωί πιάσαμε λιμάνι. Η αποβίβαση ήταν πολύ πιο εύκολη γιατί μας ενημέρωσαν για την ύπαρξη του ασανσέρ. Ξεκινήσαμε για Αθηνά, στην περιοχή του Νέου Ηρακλείου όπου μένει μια ξαδέρφη μου. Θα μέναμε εκεί ένα βράδυ και το επόμενο στην νονά μου στο Νέο Κόσμο. Στην διάρκεια της διαδρομής χάζευα τα κτίρια, τις βιτρίνες και όλες τις αλλαγές που έχουν γίνει από την τελευταία φορά που επισκέφτηκα την πρωτεύουσα. Μέχρι το απόγευμα που θα πήγαινα στην έκθεση, παρόλο που απολάμβανα την συντροφιά των ξαδελφιών και των μικρών παιδιών τους, η ανυπομονησία μου είχε φτάσει στο αποκορύφωμα της. Στην Autonomia EXPO δεν θα έβλεπα μόνο συγκεντρωμένα όλα τα προϊόντα και τις υπηρεσίες που βελτιώνουν σε πρακτικό αλλά και σε αισθητικό επίπεδο την ζωή των ατόμων που ζουν υπό συνθήκες αναπηρίας. Θα συναντούσα άτομα που γνώρισα και επικοινωνούσαμε μέσω του ιντερνετ και του http://www.disabled.gr/ και κυρίως εκτιμούσα πολλά χρόνια. Από το ίδιο πρωί κιόλας είχαμε κανονίσει, μέσω μηνυμάτων, να βρεθούμε στον εκθεσιακό χώρο με μερικά από αυτά τα άτομα. Έφτασα στο Ειρήνης και Φίλιας, ομολογώ με κάποια καθυστέρηση, και αφού κατέβασαν οι γονείς μου το ηλεκτροκίνητο αμαξιδιο, προχώρησα .Η συγκίνηση μου όμως δεν περιγράφεται όταν είδα να με περιμένει στην είσοδο ο Σταυρος. Ένα άτομο για το οποιο είναι τιμή μου που είμαι φίλη του. Ίσως ο ίδιος να μην θεώρησε σπουδαία αυτή την κίνηση όμως για μένα έχει ιδιαίτερη σημασία.Εδώ θα διακόψω και θα συνεχίσω την ιστορία στο επόμενο ποστ

Παρασκευή 11 Απριλίου 2008

ΠΟΔΙΑ ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ

Δεν διαβάσατε λάθος τον τίτλο...Τα ποδια μου (πιστεύω σε όλα τα άτομα που έχουμε την ίδια αναπηρία) έχουν την δικιά τους προσωπικότητα. Έτσι συνηθίζω να λέω αστειευόμενη. Γιατί το λέω αυτό θα με ρωτήσετε, θα σας εξηγήσω πάραυτα. Όταν είμαι αγχωμένη για κάποιο λόγο, τα ποδια μου δεν υπακούνε τις εντολές που τους δίνει το μυαλό μου. Δεν ξέρω να σας εξηγήσω γιατί συμβαίνει αυτό, απλώς δεν το ελέγχω. Για παράδειγμα όταν μπαίνω σε ένα χώρο άγνωστο για πρώτη φορά, νιώθω σαν να μου έχουν βιδώσει τα ποδια στο πάτωμα. Κάθε προσπάθεια να τα κινήσω πέφτουν στο κενό. Οι περισσότεροι νιώθουμε αγωνιά σε ένα νέο περιβάλλον, η διάφορα από τους υπόλοιπους είναι ότι σε μένα γίνετε εμφανής η ταραχή μου. Με τα χρόνια βρήκα ας πούμε ένα κόλπο για να το ελέγχω όσο μπορώ. Μένω κάποια δευτερόλεπτα ακίνητη ή ακόμα καλύτερα αν έχει κοντά τοίχο στηρίζομαι πάνω του, κάνω πως χαζεύω (ε μην καρφωθούμε κιόλας) παίρνω λίγες ανάσες και προχωράω κανονικά. Αν επιμείνω την ίδια στιγμή θα ΄΄κολλήσω΄΄ πιο πολύ....Έχω πεισματάρικα ποδια τι να κάνουμε...Ένα άλλο χαρακτηριστικό στοιχείο της αυτόνομης προσωπικότητας των ποδιών μου είναι η ιδιαίτερη ευαισθησία τους στα εξωτερικά ερεθίσματα.Το καλοκαίρι δεν διανύομε πως θα περπατήσω ξυπόλητη στην παράλια.Προ ημερών δοκίμαζα νάρθηκες για αποκτήσω μεγαλύτερη σταθερότητα στην βάδιση. Μόλις σκέφτηκα (τι το ήθελα?) πως πρέπει να κρατήσω ακίνητα και ήρεμα τα ποδια μου για να μπούνε πιο εύκολα οι νάρθηκες, αυτά άρχισαν να σφικουν και να κουνιούνται. Πάντως η όλη υπόθεση βγάζει και γέλιο...Σκεφτείτε 2 ανθρώπους να καλοπιάνουν με γλυκόλογα το δεξί μου πόδι να ηρεμήσει....΄΄ηρέμησε γλυκούλη μου΄΄ κτλ. Σας διαβεβαιώνω πως όλα αυτά που περιέγραψα γίνονται από μονα τους

Πέμπτη 3 Απριλίου 2008

ΤΑ ΡΟΔΑΚΙΑ

Κάποτε ήταν ένα κορίτσι που είχε ένα σκυλάκι. Ήταν πολύ δεμένοι και πήγαιναν παντού μαζί. Το πρωί την συνόδευε στο σχολείο και το μεσημέρι γύριζαν από τον πιο μακρινό δρόμο για να πλατσουρίσουν στην όχθη του ποταμού ή να τρέξουν στα χωράφια. Μια μέρα καθώς επέστρεφαν σπίτι κάτι κρυμμένο σε ένα θάμνο κίνησε την περιέργεια στο σκυλάκι. Ήταν ένα κόκκινο μπαλάκι. Η κοπέλα ωστόσο δεν είχε αντιληφθεί πως το σκυλάκι της δεν την ακολουθούσε και συνέχισε περνώντας μια διασταύρωση. Το σκυλάκι με το μπαλάκι στο στόμα έτρεχε να την προλάβει για να παίξουν μαζί. Βιαστικό όπως ήταν δεν είδε ένα αυτοκίνητο που ερχόταν με μεγάλη ταχύτητα. Το τελευταίο πράγμα που άκουσε ήταν ο θόρυβος από τα φρένα του αυτοκίνητου.
Όταν το σκυλάκι ξύπνησε ήταν ξαπλωμένο στον καναπέ του σπιτιού και από πάνω του ήταν ο κτηνίατρος της περιοχής. Στα δυο πισινά του πόδια είχαν βάλει νάρθηκες και γύψο και τα ένιωθε πολύ βαριά. Μάταια προσπαθούσε να σηκωθεί, να τρέξει να προϋπαντήσει – όπως έκανε πάντα - το κορίτσι, όταν το άκουσε να μπαίνει στο δωμάτιο. Αρκέστηκε σε ένα λυπητερό γρύλισμα για να φανερώσει τον πόνο του. Το κορίτσι έτρεξε κοντά του και όταν το αγκάλιασε, ο πόνος που αισθανόταν το σκυλάκι μειώθηκε αμέσως. Ο πατέρας συνόδεψε τον γιατρό έως στην εξώπορτα και κάτι είπαν ψιθυριστά. Αφού ο πατέρας γύρισε στο σαλόνι το κορίτσι τον ρώτησε γιατί ήταν τόσο σκεφτικός. Ο πατέρας κάθισε κοντά τους και εξήγησε στο κορίτσι ότι το κτύπημα ήταν πολύ δυνατό και πως το σκυλί δεν θα μπορούσε να περπατήσει ξανα.Η κοπέλα τρομοκρατήθηκε, κοίταξε το σκυλάκι και μετά έτρεξε στο δωμάτιο της. Την επόμενη το κορίτσι έφυγε για το σχολείο χωρίς να πάει να δει το σκυλάκι της. Όσο περνούσαν οι μέρες τόσο το κορίτσι απομακρυνόταν.
Ο πατέρας που δεν μπορούσε να βλέπει το σκυλάκι καθηλωμένο στο καναπέ χωρίς την παλιά του ζωντάνια προσπάθησε να βρει ένα τρόπο και να φτιάξει την διάθεση του. Σκέφτηκε λοιπόν να κατασκευάσει έναν ελαφρύ άξονα με δυο ροδάκια για να διευκολύνει την μετακίνηση του. Τον προσάρμοσε περίτεχνα στα πισινά του πόδια και άρχισαν κρυφά από την άλλη οικογένεια την εκπαίδευση. Στην αρχή το σκυλάκι έπεφτε και γλιστρούσε αλλά λαχταρούσε τόσο πολύ να πάει να βρει το κορίτσι, που μετά από πολλές προσπάθειες τα κατάφερε. Έμαθε να κινείται με τα ροδάκια. Πήγε στο δωμάτιο του κοριτσιού όλο χαρά για να της δείξει πως τώρα πια μπορούσαν να παίξουν όπως παλιά, γύριζε γύρω γύρω από την καρέκλα της και την προκαλούσε να σηκωθεί, για να πάνε έξω να τρέξουν. Η κοπέλα όμως έβλεπε μόνο τα ροδάκια. Έβλεπε μόνο την αλλαγή, μόνο την διαφορετικότητα. Δεν αναγνώριζε το αγαπημένο σκυλάκι της. Τότε το σκυλάκι απογοητευμένο βγήκε από το δωμάτιο με το κεφάλι του σκυμμένο. Αργά τη νύχτα όταν όλοι κοιμήθηκαν το σκυλάκι έφυγε από το σπίτι. Περιπλανιόταν στους έρημους δρόμους της πόλης χωρίς προορισμό, το μόνο που σκεφτόταν – και μη σας περάσει απ’ το μυαλό πως τα ζώα και ιδιαίτερα τα σκυλιά δεν σκέφτονται -ήταν γιατί το κορίτσι δεν το αγαπούσε πια. Το μόνο που είχε αλλάξει ήταν πως μετακινιόταν με ένα διαφορετικό τρόπο, αλλά δεν είχε αλλάξει το ίδιο το σκυλάκι ούτε τα αισθήματα του.
Όταν ξημέρωσε το σκυλάκι πήγε στο προαύλιο του σχολείου και κάθισε σε μια απόμερη μεριά. Στο διάλειμμα τα παιδιά το κοίταζαν περίεργα και γελούσαν με αυτό το αλλιώτικο σκυλί που είχε ροδάκια αντί για πόδια. Η κοπέλα άκουσε τα γέλια των υπόλοιπων παιδιών και πλησίασε να δει τι συμβαίνει. Τότε είδε το σκυλάκι της κουρελιασμένο να την κοιτά με παράπονο.Έτρεξε κοντά του πικραμένη και μετανοιωμένη από τον τρόπο που είχε φερθεί στο σκυλάκι όλες αυτές τις μέρες. Το πήρε στην αγκαλιά της και του ψιθύρισε πως δεν θα άφηνε κανένα να του κάνει κακό και πως το αγαπάει, ακόμα και με την διαφορετικότητα του η οποία το κάνει μοναδικό. Του ζήτησε να την περιμένει να σχολάσει όπως έκανε και παλιά για να γυρίσουν στο σπίτι τους από τις γνώριμες όμορφες διαδρομές τους. Έτσι κι έγινε…Το σκυλάκι δεν γιατρεύτηκε ποτέ σωματικά, πλην όμως, έζησε τη ζωή του παρέα με την αγαπημένη του, που επιτέλους ένοιωσε την αγάπη για ζωή. Τη ζωή μας.

Κυριακή 30 Μαρτίου 2008

SHOPPING THERAPY

Χθες ξημέρωσε με λιακάδα. Μια μέρα χαρά θεού. Αποφάσισα λοιπόν μετά από μια κουραστική βδομάδα να κάνω κοπανα από το γραφείο και να πάω για shopping therapy. Η αγαπημένη συνήθεια των γυναικών. Χρειάζεται ποτέ ποτέ και ας γκρινιάζουν οι άντρες. Εγώ προτιμάω να πηγαίνω για ψώνια σε πολυκαταστήματα επειδή η πρόσβαση είναι εύκολη. Πηγαίνω κατεβάζω (δηλ μου κατεβάζουν) το ηλεκτροκίνητο αμαξιδιο και τελείωσε. Φαντασθείτε να πήγαινα σε καταστήματα που δεν ήταν σε ένα χώρο. θα έπρεπε να επαναλάβω την ίδια διαδικασία τουλάχιστον 3-4 φορές. Μπαίνω λοιπόν μέσα ΄΄τσακώνω΄΄ ένα καλάθι και αφού το τοποθετώ στα χέρια του αμαξιδιο, προχωρώ προς το εσωτερικό του καταστήματος, χαζεύοντας εδώ και εκεί. Πρέπει να πω πως πριν πάρω το αμαξιδιο το shoping για μένα ήταν σκέτη ταλαιπωρία. Τώρα είναι απόλαυση. Πρώτη στάση στο τμήμα ένδυσης. το μάτι μου πέφτει σε ένα πολύ όμορφο σετ (δεν σας πω τι, θα με κόψει το ραδιοτηλεοπτικό...) αλλά...τι πρωτότυπο είναι πολύ ψηλά. Τώρα τι κάνουμε? Δυο επιλογές έχω, το αφήνω και ψάχνω στα χαμηλότερα ράφια ή λέω σε κάποιον υπάλληλο να με βοηθήσει. Έλα όμως που όταν μου μπει κάτι στο μάτι δεν ξεκολλάω. Για καλή μου τύχη μια υπάλληλος πρόσεξε πως κοιτούσα επίμονα το συγκεκριμένο σετ και προσφέρθηκε και μου το κατεβάσει. Την ευχαρίστησα, το πήρα και συνέχισα την περιπλάνηση μου. Δεύτερη στάση ήταν στο βιβλιοπωλείο του καταστήματος. Ως κλασική βιβλιοφάγος όταν μπω σε βιβλιοπωλείο ξεχνάω να βγω... Χάνομαι στο μαγικό κόσμο των βιβλίων. Λατρεύω την μυρωδιά που αναδύουν όταν τα ξεφυλλίζω. Χθες το καταευχαριστηθηκα. Δεν με περίμενα κανείς και είχα όσο χρόνο ήθελα να περιπλανηθώ μέσα από τους τίτλους και τις περιλήψεις σε άλλες εποχές και μέρη. Βέβαια φόρτιζα πάντα να τοποθετώ το αμαξιδιο μου με τέτοιο τρόπο ώστε να μην εμποδίζω τους άλλους πελάτες. Είχα απορροφηθεί τόσο πολύ που όταν κατά τύχη κοίταξα το κινητό μου είδα πως είχα περάσει 1 μίση ώρα εκεί. Από το βιβλιοπωλείο βγήκα με τέσσερα βιβλία στο καλάθι και πάνω από το μισό ποσο του προϋπολογισμού μου ξοδευμένο. Χρειαζόμουν ένα καφέ επειγόντως. Προχωράω προς την έξοδο για να πάω στην καφετερία απέναντι...και μένω κόκαλο. Έβρεχε. Που είχε πάει η λιακάδα που είχε όταν έμπαινα στο πολυκατάστημα λίγες ώρες πριν? Υπολογίζω την απόσταση μέχρι την καφετερία. Αν έβαζα την τελευταία ταχύτητα θα τα κατάφερνα.. Ο σερτζουριτας του καταστήματος που με βλέπει διστακτική με ρωτάει αν είχα παρκάρει μακριά. Του απαντάω ευγενικά πως δεν θα έφευγα ακόμα. Περνάω την τσάντα μου στην πλάτη του αμαξιδιο την κατεβάζω ως κάτω έτσι ώστε να καλύψει την μπαταρία και να την προφυλάξει από την βροχή. Βάζω ταχύτητα και ξεκινώ. Ουφ ευτυχώς δεν πάτησα κανέναν χριστιανό. Και εκεί που λέω ωραία θα πιω το καφέ μου που τόσο λαχταρούσα...η καφετερία δεν διέθετε ράμπα για να μπω μέσα. Έκατσα έξω σε ένα τραπέζι. Ο σερβιτόρος μου είπε να με βοηθήσει να μπω μέσα. ΄΄Όχι φίλε δεν σε έχω ανάγκη΄΄ είπα από μέσα μου νευριασμένα. Του είπα πως και έξω μια χαρά είμαι απλώς θα ήταν καλό να έφτιαχναν ράμπα για τα καροτσάκια...Με κοίταζε με ένα βλέμμα σαν να το έλεγα κάτι εξωπραγματικό. Εντάξει για να μην τα τραγικοποιω όμορφα ήταν έξω ,δεν έκανε κρύο και απολάμβανα να βλέπω την βροχή. Αλλά γιατί να μην έχουμε την δυνατότητα της επιλογής? Καθώς επέστρεφα στο πολυκατάστημα σκέφτηκα να φρεσκαριστώ λίγο στις τουαλέτες. Πήγα και τι έκπληξη υπήρχε τουαλέτα για άτομα με αναπηρία. Έτσι τουλάχιστον έδειχνε το σηματάκι της πόρτας. Ανοίγω την εν λόγω πόρτα και τι βλέπω? μια συνηθισμένη τουαλέτα, με 2 χειρολαβές μόνο, ίδιο μέγεθος με τις άλλες το κυριότερο. Τα καρότσια που έχουν τα άτομα με αναπηρία τι θα τα κάνουν, θα τα καταπιούν? Δεν χρειάζεται πολύ σκέψη για να καταλάβουν ότι οι τουαλέτες πρέπει να κατασκευάζονται ευρύχωρες ώστε να μπαίνει το άτομο μαζί με το αμαξιδιο του. Τελικά το άφησα λίγο πιο πίσω από την ανοικτή πόρτα και κρατώντας το χερούλι της πόρτα μπήκα και τη έκλεισα. Αλλά τι γίνεται με άτομα που δεν έχουν αυτήν την δυνατότητα?Η τελευταία στάση ήταν το τμήμα καλλυντικών, έτσι σε πείσμα των προηγούμενων περιστατικών που με κατέβαλαν ψυχικά λίγο, αποφάσισα να ανέβω δοκιμάζοντας , κολόνιες, κρέμες και αλλά που αναδεικνύουν την θηλυκότητα μιας γυναίκας..

Κυριακή 23 Μαρτίου 2008

ΜΙΑ ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ ΚΑΤΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ (ΜΕΡΟΣ Β΄)



Ας συνεχίσω την ιστορία μας γιατί ορισμένοι φίλοι ανυπομονούν να την διαβάσουν. και τους ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον που δείχνουν. Είχαμε μείνει εκεί που τελείωσε η επίσκεψη μας στη Βουλή. Ευνόητο είναι πως σε μια διήμερη εκδρομή το πρόγραμμα είναι πιεσμένο έτσι από την Βουλή ξεκινήσαμε κατευθείαν να πάμε στο Πλανητάριο, το αστεροσκοπείο. Στη διαδρομή χάζευα έξω από το παράθυρο, όποτε με άφηναν δηλ οι υπόλοιποι γιατί είχαν πάρει μαζί του κασέτες (δεν είχαμε ακόμα cd. Πωπω μόλις συνειδητοποίησα τις αλλαγές που έχουν γίνει στα 10 και χρόνια που μεσολάβησαν...) με κρητική μουσική, Ξυλούρη, Γαργανουρακη. Και να σκεφτεί κανεις πως υπό κανονικές συνθήκες δεν ακούγαμε κρητικά. Από το αστεροκοπιο θυμάμαι πως μπήκαμε σε μια αίθουσα με καθίσματα. Ευτυχώς γιατί δεν άντεχα άλλη ορθοστασία. Όταν έκλεισαν τα φωτά πάνω από τα κεφάλια μας εμφανίστηκες ο ουρανός (έτσι μου φάνηκε) με τα αστερία. Μου δημιουργήθηκε η ψευδαίσθηση πως ήταν τόσο κοντά που αν άπλωνα το χέρι μου θα άγγιζα τα αστερία...Κάποιος μας εξηγούσε τους πλανήτες και τις θέση του στο διάστημα. Από κάποια στιγμή και έπειτα δεν τον άκουγα. Είχα χαθεί στο μαγικό κόσμο που έβλεπα σε μικρή απόσταση από μένα. ήμουν συνεπαρμένη από το ταξίδι των εκατοντάδων αστερισμών στο συλάν. Και η Γη μας έτσι θα φαίνεται από έναν άλλον πλανήτη. Όταν βγήκαμε μας πληροφόρησαν οι καθηγητές ότι τα λεωφορεία μας περίμεναν πιο κατ ω...Για κακή μου τύχη γιατί είχα ήδη κουραστεί από το περπάτημα εκείνης της μέρας. Έφτασα στο λεωφορείο μου και ευτυχώς είχαμε ευγενικό οδηγό (μμμ ξέρω τι σκέφτεστε...Α ναι το παραδέχομαι, ήταν και ωραίος εμφανισιακα) και έτσι όπως με είδε από μακριά εξαντλημένη, προστέθηκε να με βοηθήσει. Στο ξενοδοχείο ούτε κατάλαβα ποτέ με πήρε ο ύπνος. Ένα κτύπημα στην πόρτας με ξύπνησε. Ήταν μια καθηγήτρια που μου είχε πάρει φαγητό. Έφαγα και ξανακοιμήθηκα. Χρειαζόμουν να ανακτήσω τις δυνάμεις μου. Δεν ήθελα να γίνω βάρος σε κανένα και δεν είχα σκοπό να μείνω πίσω. Ήμουν αποφασισμένη να ακολουθήσω την ομάδα. Το απόγευμα πήγαμε στο μουσείο Γουλανδρή φυσικής ιστορίας http://www.gnhm.gr/default.aspx όσοι δεν έχετε πάει χάνετε...Το βράδυ είχαμε κλείσει στο ΔΙΟΓΕΝΗ (όχι που δεν θα είχαμε συμπεριλάβει και μπουζούκια...εντάξει η εκδρομή ήταν εκπαιδευτική αλλά και τα μπουζούκια πολιτιστικά κέντρα είναι όπως έλεγε και ο Γιαννόπουλος).Το απόγευμα της επόμενης θα φεύγαμε. Το πρωί όμως επισκεφτήκαμε την Ακρόπολη. Σας έχω πει πόσο ξεροκέφαλη είμαι? Όταν μου λένε ΄΄αυτό δεν μπορείς να το κανείς΄΄ είναι σαν πρόκληση για μένα. Ακόμα και αν ξέρω πως το πιθανότερο είναι να έχουν δίκιο και να μην τα καταφέρω. Οι περισσότεροι ξαφνιάστηκαν όταν με είδαν να κατεβαίνω από το πούλμαν όταν φτάσαμε Ακρόπολη. Όχι με κακή πρόθεση. Η αλήθεια είναι πως δεν κατάφερα να ανέβω μέχρι την κορυφή. Κάπου στην μέση είχαν αρχίσει πια να με πονάνε φοβερά τα ποδιά. Έτσι έκατσα εκεί μέχρι να επιστρέψουν οι υπόλοιποι. αλλά δεν ένιωσα καμία απογοήτευση. Είχα φτάσει στα όρια μου, ίσως και να τα είχα ξεπεράσει κιόλας. Ακόμα και τώρα νιώθω ωραία που έχω ανέβει στη Ακρόπολη. Έχω βέβαια να μου θυμίζουν αυτή την ανάβαση δυο ωραιότατους κάλλους στα ποδιά από τότε...Άξιζε όμως...

Παρασκευή 21 Μαρτίου 2008

ΜΙΑ ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ ΚΑΤΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ (ΜΕΡΟΣ Α΄)

Μια που είναι εποχή των σχολικών εκδρομών σκέφτηκα να γυρίσω κάποια χρόνια πίσω και να διηγηθώ μια διήμερη εκπαιδευτική εκδρομή όταν πήγαινα δεύτερα λυκείου. Ήταν τέτοιες μέρες περίπου όταν ο λυκειάρχης μας ανακοίνωσε την επικείμενη εκδρομή για να επισκεφτούμε την βουλή και κάποια αλλά μέρη στην Αθηνά. Την επόμενη βδομάδα έπρεπε να πάμε εγράφη δήλωση συμμετοχής υπογεγραμμένη από τους γονείς. Πάω εγώ που λέτε μαζί με τα υπόλοιπα παιδία να δώσουμε τις δηλώσεις στον υπεύθυνο καθηγητή για την οργάνωση της εκδρομής. Για κακή μου τύχη ήταν ένας από τους ελάχιστους καθηγητές σε όλη την σχολική μου ζωή που με αντιμετώπισε ρατσιστικά. Δεν με έβγαζε στο μάθημα ακομα και αν το επιδιωκα, γενικα με αγνοουσε επιδεικτηκα μεσα στη ταξη. Θυμαμαι μια φορά στις εξετάσεις επειδή έδινα με γραφομηχανή και όπως ξέρετε δεν υπήρχαν τα μαθηματικά σύμβολα συνέβη το εξής. Έλυνα τις ασκήσεις σε πρόχειρο και ύστερα αντέγραφα όσα μπορούσα στην μηχανή και τα σύμβολα τα συμπλήρωνα στο τέλος με το χέρι. Όπως καταλαβαίνετε δεν μου έφτασε ο χρόνος και του ζήτησα αν γινόταν ότι δεν είχα καθαρογράψει να τα δει από το πρόχειρο...Δεν είχα βγει καλά καλά από την αίθουσα και τον βλέπω να τσαλακώνει το πρόχειρο και να το πετάει στο καλάθι των άχρηστων. Μετά από αυτό του είχα ιδιαίτερη ΄΄συμπάθεια΄΄. Έτσι όταν πήγα να δηλώσω συμμετοχή στην διήμερη, και μου είπε με απορία ΄΄θα έλθεις και εσύ μαζί μας?΄΄, μου κόπηκαν τα ποδιά. Ευτυχώς είχα την υποστήριξη των συμμαθητών μου και με ένα ΄΄για ποιο λόγο να μην έλθει?΄΄ από τον πρόεδρο του 15μελους αντιλήφθηκε πως δεν τον έπαιρνε να το συνεχίσει. Έτσι μια Πέμπτη απόγευμα ταξιδέψαμε με καράβι από Άγιο Νικόλαο προς Αθηνά. Δυστυχώς δεν θυμάμαι πολλά από ότι έγιναν στο καράβι γιατί με πείραξε και έβγαλα την βράδια στην καμπίνα μου. Το πρωί αφού μου βγήκε η ψυχή να κατεβώ από τις σκάλες του πλοίου από το σπρώξιδι των άλλων επιβατών κάποια στιγμή φτάσαμε στα λεωφορεία που μας περίμεναν. Ύστερα ξεκινήσαμε για την Βουλή των Ελλήνων. Ίσως να σας φανεί υπερβολικό αλλά αισθάνθηκα δέος όταν έκατσα σε ένα από τα έδρανα στην αίθουσα του κοινοβούλιο. Όσο και αν πολλές φορές διαφωνώ με τους πολιτικούς εκεί μέσα στεγάζεται η δημοκρατία μας. Μια δημοκρατία που έχει κατακτηθεί με τόσους αγώνες από τους προγονούς μας. Στην συνεχεία μας ξενάγησαν σε όλη την βουλή. Είχα κουραστεί να περπατάω αλλά δεν ήθελα να χάσω ούτε δευτερόλεπτο από την ξενάγηση. Άλλωστε ποτέ θα μου ξαναδινόταν η ευκαιρία να μάθω τόσο παραστατικά για το πολίτευμα της Ελλάδα και να δω έγγραφα και πίνακες με τους εκατοστέ πρωθυπουργούς? Όταν κάποια στιγμή τελειώσαμε βγήκα έξω καταϊδρωμένη και έκατσα σε ένα πεζούλι. Είχα μάλιστα την έμπνευση να αγοράσω τροφή για τα περιστέρια…Τι το ήθελα? Ούτε κατάλαβα ποτέ μαζεύτηκαν γύρω μου, πάνω μου…Οι υπόλοιποι είχαν ξεκαρδιστεί στα γέλια έτσι όπως με εβλέπαν καλυμμένη από την κορυφή μέχρι στα νύχια με περιστέρια…Αχ τρελόπαιδα.
Εδώ λέω να διακόψω την διήγηση για να μην κουρασθείτε…Η συνεχεία στο επόμενο ποστ..

Κυριακή 16 Μαρτίου 2008

ΠΩΣ ΣΥΜΦΙΛΙΩΘΗΚΑ ΜΕ ΤΑ ΦΟΡΕΜΑΤΑ

Την προηγούμενη βδομάδα ήταν η ημέρα της γυναίκας και σκέφτηκα πως είναι μια καλή ευκαιρία να γράψω για την θηλυκή υπόσταση μιας γυναίκας με αναπηρίας. Όχι πως διαφέρουμε ουσιαστικά από τις άλλες γυναίκες. Τα θέλω μας είναι ίδια, και πιστεύω πως όλες αγωνιζόμαστε για να κάνουμε τα όνειρα μας πραγματικότητα.
Τώρα πια πιστεύω πως κάθε γυναίκα έχει το δικό της δυνατό σημείο αρκεί να φορτίζει να το αναδεικνύει. Δηλαδή πρέπει να είμαστε όλες μοντέλα για να νιώθουμε ωραία? Πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας. Μια γυναίκα σε αναπηρικό αμαξιδιο ίσως δεν μπορεί να λικνίσει τους γοφούς της καθώς περπατάει αλλα υπάρχουν τόσα αλλα που έχει την δυνατότητα να κάνει για να αναδείξει την ομορφιά της και την θυλικοτητα της. Πολύ περισσότερο για την δική της αυτοπεποίθηση. Μέχρι την ενηλικίωση μου δεν είχα βάλει πολλές φορές φορέματα ή φούστες. Έβαζα ωραία παντελόνια και μπλουζάκια που μου πήγαιναν και με βόλευαν. Εκείνη την εποχή είχα την εντύπωση πως δεν μου ταίριαζαν τα φορέματα.
Πέρασαν αρκετά χρόνια για να συνειδητοποιήσω ότι αυτή την εντύπωση , μου την είχε καλλιεργήσει άθελα της η τότε φυσιοθεραπεύτρια μου. Εδώ πρέπει να τονίσω πως στην συγκεκριμένη φυσιοθεραπεύτρια οφείλω παρά πολλά. Θα ήμουν αχάριστη αν δεν αναγνώριζα την καθοριστική της συνδρομή στην βελτίωση μου. Με αυτήν έκανα τα πρώτα μου βήματα, όπως τα περιέγραψε σε ένα άλλο ποστ. Πάντα θα την αγαπώ και θα την εκτιμώ βαθιά και ας έχουν χωρίσει οι δρόμοι μας. Ας ξαναγυρίσω όμως στα προηγούμενα. Θεωρούσε σωστό να μας τονίζει πως τα παντελόνια και οι φόρμες ήταν το ιδανικό ντύσιμο για εμάς αφού συνήθως μας σήκωναν αγκαλιά οι γονείς μας. Και δεν διαφωνώ αλλά σκεφτείτε τι επίδραση έχουν αυτά τα λόγια σε μια έφηβη κοπέλα. Μέσα στο μυαλό της παίρνουν απίστευτες διαστάσεις και την οδηγούν σε σκέψεις όπως ΄΄τα ποδιά μου είναι στραβά και πρέπει να τα καλύπτω με παντελόνια για να μην φαίνονται΄΄. Αυτά είναι λόγια μιας έφηβης φίλη μου αλλά ίσως τα είχα σκεφτεί και εγώ στην ηλικία της..
Κάποια στιγμή αναρωτήθηκε μια συμφοιτήτρια γιατί δεν βάζω ποτέ φούστες. ΄΄Δεν μου πάνε΄΄ απάντησα. Χαμογέλασε παιχνιδιάρικα και την επόμενη μέρα με κάλεσε σπίτι της για καφέ. Κάποια στιγμή ενώ πίναμε φραπέ πετάχτηκε όρθια και πήγε μέχρι το δωμάτιο της. Γύρισε κρατώντας ένα πράσινο κοντό φορεματάκι σε απλή γραμμή. τι είναι αυτό? Δοκίμασε το αλλιώς θα σου το βάλω εγώ. Έχεις τρελαθεί εντελώς, της απαντάω ενώ είχα ξεκαρδιστεί στα γέλια... Ήταν τέλειο πάνω μου. Ένιωθα σαν να είχα κάνει την μεγαλύτερη αταξία του κόσμου αλλά μ' άρεσε...σαν τα παιδάκια που κρύβονται στην κρεβατοκάμαρα της μαμά και φοράνε τα ρούχα της. Όταν ετοιμαζόμουν να φύγω πήγα να της επιστρέψω το φόρεμα...΄΄δικό σου είναι , άλλωστε τι θα βάλεις το βράδυ που θα πάμε για κλαμπικ?΄΄. Από τότε έχω εμπλουτίσει (και με το παραπανω) την ντουλάπα μου με φορεματα για ολες τις ωρες...Νιώθω όμορφα, δεν ντρέπομαι για το σώμα μου και βλέπω στο βλέμμα των άλλων την επιδοκιμασία.

Τρίτη 11 Μαρτίου 2008

Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΘΑΡΑΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ

Την Καθαρά Δευτέρα είχαμε κανονίσει να πάμε με μια παρέα στο μετόχι (στην κρητική διάλεκτο το μικρό εξοχικό σπίτι) ενός κουμπάρου μου το οποίο βρίσκεται σε ένα βουνό έξω από την Ιεράπετρα. Η διαδρομή ήταν υπέροχη, όπου και αν έστρεφες την μάτια σου αντίκριζες καταπράσινα δέντρα και ρυάκια να τρέχουν από τις πλάγιες. Ρυάκια με κρυστάλλινο νερό από τις πρόσφατες χιονοπτώσεις που είχαμε στην περιοχή. Βέβαια οι χιονοπτώσεις είχαν επιφέρει και κατολισθήσεις με αποτέλεσμα να έχει χαλάσει το οδόστρωμα σε αρκετά σημεία το δρόμο.Αφού είμαστε με τζιπ και ιδιαίτερα προσεκτικοί, νομίζαμε (κακώς όπως αποδεικτικέ στη πορεία) ότι δεν θα αντιμετωπίζαμε κάποιο πρόβλημα. Κατά τις δώδεκα φτάσαμε στο μετόχι, όπου ήταν ήδη μαζεμένοι αρκετοί και είχαν αρχίσει το φαγοπότι. Κλασικοί Έλληνες και δει Κρητικοι. Τα παιδία είχαν το δικό τους καημό αφού λογο άπνοιας δεν μπορούσαν να πετάξουν τους αετούς τους. Ευτυχώς λίγο μετά τις δυο το μεσημέρι ο καιρός μας έκανε το χατίρι και μας χάρισε ένα ελαφρύ αεράκι. Ο ουρανός γέμισε πολύχρωμους αετούς. Κόκκινους, πράσινους, κίτρινους. Φαντάζομαι ανάλογα την ομάδα κάθε παιδιού αν κρίνω από τους χαρταετούς των παιδιών της δικιάς μας παρέας. Αφού είχε πάει 4 ώρα και είχαν χορτάσει τα μικρά παιχνίδι και οι μεγάλοι χαζολοϊ σκορπίσαμε. Κάποιοι από εμάς είχαμε την φαεινή ιδέα αντί να γυρίσουμε κατευθείαν στο προορισμό μας, να ανέβουμε μέχρι την κορυφή του βουνού που έχει ένα παρατηρητήριο. Πραγματικά ανεβήκαμε, ήταν όντως πολύ όμορφα από εκεί ψηλά. Τα σύννεφα βρισκόταν στο ίδιο ύψος με εμάς, μια λεπτή ομίχλη μας είχε καλύψει. Η θεά ήταν καταπληκτική, φαινόταν το δασός, οι σκέπες από τα θερμοκήπια έφτιαχνα ένα ιδιόμορφο μωσαϊκό και στο βάθος έβλεπες την θάλασσα. Σκούρα μπλε. Δεν κάτσαμε πολύ γιατί έκανε πολύ κρύο. Βγάλαμε μερικές φωτογραφίες και φύγαμε. Η επιστροφή ήταν πιο δύσκολη όπως αποδεικτικέ τελικά. Χάσαμε τον δρόμο και ακολουθήσαμε έναν χωματόδρομο. Η κατάσταση του δρόμο είχε χειροτερέψει με τις βροχές. Έπρεπε ο οδηγός να κάνει διαδοχικές μανούβρες για να αποφύγει τις όρθιες πέτρες που υπήρχαν διάσπαρτες στο δρόμο. Σε μια στροφή δεν μπόρεσε να αποφύγει μια από αυτές και ακούστηκε ένας θόρυβος κάτω από τα ποδιά μας. Ακινηποιησαμε το αμάξι και βγήκαν έξω να δουν τι συμβαίνει. Δεν είχαν περάσει μερικά δευτερόλεπτα και είδα να βγαίνει καπνός από το καπό. Μέχρι να βγάλω την ζώνη ασφάλειας σκεφτόμουν ΄΄κοπέλα μου αν πιάσει φωτιά και να βγούμε από εδώ θα καταφέρουμε να απομακρυνθούμε αρκετά γρήγορα?΄΄. Ναι εκείνη την στιγμή φοβήθηκα πως εξαιτίας της αναπηρίας μου κινδύνευα....Τελικά όλα πήγαν καλά αφού με την βοήθεια των φίλων μου κατέβηκα και έκατσα σε μια πέτρα παραπέρα, σε λίγη ώρα σταμάτησαν και οι καπνοί. Αργότερα καθώς τα σκεφτόμουν πιο ψύχραιμα βρήκα τρόπους που θα μπορούσα να αντιδράσω αν τα πράγματα πήγαιναν χειρότερα. Ίσως να μην μπορώ να τρέξω όρθια αλλά με τα γόνατα σε περίπτωση ανάγκης θα μπορούσα να απομακρυνθώ και μάλιστα γρήγορα. Έτσι βγήκε και κάτι καλό από όλη αυτή την περιπέτεια πέρα από ότι πέρασα μια όμορφη μέρα...θα ξέρω τι να κάνω σε ανάλογη περίπτωση αφού δεν σκοπεύω να στερηθώ τις εξορμήσεις στην φύση

Κυριακή 2 Μαρτίου 2008

Η ΛΙΜΝΗ



Αυτή είναι η λίμνη της πόλης μου. Κάποιες φορές ξεχνώ πως ζω σε ένα πολύ όμορφο τόπο. Με τους σημερινούς ρυθμούς ζωής δεν προλαβαίνουμε να απολαύσουμε τις μικροχαρές...
Ο Άγιος Νικόλαος έχει πολλές ελλείψεις ακόμα όσο αφορά το θέμα προσβασιμότητα (ως χρηστής ηλεκτροκίνητου αμαξιδιου είναι ένα θέμα που με ΄΄καίει΄΄ ), αλλά δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να ζει πουθενά αλλού. Έχω εξάρτηση από την θεά της θάλασσας. Κάθε πρωί την βλέπω από την μπαλκονόπορτα του σπίτιου μου. Ποτέ λεία σαν γυαλί και ποτέ φουρτουνιασμένη σαν αγριεμένη γυναίκα. Το καλοκαίρι σε δέχεται στην δροσερή αγκαλιά της και σου προσφέρει στιγμές απόλαυσης.
Δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από να απολαμβάνει ένα καλοκαιρινό σούρουπο χαλαρός σε μια καφετερία δίπλα στην παράλια. Έχω τόσες αναμνήσεις από την λίμνη, όπως την πρώτη φορά που βγήκα για καφέ. Αν θυμάμαι καλά πήγαινα γυμνάσιο και πήγαμε σε μια καφετερία που βρίσκεται ακριβώς πάνω από την λίμνη. Αν κάτσεις στο μπαλκονάκι της συγκεκριμένης καφετερίας νομίζεις σαν να κρέμεσαι από ένα αόρατο σκοινί πάνω από τα νερά της λίμνης. οι πάπιες που κάνουν βόλτες συμπληρώνουν το ειδυλλιακό τοπίο. Κάθε Πάσχα την νύχτα της ανάστασης γίνεται χαλασμός, στην μέση της λίμνης καίμε τον Ιούδα και ο ουρανός φωτίζεται από τα πυροτεχνήματα. Μου αρέσει να γνωρίζω αλλά μέρη, όμως το τόπος που μεγάλωσα είναι το σπίτι μου

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2008

ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ ΧΟΡΗΓΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΟΛΥΜΠΙΑΔΑ ΤΟΥ ΠΕΚΙΝΟΥ


Το θέμα αφορά την προσπάθεια τριών ανθρώπων να φτάσουν ως την Παραολυμπιάδα του Πεκίνου στους αγώνες διπλού μεικτού σκιφ της κατηγορίας των adaptive (ΑΜΕΑ). Οι δύο είναι οι αθλητές Κωνσταντίνα Γκαράτσα και Βαγγέλης Καρέλης, ενώ ο τρίτος ο προπονητής τους Λάμπρος Ρίζος. Επιχειρήσεις και επιχειρηματίες προβολή θα είναι για σας, ειδικά αν έχετε και βλέψεις στην κινέζικη αγορά.Παρακαλώ όσοι θέλουν να βοηθήσουν ας αναδημοσιεύσουν αυτό το κείμενο μήπως βρεθεί χορηγός να στηρίξει τους δύο αθλητές να καλύψουν τα έξοδα τους. Αυτά αφορούν είτε τη συντήρηση τους τις ημέρες των προπονήσεων, οι οποίες γίνονται στη Λίμνη των Ιωαννίνων και τα παιδιά ανεβαίνουν η μεν Κωνσταντίνα από Λάρισα, ο δε Βαγγέλης από Αθήνα, είτε θέματα εξοπλισμού. Ο χορηγός θα προβληθεί σε μπλουζάκια που θα φοράνε, στη βάρκα και όπου αλλού είναι εφικτό. Οποιος ενδιαφέρεται μπορεί να επικοινωνήσει με τον προπονητή των παιδιών Λάμπρο Ρίζο στο τηλέφωνο 6974888865 .

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2008

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΜΟΥ ΒΗΜΑΤΑ

Οι περισσότεροι δεν θυμούνται τα πρώτα τους βήματα. Αυτό είναι απόλυτα λογικό αφού τα παιδάκια αρχίζουν να περπατούν σε ηλικία ενός δυο χρόνων. Εγώ θυμάμαι τα πρώτα μου βήματα. Όχι, αλίμονο, δεν είμαι ιδιοφυΐα ούτε παιδί θαύμα. Η εξήγηση είναι πολύ πιο απλή. Τα πρώτα μου βήματα τα έκανα όταν ήμουν 9 χρόνων. Γεννήθηκα βλέπετε ανάποδα (ναι δεν κάνω πλάκα, άσχετα που με μερικούς φίλους, κάνουμε χαβαλέ ΄΄α από τότε σου έμεινε΄΄) με αποτέλεσμα να αποκτήσω κινητική αναπηρία από έλλειψη οξυγόνου στις πρώτες στιγμές της ζωής μου. Μέχρι τα 8 μου πηγαινοερχόμουν Αθηνά για φυσικοθεραπείες αφού στο τόπο μου δεν υπήρχε ειδικευμένοι για παιδία θεραπευτές. Ένα χρόνο μετά την μετάθεση της φυσιοθεραπεύτριας μου στην πόλη που μένω , ο οποίος πέρασε με καθημερινές ασκήσεις, έκανα τα πρώτα βήματα. Θυμάμαι σαν χθες την σκηνή. Αφού τελειώσαμε το πρόγραμμα των ασκήσεων στο στρώμα, μου έβαλε η θεραπεύτρια μου τα παπούτσια (ορθοπεδικά ποτάκια) στάθηκα όρθια προσπαθώντας να βρω την ισορροπία μου. Ήδη είχα αρχίσει να ιδρώνω.Εκείνη με κράτησε από τους ωμούς και με βοήθησε να μεταφέρω το βάρος του σώματος μου στο ένα πόδι και βγάλω το άλλο. Μετά το επόμενο...Στα μισά της διαδρομής απομάκρυνε τα χέρια της από το σώμα μου αλλά έμεινε ακριβώς πίσω μου για να νιώθω ασφαλής. Απέναντι καθόταν η μητέρα μου, δεν μιλούσε για να μην αποσπάει την προσοχή μου (αν και τώρα που το σκέφτομαι μάλλον και να ήθελε να μιλήσει δεν θα μπορούσε από την αγωνιά της). Το πιο χαρακτηριστικό που θυμάμαι είναι ο ιδρώτας που έτρεχε από το μέτωπο μου κόμπους κόμπους. Σαν να είχα ανέβει ένα βουνού και όχι να είχα διανύσει απλά ένα μέτρο, ίσως και λιγότερο. Όταν έφτασα στον καναπέ και έκατσα ένιωθα τα ποδιά μου να μυρμηγκιάζουν αλλά τι σημασία είχε? Γελούσα σαν χαζοχαρούμενο. Είχα κάνει τα πρώτα βήματα της ζωή μου. ΜΟΝΗ ΜΟΥ

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2008

ΜΙΑ ΧΙΟΝΙΣΜΕΝΗ ΜΕΡΑ

Είναι οι μέρες της μεγάλης χιονόπτωσης. Επιτέλους είδαμε μια άσπρη μέρα.. Όλα τα δελτία ειδήσεων έχουν πρώτο θέμα την κακοκαιρία (επιτέλους γλιτώσαμε από την ζαχοπουλιαδα και τα παράπλευρα ΄΄επικά δράματα΄΄), και τα προβλήματα που έφερε η επέλαση του χιονιά. Έλεος πια Φεβρουάριο μήνα εχουμε τι θέλαμε να κάνει? Καύσωνα και να τρέχουμε τις παράλιες? ε δεν γίνετε. Αλλά έτσι είναι η νοοτροπία του έλληνα, αν δεν γκρινιάζει και λίγο δεν μπορεί...όταν έχει ζεστή θέλουμε κρύο και όταν έχει κρύο θέλουμε ζεστή. Γνωρίζουμε πως έχουμε πρόβλημα νερού αλλά όταν πέφτει χιόνι κάνουμε σαν να μας έστειλε ο Θεός την χειρότερη καταστροφή του πλανήτη. Όχι δεν υποστηρίζω πως το κράτος τα έκανε όλα τελεια, αλλα δεν φταίει το κράτος που εμείς μπαίνουμε στο δρόμο, αν και γνωρίζουμε τις συνθήκες που επικρατούν, χωρίς αλυσίδες. Αναμενόμενο είναι να επικρατήσει μπάχαλο στους δρόμους. Δεν γίνεται να έχουμε τον προσωπικό μας αστυνομικό για να μας τοποθετεί τις αλυσίδες και να μας φέρει τα ψώνια στο σπίτι γιατί και αυτό ακούστηκε από κάποιους πολίτες. Οι μετεωρολόγοι μας είχαν προειδοποιήσει για την κακοκαιρία εμείς γιατί άραγε δεν προνοήσαμε ο καθένας ξεχωριστά να προμηθευτεί τα απαραίτητα?Δεν ξέρω για εσάς εγώ πάντως το απόλαυσα...δεν είναι συνηθισμένο να βλέπω χιόνι έξω από το σπίτι το οποίο βρίσκεται δίπλα στην θάλασσα. Χθες το πρωί το πρώτο πράγμα που είδα από την μπαλκονόπορτα μου ήταν λευκές στέγες σπιτιών και την χιονισμένη παράλια... τι έκανα μετά? Άναψα το τζάκι μου έκατσα δίπλα και παρακολουθούσα το μαγικό χορό των νυμφαδων του χιονιού. Ήταν ανεπανάληπτο θέαμα.

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2008

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Στις ελαχιστες περιπτωσεις που προβάλλονται από τα ΜΜΕ, τα οποία διαμορφώνουν απόψεις και νοοτροπίες, εκπομπές και ρεπορτάζ που ως θέμα έχουν τα άτομα με αναπηρία, επικεντρώνονται σε άτομα πολύ επιτυχημένα σε κάποιο τομέα που έχουν υπερνικήσει τα εμπόδια όπως παραολυμπιονικες είτε σε άτομα που έχουν παραιτηθεί εντελώς από την ζωή λόγω της αναπηρίας τους. Δηλαδή τα άτομα με αναπηρίες παρουσιάζονται είτε σαν ήρωες που προκαλούν τον θαυμασμό είτε σαν αξιοθρήνητα άτομα που μόνο οίκτο μπορούν να αισθανθούν οι υπόλοιποι για αυτά. Άραγε όμως τα άτομα με αναπηρίες είναι μόνο αυτές οι δυο ακραίες κατηγόριες ανθρώπων με δεδομένο μάλιστα πως το 7-10% του παγκόσμιου πληθυσμού δηλαδή περισσότεροι από 500 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν κάποια αναπηρία? Φυσικά και όχι, Φυσικά και όλα τα άτομα με αναπηρίες, όπως και τα ΄΄φυσιολογικά άτομα΄΄ άλλωστε, δεν έχουν κλίσεις ή ταλέντα για να γίνουν πρωταθλητές, κορυφαίοι επιστήμονες αλλά ούτε είναι και αποκομμένοι από τον κόσμο κλεισμένοι στα σπίτια τους. Τα άτομα με αναπηρίες στην πλειοψηφία τους ζουν μια φυσιολογική ζωή, σπουδάζουν, εργάζονται, διασκεδάζουν, ερωτεύονται, κάνουν ερωτα, δημιουργουν οικογένεια. Τα άτομα όμως αυτά δεν παρουσιάζουν ενδιαφέρον για τα ΜΜΕ. Κι επανερχόμαστε στις δυο ακραίες εικόνες που μας παρουσιάζουν τα ΑμΕΑ σαν άτομα που πρέπει είτε να τα θαυμάζομε είτε να τα λυπόμαστε. Τι επιπτώσεις όμως έχουν όλα αυτά στην ψυχολογία των ατόμων και ιδιαίτερα των έφηβων με αναπηρίες? Σε κανένα δεν αρέσει να τον λυπούνται όποτε οι έφηβοι που έχουν ειδικές ανάγκες προσπαθούν είτε στο σχολείο είτε σε κάποια άλλη δραστηριότητα να είναι άριστοι. Πολλές φορές όχι επειδή το θέλουν πραγματικά οι ίδιοι, επειδή τους γεμίζει, αλλά για να αποδείξουν στους υπόλοιπους πως μπορούν να τα καταφέρουν. Έτσι μπαίνουν σε μια διαδικασία καταπίεσης του εαυτού τους να κάνουν πράγματα που ίσως να μην τους αρέσουν και να τα κάνουν τέλεια γιατί θεωρούν πως με αυτό τον τρόπο θα γίνουν αποδεκτοί στο κοινωνικό σύνολο. Τους έχει δημιουργηθεί η εντύπωση πως με τις καλές επιδόσεις στα μαθήματα θα κερδίσουν την εκτίμηση κι θα ‘’εξαφανιστεί’’ η αναπηρία. Κι έτσι δεν θα διαφέρουν από τους συνομήλικους τους. Δηλαδή αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, πως όλοι είναι ίσοι, γίνεται ένας αγώνας που γεμίζει με άγχος τα παιδία με αναπηρία. Ένα άγχος καθόλου δημιουργικό που γίνεται μπούμερανκ έστω και στην πιο μικρή αποτυχία. Νομίζουν πως απέτυχαν εξαιτίας της αναπηρίας και όχι γιατί πολύ απλά είναι άνθρωποι και δεν γίνεται να τα καταφέρνουν σε όλα Εμείς πρέπει να τους δώσουμε να καταλάβουν πως για να ενταχθούν στην κοινωνία δεν είναι ανάγκη γίνουν ‘’ήρωες της ζωής’’ αρκεί απλώς να ζουν την ζωή, με βάση τα δικά τους θέλω και πιστεύω.

Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2008

MANU CHAO




Η μουσική που ακούω συνήθως είναι ελληνική, έντεχνη και ροκ. Αλεξιου, Πρωτοψαλτη, Κοτσιρας, Παπακωνσταντινου…Έχω την αίσθηση πως με αυτή την μουσική μπορώ να εκφραστώ καλύτερα μιας και οι γνώσεις μου στις ξένες γλώσσες δεν βρίσκονται και στα καλύτερα επίπεδα. Αλλά από την άλλη μεριά δεν αποκλείω και ξένα κομμάτια όταν μου τα προτείνουν άτομα που έχω εμπιστοσύνη στην γνώμη τους. Έτσι την περασμένη βδομάδα έπεσε στα χέρια μου το νέο cd του Manu Chao το Radiolina. Ξετρελάθηκα , κόλλησα που λένε. Mου γεννήθηκε λοιπόν η επιθυμία να ψάξω , να μάθω κάποια στοιχεία για τον Manu Chao. Έτσι άνοιξα την μεγαλύτερη και πιο ενημερωμένη εγκυκλοπαίδεια του κόσμου, το ιντερνετ και βρήκα ότι η μητέρα του Τσάο ήταν Ισπανιδά από το Μπιλμπάο, στη χώρα των Βάσκων στη Βόρεια Ισπανία. Ο πατέρας του, ο συγγραφέας και ο δημοσιογράφος Ραμόν Τσάο, ήταν Γαλικιανός, από την Βιλάλμπα. Μετακόμισαν στο Παρίσι εξ αιτίας της δικτατορίας του Φρανθίσκο Φράνκο, η οποία διάρκεσε μέχρι το θάνατο του δικτάτορα το 1975. Σύντομα μετά τη γέννηση το Μάνου, η οικογένεια Τσάο μετακόμισε στα απομακρυσμένα προάστια του Παρισιού, και ο Μάνου πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής ηλικίας του στη Βουλώνη και στις Σέβρες. Καθώς μεγάλωνε συναναστρεφόταν με καλλιτέχνες και διανοούμενους, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν γνωστοί του πατέρα του, με μια ευρεία πολυπολιτισμική ποικιλομορφία που επηρέασε την προσωπικότητά του σε μεγάλο βαθμό. Μεγάλωσε με τις ιδέες της κοινωνικής ισότητας και με μια δίψα για την ποικιλομορφία, που παρουσιάζεται κατά ένα μεγάλο μέρος στο μίγμα του ευδιάκριτου και χωρίς όρια εξωτικού ήχου στη μουσική του.
Το 1987, οι αδελφοί Τσάο και ο ξάδελφός τους Σαντιάγο Κασαριέγκο, ίδρυσαν τους Μάνο Νέγκρα. Με μια μικρή εταιρία αρχικά, το συγκρότημα κυκλοφόρησε μια νέα έκδοση του Mala Vida, που έγινε γρήγορα επιτυχία στη Γαλλία. Σύντομα μετακινήθηκαν προς τη Virgin, και το πρώτο τους album Patchanka κυκλοφόρησε το επόμενο έτος. Αν και το συγκρότημα δεν κέρδισε ποτέ μια βάση στην Αγγλική αγορά, η αύξηση της δημοτικότητάς του στον υπόλοιπο κόσμο, ακολούθησε σύντομα, φτάνοντας στη θέση #5 σε Ολλανδία, Ιταλία. Από το 1992 το συγκρότημα κέρδισε φήμη στη Νότια Αμερική, με την περιοδεία του Cargo. Στα τέλη του 1994, πολλοί άφησαν το συγκρότημα. Την επόμενη χρονιά οι Μάνο Νέγκρα κυκλοφόρησαν το τελευταίο τους album, Casa Babylon, ο Μάνου Τσάο μετακίνησε την έδρα του συγκροτήματος στη Μαδρίτη, αλλά οι νομικές διαμάχες με τα προηγούμενα μέλη οδήγησαν Τσάο να διαλύσει τους Μάνο Νέγκρα το 1995. Μετά τη διάλυση των Mano Negra, ο ηγέτης τους Manu Chao ακολούθησε μια σόλο καριέρα επικεντρωμένη στην προσπάθεια αναπαραγωγής του ήχου που μπορούσε να ακούσει κανείς στους δρόμους και τα μικρά μπαράκια της Λατινικής Αμερικής. Και όχι μόνο το κατόρθωσε, αλλά γεφύρωσε κιόλας τον παραπάνω ήχο με τις δικές του punk rock καταβολές, δημιουργώντας μια εντελώς προσωπική latin pop/rock πρόταση.
Από το πολύχρωμο εξώφυλλο του πέμπτου προσωπικού του album La Radiolina, o Manu Chao μας αντικρίζει χαμογελαστός, με τις αξυρισιές, τα τζόκεϊ του και τα παντελόνια με τσέπες, σφύζοντας από τη χαρακτηριστική του, σχεδόν εφηβική, ζωντάνια (και ας έφτασε πια τα 46). Ξέρει πως κατάφερε παλι να μας χαρίσει μια άκρως ερωτεύσιμη δουλειά. Ο Manu Chao κατορθώνει, χωρίς να εγκαταλείψει την ηχητική βάση-σήμα κατατεθέν του, να μην επαναλαμβάνεται και να βρίσκει φρέσκους τρόπους να παίζει με τα δεδομένα του. Το Radiolina (μικρό ραδιόφωνο στα Ιταλικά) είναι φτιαγμένο από τα υλικά παραγωγής του Clandestino και του Próxima Estación: Esperanza, ρέει όμως σαν ένας ανεξάρτητος από τα τελευταία παραπόταμος, με το γάργαρο και δροσερό του ρεύμα να μεταφέρει εδώ κι εκεί ψήγματα από ατόφιο χρυσάφι. Το νωχελικό ξεκίνημα με το "13 Días" γρήγορα μας οδηγεί στο διόλου ανώδυνο “Politik Kills”, προοίμιο για την πρώτη σημαντική στιγμή της δουλειάς, το εκρηκτικό αγγλόφωνο single “Rainin’ In Paradize” (http://www.youtube.com/watch?v=D977uOHVxYA&feature=related). Στο τελευταίο οι παραμορφωμένες ηλεκτρικές κιθάρες του Madjid Fahem ντύνουν στίχους πολιτικοποιημένους, με έντονες αντιαμερικανικές αιχμές, οι οποίοι διαμαρτύρονται για την ύπαρξη διαφόρων εστιών αιματοχυσίας ανά τον πλανήτη, όπως π.χ. το Ιράκ, η Λιβερία ή η Παλαιστίνη. Τελευταία ο Manu Chao έχει κατηγορηθεί πως προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης και το ρεύμα του αντιαμερικανισμού, πουλώντας αριστερή ιδεολογία με αντάλλαγμα την επιτυχία. Όσοι όμως έχουν παρακολουθήσει την καριέρα του από τα χρόνια των Mano Negra ξέρουν καλά πως ο Chao εννοεί ό,τι λέει: συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με την οπτική του, πρόκειται για μια στάση συνεπέστατη, από την οποία ουδέποτε έχει παρεκκλίνει. Το Radiolina είναι ενα μεθυστικό κολλάζ διαθέσεων με λατινικό ταμπεραμέντο και αιχμηρής, ασυμβίβαστης πολιτικής άποψης, γεμάτο αγάπη για τη ζωή, αλλά με επίγνωση των σκοτεινών της γωνιών.