ΜΙΑ ΑΛΛΙΩΤΙΚΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Χθες το απόγευμα παραβρέθηκα σε μια εκδήλωση, για το κλεισιμο της σχολικη χρονιας, του ειδικο δημοτικου της πολης μου. Ειχα πολλους λογους να ειμαι εκει, τυπικους αλλα κυριως ουσιαστικους. Ο τυπικος και μαλλον ο πιο αχαρος ηταν οτι εκπροσωπουσα τον τοπικο συλλογο ατομων με αναπηρια στον οποιο ειμαι γραματεας. Ο ουσιαστηκος ηταν τα παιδια και οι δασκαλοι τους. Γνωριζω τι δουλεια και τι τρεξιμο εχουν κανει οι δασκαλες ολο τον χρονο. Με ποση ορεξη και αγαπη μαθαινουν τα παιδια, οχι στιρες γνωσεις, αλλα πραγματα που ειναι προσαρμοσμενα στις αναγκες τους και τους δινουν κινητρα να καλλιεργησουν τις δεξιοτητες τους. Ειναι νεοι ανθρωποι εκπαιδευμενοι, γεματοι νεες ιδεες που σκοπο τους ειναι οχι να μαθουν μονο αναγνωση, γραφη, μαθηματικα και οτι αλλο μπορουν αναλογα με το καθε παιδι, αλλα να τους δείξουν πρακτικές ανεξαρτητης διαβιωσης. Χθες κανανε προβολη σλαϊντσ με τις δραστηριότητες των παιδιών μέσα και εξω απο το σχολειο. Τις επισκεψεις των παιδιων με την συνοδεια των δασκαλων σε διαφορα μερη. Οπως στο ιππικο ομυλο για να γνωρισουν και να ελθουν τα παιδια σε επαφη με τα αλογα και με την φυση, σε ενα γυμναστηριο για να ασκηθουν και να αγαπησουν το σωμα τους, σε ενα σουπερ μαρκετ για να κάνουν αγορες και να μαθουν στην πραξη τις αξιες των χρηματων. Ολα αυτα συβαλουν στο να αποκτησουν οι μικροι μαθητες εμπιστοσυνη στον ευατο τους. Στο δευτερο μερος της γιορτης , που γινοταν στο προαυλιο, τα παιδια με την συνεργασια των δασκαλων παρουσιασαν ενα θεατρικο.΄΄ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ Η ΚΑΛΛΙΠΑΤΕΙΡΑ΄΄. Το σκηνικο πραγματικα μετεφερε τον θεατη, με τις αναμενες δαδες σε χρονους μυθολογικους. Ολοι ντυμενοι με χιτωνες, καποιοι ενσαρκωναν τους αλθητες, αλλοι τους κριτες και αλλοι τους θεατες των ολυμπιακων αγωνων. Οσα παιδια ηταν σε αμαξιδια βγηκαν στην σκηνη ως ιπποδρομοι. Και η ιστορια ξετυλιχτικε καπως ετσι...Τους Αρχαίους Ολυμπιακους Αγωνες οι οποιοι ηταν αφιερωμένοι στο Δια και τελούνταν καθε τέσσερα χρόνια στην Ολυμπια, ειχαν την δυνατοτητα να παρακολουθησουν ξένοι, βάρβαροι ακομη και δούλοι αλλα οχι γυναικες. Μόνο μια γυναικα ειχε το δικαίωμα να μπει στην Ολυμπία και να δει τους αγωνες και μαλιστα απο την πιο τιμητικη θεση, στην ιέρεια της Θεάς Δήμητρας. Ομως την απαγόρευση αυτη παραβίασε μια γυναίκα, Καλλιπάτειρα, η οποια έζησε τον πεμπτο αιώνα πΧ και καταγόταν απο την Ρόδο. Το ονομα της ειναι συνδεδεμενο με τους Ολυμπιακους Αγωνες αφου ο πατέρας της Διαγορας, τα τρία αδέλφια της, ο γιος της Πεισίροδος και ο ανιψίος της είχαν τιμηθεί με το στεφάνι του νικητή. Η Καλλιπάτειρα μπηκε στο στάδιο μεταμφιεσμενη σε γυμναστή για παρακολουθησει τον αγωνα του γιου της. Κινδυνευψε με θανατωση για την παραβιαση των νομων αλλα οι κριτές της εδωσαν χαρη ως ενδειξη σεβασμού και τιμής προς τη γυναίκα που ήταν στο πλευρό τόσων Ολυμπιονικών.

ΚΟΡΙΤΣΙΣΤΙΚΕΣ ΦΙΛΙΕΣ

Την Κυριακή που μας πέρασε παντρεύτηκε η καλύτερη μου φίλη. Για να το τοποθετήσω σωστότερα η καλύτερη φίλη των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων. Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου είμαστε φίλες. Έχουμε ένα έτος διαφορα. Εκείνη μικρότερη. Μια μέρα πριν κάτι βδομάδες καθώς καθάριζα το δωμάτιο μου βρήκα ένα κουτί με παλιές φωτογραφίες. Ανάμεσα τους ήταν και κάποια που είμαστε μαζί με την φιλενάδα μου αγκαλιασμένες στα σκαλιά του σπιτιού της, δίπλα σε κάτι ανθισμένες μαργαρίτες. Είμαστε δεν είμαστε 5-6 χρόνων. Τότε το σπίτι της μου φάνταζε σαν πύργος βγαλμένος από τα παραμυθία, έτσι που ήταν ολομόναχο μέσα σε ένα δασός. Στο δωμάτιο της κλεισμένες με τις ώρες παίζαμε με τις κούκλες μας ή φτιάχναμε φανταστικές ιστορίες με πριγκίπισσες και κακές μάγισσες. Τα χρόνια περνούσαν και οι φανταστικές ιστορίες έδωσαν την θέση τους στα όνειρα μας για το μέλλον και στα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα. Αυτή ήθελε να γίνει ηθοποιός εγώ συγγραφέας θεατρικών έργων. Έτσι θα συνεχίζαμε να είμαστε μαζί. Εγώ θα έγραφα εκείνη θα έπαιζε. Ευτυχώς τα γούστα μας στα αγόρια ήταν διαφορετικά άρα δεν υπήρχε περίπτωση να τσακωθούμε ποτέ.Συναντιόμαστε συνήθως σαββατοκύριακα και λέγαμε τα νέα της βδομάδας. Τι είχε συμβεί στο σχολείο, για τα μαθήματα και για τα αισθηματικά μας. Όπως κάνουν όλα τα κορίτσια σε αυτή την ηλικία. Αν μας είχε μιλήσει ή έστω μας είχε κοιτάξει αυτός που μας ενδιέφερε πετούσαμε στα σύννεφα, αν όχι παρηγορούσαμε η μια την άλλη. Θυμάμαι όμως πως είμαστε σταθερές. Ή μήπως κολλημένες?
Σε αυτό το δωμάτιο με το παράθυρο ανοικτό, που αν άφηνες το βλέμμα σου να περιπλανηθεί έξω έβλεπες μόνο πράσινο, καπνίσαμε το πρώτο μας τσιγάρο και ψιλομεθυσαμε. Με ένα μπουκάλι ουίσκι που είχε πάρει στα κρυφά όταν την φώναξε η μητέρα της να πάρει το βραδινό μας επάνω. Ευτυχώς είχα κανονίσει να μείνω έτσι γιατί δεν ήταν καλά. Ερωτική απογοήτευση. Και εγώ δεν ήμουν σε καλύτερη κατάσταση, όποτε ΄΄έδεσε το γλυκό΄΄. Βέβαια τώρα μας φαίνετε αστείο αλλά τότε ήταν σοβαρό για εκείνη. Συζητούσαμε όλη νύχτα, να έχουμε παγώσει από το κρύο, αλλά το παράθυρο εκεί ανοικτό. Να βγαίνει ο καπνός, γιατί άμα μας έπαιρνε χαμπάρι ο πατέρας της που ήταν και είναι αυστηρών αρχών την είχαμε βάψει.
Μετά το λύκειο χαθήκαμε λόγω σπουδών, προσπαθήσαμε να κρατάμε επαφή μέσω αλληλογραφία, αλλά όσο αυζανονταν τα μαθήματα λιγόστευε ο χρόνο που είχαμε για να γράφουμε γράμματα. Τότε δεν ήταν διαδεδομένα τα κινητά και το εμαιλ. Βρισκόμαστε στις γιορτές. Ύστερα έπιασε δουλεία σε άλλη πόλη... αλλά η φίλια και η αγάπη μας δεν χάθηκε.
Στις δυο πιο σημαντικές στιγμές της ζωή της με ήθελε κοντά της. Ιδιαίτερα στον αρραβώνα της που ήταν σε κλειστό οικογενειακό κύκλο, για μένα ήταν πολύ σημαντικό που με ήθελε εκεί.
Την Κυριακή ήταν πανέμορφη. Παρότι ο γάμος γινόταν στο χωριό του γαμπρού που είναι δυο ώρες δρόμο και με το ενδεχόμενο να ΄΄πέσουν΄΄ μπαλοσθιες (τις οποίες φοβάμαι υπερβολικά), δεν θα τον έχανε με τίποτα στο κόσμο.
Να είσαι ευτυχισμένη αγάπη μου