ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗΣ ΔΙΑΒΙΩΣΗΣ ΣΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ

Περίπου ένα χρόνο πριν ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος μου πρότεινε να συμμετέχω στην αποστολή που θα εκπροσωπούσε την Ελλάδα στο συνέδριο και στην πορεία διαμαρτυρίας «Freedom Drive 2013» που διοργανώνει ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός για την Ανεξάρτητη Διαβίωση(European Network on Independent Living – ENIL), στο Στρασβούργο. Αρχικά δίσταζα να του απαντήσω θετικά αν και η Ανεξάρτητη Διαβίωση ήταν και είναι ένα θέμα που με απασχολεί. Αιτία ήταν ο φόβος που υπάρχει σε όλους μας όταν πρόκειται να κάνουμε κάτι για πρώτη φορά. Oταν είσαι άτομο με αναπηρία ο φόβος αυτός διπλασιάζεται. Με δεδομένο ότι δεν είχα ξανά ταξιδέψει μόνη μου σκεφτόμουν τα εμπόδια που Ίσως να αντιμετώπιζα κατά την διάρκεια του ταξιδιού. Ποιον θα έπαιρνα ως βοηθό, πως θα επιβιβαζόμουν στο αεροπλάνο, πως θα μετακινούμουν στην Αθηνά αν έπρεπε να μείνω κάποιο βράδυ εκεί, και φυσικά πως θα αντιδρούσαν οι γονείς μου στην προοπτική να ταξιδέψω μόνη μου και να λείψω από το σπίτι για μια βδομάδα. Η διαμονή μου στο Στρασβούργο δεν με προβλημάτιζε τόσο πολύ γιατί αφενός είχα διαβάσει ότι ήταν μια απόλυτα προσβάσιμη πόλη και αφετέρου είχα εμπιστοσύνη στον Στέλιο που είχε αναλάβει την οργάνωση του ταξιδιού. Οι προσδοκίες μου για το Στρασβούργο δεν διαψεύστηκαν σε αντίθεση με τους προαναφερόμενους φόβους μου. Η εξυπηρέτηση και στα τέσσερα αεροδρόμια [Ηρακλείου, Ελ. Βενιζέλος, Στρασβούργου, Φρανκφούρτης] ήταν αρκετά καλή αν και στο τέλος δεν έλειψαν και κάποια δυσάρεστα απρόοπτα. Η επιβίβαση στο αεροπλάνο γίνετε χωρίς καμία ταλαιπωρία για το άτομο με αναπηρία αφού σε μεταφέρουν είτε με ανυψωτικό όχημα είτε με φυσουνα μέχρι την πόρτα του αεροσκάφους και από κει με ειδική καρεκλά στην θέση σου. Φτάνοντας στο Στρασβούργο ανακαλύψαμε ότι είναι μια πόλη που κυριαρχεί το πράσινο. Είχαμε πάει εκεί για ένα συνέδριο ανεξάρτητης διαβίωσης που ήταν πράγματι ενδιαφέρον και στο οποίο θα αναφερθώ παρακάτω, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι προσωπικά ένιωσα στην πράξη τον όρο ΄΄Ανεξάρτητη Διαβίωση΄΄ περπατώντας την πόλη σε συνδυασμό με την παρουσία ενός ανθρώπου που θα ήταν δίπλα μου να με βοηθήσει όταν και αν τον χρειαζόμουν . Ίσως κάποιος ο οποίος δεν έχει αναπηρία να μην μπορεί να το καταλάβει αλλά είναι απίστευτο το αίσθημα ελευθέρια που ένιωσα ξεκινώντας από το ξενοδοχείο, το οποίο ήταν στο τέλος της πόλης δίπλα σε μια λίμνη, διασχίζοντας με το ηλεκτροκίνητο αμαξιδιο μου μια δεκαλεπτη απόσταση μέχρι στη στάση του τραμ, έμπαινα μέσα, άλλαζα 2 με 3 στάσεις μέχρι να έφθανα στο συνεδριακό χώρο χωρίς να χρειαστώ την παραμικρή βοήθεια της συνοδού μου. Τα πεζοδρομία ήταν με τέτοιο τρόπο σχεδιασμένα που ανά τακτικά διαστήματα υπήρχαν ράμπες εννοείται στην σωστή κλίση καταλήγοντας στο ίδιο επίπεδο με το δρόμο. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε [γιατί άραγε?] ότι όσα σχολεία συναντήσαμε ειχαν ράμπες. Το ίδιο σε εμπορικά καταστήματα και σούπερ μαρκετ. Χαρακτηριστικά θυμάμαι μια μέρα τελειώνοντας από το συνέδριο και μην θέλοντας να κατεβούμε στο κέντρο της πόλης για φαγητό σκεφτήκαμε να ψωνίσουμε από κάποιο συνοικιακό σούπερ μαρκετ. Συναντήσαμε λοιπόν ένα και μπήκαμε χωρίς κανένα πρόβλημα αφού ήταν προσβασιμο.
Αναπόφευκτα σκέφτηκα ότι έπρεπε να ταξιδέψω στο εξωτερικό για να ψωνίσω μόνη μου σάντουιτς από ένα μικρό σούπερ μαρκετ, κάτι που δεν είχα κάνει στη πόλη που ζω 34 χρόνια...
Η επίσκεψη της Ελληνικής Αποστόλη στο ευρωκοινοβούλιο ήταν μια σπουδαία εμπειρία. Το κτήριο είναι τόσο επιβλητικό που σε καθηλώνει όπως και η αίθουσα συνεδριάσεων όπου είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την ολομέρεια. Όμως αυτά ήταν δευτερευούσης σημασίας. Το πρωτεύον ήταν η συνάντηση μας με τους Έλληνες Ευρωβουλευτές. Σε αυτή την συνάντηση τους ενημερώσαμε για τον σκοπό του ταξιδιού μας, τους εκθέσαμε τα επιχειρήματα μας για την αναγκαιότητας δημιουργίας ελληνικού μοντέλου ανεξάρτητης διαβίωσης και πήραμε την υπόσχεση ότι θα μας βοηθήσουν προς αυτή την κατεύθυνση. Το μέλλον θα δείξει αν τηρήσουν την υπόσχεσης τους. Τελειώνοντας την συνάντηση τους καταθέσαμε ένα αίτημα για να υποβληθεί στην Ευρωβουλή με το οποίο τους ζητάμε να προφυλάξουν τους ΑμεΑ από τις περικοπές της τρόικα και γενικά απ τις περικοπές που γίνονται στην Ελλάδα λόγω της κρίσης.

Η πιο σημαντική μέρα του ταξιδιού ήταν όταν η ελληνική αποστολή κατεβηκε στη πορεία για να την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία. Ήταν μια βροχερή μέρα αλλά αυτό δεν σταμάτησε εκατοντάδες άτομα με αμαξιδια να κατεβούν στους δρόμους με τελικό προορισμό το ευρωκοινοβούλιο φωνάζοντας συνθήματα για την Ανεξάρτητη Διαβίωση. Όσοι είμαστε εκεί, άλλοι με ομπρέλες, άλλοι με αδιάβροχα[ακόμα και αυτοσχέδια], διεκδικώντας να μπορούμε να ορίζομε μόνοι μας την ζωή μας χωρίς να εξαρτόμαστε από την οικογένεια μας νιώσαμε ότι αγωνιζόμαστε για την ίδια την ύπαρξη μας. Όταν φωνάζαμε για το κλείσιμο των ιδρυμάτων μέσα από εμάς ακούγοντας και η φωνή εκατομμυρίων ατόμων που ζουν ήδη σε ιδρύματα επειδή δεν έχουν καμία άλλη επιλογή. Ανθρώπων που μπορούν να είναι παραγωγικοί αν οι κυβερνήσεις τους παρέχουν προσωπικούς βοηθούς. Στην Ελλάδα της κρίσης ακούμε διαρκώς ότι η μόνη λύση για να βγούμε από αυτή είναι η ανάπτυξη. Εμείς τα άτομα με αναπηρία υποστηρίζουμε ότι η θέσπιση με νόμο του προσωπικού βοηθού θα είναι μια μορφή ανάπτυξης. Χιλιάδες άτομα θα βρουν νόμιμα εργασία ως βοηθοί δεδομένου ότι η ζήτηση είναι τεραστία. Τα άτομα με αναπηρία θα πληρώνουν εισφορές στο ικα ως εργοδότες καθώς και σε αλλά ταμεία αφού έχοντας προσωπικό βοηθό θα είναι σε θέση να εργαστούν. Το ίδιο και τα μέλη των οικογενειών που μέχρι σήμερα επωμίζονται τον ρόλο του προσωπικού βοηθού , ελευθέρα πια από την φροντίδα του ανάπηρου μέλους. Τα παραπάνω η εντεκαδα της ελληνικής αποστολής είχε την ευκαιρία να δει εφαρμοσμένα σε διάφορα μοντέλα ανεξάρτητης διαβίωσης μέσα από τις εισηγήσεις του συνεδρίου. Αυτές τις τέσσαρες μέρες του συνεδρίου συλλέξαμε πληροφορίες και γνώσεις για την λειτουργία ήδη υπαρχόντων μοντέλων Ανεξάρτητη διαβίωσης σε χώρες της Ευρώπης που θα τις χρησιμοποιήσουμε ως μάγια για να δημιουργηθεί το ελληνικό μοντέλο σύμφωνα με τις ανάγκες των ατόμων με αναπηρίες της χώρας μας.
Αυτές τις συνολικά πέντε μέρες που είμαστε όλα τα μέλη της ελληνικής αποστολής μαζί είχα την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά είκοσι δυο αξιόλογους ανθρώπους [ΑμεΑ, βοηθοί και ένα δημοσιογράφο και συνοδοιπόρο σε αυτό το ταξίδι τον κ. Κασπιρη] που έχουμε ένα κοινό στόχο. Η Ανεξάρτητη Διαβίωση από Όνειρο τα επόμενα χρόνια να γίνει Πραγματικότητα για όλους τους Έλληνες με αναπηρία.
Σε αυτό το ταξίδι βάλαμε τις βάσεις για να δημιουργηθεί ένα μοντέλο Ανεξάρτητης Διαβίωσης στην χώρα μας. Ξέρουμε ότι ο στόχος μας είναι δύσκολος θα χρειαστεί οργάνωση, σκληρή δουλεία και ενημέρωση του κόσμου αλλά είναι αναγκαίο να υπάρξει Ανεξάρτητη Διαβίωση στη Ελλάδα.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΠΟΥ ΑΚΟΥΓΕ ΤΗΝ ΜΠΑΛΑ

Μια φορά και καιρό ήταν ένα αγοράκι. Ο μικρός Στάθης. Όπως τα περισσότερα αγόρια του άρεσε πολύ να παίζει μπάλα. Όμως η μητέρα του δεν τον άφηνε να πηγαίνει στην πλατεϊτσα που μαζευόταν οι συνομήλικοι του τα απογεύματα γιατί φοβόταν. Ο Στάθης ήταν λίγο διαφορετικός από τα υπόλοιπα παιδία. Το αγόρι είχε γεννηθεί τυφλό, δεν έβλεπε. Μεγαλώνοντας έμαθε όμως να κινείται μόνος μέσα στο σπίτι μετρώντας τα βήματα που έπρεπε να κάνει για να πάει από το ένα δωμάτιο στο άλλο. Ήξερε με ακρίβεια που ήταν τοποθετημένα τα έπιπλα και τα προσωπικά του αντικείμενα έτσι είχε την δυνατότητα να βρει ότι ήθελε με μεγάλη ευκολία μόνος του. Η μητέρα του ταχτοποιούσε στην ντουλάπα τα ρούχα ανάλογα με τα χρώματα και ο Στάθη ήξερε αν επιθυμούσε να βάλει μπλε μπλούζα και  τζιν παντελόνι ότι οι μπλούζες ήταν αριστερά και οι μπλε ήταν οι τελευταίες ενώ τα τζιν βρισκόταν κρεμασμένα στην δεξιά μεριά.

Ο μικρός μας φίλος είχε μάθει να γράφει και να διαβάζει. Στο σχολείο που πήγαινε μαζί με αλλά παιδία που δεν έβλεπαν τους δίνανε βιβλία που τα γράμματα είναι σχηματισμένα με μικρές ανάγλυφες κουκίδες. Τα παιδία διαβάζουν ψηλαφώντας αυτές τις  κουκίδες με τα δάκτυλα.   Κάθε παιδί έχει μια γραφομηχανή με έξι πηκτά που καθώς τα πατάνε τυπώνετε στο χαρτί οι κουκίδες. Φέτος η δασκάλα του Στάθη είχε δείξει στους μαθητές της πώς να γράφουν στο ηλεκτρονικό υπολογιστή με την βοήθεια μικρόφωνου. Απλώς υπαγόρευαν και το κείμενο γραφόταν στον υπολογιστή. Ο Στάθης ενθουσιάστηκε όταν έμαθε να γράφει με αυτόν τον τρόπο τις εργασίες του στο σπίτι γιατί τελείωνε γρήγορα και είχε αρκετό ελεύθερο χρόνο.

Στο μικρό αγόρι άρεσε να κάθετε έξω και να νιώθει στο πρόσωπο του την ζεστασιά του ήλιου, στο απλωμένο χέρι του τις σταγόνες της βροχής και τον άνεμο που φυσούσε τα βράδια του χειμώνα. Στενοχωριόταν μόνο όταν άκουγε τις χαρούμενες φωνές των παιδιών της γειτονίας που παίζον μπάλα. Όμως ακόμα και αν η μητέρα του επέτρεπε να πάει μαζί τους εκείνος δεν θα μπορούσε να πάρει μέρος στο παιχνίδι επειδή δεν καταλάβαινε προς ποια κατεύθυνση πήγαινε η μπάλα. Ο πατέρας του τον έβλεπε στενοχωρημένο και έψαχνε τρόπο να τον βοηθήσει. Ήθελε το παιδί του να μην στερείται την διασκέδαση του παιχνιδιού. Στο διαδυκτιο βρήκε ότι υπήρχε ένα άθλημα που λέγετε coal ball με μια ειδική μπάλα η οποία μέσα της έχει ένα κουδούνι που κτυπάει καθώς κυλά. Έτσι τα τυφλα παιδία αντιλαμβανονται που πηγενει η μπαλα. Οι παικτες παιζουν στο εδαφος, φοραντας μάσκες στα μάτια γιατί ίσιος μερικά παιδία βλέπουν λίγο,  προσπαθώντας να βάλουν γκολ στο τέλμα των αντιπαλλων. Ένα πολύ συμαντικο στοιχειο είναι ότι σε αγωνες coal ball το κοινό πρέπει να κάνουν απολυτη ησυχία για να μπορούν οι παίκτες να ακούν το κουδουνάκι της μπάλας. Ο πατέρας του Στάθη εντυπωσιάστηκε με όσα διάβασε.

‘Πόσο ευτυχισμένος θα αισθανόταν ο γιος μου αν συμμετείχε σε μια ομάδα coal ball΄΄ σκέφτηκε ο άντρας. Αναρωτιόταν αν υπήρχε στην πόλη τους τετοια ομάδα.

Την επόμενη μέρα επισκέφτηκε τον διευθυντή του σχολείου για να τον ρωτήσει. Πράγματι υπήρχε μια ομάδα αλλά ήταν λίγο μακριά το γήπεδο που έκαναν τις προπονήσεις τους τα παιδία. Αυτό δεν αποθάρρυνε τον  πατέρα. Θα πήγαινε και στην άλλη άκρη του κόσμου για να δει το παιδί του χαρούμενο.

Το βράδυ ενώ καθόταν όλη η οικογένεια γύρω από το τραπέζι για το δείπνο ο πατέρας απευθύνθηκε στο  μικρό γιο του.

‘’Στάθη αύριο θα πάμε κάπου μαζί΄΄

΄΄που θα πάμε μπαμπά΄΄ ρώτησε το παιδί

΄΄Είναι έκπληξη δεν μπορώ να σου πω΄΄ απάντησε χαμογελώντας ο άντρας.

Εκείνη την νύχτα ο μικρός μας φίλος δεν κοιμήθηκε από την αγωνιά.

Την άλλη μέρα αφού έφαγαν πρωινό ξεκίνησαν πατέρας και γιος για την έκπληξη. Μετα από αρκετή ώρα το αυτοκίνητο σταμάτησε. Ο Στάθης κατεβαίνοντας άνοιξε το λευκό μπαστουνάκι του. Αυτό τον βοηθούσε να αποφεύγει τα εμπόδια όταν περπατούσε στο πεζοδρόμιο. Ο πατέρας  του τον έπιασε από το μπάτσο και προχώρησαν

΄΄μπήκαμε σε ένα στάδιο Στάθη΄΄ είπε ο άντρας μετα από λίγο

το παιδί πριν να προλάβει να εκφράσει την απορία του για το τι θα έκαναν σε ένα στάδιο άκουσε μια αντρική φωνή να απευθύνεται σε αυτόν.

΄΄εσύ πρέπει να είσαι ο Στάθης που αρέσει πολύ να παίζεις μπάλα όπως έμαθα΄΄ 

΄΄Ναι αλλά δεν μπορώ επειδή δεν βλέπω κύριε΄΄ αποκρίθηκε το παιδί

΄΄εγώ μπορώ να σου μάθω πώς να παίζεις αν και εσύ το θέλεις΄΄ είπε ο προπονητής

΄΄το θέλω, φυσικά το θέλω κύριε΄΄ είπε γεμάτο ενθουσιασμό το παιδί.

Τότε ο προπονητής πήρε τον Στάθη από τον χέρι πήγαν ως το κέντρο του γηπέδου. Τον έβαλε να κάτσει κάτω, ακουμπώντας ο Στάθης το πάτωμα διαπίστωσε ότι ήταν λείο και μύριζε ξύλο.

΄΄Στάθη θα σου δώσω μια μπάλα από αυτές που χρησιμοποιούμε εδώ για να δεις πως είναι΄΄

το παιδί έπιασε με τα δυο του χέρια την μπάλα, την άγγιζε, την στριφογύρισε.

΄΄Μα τι περίεργο! Αυτή η μπάλα κουδουνίζει κύριε΄΄ είπε

΄΄Ναι αγόρι μου η μπάλα αυτή στο εσωτερικό της έχει ένα κουδούνι, έτσι κάποιο άτομο που δεν βλέπει μπορεί να αντιληφθεί που πάει η μπάλα από τον ήχο που κάνει΄΄ εξήγησε ο προπονητής

΄΄ΤΕΛΕΙΟ!’’ φώναξε το αγόρι.

΄΄Τώρα Στάθη θα κάτσω απέναντι σου και θα σου πετάξω την μπάλα, εσύ προσπάθησε να την πιάσεις ακούγοντας που θα πάει΄΄ αποκρίθηκε ο προπονητής.

Πράγματι ο άνδρας έκατσε απέναντι στο παιδί και πέταξε την μπάλα. Οι πρώτες μπαλιές ήταν σιγανές και πάντα κοντά στο μικρό. Μερικές κατάφερε να τις πιάσει και τρελάθηκε από  την χαρά του.

΄΄μπράβο Στάθη τα πας πολύ καλά΄΄ τον επιβράβευσε ο προπονητής ΄΄τώρα θα πετάξω την μπάλα πιο μακριά και εσύ θα προσπαθήσεις να την πιάσεις πάλι αλλά δεν πρέπει να σηκωθείς όρθιος΄΄

Ο Στάθης όταν άκουσε το κουδούνισμα  της μπάλας την ακολούθησε αλλά κάπου την έχασε. Αυτό έγινε ξανά και ξανά. Μετα από μια ώρα προπόνησης κατάφερε να πιάσει μια δυο μπαλιές και να πετάξει την μπάλα προς την κατεύθυνση που άκουγε την φωνή του προπονητή.

Όταν επέστρεψαν σπίτι διηγήθηκε στη μητέρα του ακτινοβολώντας από ευτυχία το κατόρθωμα του. ΕΙΧΕ ΠΑΙΞΕΙ ΜΠΑΛΑ.

Από εκείνη την ημέρα ο πατέρας πήγαινε τον Στάθη δυο και τρεις φορές την εβδομάδα στο στάδιο. Ήταν κουραστικό αλλά άξιζε τον κόπο.

Αυτή την πρώτη μέρα θα θυμόταν ο πατέρας δέκα χρόνια μετα ενώ καθόταν στις κερκίδες ενός αλλού σταδίου το οποίο ήταν γεμάτο κόσμο.

Ήταν ο τελικός coal ball στους Παραολυμπιακους. Η ομάδα που έπαιζε ο εικοσάχρονος πια Στάθης είχε χάσει. Αλλά τι σημασία είχε; Οι θεατές χειροκροτούσαν τους παίχτες και των δυο ομάδων και το προσώπου του Στάθη ακτινοβολούσε πάλι από ευτυχία.

   

ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΧΟΡΟΥ

 

Το σαββατοκύριακο που μας πέρασε είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε την εμπνευσμένη μουσικοχορευτική παράσταση ALL THAT DANCE, από την ομάδα χορού salsa sabor της σχολής Σοφίας Μαυροφόρου, στο κινηματοθέατρο RΕΧ  Μία δυνατή ιστορία αγάπης ξετυλίχτηκε σε ρυθμούς που μας συνεπήραν και μας ταξίδεψαν βαθιά μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Κάποια βραδιά χορού ένας άντρας γνωρίζει μια κοπέλα στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Έτσι ξεκίνησαν όλα. Οι χορογραφίες που παρουσιάστηκαν σε συνδυασμό με την αφήγηση της ιστορίας του νεαρού άντρα και της κόρης του από την Άννα Καραγιαννακη και τα live φωνητικά από την Μαρία Μαυροφόρου μετέφεραν τους θεατές στις εποχές των καμπαρέ αλλά και των μεγάλων παραστάσεων όπως  το Moulin Rouge . Οι χώρες εναλλάσσονταν Παρίσι, Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα καθώς ρυθμοί διαφορετικών ειδών χορού όπως μπαλέτο, bachata, flamenco και tango πλημμυρίζουν την σκηνή. Οι χορευτές της ομάδας Στεφανία Δατσέρη, Κάλλια Κουτάντου, Μαρία Κερούλη, Μαρία Παγκάλου, Νίκη Κωνσταντινομανωλάκη, Έφη Κορνελάκη, Ιωάννα Γαλανάκη, Nicolae Cazanu, Αθηνά Κατσιδονιώτη, Μαρία Μαυροφόρου, Μαίρη Γιαννικάκη, Νατάσα Μπουρνέλη, Εμμανουέλα Αντωνιάδη, Σωτήρης Χαμούλιας, Ελευθερία Φλουρή, Κώστας Φραγκάκης, Σταύρος Αγκριθαράκης, Δανάη Λασθιωτάκη, Λίντα Σπαθάρου, Μαριέττα Καμαράτου, Δέσποινα Τσιχλάκη, Μανώλης Κολιοραδάκης μαζί με την εξαιρετική χορογράφο Αγγελική Γαστρά μας έκαναν κοινωνούς συναισθημάτων που προκαλεί ένας ερωτάς, ρομαντισμό, πάθος, ζήλια, προδοσία αλλά και  συναισθημάτων που νιώθει κάποιος όταν βρει την αληθινή αγάπη, έντονη στοργή και προσωπική αφοσίωση. Σε μία χορογραφία έκπληξη που παρουσίασαν η Αγγελική Γαστρά και ο Γιώργος Μαυροφόρος, πρόεδρος του συλλόγου μας, αποκαλύπτετε ότι η δύναμη της αληθινής αγάπης δεν χάνετε με μια αναπηρία ούτε καν με τον ίδιο τον θάνατο. Ο άντρας που είναι πια σε αναπηρικό αμαξιδιο μετα από τροχαίο ατύχημα στο οποίο έχασε και την αγαπημένη του συνεχίζει να χορεύει ως μοναδική διέξοδο για να την νιώθει κοντά του.

Φτάνοντας στο τέλος αυτού του άρθρου θέλω να ευχαριστήσω εκ μέρους του διοικητικού συμβουλίου του συλλόγου μας τα άτομα που βοήθησαν για να πραγματοποιηθούν αυτές οι δυο παραστάσεις. Πρωταρχικά την Αγγελική Γαστρά και την ομάδα της που διέθεσαν τα έσοδα των παραστάσεων στο σύλλογο αλλά κυρίως για την πολύ όμορφη συνεργασία που έχει αναπτυχθεί ανάμεσα μας τα τελευταία χρόνια. Επίσης θέλουμε να ευχαριστήσουμε θερμά τους χορηγούς .........
Το μεγαλύτερο όμως ευχαριστώ το χρωστάμε το κόσμο που σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς εξακολουθεί να μας στηρίζει με την παρουσία του και θέλουμε να τον διαβεβαιώσουμε ότι τα οποία έσοδα του συλλόγου διατίθενται σε είδη πρώτης ανάγκης σε κάποιες οικογένειες που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα επιβίωσης

Μαριάννα Διαμαντόπουλου

Γραμματέας την Ένωσης Γονέων και Φίλων Ατόμων με Αναπηρίες Επαρχίας Μεραμβέλλου