ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΠΟΥ ΑΚΟΥΓΕ ΤΗΝ ΜΠΑΛΑ

Μια φορά και καιρό ήταν ένα αγοράκι. Ο μικρός Στάθης. Όπως τα περισσότερα αγόρια του άρεσε πολύ να παίζει μπάλα. Όμως η μητέρα του δεν τον άφηνε να πηγαίνει στην πλατεϊτσα που μαζευόταν οι συνομήλικοι του τα απογεύματα γιατί φοβόταν. Ο Στάθης ήταν λίγο διαφορετικός από τα υπόλοιπα παιδία. Το αγόρι είχε γεννηθεί τυφλό, δεν έβλεπε. Μεγαλώνοντας έμαθε όμως να κινείται μόνος μέσα στο σπίτι μετρώντας τα βήματα που έπρεπε να κάνει για να πάει από το ένα δωμάτιο στο άλλο. Ήξερε με ακρίβεια που ήταν τοποθετημένα τα έπιπλα και τα προσωπικά του αντικείμενα έτσι είχε την δυνατότητα να βρει ότι ήθελε με μεγάλη ευκολία μόνος του. Η μητέρα του ταχτοποιούσε στην ντουλάπα τα ρούχα ανάλογα με τα χρώματα και ο Στάθη ήξερε αν επιθυμούσε να βάλει μπλε μπλούζα και  τζιν παντελόνι ότι οι μπλούζες ήταν αριστερά και οι μπλε ήταν οι τελευταίες ενώ τα τζιν βρισκόταν κρεμασμένα στην δεξιά μεριά.

Ο μικρός μας φίλος είχε μάθει να γράφει και να διαβάζει. Στο σχολείο που πήγαινε μαζί με αλλά παιδία που δεν έβλεπαν τους δίνανε βιβλία που τα γράμματα είναι σχηματισμένα με μικρές ανάγλυφες κουκίδες. Τα παιδία διαβάζουν ψηλαφώντας αυτές τις  κουκίδες με τα δάκτυλα.   Κάθε παιδί έχει μια γραφομηχανή με έξι πηκτά που καθώς τα πατάνε τυπώνετε στο χαρτί οι κουκίδες. Φέτος η δασκάλα του Στάθη είχε δείξει στους μαθητές της πώς να γράφουν στο ηλεκτρονικό υπολογιστή με την βοήθεια μικρόφωνου. Απλώς υπαγόρευαν και το κείμενο γραφόταν στον υπολογιστή. Ο Στάθης ενθουσιάστηκε όταν έμαθε να γράφει με αυτόν τον τρόπο τις εργασίες του στο σπίτι γιατί τελείωνε γρήγορα και είχε αρκετό ελεύθερο χρόνο.

Στο μικρό αγόρι άρεσε να κάθετε έξω και να νιώθει στο πρόσωπο του την ζεστασιά του ήλιου, στο απλωμένο χέρι του τις σταγόνες της βροχής και τον άνεμο που φυσούσε τα βράδια του χειμώνα. Στενοχωριόταν μόνο όταν άκουγε τις χαρούμενες φωνές των παιδιών της γειτονίας που παίζον μπάλα. Όμως ακόμα και αν η μητέρα του επέτρεπε να πάει μαζί τους εκείνος δεν θα μπορούσε να πάρει μέρος στο παιχνίδι επειδή δεν καταλάβαινε προς ποια κατεύθυνση πήγαινε η μπάλα. Ο πατέρας του τον έβλεπε στενοχωρημένο και έψαχνε τρόπο να τον βοηθήσει. Ήθελε το παιδί του να μην στερείται την διασκέδαση του παιχνιδιού. Στο διαδυκτιο βρήκε ότι υπήρχε ένα άθλημα που λέγετε coal ball με μια ειδική μπάλα η οποία μέσα της έχει ένα κουδούνι που κτυπάει καθώς κυλά. Έτσι τα τυφλα παιδία αντιλαμβανονται που πηγενει η μπαλα. Οι παικτες παιζουν στο εδαφος, φοραντας μάσκες στα μάτια γιατί ίσιος μερικά παιδία βλέπουν λίγο,  προσπαθώντας να βάλουν γκολ στο τέλμα των αντιπαλλων. Ένα πολύ συμαντικο στοιχειο είναι ότι σε αγωνες coal ball το κοινό πρέπει να κάνουν απολυτη ησυχία για να μπορούν οι παίκτες να ακούν το κουδουνάκι της μπάλας. Ο πατέρας του Στάθη εντυπωσιάστηκε με όσα διάβασε.

‘Πόσο ευτυχισμένος θα αισθανόταν ο γιος μου αν συμμετείχε σε μια ομάδα coal ball΄΄ σκέφτηκε ο άντρας. Αναρωτιόταν αν υπήρχε στην πόλη τους τετοια ομάδα.

Την επόμενη μέρα επισκέφτηκε τον διευθυντή του σχολείου για να τον ρωτήσει. Πράγματι υπήρχε μια ομάδα αλλά ήταν λίγο μακριά το γήπεδο που έκαναν τις προπονήσεις τους τα παιδία. Αυτό δεν αποθάρρυνε τον  πατέρα. Θα πήγαινε και στην άλλη άκρη του κόσμου για να δει το παιδί του χαρούμενο.

Το βράδυ ενώ καθόταν όλη η οικογένεια γύρω από το τραπέζι για το δείπνο ο πατέρας απευθύνθηκε στο  μικρό γιο του.

‘’Στάθη αύριο θα πάμε κάπου μαζί΄΄

΄΄που θα πάμε μπαμπά΄΄ ρώτησε το παιδί

΄΄Είναι έκπληξη δεν μπορώ να σου πω΄΄ απάντησε χαμογελώντας ο άντρας.

Εκείνη την νύχτα ο μικρός μας φίλος δεν κοιμήθηκε από την αγωνιά.

Την άλλη μέρα αφού έφαγαν πρωινό ξεκίνησαν πατέρας και γιος για την έκπληξη. Μετα από αρκετή ώρα το αυτοκίνητο σταμάτησε. Ο Στάθης κατεβαίνοντας άνοιξε το λευκό μπαστουνάκι του. Αυτό τον βοηθούσε να αποφεύγει τα εμπόδια όταν περπατούσε στο πεζοδρόμιο. Ο πατέρας  του τον έπιασε από το μπάτσο και προχώρησαν

΄΄μπήκαμε σε ένα στάδιο Στάθη΄΄ είπε ο άντρας μετα από λίγο

το παιδί πριν να προλάβει να εκφράσει την απορία του για το τι θα έκαναν σε ένα στάδιο άκουσε μια αντρική φωνή να απευθύνεται σε αυτόν.

΄΄εσύ πρέπει να είσαι ο Στάθης που αρέσει πολύ να παίζεις μπάλα όπως έμαθα΄΄ 

΄΄Ναι αλλά δεν μπορώ επειδή δεν βλέπω κύριε΄΄ αποκρίθηκε το παιδί

΄΄εγώ μπορώ να σου μάθω πώς να παίζεις αν και εσύ το θέλεις΄΄ είπε ο προπονητής

΄΄το θέλω, φυσικά το θέλω κύριε΄΄ είπε γεμάτο ενθουσιασμό το παιδί.

Τότε ο προπονητής πήρε τον Στάθη από τον χέρι πήγαν ως το κέντρο του γηπέδου. Τον έβαλε να κάτσει κάτω, ακουμπώντας ο Στάθης το πάτωμα διαπίστωσε ότι ήταν λείο και μύριζε ξύλο.

΄΄Στάθη θα σου δώσω μια μπάλα από αυτές που χρησιμοποιούμε εδώ για να δεις πως είναι΄΄

το παιδί έπιασε με τα δυο του χέρια την μπάλα, την άγγιζε, την στριφογύρισε.

΄΄Μα τι περίεργο! Αυτή η μπάλα κουδουνίζει κύριε΄΄ είπε

΄΄Ναι αγόρι μου η μπάλα αυτή στο εσωτερικό της έχει ένα κουδούνι, έτσι κάποιο άτομο που δεν βλέπει μπορεί να αντιληφθεί που πάει η μπάλα από τον ήχο που κάνει΄΄ εξήγησε ο προπονητής

΄΄ΤΕΛΕΙΟ!’’ φώναξε το αγόρι.

΄΄Τώρα Στάθη θα κάτσω απέναντι σου και θα σου πετάξω την μπάλα, εσύ προσπάθησε να την πιάσεις ακούγοντας που θα πάει΄΄ αποκρίθηκε ο προπονητής.

Πράγματι ο άνδρας έκατσε απέναντι στο παιδί και πέταξε την μπάλα. Οι πρώτες μπαλιές ήταν σιγανές και πάντα κοντά στο μικρό. Μερικές κατάφερε να τις πιάσει και τρελάθηκε από  την χαρά του.

΄΄μπράβο Στάθη τα πας πολύ καλά΄΄ τον επιβράβευσε ο προπονητής ΄΄τώρα θα πετάξω την μπάλα πιο μακριά και εσύ θα προσπαθήσεις να την πιάσεις πάλι αλλά δεν πρέπει να σηκωθείς όρθιος΄΄

Ο Στάθης όταν άκουσε το κουδούνισμα  της μπάλας την ακολούθησε αλλά κάπου την έχασε. Αυτό έγινε ξανά και ξανά. Μετα από μια ώρα προπόνησης κατάφερε να πιάσει μια δυο μπαλιές και να πετάξει την μπάλα προς την κατεύθυνση που άκουγε την φωνή του προπονητή.

Όταν επέστρεψαν σπίτι διηγήθηκε στη μητέρα του ακτινοβολώντας από ευτυχία το κατόρθωμα του. ΕΙΧΕ ΠΑΙΞΕΙ ΜΠΑΛΑ.

Από εκείνη την ημέρα ο πατέρας πήγαινε τον Στάθη δυο και τρεις φορές την εβδομάδα στο στάδιο. Ήταν κουραστικό αλλά άξιζε τον κόπο.

Αυτή την πρώτη μέρα θα θυμόταν ο πατέρας δέκα χρόνια μετα ενώ καθόταν στις κερκίδες ενός αλλού σταδίου το οποίο ήταν γεμάτο κόσμο.

Ήταν ο τελικός coal ball στους Παραολυμπιακους. Η ομάδα που έπαιζε ο εικοσάχρονος πια Στάθης είχε χάσει. Αλλά τι σημασία είχε; Οι θεατές χειροκροτούσαν τους παίχτες και των δυο ομάδων και το προσώπου του Στάθη ακτινοβολούσε πάλι από ευτυχία.