ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗΣ ΔΙΑΒΙΩΣΗΣ ΣΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ

Περίπου ένα χρόνο πριν ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος μου πρότεινε να συμμετέχω στην αποστολή που θα εκπροσωπούσε την Ελλάδα στο συνέδριο και στην πορεία διαμαρτυρίας «Freedom Drive 2013» που διοργανώνει ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός για την Ανεξάρτητη Διαβίωση(European Network on Independent Living – ENIL), στο Στρασβούργο. Αρχικά δίσταζα να του απαντήσω θετικά αν και η Ανεξάρτητη Διαβίωση ήταν και είναι ένα θέμα που με απασχολεί. Αιτία ήταν ο φόβος που υπάρχει σε όλους μας όταν πρόκειται να κάνουμε κάτι για πρώτη φορά. Oταν είσαι άτομο με αναπηρία ο φόβος αυτός διπλασιάζεται. Με δεδομένο ότι δεν είχα ξανά ταξιδέψει μόνη μου σκεφτόμουν τα εμπόδια που Ίσως να αντιμετώπιζα κατά την διάρκεια του ταξιδιού. Ποιον θα έπαιρνα ως βοηθό, πως θα επιβιβαζόμουν στο αεροπλάνο, πως θα μετακινούμουν στην Αθηνά αν έπρεπε να μείνω κάποιο βράδυ εκεί, και φυσικά πως θα αντιδρούσαν οι γονείς μου στην προοπτική να ταξιδέψω μόνη μου και να λείψω από το σπίτι για μια βδομάδα. Η διαμονή μου στο Στρασβούργο δεν με προβλημάτιζε τόσο πολύ γιατί αφενός είχα διαβάσει ότι ήταν μια απόλυτα προσβάσιμη πόλη και αφετέρου είχα εμπιστοσύνη στον Στέλιο που είχε αναλάβει την οργάνωση του ταξιδιού. Οι προσδοκίες μου για το Στρασβούργο δεν διαψεύστηκαν σε αντίθεση με τους προαναφερόμενους φόβους μου. Η εξυπηρέτηση και στα τέσσερα αεροδρόμια [Ηρακλείου, Ελ. Βενιζέλος, Στρασβούργου, Φρανκφούρτης] ήταν αρκετά καλή αν και στο τέλος δεν έλειψαν και κάποια δυσάρεστα απρόοπτα. Η επιβίβαση στο αεροπλάνο γίνετε χωρίς καμία ταλαιπωρία για το άτομο με αναπηρία αφού σε μεταφέρουν είτε με ανυψωτικό όχημα είτε με φυσουνα μέχρι την πόρτα του αεροσκάφους και από κει με ειδική καρεκλά στην θέση σου. Φτάνοντας στο Στρασβούργο ανακαλύψαμε ότι είναι μια πόλη που κυριαρχεί το πράσινο. Είχαμε πάει εκεί για ένα συνέδριο ανεξάρτητης διαβίωσης που ήταν πράγματι ενδιαφέρον και στο οποίο θα αναφερθώ παρακάτω, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι προσωπικά ένιωσα στην πράξη τον όρο ΄΄Ανεξάρτητη Διαβίωση΄΄ περπατώντας την πόλη σε συνδυασμό με την παρουσία ενός ανθρώπου που θα ήταν δίπλα μου να με βοηθήσει όταν και αν τον χρειαζόμουν . Ίσως κάποιος ο οποίος δεν έχει αναπηρία να μην μπορεί να το καταλάβει αλλά είναι απίστευτο το αίσθημα ελευθέρια που ένιωσα ξεκινώντας από το ξενοδοχείο, το οποίο ήταν στο τέλος της πόλης δίπλα σε μια λίμνη, διασχίζοντας με το ηλεκτροκίνητο αμαξιδιο μου μια δεκαλεπτη απόσταση μέχρι στη στάση του τραμ, έμπαινα μέσα, άλλαζα 2 με 3 στάσεις μέχρι να έφθανα στο συνεδριακό χώρο χωρίς να χρειαστώ την παραμικρή βοήθεια της συνοδού μου. Τα πεζοδρομία ήταν με τέτοιο τρόπο σχεδιασμένα που ανά τακτικά διαστήματα υπήρχαν ράμπες εννοείται στην σωστή κλίση καταλήγοντας στο ίδιο επίπεδο με το δρόμο. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε [γιατί άραγε?] ότι όσα σχολεία συναντήσαμε ειχαν ράμπες. Το ίδιο σε εμπορικά καταστήματα και σούπερ μαρκετ. Χαρακτηριστικά θυμάμαι μια μέρα τελειώνοντας από το συνέδριο και μην θέλοντας να κατεβούμε στο κέντρο της πόλης για φαγητό σκεφτήκαμε να ψωνίσουμε από κάποιο συνοικιακό σούπερ μαρκετ. Συναντήσαμε λοιπόν ένα και μπήκαμε χωρίς κανένα πρόβλημα αφού ήταν προσβασιμο.
Αναπόφευκτα σκέφτηκα ότι έπρεπε να ταξιδέψω στο εξωτερικό για να ψωνίσω μόνη μου σάντουιτς από ένα μικρό σούπερ μαρκετ, κάτι που δεν είχα κάνει στη πόλη που ζω 34 χρόνια...
Η επίσκεψη της Ελληνικής Αποστόλη στο ευρωκοινοβούλιο ήταν μια σπουδαία εμπειρία. Το κτήριο είναι τόσο επιβλητικό που σε καθηλώνει όπως και η αίθουσα συνεδριάσεων όπου είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την ολομέρεια. Όμως αυτά ήταν δευτερευούσης σημασίας. Το πρωτεύον ήταν η συνάντηση μας με τους Έλληνες Ευρωβουλευτές. Σε αυτή την συνάντηση τους ενημερώσαμε για τον σκοπό του ταξιδιού μας, τους εκθέσαμε τα επιχειρήματα μας για την αναγκαιότητας δημιουργίας ελληνικού μοντέλου ανεξάρτητης διαβίωσης και πήραμε την υπόσχεση ότι θα μας βοηθήσουν προς αυτή την κατεύθυνση. Το μέλλον θα δείξει αν τηρήσουν την υπόσχεσης τους. Τελειώνοντας την συνάντηση τους καταθέσαμε ένα αίτημα για να υποβληθεί στην Ευρωβουλή με το οποίο τους ζητάμε να προφυλάξουν τους ΑμεΑ από τις περικοπές της τρόικα και γενικά απ τις περικοπές που γίνονται στην Ελλάδα λόγω της κρίσης.

Η πιο σημαντική μέρα του ταξιδιού ήταν όταν η ελληνική αποστολή κατεβηκε στη πορεία για να την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία. Ήταν μια βροχερή μέρα αλλά αυτό δεν σταμάτησε εκατοντάδες άτομα με αμαξιδια να κατεβούν στους δρόμους με τελικό προορισμό το ευρωκοινοβούλιο φωνάζοντας συνθήματα για την Ανεξάρτητη Διαβίωση. Όσοι είμαστε εκεί, άλλοι με ομπρέλες, άλλοι με αδιάβροχα[ακόμα και αυτοσχέδια], διεκδικώντας να μπορούμε να ορίζομε μόνοι μας την ζωή μας χωρίς να εξαρτόμαστε από την οικογένεια μας νιώσαμε ότι αγωνιζόμαστε για την ίδια την ύπαρξη μας. Όταν φωνάζαμε για το κλείσιμο των ιδρυμάτων μέσα από εμάς ακούγοντας και η φωνή εκατομμυρίων ατόμων που ζουν ήδη σε ιδρύματα επειδή δεν έχουν καμία άλλη επιλογή. Ανθρώπων που μπορούν να είναι παραγωγικοί αν οι κυβερνήσεις τους παρέχουν προσωπικούς βοηθούς. Στην Ελλάδα της κρίσης ακούμε διαρκώς ότι η μόνη λύση για να βγούμε από αυτή είναι η ανάπτυξη. Εμείς τα άτομα με αναπηρία υποστηρίζουμε ότι η θέσπιση με νόμο του προσωπικού βοηθού θα είναι μια μορφή ανάπτυξης. Χιλιάδες άτομα θα βρουν νόμιμα εργασία ως βοηθοί δεδομένου ότι η ζήτηση είναι τεραστία. Τα άτομα με αναπηρία θα πληρώνουν εισφορές στο ικα ως εργοδότες καθώς και σε αλλά ταμεία αφού έχοντας προσωπικό βοηθό θα είναι σε θέση να εργαστούν. Το ίδιο και τα μέλη των οικογενειών που μέχρι σήμερα επωμίζονται τον ρόλο του προσωπικού βοηθού , ελευθέρα πια από την φροντίδα του ανάπηρου μέλους. Τα παραπάνω η εντεκαδα της ελληνικής αποστολής είχε την ευκαιρία να δει εφαρμοσμένα σε διάφορα μοντέλα ανεξάρτητης διαβίωσης μέσα από τις εισηγήσεις του συνεδρίου. Αυτές τις τέσσαρες μέρες του συνεδρίου συλλέξαμε πληροφορίες και γνώσεις για την λειτουργία ήδη υπαρχόντων μοντέλων Ανεξάρτητη διαβίωσης σε χώρες της Ευρώπης που θα τις χρησιμοποιήσουμε ως μάγια για να δημιουργηθεί το ελληνικό μοντέλο σύμφωνα με τις ανάγκες των ατόμων με αναπηρίες της χώρας μας.
Αυτές τις συνολικά πέντε μέρες που είμαστε όλα τα μέλη της ελληνικής αποστολής μαζί είχα την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά είκοσι δυο αξιόλογους ανθρώπους [ΑμεΑ, βοηθοί και ένα δημοσιογράφο και συνοδοιπόρο σε αυτό το ταξίδι τον κ. Κασπιρη] που έχουμε ένα κοινό στόχο. Η Ανεξάρτητη Διαβίωση από Όνειρο τα επόμενα χρόνια να γίνει Πραγματικότητα για όλους τους Έλληνες με αναπηρία.
Σε αυτό το ταξίδι βάλαμε τις βάσεις για να δημιουργηθεί ένα μοντέλο Ανεξάρτητης Διαβίωσης στην χώρα μας. Ξέρουμε ότι ο στόχος μας είναι δύσκολος θα χρειαστεί οργάνωση, σκληρή δουλεία και ενημέρωση του κόσμου αλλά είναι αναγκαίο να υπάρξει Ανεξάρτητη Διαβίωση στη Ελλάδα.