SHOPPING THERAPY

Χθες ξημέρωσε με λιακάδα. Μια μέρα χαρά θεού. Αποφάσισα λοιπόν μετά από μια κουραστική βδομάδα να κάνω κοπανα από το γραφείο και να πάω για shopping therapy. Η αγαπημένη συνήθεια των γυναικών. Χρειάζεται ποτέ ποτέ και ας γκρινιάζουν οι άντρες. Εγώ προτιμάω να πηγαίνω για ψώνια σε πολυκαταστήματα επειδή η πρόσβαση είναι εύκολη. Πηγαίνω κατεβάζω (δηλ μου κατεβάζουν) το ηλεκτροκίνητο αμαξιδιο και τελείωσε. Φαντασθείτε να πήγαινα σε καταστήματα που δεν ήταν σε ένα χώρο. θα έπρεπε να επαναλάβω την ίδια διαδικασία τουλάχιστον 3-4 φορές. Μπαίνω λοιπόν μέσα ΄΄τσακώνω΄΄ ένα καλάθι και αφού το τοποθετώ στα χέρια του αμαξιδιο, προχωρώ προς το εσωτερικό του καταστήματος, χαζεύοντας εδώ και εκεί. Πρέπει να πω πως πριν πάρω το αμαξιδιο το shoping για μένα ήταν σκέτη ταλαιπωρία. Τώρα είναι απόλαυση. Πρώτη στάση στο τμήμα ένδυσης. το μάτι μου πέφτει σε ένα πολύ όμορφο σετ (δεν σας πω τι, θα με κόψει το ραδιοτηλεοπτικό...) αλλά...τι πρωτότυπο είναι πολύ ψηλά. Τώρα τι κάνουμε? Δυο επιλογές έχω, το αφήνω και ψάχνω στα χαμηλότερα ράφια ή λέω σε κάποιον υπάλληλο να με βοηθήσει. Έλα όμως που όταν μου μπει κάτι στο μάτι δεν ξεκολλάω. Για καλή μου τύχη μια υπάλληλος πρόσεξε πως κοιτούσα επίμονα το συγκεκριμένο σετ και προσφέρθηκε και μου το κατεβάσει. Την ευχαρίστησα, το πήρα και συνέχισα την περιπλάνηση μου. Δεύτερη στάση ήταν στο βιβλιοπωλείο του καταστήματος. Ως κλασική βιβλιοφάγος όταν μπω σε βιβλιοπωλείο ξεχνάω να βγω... Χάνομαι στο μαγικό κόσμο των βιβλίων. Λατρεύω την μυρωδιά που αναδύουν όταν τα ξεφυλλίζω. Χθες το καταευχαριστηθηκα. Δεν με περίμενα κανείς και είχα όσο χρόνο ήθελα να περιπλανηθώ μέσα από τους τίτλους και τις περιλήψεις σε άλλες εποχές και μέρη. Βέβαια φόρτιζα πάντα να τοποθετώ το αμαξιδιο μου με τέτοιο τρόπο ώστε να μην εμποδίζω τους άλλους πελάτες. Είχα απορροφηθεί τόσο πολύ που όταν κατά τύχη κοίταξα το κινητό μου είδα πως είχα περάσει 1 μίση ώρα εκεί. Από το βιβλιοπωλείο βγήκα με τέσσερα βιβλία στο καλάθι και πάνω από το μισό ποσο του προϋπολογισμού μου ξοδευμένο. Χρειαζόμουν ένα καφέ επειγόντως. Προχωράω προς την έξοδο για να πάω στην καφετερία απέναντι...και μένω κόκαλο. Έβρεχε. Που είχε πάει η λιακάδα που είχε όταν έμπαινα στο πολυκατάστημα λίγες ώρες πριν? Υπολογίζω την απόσταση μέχρι την καφετερία. Αν έβαζα την τελευταία ταχύτητα θα τα κατάφερνα.. Ο σερτζουριτας του καταστήματος που με βλέπει διστακτική με ρωτάει αν είχα παρκάρει μακριά. Του απαντάω ευγενικά πως δεν θα έφευγα ακόμα. Περνάω την τσάντα μου στην πλάτη του αμαξιδιο την κατεβάζω ως κάτω έτσι ώστε να καλύψει την μπαταρία και να την προφυλάξει από την βροχή. Βάζω ταχύτητα και ξεκινώ. Ουφ ευτυχώς δεν πάτησα κανέναν χριστιανό. Και εκεί που λέω ωραία θα πιω το καφέ μου που τόσο λαχταρούσα...η καφετερία δεν διέθετε ράμπα για να μπω μέσα. Έκατσα έξω σε ένα τραπέζι. Ο σερβιτόρος μου είπε να με βοηθήσει να μπω μέσα. ΄΄Όχι φίλε δεν σε έχω ανάγκη΄΄ είπα από μέσα μου νευριασμένα. Του είπα πως και έξω μια χαρά είμαι απλώς θα ήταν καλό να έφτιαχναν ράμπα για τα καροτσάκια...Με κοίταζε με ένα βλέμμα σαν να το έλεγα κάτι εξωπραγματικό. Εντάξει για να μην τα τραγικοποιω όμορφα ήταν έξω ,δεν έκανε κρύο και απολάμβανα να βλέπω την βροχή. Αλλά γιατί να μην έχουμε την δυνατότητα της επιλογής? Καθώς επέστρεφα στο πολυκατάστημα σκέφτηκα να φρεσκαριστώ λίγο στις τουαλέτες. Πήγα και τι έκπληξη υπήρχε τουαλέτα για άτομα με αναπηρία. Έτσι τουλάχιστον έδειχνε το σηματάκι της πόρτας. Ανοίγω την εν λόγω πόρτα και τι βλέπω? μια συνηθισμένη τουαλέτα, με 2 χειρολαβές μόνο, ίδιο μέγεθος με τις άλλες το κυριότερο. Τα καρότσια που έχουν τα άτομα με αναπηρία τι θα τα κάνουν, θα τα καταπιούν? Δεν χρειάζεται πολύ σκέψη για να καταλάβουν ότι οι τουαλέτες πρέπει να κατασκευάζονται ευρύχωρες ώστε να μπαίνει το άτομο μαζί με το αμαξιδιο του. Τελικά το άφησα λίγο πιο πίσω από την ανοικτή πόρτα και κρατώντας το χερούλι της πόρτα μπήκα και τη έκλεισα. Αλλά τι γίνεται με άτομα που δεν έχουν αυτήν την δυνατότητα?Η τελευταία στάση ήταν το τμήμα καλλυντικών, έτσι σε πείσμα των προηγούμενων περιστατικών που με κατέβαλαν ψυχικά λίγο, αποφάσισα να ανέβω δοκιμάζοντας , κολόνιες, κρέμες και αλλά που αναδεικνύουν την θηλυκότητα μιας γυναίκας..

ΜΙΑ ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ ΚΑΤΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ (ΜΕΡΟΣ Β΄)

Ας συνεχίσω την ιστορία μας γιατί ορισμένοι φίλοι ανυπομονούν να την διαβάσουν. και τους ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον που δείχνουν. Είχαμε μείνει εκεί που τελείωσε η επίσκεψη μας στη Βουλή. Ευνόητο είναι πως σε μια διήμερη εκδρομή το πρόγραμμα είναι πιεσμένο έτσι από την Βουλή ξεκινήσαμε κατευθείαν να πάμε στο Πλανητάριο, το αστεροσκοπείο. Στη διαδρομή χάζευα έξω από το παράθυρο, όποτε με άφηναν δηλ οι υπόλοιποι γιατί είχαν πάρει μαζί του κασέτες (δεν είχαμε ακόμα cd. Πωπω μόλις συνειδητοποίησα τις αλλαγές που έχουν γίνει στα 10 και χρόνια που μεσολάβησαν...) με κρητική μουσική, Ξυλούρη, Γαργανουρακη. Και να σκεφτεί κανεις πως υπό κανονικές συνθήκες δεν ακούγαμε κρητικά. Από το αστεροκοπιο θυμάμαι πως μπήκαμε σε μια αίθουσα με καθίσματα. Ευτυχώς γιατί δεν άντεχα άλλη ορθοστασία. Όταν έκλεισαν τα φωτά πάνω από τα κεφάλια μας εμφανίστηκες ο ουρανός (έτσι μου φάνηκε) με τα αστερία. Μου δημιουργήθηκε η ψευδαίσθηση πως ήταν τόσο κοντά που αν άπλωνα το χέρι μου θα άγγιζα τα αστερία...Κάποιος μας εξηγούσε τους πλανήτες και τις θέση του στο διάστημα. Από κάποια στιγμή και έπειτα δεν τον άκουγα. Είχα χαθεί στο μαγικό κόσμο που έβλεπα σε μικρή απόσταση από μένα. ήμουν συνεπαρμένη από το ταξίδι των εκατοντάδων αστερισμών στο συλάν. Και η Γη μας έτσι θα φαίνεται από έναν άλλον πλανήτη. Όταν βγήκαμε μας πληροφόρησαν οι καθηγητές ότι τα λεωφορεία μας περίμεναν πιο κατ ω...Για κακή μου τύχη γιατί είχα ήδη κουραστεί από το περπάτημα εκείνης της μέρας. Έφτασα στο λεωφορείο μου και ευτυχώς είχαμε ευγενικό οδηγό (μμμ ξέρω τι σκέφτεστε...Α ναι το παραδέχομαι, ήταν και ωραίος εμφανισιακα) και έτσι όπως με είδε από μακριά εξαντλημένη, προστέθηκε να με βοηθήσει. Στο ξενοδοχείο ούτε κατάλαβα ποτέ με πήρε ο ύπνος. Ένα κτύπημα στην πόρτας με ξύπνησε. Ήταν μια καθηγήτρια που μου είχε πάρει φαγητό. Έφαγα και ξανακοιμήθηκα. Χρειαζόμουν να ανακτήσω τις δυνάμεις μου. Δεν ήθελα να γίνω βάρος σε κανένα και δεν είχα σκοπό να μείνω πίσω. Ήμουν αποφασισμένη να ακολουθήσω την ομάδα. Το απόγευμα πήγαμε στο μουσείο Γουλανδρή φυσικής ιστορίας http://www.gnhm.gr/default.aspx όσοι δεν έχετε πάει χάνετε...Το βράδυ είχαμε κλείσει στο ΔΙΟΓΕΝΗ (όχι που δεν θα είχαμε συμπεριλάβει και μπουζούκια...εντάξει η εκδρομή ήταν εκπαιδευτική αλλά και τα μπουζούκια πολιτιστικά κέντρα είναι όπως έλεγε και ο Γιαννόπουλος).Το απόγευμα της επόμενης θα φεύγαμε. Το πρωί όμως επισκεφτήκαμε την Ακρόπολη. Σας έχω πει πόσο ξεροκέφαλη είμαι? Όταν μου λένε ΄΄αυτό δεν μπορείς να το κανείς΄΄ είναι σαν πρόκληση για μένα. Ακόμα και αν ξέρω πως το πιθανότερο είναι να έχουν δίκιο και να μην τα καταφέρω. Οι περισσότεροι ξαφνιάστηκαν όταν με είδαν να κατεβαίνω από το πούλμαν όταν φτάσαμε Ακρόπολη. Όχι με κακή πρόθεση. Η αλήθεια είναι πως δεν κατάφερα να ανέβω μέχρι την κορυφή. Κάπου στην μέση είχαν αρχίσει πια να με πονάνε φοβερά τα ποδιά. Έτσι έκατσα εκεί μέχρι να επιστρέψουν οι υπόλοιποι. αλλά δεν ένιωσα καμία απογοήτευση. Είχα φτάσει στα όρια μου, ίσως και να τα είχα ξεπεράσει κιόλας. Ακόμα και τώρα νιώθω ωραία που έχω ανέβει στη Ακρόπολη. Έχω βέβαια να μου θυμίζουν αυτή την ανάβαση δυο ωραιότατους κάλλους στα ποδιά από τότε...Άξιζε όμως...

ΜΙΑ ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ ΚΑΤΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ (ΜΕΡΟΣ Α΄)

Μια που είναι εποχή των σχολικών εκδρομών σκέφτηκα να γυρίσω κάποια χρόνια πίσω και να διηγηθώ μια διήμερη εκπαιδευτική εκδρομή όταν πήγαινα δεύτερα λυκείου. Ήταν τέτοιες μέρες περίπου όταν ο λυκειάρχης μας ανακοίνωσε την επικείμενη εκδρομή για να επισκεφτούμε την βουλή και κάποια αλλά μέρη στην Αθηνά. Την επόμενη βδομάδα έπρεπε να πάμε εγράφη δήλωση συμμετοχής υπογεγραμμένη από τους γονείς. Πάω εγώ που λέτε μαζί με τα υπόλοιπα παιδία να δώσουμε τις δηλώσεις στον υπεύθυνο καθηγητή για την οργάνωση της εκδρομής. Για κακή μου τύχη ήταν ένας από τους ελάχιστους καθηγητές σε όλη την σχολική μου ζωή που με αντιμετώπισε ρατσιστικά. Δεν με έβγαζε στο μάθημα ακομα και αν το επιδιωκα, γενικα με αγνοουσε επιδεικτηκα μεσα στη ταξη. Θυμαμαι μια φορά στις εξετάσεις επειδή έδινα με γραφομηχανή και όπως ξέρετε δεν υπήρχαν τα μαθηματικά σύμβολα συνέβη το εξής. Έλυνα τις ασκήσεις σε πρόχειρο και ύστερα αντέγραφα όσα μπορούσα στην μηχανή και τα σύμβολα τα συμπλήρωνα στο τέλος με το χέρι. Όπως καταλαβαίνετε δεν μου έφτασε ο χρόνος και του ζήτησα αν γινόταν ότι δεν είχα καθαρογράψει να τα δει από το πρόχειρο...Δεν είχα βγει καλά καλά από την αίθουσα και τον βλέπω να τσαλακώνει το πρόχειρο και να το πετάει στο καλάθι των άχρηστων. Μετά από αυτό του είχα ιδιαίτερη ΄΄συμπάθεια΄΄. Έτσι όταν πήγα να δηλώσω συμμετοχή στην διήμερη, και μου είπε με απορία ΄΄θα έλθεις και εσύ μαζί μας?΄΄, μου κόπηκαν τα ποδιά. Ευτυχώς είχα την υποστήριξη των συμμαθητών μου και με ένα ΄΄για ποιο λόγο να μην έλθει?΄΄ από τον πρόεδρο του 15μελους αντιλήφθηκε πως δεν τον έπαιρνε να το συνεχίσει. Έτσι μια Πέμπτη απόγευμα ταξιδέψαμε με καράβι από Άγιο Νικόλαο προς Αθηνά. Δυστυχώς δεν θυμάμαι πολλά από ότι έγιναν στο καράβι γιατί με πείραξε και έβγαλα την βράδια στην καμπίνα μου. Το πρωί αφού μου βγήκε η ψυχή να κατεβώ από τις σκάλες του πλοίου από το σπρώξιδι των άλλων επιβατών κάποια στιγμή φτάσαμε στα λεωφορεία που μας περίμεναν. Ύστερα ξεκινήσαμε για την Βουλή των Ελλήνων. Ίσως να σας φανεί υπερβολικό αλλά αισθάνθηκα δέος όταν έκατσα σε ένα από τα έδρανα στην αίθουσα του κοινοβούλιο. Όσο και αν πολλές φορές διαφωνώ με τους πολιτικούς εκεί μέσα στεγάζεται η δημοκρατία μας. Μια δημοκρατία που έχει κατακτηθεί με τόσους αγώνες από τους προγονούς μας. Στην συνεχεία μας ξενάγησαν σε όλη την βουλή. Είχα κουραστεί να περπατάω αλλά δεν ήθελα να χάσω ούτε δευτερόλεπτο από την ξενάγηση. Άλλωστε ποτέ θα μου ξαναδινόταν η ευκαιρία να μάθω τόσο παραστατικά για το πολίτευμα της Ελλάδα και να δω έγγραφα και πίνακες με τους εκατοστέ πρωθυπουργούς? Όταν κάποια στιγμή τελειώσαμε βγήκα έξω καταϊδρωμένη και έκατσα σε ένα πεζούλι. Είχα μάλιστα την έμπνευση να αγοράσω τροφή για τα περιστέρια…Τι το ήθελα? Ούτε κατάλαβα ποτέ μαζεύτηκαν γύρω μου, πάνω μου…Οι υπόλοιποι είχαν ξεκαρδιστεί στα γέλια έτσι όπως με εβλέπαν καλυμμένη από την κορυφή μέχρι στα νύχια με περιστέρια…Αχ τρελόπαιδα.
Εδώ λέω να διακόψω την διήγηση για να μην κουρασθείτε…Η συνεχεία στο επόμενο ποστ..

ΠΩΣ ΣΥΜΦΙΛΙΩΘΗΚΑ ΜΕ ΤΑ ΦΟΡΕΜΑΤΑ

Την προηγούμενη βδομάδα ήταν η ημέρα της γυναίκας και σκέφτηκα πως είναι μια καλή ευκαιρία να γράψω για την θηλυκή υπόσταση μιας γυναίκας με αναπηρίας. Όχι πως διαφέρουμε ουσιαστικά από τις άλλες γυναίκες. Τα θέλω μας είναι ίδια, και πιστεύω πως όλες αγωνιζόμαστε για να κάνουμε τα όνειρα μας πραγματικότητα.

Τώρα πια πιστεύω πως κάθε γυναίκα έχει το δικό της δυνατό σημείο αρκεί να φορτίζει να το αναδεικνύει. Δηλαδή πρέπει να είμαστε όλες μοντέλα για να νιώθουμε ωραία? Πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας. Μια γυναίκα σε αναπηρικό αμαξιδιο ίσως δεν μπορεί να λικνίσει τους γοφούς της καθώς περπατάει αλλα υπάρχουν τόσα αλλα που έχει την δυνατότητα να κάνει για να αναδείξει την ομορφιά της και την θυλικοτητα της. Πολύ περισσότερο για την δική της αυτοπεποίθηση. Μέχρι την ενηλικίωση μου δεν είχα βάλει πολλές φορές φορέματα ή φούστες. Έβαζα ωραία παντελόνια και μπλουζάκια που μου πήγαιναν και με βόλευαν. Εκείνη την εποχή είχα την εντύπωση πως δεν μου ταίριαζαν τα φορέματα.

Πέρασαν αρκετά χρόνια για να συνειδητοποιήσω ότι αυτή την εντύπωση , μου την είχε καλλιεργήσει άθελα της η τότε φυσιοθεραπεύτρια μου. Εδώ πρέπει να τονίσω πως στην συγκεκριμένη φυσιοθεραπεύτρια οφείλω παρά πολλά. Θα ήμουν αχάριστη αν δεν αναγνώριζα την καθοριστική της συνδρομή στην βελτίωση μου. Με αυτήν έκανα τα πρώτα μου βήματα, όπως τα περιέγραψε σε ένα άλλο ποστ. Πάντα θα την αγαπώ και θα την εκτιμώ βαθιά και ας έχουν χωρίσει οι δρόμοι μας. Ας ξαναγυρίσω όμως στα προηγούμενα. Θεωρούσε σωστό να μας τονίζει πως τα παντελόνια και οι φόρμες ήταν το ιδανικό ντύσιμο για εμάς αφού συνήθως μας σήκωναν αγκαλιά οι γονείς μας. Και δεν διαφωνώ αλλά σκεφτείτε τι επίδραση έχουν αυτά τα λόγια σε μια έφηβη κοπέλα. Μέσα στο μυαλό της παίρνουν απίστευτες διαστάσεις και την οδηγούν σε σκέψεις όπως ΄΄τα ποδιά μου είναι στραβά και πρέπει να τα καλύπτω με παντελόνια για να μην φαίνονται΄΄. Αυτά είναι λόγια μιας έφηβης φίλη μου αλλά ίσως τα είχα σκεφτεί και εγώ στην ηλικία της..

Κάποια στιγμή αναρωτήθηκε μια συμφοιτήτρια γιατί δεν βάζω ποτέ φούστες. ΄΄Δεν μου πάνε΄΄ απάντησα. Χαμογέλασε παιχνιδιάρικα και την επόμενη μέρα με κάλεσε σπίτι της για καφέ. Κάποια στιγμή ενώ πίναμε φραπέ πετάχτηκε όρθια και πήγε μέχρι το δωμάτιο της. Γύρισε κρατώντας ένα πράσινο κοντό φορεματάκι σε απλή γραμμή. τι είναι αυτό? Δοκίμασε το αλλιώς θα σου το βάλω εγώ. Έχεις τρελαθεί εντελώς, της απαντάω ενώ είχα ξεκαρδιστεί στα γέλια... Ήταν τέλειο πάνω μου. Ένιωθα σαν να είχα κάνει την μεγαλύτερη αταξία του κόσμου αλλά μ' άρεσε...σαν τα παιδάκια που κρύβονται στην κρεβατοκάμαρα της μαμά και φοράνε τα ρούχα της. Όταν ετοιμαζόμουν να φύγω πήγα να της επιστρέψω το φόρεμα...΄΄δικό σου είναι , άλλωστε τι θα βάλεις το βράδυ που θα πάμε για κλαμπικ?΄΄. Από τότε έχω εμπλουτίσει (και με το παραπανω) την ντουλάπα μου με φορεματα για ολες τις ωρες...Νιώθω όμορφα, δεν ντρέπομαι για το σώμα μου και βλέπω στο βλέμμα των άλλων την επιδοκιμασία.

Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΘΑΡΑΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ

Την Καθαρά Δευτέρα είχαμε κανονίσει να πάμε με μια παρέα στο μετόχι (στην κρητική διάλεκτο το μικρό εξοχικό σπίτι) ενός κουμπάρου μου το οποίο βρίσκεται σε ένα βουνό έξω από την Ιεράπετρα. Η διαδρομή ήταν υπέροχη, όπου και αν έστρεφες την μάτια σου αντίκριζες καταπράσινα δέντρα και ρυάκια να τρέχουν από τις πλάγιες. Ρυάκια με κρυστάλλινο νερό από τις πρόσφατες χιονοπτώσεις που είχαμε στην περιοχή. Βέβαια οι χιονοπτώσεις είχαν επιφέρει και κατολισθήσεις με αποτέλεσμα να έχει χαλάσει το οδόστρωμα σε αρκετά σημεία το δρόμο.Αφού είμαστε με τζιπ και ιδιαίτερα προσεκτικοί, νομίζαμε (κακώς όπως αποδεικτικέ στη πορεία) ότι δεν θα αντιμετωπίζαμε κάποιο πρόβλημα. Κατά τις δώδεκα φτάσαμε στο μετόχι, όπου ήταν ήδη μαζεμένοι αρκετοί και είχαν αρχίσει το φαγοπότι. Κλασικοί Έλληνες και δει Κρητικοι. Τα παιδία είχαν το δικό τους καημό αφού λογο άπνοιας δεν μπορούσαν να πετάξουν τους αετούς τους. Ευτυχώς λίγο μετά τις δυο το μεσημέρι ο καιρός μας έκανε το χατίρι και μας χάρισε ένα ελαφρύ αεράκι. Ο ουρανός γέμισε πολύχρωμους αετούς. Κόκκινους, πράσινους, κίτρινους. Φαντάζομαι ανάλογα την ομάδα κάθε παιδιού αν κρίνω από τους χαρταετούς των παιδιών της δικιάς μας παρέας. Αφού είχε πάει 4 ώρα και είχαν χορτάσει τα μικρά παιχνίδι και οι μεγάλοι χαζολοϊ σκορπίσαμε. Κάποιοι από εμάς είχαμε την φαεινή ιδέα αντί να γυρίσουμε κατευθείαν στο προορισμό μας, να ανέβουμε μέχρι την κορυφή του βουνού που έχει ένα παρατηρητήριο. Πραγματικά ανεβήκαμε, ήταν όντως πολύ όμορφα από εκεί ψηλά. Τα σύννεφα βρισκόταν στο ίδιο ύψος με εμάς, μια λεπτή ομίχλη μας είχε καλύψει. Η θεά ήταν καταπληκτική, φαινόταν το δασός, οι σκέπες από τα θερμοκήπια έφτιαχνα ένα ιδιόμορφο μωσαϊκό και στο βάθος έβλεπες την θάλασσα. Σκούρα μπλε. Δεν κάτσαμε πολύ γιατί έκανε πολύ κρύο. Βγάλαμε μερικές φωτογραφίες και φύγαμε. Η επιστροφή ήταν πιο δύσκολη όπως αποδεικτικέ τελικά. Χάσαμε τον δρόμο και ακολουθήσαμε έναν χωματόδρομο. Η κατάσταση του δρόμο είχε χειροτερέψει με τις βροχές. Έπρεπε ο οδηγός να κάνει διαδοχικές μανούβρες για να αποφύγει τις όρθιες πέτρες που υπήρχαν διάσπαρτες στο δρόμο. Σε μια στροφή δεν μπόρεσε να αποφύγει μια από αυτές και ακούστηκε ένας θόρυβος κάτω από τα ποδιά μας. Ακινηποιησαμε το αμάξι και βγήκαν έξω να δουν τι συμβαίνει. Δεν είχαν περάσει μερικά δευτερόλεπτα και είδα να βγαίνει καπνός από το καπό. Μέχρι να βγάλω την ζώνη ασφάλειας σκεφτόμουν ΄΄κοπέλα μου αν πιάσει φωτιά και να βγούμε από εδώ θα καταφέρουμε να απομακρυνθούμε αρκετά γρήγορα?΄΄. Ναι εκείνη την στιγμή φοβήθηκα πως εξαιτίας της αναπηρίας μου κινδύνευα....Τελικά όλα πήγαν καλά αφού με την βοήθεια των φίλων μου κατέβηκα και έκατσα σε μια πέτρα παραπέρα, σε λίγη ώρα σταμάτησαν και οι καπνοί. Αργότερα καθώς τα σκεφτόμουν πιο ψύχραιμα βρήκα τρόπους που θα μπορούσα να αντιδράσω αν τα πράγματα πήγαιναν χειρότερα. Ίσως να μην μπορώ να τρέξω όρθια αλλά με τα γόνατα σε περίπτωση ανάγκης θα μπορούσα να απομακρυνθώ και μάλιστα γρήγορα. Έτσι βγήκε και κάτι καλό από όλη αυτή την περιπέτεια πέρα από ότι πέρασα μια όμορφη μέρα...θα ξέρω τι να κάνω σε ανάλογη περίπτωση αφού δεν σκοπεύω να στερηθώ τις εξορμήσεις στην φύση

Η ΛΙΜΝΗ

Αυτή είναι η λίμνη της πόλης μου. Κάποιες φορές ξεχνώ πως ζω σε ένα πολύ όμορφο τόπο. Με τους σημερινούς ρυθμούς ζωής δεν προλαβαίνουμε να απολαύσουμε τις μικροχαρές...
Ο Άγιος Νικόλαος έχει πολλές ελλείψεις ακόμα όσο αφορά το θέμα προσβασιμότητα (ως χρηστής ηλεκτροκίνητου αμαξιδιου είναι ένα θέμα που με ΄΄καίει΄΄ ), αλλά δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να ζει πουθενά αλλού. Έχω εξάρτηση από την θεά της θάλασσας. Κάθε πρωί την βλέπω από την μπαλκονόπορτα του σπίτιου μου. Ποτέ λεία σαν γυαλί και ποτέ φουρτουνιασμένη σαν αγριεμένη γυναίκα. Το καλοκαίρι σε δέχεται στην δροσερή αγκαλιά της και σου προσφέρει στιγμές απόλαυσης.
Δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από να απολαμβάνει ένα καλοκαιρινό σούρουπο χαλαρός σε μια καφετερία δίπλα στην παράλια. Έχω τόσες αναμνήσεις από την λίμνη, όπως την πρώτη φορά που βγήκα για καφέ. Αν θυμάμαι καλά πήγαινα γυμνάσιο και πήγαμε σε μια καφετερία που βρίσκεται ακριβώς πάνω από την λίμνη. Αν κάτσεις στο μπαλκονάκι της συγκεκριμένης καφετερίας νομίζεις σαν να κρέμεσαι από ένα αόρατο σκοινί πάνω από τα νερά της λίμνης. οι πάπιες που κάνουν βόλτες συμπληρώνουν το ειδυλλιακό τοπίο. Κάθε Πάσχα την νύχτα της ανάστασης γίνεται χαλασμός, στην μέση της λίμνης καίμε τον Ιούδα και ο ουρανός φωτίζεται από τα πυροτεχνήματα. Μου αρέσει να γνωρίζω αλλά μέρη, όμως το τόπος που μεγάλωσα είναι το σπίτι μου