Η μουσική που ακούω συνήθως είναι ελληνική, έντεχνη και ροκ. Αλεξιου, Πρωτοψαλτη, Κοτσιρας, Παπακωνσταντινου…Έχω την αίσθηση πως με αυτή την μουσική μπορώ να εκφραστώ καλύτερα μιας και οι γνώσεις μου στις ξένες γλώσσες δεν βρίσκονται και στα καλύτερα επίπεδα. Αλλά από την άλλη μεριά δεν αποκλείω και ξένα κομμάτια όταν μου τα προτείνουν άτομα που έχω εμπιστοσύνη στην γνώμη τους. Έτσι την περασμένη βδομάδα έπεσε στα χέρια μου το νέο cd του Manu Chao το Radiolina. Ξετρελάθηκα , κόλλησα που λένε. Mου γεννήθηκε λοιπόν η επιθυμία να ψάξω , να μάθω κάποια στοιχεία για τον Manu Chao. Έτσι άνοιξα την μεγαλύτερη και πιο ενημερωμένη εγκυκλοπαίδεια του κόσμου, το ιντερνετ και βρήκα ότι η μητέρα του Τσάο ήταν Ισπανιδά από το Μπιλμπάο, στη χώρα των Βάσκων στη Βόρεια Ισπανία. Ο πατέρας του, ο συγγραφέας και ο δημοσιογράφος Ραμόν Τσάο, ήταν Γαλικιανός, από την Βιλάλμπα. Μετακόμισαν στο Παρίσι εξ αιτίας της δικτατορίας του Φρανθίσκο Φράνκο, η οποία διάρκεσε μέχρι το θάνατο του δικτάτορα το 1975. Σύντομα μετά τη γέννηση το Μάνου, η οικογένεια Τσάο μετακόμισε στα απομακρυσμένα προάστια του Παρισιού, και ο Μάνου πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής ηλικίας του στη Βουλώνη και στις Σέβρες. Καθώς μεγάλωνε συναναστρεφόταν με καλλιτέχνες και διανοούμενους, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν γνωστοί του πατέρα του, με μια ευρεία πολυπολιτισμική ποικιλομορφία που επηρέασε την προσωπικότητά του σε μεγάλο βαθμό. Μεγάλωσε με τις ιδέες της κοινωνικής ισότητας και με μια δίψα για την ποικιλομορφία, που παρουσιάζεται κατά ένα μεγάλο μέρος στο μίγμα του ευδιάκριτου και χωρίς όρια εξωτικού ήχου στη μουσική του.
Το 1987, οι αδελφοί Τσάο και ο ξάδελφός τους Σαντιάγο Κασαριέγκο, ίδρυσαν τους Μάνο Νέγκρα. Με μια μικρή εταιρία αρχικά, το συγκρότημα κυκλοφόρησε μια νέα έκδοση του Mala Vida, που έγινε γρήγορα επιτυχία στη Γαλλία. Σύντομα μετακινήθηκαν προς τη Virgin, και το πρώτο τους album Patchanka κυκλοφόρησε το επόμενο έτος. Αν και το συγκρότημα δεν κέρδισε ποτέ μια βάση στην Αγγλική αγορά, η αύξηση της δημοτικότητάς του στον υπόλοιπο κόσμο, ακολούθησε σύντομα, φτάνοντας στη θέση #5 σε Ολλανδία, Ιταλία. Από το 1992 το συγκρότημα κέρδισε φήμη στη Νότια Αμερική, με την περιοδεία του Cargo. Στα τέλη του 1994, πολλοί άφησαν το συγκρότημα. Την επόμενη χρονιά οι Μάνο Νέγκρα κυκλοφόρησαν το τελευταίο τους album, Casa Babylon, ο Μάνου Τσάο μετακίνησε την έδρα του συγκροτήματος στη Μαδρίτη, αλλά οι νομικές διαμάχες με τα προηγούμενα μέλη οδήγησαν Τσάο να διαλύσει τους Μάνο Νέγκρα το 1995. Μετά τη διάλυση των Mano Negra, ο ηγέτης τους Manu Chao ακολούθησε μια σόλο καριέρα επικεντρωμένη στην προσπάθεια αναπαραγωγής του ήχου που μπορούσε να ακούσει κανείς στους δρόμους και τα μικρά μπαράκια της Λατινικής Αμερικής. Και όχι μόνο το κατόρθωσε, αλλά γεφύρωσε κιόλας τον παραπάνω ήχο με τις δικές του punk rock καταβολές, δημιουργώντας μια εντελώς προσωπική latin pop/rock πρόταση.
Από το πολύχρωμο εξώφυλλο του πέμπτου προσωπικού του album La Radiolina, o Manu Chao μας αντικρίζει χαμογελαστός, με τις αξυρισιές, τα τζόκεϊ του και τα παντελόνια με τσέπες, σφύζοντας από τη χαρακτηριστική του, σχεδόν εφηβική, ζωντάνια (και ας έφτασε πια τα 46). Ξέρει πως κατάφερε παλι να μας χαρίσει μια άκρως ερωτεύσιμη δουλειά. Ο Manu Chao κατορθώνει, χωρίς να εγκαταλείψει την ηχητική βάση-σήμα κατατεθέν του, να μην επαναλαμβάνεται και να βρίσκει φρέσκους τρόπους να παίζει με τα δεδομένα του. Το Radiolina (μικρό ραδιόφωνο στα Ιταλικά) είναι φτιαγμένο από τα υλικά παραγωγής του Clandestino και του Próxima Estación: Esperanza, ρέει όμως σαν ένας ανεξάρτητος από τα τελευταία παραπόταμος, με το γάργαρο και δροσερό του ρεύμα να μεταφέρει εδώ κι εκεί ψήγματα από ατόφιο χρυσάφι. Το νωχελικό ξεκίνημα με το "13 Días" γρήγορα μας οδηγεί στο διόλου ανώδυνο “Politik Kills”, προοίμιο για την πρώτη σημαντική στιγμή της δουλειάς, το εκρηκτικό αγγλόφωνο single “Rainin’ In Paradize” (http://www.youtube.com/watch?v=D977uOHVxYA&feature=related). Στο τελευταίο οι παραμορφωμένες ηλεκτρικές κιθάρες του Madjid Fahem ντύνουν στίχους πολιτικοποιημένους, με έντονες αντιαμερικανικές αιχμές, οι οποίοι διαμαρτύρονται για την ύπαρξη διαφόρων εστιών αιματοχυσίας ανά τον πλανήτη, όπως π.χ. το Ιράκ, η Λιβερία ή η Παλαιστίνη. Τελευταία ο Manu Chao έχει κατηγορηθεί πως προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης και το ρεύμα του αντιαμερικανισμού, πουλώντας αριστερή ιδεολογία με αντάλλαγμα την επιτυχία. Όσοι όμως έχουν παρακολουθήσει την καριέρα του από τα χρόνια των Mano Negra ξέρουν καλά πως ο Chao εννοεί ό,τι λέει: συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με την οπτική του, πρόκειται για μια στάση συνεπέστατη, από την οποία ουδέποτε έχει παρεκκλίνει. Το Radiolina είναι ενα μεθυστικό κολλάζ διαθέσεων με λατινικό ταμπεραμέντο και αιχμηρής, ασυμβίβαστης πολιτικής άποψης, γεμάτο αγάπη για τη ζωή, αλλά με επίγνωση των σκοτεινών της γωνιών.
Το 1987, οι αδελφοί Τσάο και ο ξάδελφός τους Σαντιάγο Κασαριέγκο, ίδρυσαν τους Μάνο Νέγκρα. Με μια μικρή εταιρία αρχικά, το συγκρότημα κυκλοφόρησε μια νέα έκδοση του Mala Vida, που έγινε γρήγορα επιτυχία στη Γαλλία. Σύντομα μετακινήθηκαν προς τη Virgin, και το πρώτο τους album Patchanka κυκλοφόρησε το επόμενο έτος. Αν και το συγκρότημα δεν κέρδισε ποτέ μια βάση στην Αγγλική αγορά, η αύξηση της δημοτικότητάς του στον υπόλοιπο κόσμο, ακολούθησε σύντομα, φτάνοντας στη θέση #5 σε Ολλανδία, Ιταλία. Από το 1992 το συγκρότημα κέρδισε φήμη στη Νότια Αμερική, με την περιοδεία του Cargo. Στα τέλη του 1994, πολλοί άφησαν το συγκρότημα. Την επόμενη χρονιά οι Μάνο Νέγκρα κυκλοφόρησαν το τελευταίο τους album, Casa Babylon, ο Μάνου Τσάο μετακίνησε την έδρα του συγκροτήματος στη Μαδρίτη, αλλά οι νομικές διαμάχες με τα προηγούμενα μέλη οδήγησαν Τσάο να διαλύσει τους Μάνο Νέγκρα το 1995. Μετά τη διάλυση των Mano Negra, ο ηγέτης τους Manu Chao ακολούθησε μια σόλο καριέρα επικεντρωμένη στην προσπάθεια αναπαραγωγής του ήχου που μπορούσε να ακούσει κανείς στους δρόμους και τα μικρά μπαράκια της Λατινικής Αμερικής. Και όχι μόνο το κατόρθωσε, αλλά γεφύρωσε κιόλας τον παραπάνω ήχο με τις δικές του punk rock καταβολές, δημιουργώντας μια εντελώς προσωπική latin pop/rock πρόταση.
Από το πολύχρωμο εξώφυλλο του πέμπτου προσωπικού του album La Radiolina, o Manu Chao μας αντικρίζει χαμογελαστός, με τις αξυρισιές, τα τζόκεϊ του και τα παντελόνια με τσέπες, σφύζοντας από τη χαρακτηριστική του, σχεδόν εφηβική, ζωντάνια (και ας έφτασε πια τα 46). Ξέρει πως κατάφερε παλι να μας χαρίσει μια άκρως ερωτεύσιμη δουλειά. Ο Manu Chao κατορθώνει, χωρίς να εγκαταλείψει την ηχητική βάση-σήμα κατατεθέν του, να μην επαναλαμβάνεται και να βρίσκει φρέσκους τρόπους να παίζει με τα δεδομένα του. Το Radiolina (μικρό ραδιόφωνο στα Ιταλικά) είναι φτιαγμένο από τα υλικά παραγωγής του Clandestino και του Próxima Estación: Esperanza, ρέει όμως σαν ένας ανεξάρτητος από τα τελευταία παραπόταμος, με το γάργαρο και δροσερό του ρεύμα να μεταφέρει εδώ κι εκεί ψήγματα από ατόφιο χρυσάφι. Το νωχελικό ξεκίνημα με το "13 Días" γρήγορα μας οδηγεί στο διόλου ανώδυνο “Politik Kills”, προοίμιο για την πρώτη σημαντική στιγμή της δουλειάς, το εκρηκτικό αγγλόφωνο single “Rainin’ In Paradize” (http://www.youtube.com/watch?v=D977uOHVxYA&feature=related). Στο τελευταίο οι παραμορφωμένες ηλεκτρικές κιθάρες του Madjid Fahem ντύνουν στίχους πολιτικοποιημένους, με έντονες αντιαμερικανικές αιχμές, οι οποίοι διαμαρτύρονται για την ύπαρξη διαφόρων εστιών αιματοχυσίας ανά τον πλανήτη, όπως π.χ. το Ιράκ, η Λιβερία ή η Παλαιστίνη. Τελευταία ο Manu Chao έχει κατηγορηθεί πως προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης και το ρεύμα του αντιαμερικανισμού, πουλώντας αριστερή ιδεολογία με αντάλλαγμα την επιτυχία. Όσοι όμως έχουν παρακολουθήσει την καριέρα του από τα χρόνια των Mano Negra ξέρουν καλά πως ο Chao εννοεί ό,τι λέει: συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με την οπτική του, πρόκειται για μια στάση συνεπέστατη, από την οποία ουδέποτε έχει παρεκκλίνει. Το Radiolina είναι ενα μεθυστικό κολλάζ διαθέσεων με λατινικό ταμπεραμέντο και αιχμηρής, ασυμβίβαστης πολιτικής άποψης, γεμάτο αγάπη για τη ζωή, αλλά με επίγνωση των σκοτεινών της γωνιών.
1 σχόλιο:
Δημοσίευση σχολίου