ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΓΕΜΑΤΗ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Την προηγούμενη βδομάδα συνάντησα τυχαία έναν παλιό μου συμμαθητή. Είχαμε να βρεθούμε χρόνια και αφού ήμασταν ελεύθεροι εκείνο το βράδυ κανονίσαμε να πάμε για φαγητό. Πήγαμε σε ένα κουτουκάκι (τα κυριλέ εστιατόρια δεν τα σηκώνει ο οργανισμός μου) και καθώς κυλούσε η βραδιά με κοκκινέλι και σπιτικά μεζεδάκια ήλθαν οι αναμνήσεις σαν απροσδόκητοι αλλά συνάμα καλοδεχούμενοι επισκέπτες. Γυρίσαμε μια δεκαετία και κάτι πίσω. Στα χρόνια του λυκείου. μια παρά πολύ όμορφη περίοδο της ζωής μου, όπως και των περισσότερων. Τώρα που το σκέφτομαι ήμουν τυχερή, γιατί είχα καλούς φίλους και σε πολύ λίγες περιπτώσεις είχα νιώσει αυτό που λένε ρατσιστική συμπεριφορά εξ αιτίας της αναπηρίας μου. Με τα περισσότερα παιδία είμασταν από το νηπιαγωγείο μαζί και όπως είναι φυσικό δεν με έβλεπαν σαν κάτι το διαφορετικό. Πιστεύω πως ούτε καν μπήκαν στην διαδικασία να με αποδεχτούν. Εκείνο το βράδυ θυμηθήκαμε πολλά περιστατικά από αυτή την εποχή. Μια πρωταπριλιά που είχαμε τρελάνει τους καθηγητές, κάθε ώρα αλλάζαμε αίθουσα μέχρι που στο τέλος φτάσαμε να κάνουμε αρχαία στην αυλή... Τι τρελοκομεία που ήμασταν όλοι. Συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου μέσα γιατί σε όλα αυτά συμμετείχα ενεργά. Είχαν μάθει να με υποβοηθούν στο περπάτημα και ΄΄αλωνίζαμε΄΄ το σχολείο. Αλλά είμαστε καλά παιδία κατά βάθος. Στα δύσκολα ήμασταν ενωμένοι, στηρίζαμε ο ένας τον άλλον. Χαρακτηρίστηκα τώρα μου έρχεται στο μυαλό ένα τραγικό γεγονός που ίσως μέσα από αυτό ωριμάσαμε και μάθαμε τι σημαίνει φίλια. Να είσαι δίπλα στον φίλο σου όταν στην κυριολεξία χάνει ότι πιο δικό του έχει, να τον βοηθάς με υπομονή να σταθεί στα ποδιά του. Ίσως ακουστεί εγωιστικό αλλά νιώθω υπερήφανη που υπήρξα μέλος αυτής της παρέας και έβαλα ένα λιθαράκι για να ξεπεραστεί η δύσκολη κατάσταση (στο βαθμό που αυτό ήταν εφικτό) και να προχωρήσει αυτό το παιδί την ζωή του. Αυτές τις γλυκόπικρες αναμνήσεις μοιραστήκαμε με τον συμμαθητή μου εκείνο το βράδυ και όταν ετοιμαζόμαστε να φύγουμε, μου είπε ίσως το πιο συγκλονιστικό πράγμα που έχω ακούσει. Πως χωρίς να το ξέρω, με το να με ζει καθημερινά, να βλέπει τα πρακτικά εμπόδια (προσβασιμότητας) που αντιμετωπιζα, για τον οποιον ήταν μόνο πχ μια σκάλα την οποία ανέβαινε χωρίς δεύτερη σκέψη, και τον τρόπο που τα ξεπερνούσα, τον βοήθησε να διαμορφώσει μια άλλη οπτική για την ζωή. Το πιο εκπληκτικό είναι ότι το έλεγε απλά, δεν έχει κανένα σκοπό να ΄΄κολακέψει΄΄. Χωριστηκαμε με την υποσχεση να ξαναβρεθουμε συντομα.