ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

Η ζωή είναι τέχνη. Κάποιος που θα δει αυτό τον τίτλο ίσως θεωρήσει πως το μπλοκ αυτό αφορά την τέχνη με την στενή έννοια του όρου και η δημιουργός του είναι καλλιτεχνείς. κάτι τέτοιο απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Όταν η ζωή δεν σου χαρίζεται αλλά την κατακτάς μέσα από δυσκολίες γίνεται τέχνη. Η τέχνη του να υπερπηδάς τα εμπόδια για να φτάσεις τους στόχους σου, τα όνειρα σου. Ανήκω σε μια ομάδα του πληθυσμού, συγκεκριμένα του 10% του ελληνικού πληθυσμού, στα Άτομα με Αναπηρία. Κατά καιρούς η ονομασία αλλάζει ΄΄άτομα με αναπηρία΄΄, ΄΄άτομα με ειδικές ανάγκες΄΄, ΄΄άτομα με ειδικές ικανότητες΄΄. Ποτέ δεν κατάλαβα σε τι εξυπηρετεί όλη αυτή η προσπάθεια να ΄΄ωραιοποιήσουμε΄΄ τον όρο αναπηρία. Η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα έχουμε επιφορτίσει αρνητικά τον όρο. Στο μυαλό μας η αναπηρία είναι συνώνυμο της ανικανότητας. Δεν είναι όμως έτσι…οι άνθρωποι με αναπηρία μπορούν να κάνουν ότι και οποιαδήποτε άλλο άτομο με διαφορετικό όμως τρόπο.

Όπως για παράδειγμα τα άτομα με κινητικό πρόβλημα για να μετακινηθούν χρησιμοποιούν αμαξιδια, οι τυφλοί χρησιμοποιούν την αφή για να ΄΄δουν΄΄, οι κούφοι την νοηματική γλώσσα για να επικοινωνήσουν. Θυμάμαι κάποτε είχα δει μια ταινία μικρού μήκους με πρωταγωνιστές ένα ζευγάρι που η κοπέλα είχε πρόβλημα ακοής, ο τρόπος που εκφράζονταν, οι κινήσεις των χεριών της ήταν μαγικός. Η εικόνα που μου έχει μείνει είναι δυο χέρια που χορεύουν. τόσο ανάλαφρα και αισθησιακά ήταν, σαν πούλια που πετούν στο γαλάζιο ουρανό. Όχι δεν λέω ότι η αναπηρία είναι μια επιθυμητή κατάσταση. Ζω υπό συνθήκες αναπηρίας και γνωρίζω τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει τόσο το ίδιο το άτομο που έχει κάποιο πρόβλημα όσο και το οικείο περιβάλλον του. Πρέπει όμως αυτές οι δυσκολίες να μας κάμπτουν? Φυσικά και όχι. Στη ζωή μας πρέπει να είμαστε πρωταγωνιστές και να μην παραμένουμε απλοί θεατές της.