ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΜΟΥ ΒΗΜΑΤΑ

Οι περισσότεροι δεν θυμούνται τα πρώτα τους βήματα. Αυτό είναι απόλυτα λογικό αφού τα παιδάκια αρχίζουν να περπατούν σε ηλικία ενός δυο χρόνων. Εγώ θυμάμαι τα πρώτα μου βήματα. Όχι, αλίμονο, δεν είμαι ιδιοφυΐα ούτε παιδί θαύμα. Η εξήγηση είναι πολύ πιο απλή. Τα πρώτα μου βήματα τα έκανα όταν ήμουν 9 χρόνων. Γεννήθηκα βλέπετε ανάποδα (ναι δεν κάνω πλάκα, άσχετα που με μερικούς φίλους, κάνουμε χαβαλέ ΄΄α από τότε σου έμεινε΄΄) με αποτέλεσμα να αποκτήσω κινητική αναπηρία από έλλειψη οξυγόνου στις πρώτες στιγμές της ζωής μου. Μέχρι τα 8 μου πηγαινοερχόμουν Αθηνά για φυσικοθεραπείες αφού στο τόπο μου δεν υπήρχε ειδικευμένοι για παιδία θεραπευτές. Ένα χρόνο μετά την μετάθεση της φυσιοθεραπεύτριας μου στην πόλη που μένω , ο οποίος πέρασε με καθημερινές ασκήσεις, έκανα τα πρώτα βήματα. Θυμάμαι σαν χθες την σκηνή. Αφού τελειώσαμε το πρόγραμμα των ασκήσεων στο στρώμα, μου έβαλε η θεραπεύτρια μου τα παπούτσια (ορθοπεδικά ποτάκια) στάθηκα όρθια προσπαθώντας να βρω την ισορροπία μου. Ήδη είχα αρχίσει να ιδρώνω.Εκείνη με κράτησε από τους ωμούς και με βοήθησε να μεταφέρω το βάρος του σώματος μου στο ένα πόδι και βγάλω το άλλο. Μετά το επόμενο...Στα μισά της διαδρομής απομάκρυνε τα χέρια της από το σώμα μου αλλά έμεινε ακριβώς πίσω μου για να νιώθω ασφαλής. Απέναντι καθόταν η μητέρα μου, δεν μιλούσε για να μην αποσπάει την προσοχή μου (αν και τώρα που το σκέφτομαι μάλλον και να ήθελε να μιλήσει δεν θα μπορούσε από την αγωνιά της). Το πιο χαρακτηριστικό που θυμάμαι είναι ο ιδρώτας που έτρεχε από το μέτωπο μου κόμπους κόμπους. Σαν να είχα ανέβει ένα βουνού και όχι να είχα διανύσει απλά ένα μέτρο, ίσως και λιγότερο. Όταν έφτασα στον καναπέ και έκατσα ένιωθα τα ποδιά μου να μυρμηγκιάζουν αλλά τι σημασία είχε? Γελούσα σαν χαζοχαρούμενο. Είχα κάνει τα πρώτα βήματα της ζωή μου. ΜΟΝΗ ΜΟΥ