ΠΟΔΙΑ ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ

Δεν διαβάσατε λάθος τον τίτλο...Τα ποδια μου (πιστεύω σε όλα τα άτομα που έχουμε την ίδια αναπηρία) έχουν την δικιά τους προσωπικότητα. Έτσι συνηθίζω να λέω αστειευόμενη. Γιατί το λέω αυτό θα με ρωτήσετε, θα σας εξηγήσω πάραυτα. Όταν είμαι αγχωμένη για κάποιο λόγο, τα ποδια μου δεν υπακούνε τις εντολές που τους δίνει το μυαλό μου. Δεν ξέρω να σας εξηγήσω γιατί συμβαίνει αυτό, απλώς δεν το ελέγχω. Για παράδειγμα όταν μπαίνω σε ένα χώρο άγνωστο για πρώτη φορά, νιώθω σαν να μου έχουν βιδώσει τα ποδια στο πάτωμα. Κάθε προσπάθεια να τα κινήσω πέφτουν στο κενό. Οι περισσότεροι νιώθουμε αγωνιά σε ένα νέο περιβάλλον, η διάφορα από τους υπόλοιπους είναι ότι σε μένα γίνετε εμφανής η ταραχή μου. Με τα χρόνια βρήκα ας πούμε ένα κόλπο για να το ελέγχω όσο μπορώ. Μένω κάποια δευτερόλεπτα ακίνητη ή ακόμα καλύτερα αν έχει κοντά τοίχο στηρίζομαι πάνω του, κάνω πως χαζεύω (ε μην καρφωθούμε κιόλας) παίρνω λίγες ανάσες και προχωράω κανονικά. Αν επιμείνω την ίδια στιγμή θα ΄΄κολλήσω΄΄ πιο πολύ....Έχω πεισματάρικα ποδια τι να κάνουμε...Ένα άλλο χαρακτηριστικό στοιχείο της αυτόνομης προσωπικότητας των ποδιών μου είναι η ιδιαίτερη ευαισθησία τους στα εξωτερικά ερεθίσματα.Το καλοκαίρι δεν διανύομε πως θα περπατήσω ξυπόλητη στην παράλια.Προ ημερών δοκίμαζα νάρθηκες για αποκτήσω μεγαλύτερη σταθερότητα στην βάδιση. Μόλις σκέφτηκα (τι το ήθελα?) πως πρέπει να κρατήσω ακίνητα και ήρεμα τα ποδια μου για να μπούνε πιο εύκολα οι νάρθηκες, αυτά άρχισαν να σφικουν και να κουνιούνται. Πάντως η όλη υπόθεση βγάζει και γέλιο...Σκεφτείτε 2 ανθρώπους να καλοπιάνουν με γλυκόλογα το δεξί μου πόδι να ηρεμήσει....΄΄ηρέμησε γλυκούλη μου΄΄ κτλ. Σας διαβεβαιώνω πως όλα αυτά που περιέγραψα γίνονται από μονα τους