Σεπτέμβρη με Οκτώβρη στην Κρήτη είναι η εποχή του τρύγου και των καζανιών. Η διαδικασία αρχίζει με το κόψιμο των σταφυλιών, το πάτημα τους, η φύλαξη των σταφίλων και του μούστο μέχρι να έλθει η ώρα του καζανευματος για την παραγωγή της ρακής και του κρασιού. Το πρώτο στάδιο της διαδικασία δεν το γνωρίζω από τα αμπέλια της οικογένειας μου γιατί βρίσκονται σε πλάγιες βουνών και το έδαφος είναι απότομο και ως εκτουτο δεν μπορώ να πάω. Για χρόνια όμως πήγαινα με την μητέρα μου και βοηθούσαμε στο τριγυμα στα αμπέλια της τότε φυσιοθεραπεύτρια μου. Θα πρέπει να πηγαίναμε αρχές Σεπτεμβρίου γιατί δεν είχα σχολείο. Μέναμε μια βδομάδα στο χωριό της, την μέρα κόβαμε σταφύλια και το βράδυ αφού ξεκουραζόμαστε λίγο μου έκανε φυσικοθεραπεία. Σηκωνόμαστε 7.00 το πρωί τρώγαμε πρωινό που το ετοίμαζε η μητέρα της φυσιοθεραπεύτριας μου. Μια πολύ δυναμική γυναίκα της ΄΄παλαιάς σχολής΄΄. Αφού τελειώναμε το πρωινό ξεκινούσαμε όλοι για τα αμπέλια. Κρατούσαμε για μένα μια ξαπλώστρα θαλάσσης (όχι δεν περνούσα την μέρα αραχτη), ήταν χαμηλή και μπορούσαμε να την βάζουμε ανάμεσα στις κορμουλες και να κάθομαι. Έπαιρνα κοντά μου ένα κοφίνι και ένα μαχαίρι, έκοβα σιγά σιγά τα τσαμπιά και τα έβαζα στο κοφίνι. Ποτέ ποτέ έτρωγα και καμία ρόγα. Όταν τελείωνα την κορμουλα, αν η επόμενη ήταν κοντά μετακινιόμουν πάνω στην ξαπλώστρα αλλιώς φώναζα κάποιον να με πάει. Μου άρεσε να βρίσκομαι στην φύση και να προσφέρω και εγώ στην ομάδα. Ο ρυθμός μου ήταν σαφώς αργός αλλά έπαιρνα ικανοποίηση από αυτό που έκανα. Εννοείται πως όλοι φορούσαμε καπελά γιατί ο ήλιος μετά τις 9-10 έκαιγε. Μια φορά δεν θυμάμαι γιατί, άρχισα να ζαλίζομαι. Ξάπλωσα και έκανα αέρα με το καπέλο, με είδε η φυσιοθεραπεύτρια από την κορυφή του αμπελιού, κατέβηκε βολίδα έως το σημείο που ήμουν με έβρεξε στο πρόσωπο αλλά δεν βελτιώθηκε πολύ η κατάσταση μου. Βρίζοντας (είναι αθυρόστομη αλλά είναι στοιχείο του χαρακτήρα της και δεν το είχαμε για κακό, ξέραμε πως την μια στιγμή νευρίαζε και την επόμενη της περνούσε) με παίρνει αγκαλιά με βάζει στο αμάξι και σε χρόνο ρεκόρ φτάσαμε σπίτι. Με βάζει κάτω από την βρύση της αυλής. Το νερό ήταν κατεψυγμένο αλλά μόνο έτσι συνήλθα. Είχα πάθει ηλίαση. Τα μεσημέρια τρώγαμε πρόχειρα στο αμπέλι και το απόγευμα που επιστρέφαμε σπίτι ανάβαμε το φούρνο και κάναμε ψητό ή μπριτζόλες. Κρατικό πάντως για να στυλωθούμε όπως έλεγε η οικοδέσποινα. Το βραδάκι κάναμε φυσικοθεραπεία και βλέποντας την πρόοδο που είχα κάνει από τον προηγούμενο χρόνο που είχε να με δει συγκινιόταν. Πάντα θα θυμάμαι αυτή την γλυκιά γυναίκα και τον άντρα της που εφανισιακα ήταν το άκρως αντίθετο, εκείνη νταρντανογυναίκα εκείνος μικροκαμωμένος, αλλά έβλεπες στα μάτια τους την αγάπη που είχε αντέξει στο χρόνο. Το επομενο ποστ θα ειναι αφιερωμενο στα καζανια.
1 σχόλιο:
Πολύ όμορφη Ιστοριούλα Μαρί μου, αυτές τις αναμνήσεις σε κάνει να θυμάσαι τις όμορφες στιγμές.
Ένα παρόμοιο με είχαν καλέσει στη Άνδρο, στο χωρίο του συχωρεμένου πεθερού μου, όχι μόνο για τις αμπέλιες άλλα και ελιές που γινόντουσαν αγνό λάδι.
Θυμάμαι τον πεθερό που κάλεσε όλους τους συγχωριανούς (ήμασταν δε στο χωρίο 20 οικογένειες), πρωί-πρωί στα χαράματα η πεθερά μας σερβίρισε στο κτήμα ελληνικό καφέ, ρακί, μπισκότα, και ένα φραπέ για μένα (με κοιτούσαν λες και ήμουν εξωγήινος από άλλο πλανήτη) και περίμενες να βγει ο ήλιος ...
Σηκωθήκαμε και πηγαίναμε να πάρουμε από την αποθήκη τα τελάρα με τα αμπέλια που τα ετοίμασε ο πεθερός από πριν να τα ξεφορτώσουμε σε μια ''ειδική'' πλατφόρμα 5Χ5, το πατητήρι, βλέπω τους συγχωριανούς να βγάζουν τα παπούτσια τους, τις κάλτσες τους, και βλέπω τα καθαρά ποδιά τους εκτός από κάτι μεγαλααα κίτρινα νυχιά που δεν κόβεται με ψαλίδι εκτός από σφυρί & καλέμι ... χαχαχαχα !!!
Δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ από τα χαχανα (πάντα διπλωματικά [sic]), με ρώταγαν γιατί γελάω, τους είπα ότι είναι πρώτη φορά που βλέπω όλη αυτή την διαδικασία ...
Σε μια φάση, με φωνάζει ο πεθερός μου να μπω μέσα στο πατητήρι να λιωσωωω τα αμπέλια, αντιστάθηκα λίγο στην αρχή (σκεπτόμενος π.χ. αν μπω μέσα μετά θα βρωμάνε τα ποδιά μου αυτή την μούχλα του κρασιού, και ότι θα πάρουν τα ποδιά μου το χρώμα της κοκκινίλας ... απορούσα πως άντεχαν οι γυναίκες των συγχωριανών στο κρεββάτι ... χαχαχα), τελικά πήγα μέσα με θάρρος στο πατητήρι, μη με πουν άχρηστο έμενα έναν άστο της πρωτεύουσας ...
Έλιωνα, έλιωνα, έλιωνα έβλεπα τα ποδιά μου να μπαίνουν μπάκες στα νυχιά μου ... χαχαχα ... έλιωνα 3 ώρες (με ενδιάμεσες αναπαύσεις) έλιωσαν τα γόνατα μου, βγήκα έξω, έπλυνα τα ποδιά μου με λάστιχο της βρύσης (που προέρχονταν από πηγή του βουνού) πάγωσαν τα ποδιά μου, και λέω στους συγχωριανούς:
- Παιδιά, πως θα βγάλω αυτή την .... μπάκα από τα νυχιά μου ?
Οι συγχωριανοί γέλαγαν, και μου έδωσαν μια οδοντογλυφίδα, άρχισα να βγάζω ένα κιλό μπάκα !!! ... χαχαχα
Και ήρθε το μεσημεράκι, η πεθερά μας ετοίμασε φαΐ για όλους τους συγχωριανούς που μας βοήθησαν (έτσι γίνεται το έθιμο στο χωρίο δλδ αν μας καλέσει κάποιος για βοήθεια και αυτός κερνάει π.χ. φαΐ, κρασί, καφέ κλπ), κάτσαμε, φάγαμε και πήγαμε μετά για ύπνο από την κούραση κλπ ...
Πολύ μπελάς άλλα περνάς πολύ όμορφα Μαρί μου, να πίνεις το κρασί που έφτιαξες (εγώ δεν ήπια ... χαχαχα) και να συζητάς μαζί με τους συγχωριανούς τα κόλπα του τρυγητού κλπ
Πολλά φιλιά Μαρί μου !!!
Μ.Β.
υ.γ. δώσε μου το τηλ/νο της αθυρόστομης φίλης σου, είμαι κι εγώ μικροκαμωμένος !!! ... :-))
Δημοσίευση σχολίου