ΣΑΝ ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΟ ΤΟΠΙΟ

Τέλη Σεπτέμβρη και να μαι πάλι εδώ σαν τα πρωτοβρόχια που τόσο μου αρέσουν. Και το καλοκαίρι μια χαρά είναι δεν λέω, με τις διακοπές έστω και αν οι δικές μου ήταν ολιγοήμερες, με τα μπάνια στην θάλασσα ή στην πισίνα ενός ξενοδοχείου (ότι προτιμάει ο καθένας) αλλά ο χειμώνας για μένα έχει άλλη γλυκά. Είναι πιο ρομαντική εποχή. Την Κυριακή πως μας πέρασε έριξε την πρώτη βροχή εδώ. ΚΥΡΙΑΚΗ. Το καλύτερο μου να είναι Κυριακή και να βρέχει...Τις καθημερινές δεν έχω την δυνατότητα να το απολαύσω όπως θέλω πραγματικά. Με το διακεκομμένο ωράριο της εργασία μου που καιρός να χαζέψω την βροχή. Γι' αυτό όταν ξύπνησα την Κυριακή και είδα μουντό τον καιρό δεν μελαγχόλησα καθόλου. Πήγα έφτιαξα ένα ζεστό καφέ και ύστερα έκατσα στην μεγάλη κουνιστή πολυθρόνα που είναι μπροστά στην μπαλκονόπορτα. Από αυτό ακριβώς το σημείο η θεά είναι μαγευτική. Βλέπεις την αρχή της παράλιας μέχρι πέρα το πέλαγος ώσπου κάποια στιγμή δεν ξεχωρίζεις που τελειώνει η θάλασσα και που αρχίζει ο ουρανός. Μετά από λίγο άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες ψιχάλες. Όσο περνούσε η ώρα ο ουρανός σκοτείνιαζε και η ένταση της βροχής αυξανόταν. Η θάλασσα άλλαξε χρώμα γίνονταν σκούρα μπλε. Κουλουριάστηκα στην πολυθρόνα και παρακολουθούσα τις σταγόνες που πέφτανε στο τζαμί. Κάποια στιγμή φαίνεται αποκοιμήθηκα με το νανούρισμα της βροχής. Με ξύπνησε το κουδούνι της πόρτας. Οι δικοί μου είχαν γυρίσει από τα ζώα. Βλέπετε ακόμα και με τέτοιες καιρικές συνθήκες δεν ήταν δυνατόν να τα αφήσουν χωρίς τροφή. Σκέφτηκα να τους πω να ανάψουμε το τζάκι αλλά δεν έκανε κρύο και θα με πείραζαν. Ξέρουν την αδυναμία που έχω στο τζάκι. Ακόμα και μόνος να είσαι το τζάκι είναι μια όμορφη συντροφιά. Έχουμε αλλάξει αρκετά σπίτια ως οικογένεια, όλα όμως είχαν τζάκι. Το πρώτο σπίτι που θυμάμαι ως παιδί, πολύ θολά σαν όνειρα, ήταν η γκαρσονιέρα μας. Στο τρίτο όροφο και χωρίς ανσασερ. θα αναρωτιέστε πως ανέβαινα φυσικά. Με ανεβαινοκατεβαζε η μητέρα μου αγκαλιά. Καμία φορά σκέφτομαι πόσες δυσκολίες έχει περάσει η μητέρα μου και αντέχει ακόμα να μεγαλώνει και εγγόνια. Σε αυτή λοιπον την γκαρσονιέρα μέναμε 5 άτομα. Ειλικρινά δεν θυμάμαι πως τα καταφέρναμε σε πρακτικό επίπεδο. Αυτό που θυμάμαι είναι πώς όταν ανάβαμε το τζάκι κλείναμε τα φωτά και αφήναμε μόνο αναμμένο έναν κρυφό φωτισμό που υπάρχει πάνω από το πάσο της κουζίνας. Η αδερφή μου μας έλεγε παραμυθία ή τραγούδια για να κοιμηθούμε. Είναι αστείο το πως με νανούριζε με το ΄΄εφτά τραγούδια θα σου πω για να διαλέξεις τον σκοπό που θα μου πει για να σου πω το σ΄αγαπώ΄΄. Όπως και να το κάνουμε δεν κοιμίζεις ένα παιδάκι 4-5 χρόνων με αυτό το τραγούδι, και όμως με κάποιο περίεργο τρόπο κοιμόμουν. Ακόμα και σήμερα μ΄αρέσει να κάθομαι δίπλα στο αναμμένο τζάκι και να διαβάζω. Άλλες φορές πάλι τον χειμώνα που είναι λίγο δύσκολα να βγούμε έξω με τα καρότσια, μαζευόμαστε με φίλους σπίτι μου, ανάβουμε το τζάκι και το ρίχνουμε στις ρακές με τους ανάλογους μεζέδες στα καρβουνά εννοείται. Για όλους τους παραπάνω λόγους μου αρέσει ο χειμώνας.

ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΩΝΑ