ΜΗΤΕΡΑ ΜΕ ΚΙΝΗΤΙΚΗ ΑΝΑΠΗΡΙΑ? ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ

Η γέννηση ενός μωρού είναι κάτι μαγικό. Το θαύμα της ζωή. Ξαφνικά βλέπεις ένα προσωπάκι με πελώρια μάτια να σε κοιτάνε όλο περιέργεια. Εσύ να κανείς σαν χαζοχαρούμενο με κάθε του κίνηση και αναρωτιέσαι πως μπήκε τον κόσμο σου αυτό το πλασματακι. Πριν από πέντε μέρες έγινα για τέταρτη φορά θεια. Μια τρελή θεια όπως μου είπε ένα πρόσωπο. Απέκτησα μια μελαχρινή κουκλίτσα με ολόμαυρα μαλλιά. Φοβόμουνα να την πάρω αγκαλιά, είναι τόσο μικρή αν μου πέσει, σκεφτόμουν. Έκατσα σε μια καρεκλά και μου την δώσανε. Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει. Την στιγμή που την πήρα αγκαλιά άνοιξε τα ματάκια της και άρχισε να κουνάει τα χεράκια της. Εγώ άρχισα να της ψιθυρίζω λογάκια χωρίς νόημα. Χάζευα τα μακριά δακτυλάκια. Την λάτρεψα από την πρώτη μάτια. Της φίλησα απαλά το μέτωπο και ρούφηξα λαίμαργα αυτή την υπέροχη μυρωδιά που βγάζουν όλα τα μωρά. Τότε μου πέρασε από το μυαλό πως θα είναι αν κάποια στιγμή στο μέλλον αποκτήσω ένα δικό μου μωράκι. Ομολογώ πως μέχρι τώρα δεν με είχε απασχολήσει το θέμα έστω και ως ενδεχόμενο. Τι ικανοποίηση και τι δυσκολίες θα αντιμετωπίσω σε μια εγκυμοσύνη και μετά στην φροντίδα και στο μεγάλωμα νους παιδιού. Σε καμία περίπτωση δεν θέλω η περιποίηση του μωρού να πέσει στις πλάτες των γονιών μου. Πάντα πίστευα πως ένα μωρό πρέπει να είναι αποτέλεσμα αγάπης αλλά και ώριμης σκέψης. Η γέννηση ενος παιδιού πρέπει να είναι επιλογή και των δυο συντρόφων. Και λέω συντρόφων γιατί δεν θεωρώ απαραίτητη προϋπόθεση τον γάμο σε αντίθεση με την συντροφικότητα και την κατανόηση στο ζευγάρι. Όχι δεν το παίζω επαναστάτρια απλώς για μένα είναι πιο σημαντικό ο σύντροφος μου να ξέρει τις ειδικές ανάγκες μου, ότι είμαι αυτό που βλέπει. Μια γυναίκα σε αμαξιδιο με τα προτερήματα και τα ελαττώματα μου. Και να με αγαπάει, να με νοιάζεται, να με σέβεται και φυσικά να με ποθεί έτσι όπως είμαι. Αυτονόητο είναι πως τα ίδια θα ισχύουν και από την δική μου πλευρά. Ξέρω πολλούς γάμους που δεν έχουν αυτά τα συστατικά και δεν ενδιαφέρομαι, μόνο και μόνο για να ντυθώ νυφούλα. Αλλά ας ξαναγυρίσω στο θέμα του παιδιού. Αυτές τις μέρες συζήτησα λίγο με μια γυναίκα του χώρου της αναπηρία που γνωρίζει και τις αντιδράσεις του σώματος μου. Ο πρώτος μου προβληματισμό ήταν αν κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης επηρεασθεί το μωρό από την καθιστή θέση στο αμαξιδιο. Όσο μεγαλώνει η κοιλιά μου και είμαι στο αμαξιδιο δεν θα δυσκολευτεί η ανάπτυξη του έμβρυο? ενδεχομένως να είναι απαραίτητο να παραμείνω στο κρεβάτι για ένα διάστημα. Και θα μεταβληθεί και η κινητικότητα μου φυσικά. Θα μου πείτε αξίζει να ταλαιπωρηθείς λίγο αν είναι να φέρεις στο κόσμος μια ζωή. και θα συμφωνήσω απλά όλα αυτά πρέπει να τα γνωρίζει μια γυναίκα με κινητική αναπηρία. Ένα ακόμα θέμα που με απασχολεί είναι ο τρόπος της γεννάς. Το θεωρώ μάλλον απίθανο έναν φυσιολογικό τοκετό στην περίπτωση μου. Τα ποδιά μου δεν θα ΄΄συνεργαζόταν΄΄, θα εσφίγγαν αντί να άνοιγαν για να βγει το μωρό. Πιο πιθανή βρίσκω την επιλογή της καισαρικής τομής με επισκληρίδιο. Έτσι και όλη την διαδικασία θα ζήσω και κίνδυνος για το μωρό δεν θα υπάρξει εξαιτίας της σπατικοτητας μου. Για το μετά πιστεύω πως με λίγη προσπάθεια θα τα πάω μια χαρά. Όπως έμαθα να αυτοεξυπηρετούμαι θα μάθω να φορτίζω και το μωρό όταν έλθει εκείνη η ώρα. Δεν θα είμαι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία μητέρα με κινητική αναπηρία. Τα πάντα γίνονται αν τα θέλεις.

Σημειωση. Το μωρο της φωτογραφιας δεν ειναι η ανυψια μου. Η ανυψια μου ειναι σαφως ομορφοτερη....