ΑΥΤΟΣ, ΑΥΤΗ ΚΑΙ Ο ΑΛΛΟΣ

Ώρα 8 το βράδυ. Μπαίνω σπίτι μετα από μια εξαντλητική μέρα στο γραφείο. Το μόνο που θέλω αυτή την στιγμή είναι ένα χαλαρωτικό αφρόλουτρο με αιθέρια έλαια. Δεν έχω προλάβει να βγάλω το σακάκι μου και ακούω το κινητό μου. Το ψάχνω μέσα στην τσάντα μου ενώ καταριέμαι τον Μάρτιν Κούπερ, εφευρέτης του πρώτου κινητού τηλεφώνου, συσκευή του διάολου όπως την έλεγε η γιαγιά μου. Στην οθόνη αναβοσβήνει το όνομα της κολλητή μου. Το σηκώνω έτοιμη να την κατσαδιάσω. Είχε να δώσει σημεία ζωής μια βδομάδα. Το σκηνικό πάντα ίδιο εδώ και τρία χρόνια. Όποτε καταδεχόταν να την θυμηθεί ο Κύριος Τέλειος , μεταξύ μίτινγκ, επαγγελματικών ταξιδιών και συζύγου, εκείνη έτρεχε μην και χάσει το κελεπούρι. Έκλεινε κινητά και ακίνητα μην τυχόν της διακόψει κάποιος το ειδυλλιακό ρομάντζο. Ένα ρομάντζο που ο κύριος τέλειος φρόντιζε να συντηρεί με λουλούδια, δείπνα υπό το φως των κεριών σε εστιατόρια έξω θεού για ευνόητους λόγους ενώ χρησιμοποιούσε την πιπίλα κάθε παντρεμένου με γκόμενα ΄΄σε σένα βρήκα την ιδανικη γυναίκα, στο σπίτι ζω μια κόλαση που υπομένω για τα παιδία΄΄. Μας βγήκε και οσιομάρτυρας ο τύπος. Και εκεί που πάω να ανοίξω το στόμα μου ακούω κλάμα στην άλλη άκρη της γραμμής. ΄΄Έλα, σε παρακαλώ΄΄. Ευτυχώς που το σπίτι της είναι σχετικά κοντά και μπορώ να πάω με το αναπηρικό αμαξίδιο μου. Μου έχει λύσει τα χέρια ή μάλλον τα πόδια το ηλεκτροκίνητο καροτσάκι, αν δεν το είχα τώρα θα έπρεπε να καλέσω ταξί και φυσικά να τρέχω να βρω συνοδό μέσα στη νύχτα. Τρέχα γύρευε δηλαδή μετα από πόση ώρα θα ήμουν κοντά της. Βγαίνω φουριόζα στον δρόμο, δεν σκέφτομαι καν να ανέβω στο πεζοδρόμιο από την υποτιθέμενη ράμπα γιατί δεν θέλω να γυρίσει τούμπα το καρότσι και να βρεθώ στο κατ νυχτιάτικα. Και άντε να βρω κρεβάτι και γιατρό με τις περικοπές του ΔΝΤ. Αγοράζω από ένα ζαχαροπλαστείο ένα κιλό παγωτό. Ένα και ένα για την ερωτική απογοήτευση. Γιατί ήμουν σίγουρη ότι γι' αυτό πρόκειται. Η κολλητή μου είναι επιρρεπείς στους επονομαζόμενους γυροπηδικτουδηλες άντρες. Έτσι ήταν πάντα η Μαγδα μαγνιτιζοταν απο τα αρσενικα αυτης της κατηγοριας. Φτάνοντας σπίτι της την βρίσκω σε μαύρο χάλι...στην κυριολεξία όμως. Βαλίτσες ανοιγμένες, ρούχα πεταμένα σε όλο το χώρο, αυτή κατάχαμα με μάτια κόκκινα σαν να είχε καταπιεί φωτιά και γύρω μαύρα από την μάσκαρα. Μια ζωή να μην με ακούει αυτό το κορίτσι... πάντα της έλεγα να βάζει αδιάβροχη μάσκαρα. Δεν ξέρεις που και ποτέ θα σου τύχει το κακό...Και της έτυχες...Πάω στην κουζίνα φέρνω δυο κουτάλια, το παγωτό (τα μεγάλα μέσα), και κάθομαι δίπλα της. Τρώμε για πέντε λεπτά αμίλητες. Δηλαδή εγώ αμίλητη, εκείνη μπουκιά και λυγμός ΄΄με έσκασες θα πεις τι έγινε?΄΄ , μιλιά η δικιά μου, ΄΄τσακωθήκατε?΄΄ λυγμούς, ΄΄τον έπιασες με άλλη?΄΄ θρήνος και σπαραγμός ΄΄ΜΕ ΑΛΛΟΝ΄΄