ΑΥΤΟΣ, ΑΥΤΗ ΚΑΙ Ο ΑΛΛΟΣ

Ώρα 8 το βράδυ. Μπαίνω σπίτι μετα από μια εξαντλητική μέρα στο γραφείο. Το μόνο που θέλω αυτή την στιγμή είναι ένα χαλαρωτικό αφρόλουτρο με αιθέρια έλαια. Δεν έχω προλάβει να βγάλω το σακάκι μου και ακούω το κινητό μου. Το ψάχνω μέσα στην τσάντα μου ενώ καταριέμαι τον Μάρτιν Κούπερ, εφευρέτης του πρώτου κινητού τηλεφώνου, συσκευή του διάολου όπως την έλεγε η γιαγιά μου. Στην οθόνη αναβοσβήνει το όνομα της κολλητή μου. Το σηκώνω έτοιμη να την κατσαδιάσω. Είχε να δώσει σημεία ζωής μια βδομάδα. Το σκηνικό πάντα ίδιο εδώ και τρία χρόνια. Όποτε καταδεχόταν να την θυμηθεί ο Κύριος Τέλειος , μεταξύ μίτινγκ, επαγγελματικών ταξιδιών και συζύγου, εκείνη έτρεχε μην και χάσει το κελεπούρι. Έκλεινε κινητά και ακίνητα μην τυχόν της διακόψει κάποιος το ειδυλλιακό ρομάντζο. Ένα ρομάντζο που ο κύριος τέλειος φρόντιζε να συντηρεί με λουλούδια, δείπνα υπό το φως των κεριών σε εστιατόρια έξω θεού για ευνόητους λόγους ενώ χρησιμοποιούσε την πιπίλα κάθε παντρεμένου με γκόμενα ΄΄σε σένα βρήκα την ιδανικη γυναίκα, στο σπίτι ζω μια κόλαση που υπομένω για τα παιδία΄΄. Μας βγήκε και οσιομάρτυρας ο τύπος. Και εκεί που πάω να ανοίξω το στόμα μου ακούω κλάμα στην άλλη άκρη της γραμμής. ΄΄Έλα, σε παρακαλώ΄΄. Ευτυχώς που το σπίτι της είναι σχετικά κοντά και μπορώ να πάω με το αναπηρικό αμαξίδιο μου. Μου έχει λύσει τα χέρια ή μάλλον τα πόδια το ηλεκτροκίνητο καροτσάκι, αν δεν το είχα τώρα θα έπρεπε να καλέσω ταξί και φυσικά να τρέχω να βρω συνοδό μέσα στη νύχτα. Τρέχα γύρευε δηλαδή μετα από πόση ώρα θα ήμουν κοντά της. Βγαίνω φουριόζα στον δρόμο, δεν σκέφτομαι καν να ανέβω στο πεζοδρόμιο από την υποτιθέμενη ράμπα γιατί δεν θέλω να γυρίσει τούμπα το καρότσι και να βρεθώ στο κατ νυχτιάτικα. Και άντε να βρω κρεβάτι και γιατρό με τις περικοπές του ΔΝΤ. Αγοράζω από ένα ζαχαροπλαστείο ένα κιλό παγωτό. Ένα και ένα για την ερωτική απογοήτευση. Γιατί ήμουν σίγουρη ότι γι' αυτό πρόκειται. Η κολλητή μου είναι επιρρεπείς στους επονομαζόμενους γυροπηδικτουδηλες άντρες. Έτσι ήταν πάντα η Μαγδα μαγνιτιζοταν απο τα αρσενικα αυτης της κατηγοριας. Φτάνοντας σπίτι της την βρίσκω σε μαύρο χάλι...στην κυριολεξία όμως. Βαλίτσες ανοιγμένες, ρούχα πεταμένα σε όλο το χώρο, αυτή κατάχαμα με μάτια κόκκινα σαν να είχε καταπιεί φωτιά και γύρω μαύρα από την μάσκαρα. Μια ζωή να μην με ακούει αυτό το κορίτσι... πάντα της έλεγα να βάζει αδιάβροχη μάσκαρα. Δεν ξέρεις που και ποτέ θα σου τύχει το κακό...Και της έτυχες...Πάω στην κουζίνα φέρνω δυο κουτάλια, το παγωτό (τα μεγάλα μέσα), και κάθομαι δίπλα της. Τρώμε για πέντε λεπτά αμίλητες. Δηλαδή εγώ αμίλητη, εκείνη μπουκιά και λυγμός ΄΄με έσκασες θα πεις τι έγινε?΄΄ , μιλιά η δικιά μου, ΄΄τσακωθήκατε?΄΄ λυγμούς, ΄΄τον έπιασες με άλλη?΄΄ θρήνος και σπαραγμός ΄΄ΜΕ ΑΛΛΟΝ΄΄

Ο ΧΟΡΟΣ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ

Ο χορός μας ενώνει. Φράση κοινότοπη θα σκεφτούν πολλοί ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Μέσα από το χορό το άτομο εκφράζεται. Συναισθήματα όπως χαρά, λύπη, ερωτάς, πάθος μπορούν να αποτυπωθούν σε μια χορογραφια. Η μαγεία του χορού βρίσκεται όταν οι θεατές νιώθουν αυτά τα συναισθήματα. Η γλώσσα του χορού είναι διεθνής, δεν περιορίζεται σε εθνικότητες, κουλτούρες και αλλά στεγανά.

Όπως είναι το στερεότυπο που θέλει την κινητική αναπηρία και τον χορό ασυμβίβαστες έννοιες. Ευτυχώς ένα στερεότυπο το οποίο καταρρίπτεται και στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι άτομα με κινητική αναπηρία πιστεύουν ότι δεν έχουν την ικανότητα να χορέψουν εξαιτίας των περιορισμένων κινήσεων τους. Αν σκεφτούμε όμως τον χορό ως διάθεση για εξερεύνηση των ορίων του ανθρώπινου σώματος, της ανθρώπινης φαντασίας, της ανθρώπινης ψυχής, όπως αυτά αναδεικνύονται μέσα απ’ τον αυτοσχεδιασμό και μορφοποιούνται σ’ ένα μουσικοκινητικό δρώμενο τότε θα διαπιστώσουμε ότι οι όποιες ιδιαιτερότητες μπορούν απλά να μετουσιωθούν σε τέχνη..

Αντιλαμβάνομαι την δυσκολία κάποιου να συνδυάσει την εικόνα ενός ατόμου που δεν περπατάει να χορεύει. Ίσως γιατί συνήθως το μυαλό μας στο άκουσμα της λέξη χορός πάει σε άτομα που είναι όρθια και ακολουθούν τον ρυθμό της μουσικής. Στην πραγματικότητα όμως μια χορογραφια μπορεί να γίνει στο πάτωμα, σε μια καρεκλά, σε παγκάκι ή οπουδήποτε αλλού το άτομο έχει τη δυνατότητα να κινηθεί είτε έχει αναπηρία είτε όχι. Υπό αυτή την διάσταση του χορού το άτομο με αναπηρία ανακαλύπτει καινούργιους δρόμους έκφρασης μέσα από οποιαδήποτε κίνηση μπορεί να κάνει.

Για χρόνια παρακολουθούσα την πορεία χορευτικών ομάδων αποτελούμενων από χορευτές με αναπηρία και μη κυρίως στην Αθήνα. Έλπιζα κάποια στιγμή να γίνει και στην επαρχία ένα τέτοιο βήμα με επίγνωση των δυσκολιών. Δεν αρκούσε να βγούμε κάποια άτομα με αναπηρία χωρίς καμία πείρα να εκφράσουμε την διάθεση μας να ασχοληθούμε με τον χορό. Χωρίς την καθοδήγηση κάποιου χορογράφου και την συμμετοχή χορευτών που δεν έχουν αναπηρία δεν θα καταφέρναμε καν να ξεκινήσουμε αυτό το εγχείρημα. Η ελπίδα έγινε πραγματικότητα όταν βρέθηκαν άτομα γεμάτα αγάπη για το χορό και όρεξη να δοκιμάσουν κάτι νέο για αυτούς δηλαδή να προσαρμόσουν τις γνώσεις τους στις δυνατότητες που έχουν τα άτομα με αναπηρία. Να ανακαλύψουν μαζί παραλλαγές φιγούρων σε χορούς όπως ταγκό που να μπορούν να γίνουν με καρότσι. Μαγικός είναι ο τρόπος που μια άσκηση φυσικοθεραπείας γίνεται φιγούρα και αρχή μια ολόκληρης χορογραφίας. Βέβαια λέγοντας μαγικός τρόπος δεν εννοώ ότι η χορογράφος έχει το ραβδάκι της καλής νεράιδας και βγάζει την τέλεια χορογραφια σε μια ώρα. Χρειάζονται πολύωρες πρόβες και ομαδική προσπάθεια για να παρουσιαστει στο κόσμο ένα θέαμα που θα εντυπωσιάσει πραγματικά όχι γιατί συμμετέχει ένα άτομο που έχει κάποια αναπηρία αλλά γιατί το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα θα είναι όμορφο. Οι πρόβες, οι δυσκολίες, η προσπάθεια, ακόμα και οι τυχόν εντάσεις που λογικό είναι να υπάρξουν κάποιες φορές λόγω κούρασης και αγωνιάς μαζί με τα 5 λεπτά πάνω στην σκηνή είναι η εμπειρία που κερδίζει ένα άτομο με αναπηρία...Τα 5 αυτά λεπτά είναι ο προορισμός το πιο σημαντικό όμως για ένα άτομο με αναπηρία είναι ότι ζει την μαγεία του ταξιδιού