ΜΙΑ ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ ΚΑΤΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ (ΜΕΡΟΣ Β΄)

Ας συνεχίσω την ιστορία μας γιατί ορισμένοι φίλοι ανυπομονούν να την διαβάσουν. και τους ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον που δείχνουν. Είχαμε μείνει εκεί που τελείωσε η επίσκεψη μας στη Βουλή. Ευνόητο είναι πως σε μια διήμερη εκδρομή το πρόγραμμα είναι πιεσμένο έτσι από την Βουλή ξεκινήσαμε κατευθείαν να πάμε στο Πλανητάριο, το αστεροσκοπείο. Στη διαδρομή χάζευα έξω από το παράθυρο, όποτε με άφηναν δηλ οι υπόλοιποι γιατί είχαν πάρει μαζί του κασέτες (δεν είχαμε ακόμα cd. Πωπω μόλις συνειδητοποίησα τις αλλαγές που έχουν γίνει στα 10 και χρόνια που μεσολάβησαν...) με κρητική μουσική, Ξυλούρη, Γαργανουρακη. Και να σκεφτεί κανεις πως υπό κανονικές συνθήκες δεν ακούγαμε κρητικά. Από το αστεροκοπιο θυμάμαι πως μπήκαμε σε μια αίθουσα με καθίσματα. Ευτυχώς γιατί δεν άντεχα άλλη ορθοστασία. Όταν έκλεισαν τα φωτά πάνω από τα κεφάλια μας εμφανίστηκες ο ουρανός (έτσι μου φάνηκε) με τα αστερία. Μου δημιουργήθηκε η ψευδαίσθηση πως ήταν τόσο κοντά που αν άπλωνα το χέρι μου θα άγγιζα τα αστερία...Κάποιος μας εξηγούσε τους πλανήτες και τις θέση του στο διάστημα. Από κάποια στιγμή και έπειτα δεν τον άκουγα. Είχα χαθεί στο μαγικό κόσμο που έβλεπα σε μικρή απόσταση από μένα. ήμουν συνεπαρμένη από το ταξίδι των εκατοντάδων αστερισμών στο συλάν. Και η Γη μας έτσι θα φαίνεται από έναν άλλον πλανήτη. Όταν βγήκαμε μας πληροφόρησαν οι καθηγητές ότι τα λεωφορεία μας περίμεναν πιο κατ ω...Για κακή μου τύχη γιατί είχα ήδη κουραστεί από το περπάτημα εκείνης της μέρας. Έφτασα στο λεωφορείο μου και ευτυχώς είχαμε ευγενικό οδηγό (μμμ ξέρω τι σκέφτεστε...Α ναι το παραδέχομαι, ήταν και ωραίος εμφανισιακα) και έτσι όπως με είδε από μακριά εξαντλημένη, προστέθηκε να με βοηθήσει. Στο ξενοδοχείο ούτε κατάλαβα ποτέ με πήρε ο ύπνος. Ένα κτύπημα στην πόρτας με ξύπνησε. Ήταν μια καθηγήτρια που μου είχε πάρει φαγητό. Έφαγα και ξανακοιμήθηκα. Χρειαζόμουν να ανακτήσω τις δυνάμεις μου. Δεν ήθελα να γίνω βάρος σε κανένα και δεν είχα σκοπό να μείνω πίσω. Ήμουν αποφασισμένη να ακολουθήσω την ομάδα. Το απόγευμα πήγαμε στο μουσείο Γουλανδρή φυσικής ιστορίας http://www.gnhm.gr/default.aspx όσοι δεν έχετε πάει χάνετε...Το βράδυ είχαμε κλείσει στο ΔΙΟΓΕΝΗ (όχι που δεν θα είχαμε συμπεριλάβει και μπουζούκια...εντάξει η εκδρομή ήταν εκπαιδευτική αλλά και τα μπουζούκια πολιτιστικά κέντρα είναι όπως έλεγε και ο Γιαννόπουλος).Το απόγευμα της επόμενης θα φεύγαμε. Το πρωί όμως επισκεφτήκαμε την Ακρόπολη. Σας έχω πει πόσο ξεροκέφαλη είμαι? Όταν μου λένε ΄΄αυτό δεν μπορείς να το κανείς΄΄ είναι σαν πρόκληση για μένα. Ακόμα και αν ξέρω πως το πιθανότερο είναι να έχουν δίκιο και να μην τα καταφέρω. Οι περισσότεροι ξαφνιάστηκαν όταν με είδαν να κατεβαίνω από το πούλμαν όταν φτάσαμε Ακρόπολη. Όχι με κακή πρόθεση. Η αλήθεια είναι πως δεν κατάφερα να ανέβω μέχρι την κορυφή. Κάπου στην μέση είχαν αρχίσει πια να με πονάνε φοβερά τα ποδιά. Έτσι έκατσα εκεί μέχρι να επιστρέψουν οι υπόλοιποι. αλλά δεν ένιωσα καμία απογοήτευση. Είχα φτάσει στα όρια μου, ίσως και να τα είχα ξεπεράσει κιόλας. Ακόμα και τώρα νιώθω ωραία που έχω ανέβει στη Ακρόπολη. Έχω βέβαια να μου θυμίζουν αυτή την ανάβαση δυο ωραιότατους κάλλους στα ποδιά από τότε...Άξιζε όμως...