Κάποτε υπήρχε ένα κοριτσάκι που από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωή του η μουσική και ο χορός ήταν άρρηκτα συνδεδεμένα με την ύπαρξη του. Μόλις άκουγε ένα τραγούδι άρχιζε να στροβιλίζεται σε όλο το σπίτι. Η μητέρα του καθώς είδε αυτή την αγάπη της μικρή της κόρη αποφάσισε να την γράψει σε μια σχολή χορού. Έτσι το κορίτσι μας ξεκίνησε μπαλέτο και όσο προχωρούσαν τα χρόνια συνέχισε σε όλα τα είδη χορού, σύγχρονο, λατιν, ταγκό. Oι δασκάλες της έλεγαν ότι είχε ένα εξαιρετικό ταλέντο όχι μόνο να χορεύει με άψογη τεχνική αλλά και να δίνει το δικό της προσωπικό στίγμα σε κάθε χορογραφια. Είχε πολύ καλές σχέσεις με τους άλλους μαθητές γιατί δεν ήταν ανταγωνιστική. Ο χορός ήταν για εκείνη μια έκφραση συναισθημάτων και θεωρούσε ότι μια χορογραφια ήταν καλή όταν κατάφερνε να μεταδώσει αυτά τα συναισθήματα στον κόσμο. Όνειρο της πάντα ήταν να συνεχίσει τις σπουδές της στο χορό και συμμετάσχει σε μεγάλα χορευτικά σχήματα. Σήμερα της δινόταν αυτή η ευκαιρία. Η σχολή είχε παράσταση και η δασκάλα τους είχε πει ότι ανάμεσα στους ανθρώπους που θα την παρακολουθούσαν θα βρισκόταν και η διευθύντρια της μεγαλύτερη ακαδημίας χορού της χώρας. Αν φοιτούσε στην συγκεκριμένη ακαδημία θα ήταν η αρχή της πραγματοποίηση του ονείρου της. Ένα χρόνο σκληρών πρόβων με τον παρτενέρ της για να τελειοποιήσουν τις χορογραφίες που τους είχε διδάξει η δασκάλα τους. Περισσότερο είχαν δουλέψει πάνω σε μια χορογραφια ιδιαίτερα εντυπωσιακή και δύσκολη. Χαμογέλασε τρυφερά στον καλό της φίλο που της έκλεισε το μάτι θέλοντας να της διώξει το άγχος. Μετα από τόσα χρόνια που χόρευαν μαζί δεν είχαν ανάγκη τις λέξεις για να συνεννοηθούν. Η παράσταση αρχίσει η κοπέλα όμως μέχρι την στιγμή που ήλθε η σειρά τους να βγουν στην σκηνή δεν είχε καταφέρει να μειώσει το άγχος της. Aν έχανε τα βήματα της την πιο σημαντική χορογραφια της ζωή της? Δεν θα κατέστρεφε μόνο το δικό της ονειρο αλλα και το ονειρο του παρτενέρ της όπως και την καλή φήμη της δασκάλα της. Βγήκαν την σκηνή και όλα πήγαιναν καλά μέχρι το φινάλε της χορογραφίας που ο παρτενέρ την πετούσε στο αερα έκανε μια στροφή και στεκόταν όρθια. Την στιγμή που ήταν στον αερα έχασε για κλάσματα του δευτερόλεπτο την αυτοσυγκέντρωση της και η πτώση στο εδαφος ήταν δυνατή. Όλοι οι χορευτές μαζεύτηκαν γύρω της. Δεν πονούσε αλλα όταν πήγε να σηκωθεί δεν μπορούσε να κουνήσει τα ποδιά της. Η διάγνωση των γιατρών ήταν τραυματισμός της σπονδυλικής στήλη. Δεν θα ξανά περπατούσε. Έφυγε ένα χρόνο στο εξωτερικό σε κέντρο αποκατάστασης, προσαρμόστηκε στην νέα πραγματικότητα, έμαθε να αυτοεξυπηρετείται αλλά ένα κομμάτι της είχε πεθάνει. Δεν θα μπορούσε να χορέψει ποτέ πια στην ζωή της. Αυτό την πλήγωνε περισσότερο. Θα της έλειπαν τρομερά οι χορογραφίες, οι πρόβες, τα παιδιά και οι δάσκαλοι της. Αλλά δεν την είχαν ξεχάσει όλοι αυτοί. Η δασκάλα χορού στο διάστημα που η κοπέλα έλειπε ρώτησε, έψαξε, έμαθε τι μπορούσε να γίνει και με ποιο τρόπο ώστε να ξαναχορεψει η αγαπημένη της μαθήτρια. Έκανε κάποια σεμινάρια χορού για άτομα με αναπηρίες, εκεί είδε πως καμία αναπηρία δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο όταν η ψυχή θέλει. Όταν επέστρεψε η κοπέλα η δασκάλα της την κάλεσε στην σχολή, αφού την υποδέχτηκαν όλοι με φωνές κ γέλια, η δασκάλα είπε ότι ήταν ώρα για μάθημα. Μπορώ να παρακολουθήσω σκέφτηκε η κοπέλα ξέροντας ότι θα την πονούσε που δεν θα συμμετείχε αλλά της είχε λείψει τόσο. Έτσι μπήκε στην αίθουσα χορού και έκατσε σε μια γωνία. Ε τεμπέλα τι κάθεσαι εκεί στην άκρη έχουμε πρόβα και την βοήθησε να μεταφερθεί από το καρότσι στο πάτωμα. Η κοπέλα την κοίταξε απορημένη. Εκείνη έβαλε ένα DVD και έκατσαν όλοι στο πάτωμα να το δουν. Ήταν τραβηγμένες σκηνές από το σεμινάριο που είχε παρακολουθήσει. Λοιπόν τι λέτε πως σας φάνηκε θέλετε να δοκιμάσουμε? Όλοι είχαν εντυπωσιαστεί και ανυπομονούσαν να αρχίσουν πρόβες και το βλέμμα τους πήγε στην κοπέλα. Τα μάτια της έλαμπαν...αλλά θα τα κατάφερνε? Αυτό θα το διαπιστώσουμε μόνο αν δοκιμάσουμε, είπε η δασκάλα. Άρχισαν λοιπόν τις πρόβες σε καθημερινή βάση. Ω δεν ήταν καθόλου εύκολο, πολλές φορές ενώ προσπαθούσε να σηκωθεί από ξαπλωμένη στα γόνατα για μια φιγούρα έπεφτε ή για να κάτσει με τεντωμένα ποδιά επρεπε να αγνοησει τα τραβηγματα στη μεση και στις γαμπες της. Τα χέρια της και τα γόνατα της ήταν γεμάτα μελανιές αλλά δεν την ένοιαζε. Είχε ξαναβρεί το κέφι της, την δημιουργικότητα της, τους καλούς της φίλους που ποτέ δεν παραπονέθηκαν για τις επιπλέον πρόβες που έκαναν μαζί της. Κάθε μέρα γινόταν και καλύτερη με την βοήθεια και την καθοδήγηση της δασκάλα της, ανακάλυπτε από την αρχή την μαγεία του χορού και τις δυνατότητες του σώματος της που αν και με την αναπηρία είχαν αλλάξει δεν είχαν χαθεί. Ανακάλυψε πως μπορεί να χορεύει και να εκφράζεται στα πιο απίθανα μέρη, στο πάτωμα, σε καρεκλά, σε ένα τραπέζι... Αυτό ήταν πλέον το Όνειρο της. Να παίρνει χαρά χορεύοντας, όπως και όπου μπορούσε. Μαζί πάντα με την δασκάλα της και τους άλλους χορευτές που την έβλεπαν με τα ίδια μάτια είτε ήταν όρθια είτε ήταν στο καροτσάκι. Με τα μάτια της καρδιας.
