Εδω είμαι ξανά. Η αλήθεια είναι ότι μου έλειψε το να γράφω στο blog. Η αιτια της απουσία μου ήταν η έλλειψη χρόνου. Έγιναν πολλά στο διάστημα αυτό αλλά σήμερα θα γράψω την πιο πρόσφατη περιπετειώδη βόλτα μου στην πόλη των Χανιών.
Στα Χάνια πάω τα τελευταία χρόνια για διακοπές γιατί έχω βρει ένα ξενοδοχείο που με βολεύει ως προς την πρόσβαση μου με το αμαξιδιο, πολύ καλαίσθητο. Δεν μου κάνει όρεξη να βγαίνω έξω μιας που πηγαίνω εκεί για να ξεκουραστώ και να χαλαρώσω. Φέτος όμως βρέθηκα με μια φίλη και κανονίσαμε να πάμε βόλτα και για ψώνια στην πόλη. Θα ήταν μια ευχάριστη αλλαγή. Δώσαμε λοιπόν ραντεβού στην κεντρική αγορά κατά τις 11 το πρωί. Δεν βρήκαμε άδεια θέση παρκιν για αμεα ούτε για δείγμα. Ξέχασα να ρωτήσω την φίλη μου αν έχουν τόσα αμεα εκεί που να κυκλοφορούν κιόλας ώστε να είναι όλα τα παρκιν πιασμένα...Αν συμβαίνει αυτό τότε χαραλι. Μου κατέβασαν οι γονείς μου το αμαξιδιο και μιας που είχα φτάσει νωρίτερα πρότεινα στην μητέρα μου να πάμε μια βόλτα μέσα στην αγορά. Πήγα να ανεβώ από την ράμπα αλλά (τι πρωτότυπο) ήταν παρκαρισμένα μηχανάκια. Ποτέ επιτέλους οι έλληνες θα αντιληφτούμε ότι οι ράμπες δεν είναι για τα μηχανάκια μας αλλά για την διέλευση αμαξιδιων???
Την στιγμή που βγαίναμε από την αγορά ερχόταν και η φίλη μου και ξεκινήσαμε για την βόλτα μας αφού πρώτα ακούσαμε τις ΄΄συστασεις΄΄ από τους γονείς μου.
Ξεκινήσαμε λοιπόν ενθουσιασμένες για να οργώσουμε τα Χανιά. Είχαμε προγραμματίσει να χαζέψουμε βιτρίνες και μετά να πάμε στην παλιά πόλη για καφεδάκι. Στην αρχή όταν χρειάζονταν να περάσουμε από την μια πλευρά του δρόμου στην άλλη κάναμε το αμαξιδιο χειροκίνητο και με περνούσε η φίλη μου. Δεν είχαμε κάνει αρκετή απόσταση και ενώ προχωρούσαμε αμέριμνες εμφανίζετε μπροστά μας φάντης μπαστούνι ο πατέρας και η μητέρα μου. Καταλαμβάνω ότι ανησυχούσαν και αν ήξεραν ποσά θα συνέβαιναν σε αυτή την βόλτα θα είχαμε λιποθυμίες...
Εγώ όμως είχα εμπιστοσύνη στην φίλη μου
Αφού τους διαβεβαιώσαμε ότι θα είμαστε μια χαρά συνεχίσαμε το δρόμο μας. Κάποτε όμως τελειώνει το πεζοδρόμιο, ωραία στο απέναντι υπήρχε ράμπα αλλά από αυτό άδω πως κατεβαίνουν που όσο και αν ψάχναμε ράμπα δεν φαινόταν πουθενά. Τελικά μια κύρια μας βοήθησε να κατεβώ, πιάνοντας το μπροστινό μέρος του αμαξιδιο και η φίλη μου από πίσω, ενώ ταυτόχρονα αναρωτιόμαστε και οι τρεις πόσο μυαλό χρειάζεται για να σκεφτούν οι σχεδιαστές ότι έπρεπε να κάνουν ράμπα από την στιγμή που έκαναν απέναντι. Δυστυχώς ακόμα δεν έχουν ανακαλυφθεί ιπτάμενα αμαξιδια............
Σε λίγο ενώ προχωρούσαμε και χαζεύαμε τα μαγαζιά αντιλαμβάνομαι ότι κάτι δεν πάει καλά με το καρότσι. Κοιτώ και καταράστηκα την ατυχία μου όταν είδα ότι το λάστιχο είχε ξεφουσκώσει. Ευτυχώς η φίλη μου που δεν τα παρατά ποτέ ήξερε ένα συνεργείο αυτοκίνητων στο όποιο πήγαμε και μου βαλαν αέρα αλλά κάτι μου έλεγε ότι δεν τελειώσαμε εδω γιατί το λάστιχο το είχα φουσκώσει το πρωί. Εκεί μας συνάντησε ένας φίλος και συνεχίσαμε την βόλτα μας όλοι μαζί. Ο όποιος αποδεικτικέ πολύτιμος βοηθός γιατί τα καταστήματα μάλλον θεωρούν περιττό να κάνουν ράμπες (ίσως δεν βλέπουν τα άτομα με αναπηρίες ως υποψηφίους πελάτες) και με ανεβοκατέβαζε. Όσοι είστε χρήστες αμαξιδιων όταν θέλετε να κατεβείτε 1-2 σκαλοπάτια να το κάνετε με την όπισθεν και εννοείτε με βοήθεια. Είναι πιο εύκολο. Θέλω να τον ευχαριστήσω ξανά και για την βοήθεια αλλά και για την υπομονή του να μας ακόλουθησει στα ψώνια. Ξέρω ότι δεν είναι το καλύτερο για κανέναν άνδρα. Για να μην τα πολυλογώ αφού βαρεθήκαμε να συναντάμε πεζοδρόμια γεμάτα εμπόδια κάθε είδος μηχανάκια, κούτες, ντουλάπες(ναι καλά διαβάζετε αγαπητοί μου), τραπεζοκαθισματα φαστφουντάδικων (μπήκα στο πειρασμό, μετά από προτροπή της φίλης μου, να αρπάξω από κάποιον τον γύρο που κρατούσε ενώ είχε αράξει την αρίδα του σε ένα τραπέζι κλείνοντας το περισσότερο πεζοδρόμιο αλλά συγκρατήθηκα) αποφασίσαμε να πηγαίνουμε από το δρόμο. Το είχαμε ρίξει στην πλακά διακομωδοντας την όλη κατάσταση και το διασκεδάζαμε πολύ. Σε μια πλατεϊτσα τραγουδούσαν 2 ινδιάνοι και κάτσαμε να τους ακούσουμε. Η μουσική τους ήταν πολύ όμορφη, μελωδική, σε ταξίδευε νοητά στην χωρά τους. Βοηθούσε και οι παραδοσιακές ενδυμασίες τους. Σου γεννούσε την επιθυμία να χορέψεις μαζί τους. Μια τουρίστρια σε αμαξιδιο το έκανε κιόλας. Ήταν υπέροχο θέαμα.
Εκεί ανακάλυψα πάλι ότι το λάστιχο έχανε αέρα. Για καλή μας τύχη εκεί κοντά βρισκόταν ένα ποδηλαταδικο και ξαναβάλαμε αέρα. Ύστερα βλέποντας ότι το λάστιχο δεν ήταν για πολλά πολλά αποφασίσαμε να πάμε για καφέ.
Ίσως κάποιοι που θα διαβάσουν αυτό το κείμενο να σκεφτούν ότι αυτή η βόλτα ήταν σκέτη ταλαιπωρία. Τους διαβεβαιώνω όμως ότι δεν ήταν έτσι. Ήταν πολύ όμορφη και διασκεδαστική.
Κλείνοντας αφιερώνω στην παρέα εκείνης της περιπετειώδης βόλτα το τραγούδι του Πορτοκαλογλου ΄΄ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό ΄΄ http://www.youtube.com/watch?v=J6PUwHYBYMA
Στα Χάνια πάω τα τελευταία χρόνια για διακοπές γιατί έχω βρει ένα ξενοδοχείο που με βολεύει ως προς την πρόσβαση μου με το αμαξιδιο, πολύ καλαίσθητο. Δεν μου κάνει όρεξη να βγαίνω έξω μιας που πηγαίνω εκεί για να ξεκουραστώ και να χαλαρώσω. Φέτος όμως βρέθηκα με μια φίλη και κανονίσαμε να πάμε βόλτα και για ψώνια στην πόλη. Θα ήταν μια ευχάριστη αλλαγή. Δώσαμε λοιπόν ραντεβού στην κεντρική αγορά κατά τις 11 το πρωί. Δεν βρήκαμε άδεια θέση παρκιν για αμεα ούτε για δείγμα. Ξέχασα να ρωτήσω την φίλη μου αν έχουν τόσα αμεα εκεί που να κυκλοφορούν κιόλας ώστε να είναι όλα τα παρκιν πιασμένα...Αν συμβαίνει αυτό τότε χαραλι. Μου κατέβασαν οι γονείς μου το αμαξιδιο και μιας που είχα φτάσει νωρίτερα πρότεινα στην μητέρα μου να πάμε μια βόλτα μέσα στην αγορά. Πήγα να ανεβώ από την ράμπα αλλά (τι πρωτότυπο) ήταν παρκαρισμένα μηχανάκια. Ποτέ επιτέλους οι έλληνες θα αντιληφτούμε ότι οι ράμπες δεν είναι για τα μηχανάκια μας αλλά για την διέλευση αμαξιδιων???
Την στιγμή που βγαίναμε από την αγορά ερχόταν και η φίλη μου και ξεκινήσαμε για την βόλτα μας αφού πρώτα ακούσαμε τις ΄΄συστασεις΄΄ από τους γονείς μου.
Ξεκινήσαμε λοιπόν ενθουσιασμένες για να οργώσουμε τα Χανιά. Είχαμε προγραμματίσει να χαζέψουμε βιτρίνες και μετά να πάμε στην παλιά πόλη για καφεδάκι. Στην αρχή όταν χρειάζονταν να περάσουμε από την μια πλευρά του δρόμου στην άλλη κάναμε το αμαξιδιο χειροκίνητο και με περνούσε η φίλη μου. Δεν είχαμε κάνει αρκετή απόσταση και ενώ προχωρούσαμε αμέριμνες εμφανίζετε μπροστά μας φάντης μπαστούνι ο πατέρας και η μητέρα μου. Καταλαμβάνω ότι ανησυχούσαν και αν ήξεραν ποσά θα συνέβαιναν σε αυτή την βόλτα θα είχαμε λιποθυμίες...
Εγώ όμως είχα εμπιστοσύνη στην φίλη μου
Αφού τους διαβεβαιώσαμε ότι θα είμαστε μια χαρά συνεχίσαμε το δρόμο μας. Κάποτε όμως τελειώνει το πεζοδρόμιο, ωραία στο απέναντι υπήρχε ράμπα αλλά από αυτό άδω πως κατεβαίνουν που όσο και αν ψάχναμε ράμπα δεν φαινόταν πουθενά. Τελικά μια κύρια μας βοήθησε να κατεβώ, πιάνοντας το μπροστινό μέρος του αμαξιδιο και η φίλη μου από πίσω, ενώ ταυτόχρονα αναρωτιόμαστε και οι τρεις πόσο μυαλό χρειάζεται για να σκεφτούν οι σχεδιαστές ότι έπρεπε να κάνουν ράμπα από την στιγμή που έκαναν απέναντι. Δυστυχώς ακόμα δεν έχουν ανακαλυφθεί ιπτάμενα αμαξιδια............
Σε λίγο ενώ προχωρούσαμε και χαζεύαμε τα μαγαζιά αντιλαμβάνομαι ότι κάτι δεν πάει καλά με το καρότσι. Κοιτώ και καταράστηκα την ατυχία μου όταν είδα ότι το λάστιχο είχε ξεφουσκώσει. Ευτυχώς η φίλη μου που δεν τα παρατά ποτέ ήξερε ένα συνεργείο αυτοκίνητων στο όποιο πήγαμε και μου βαλαν αέρα αλλά κάτι μου έλεγε ότι δεν τελειώσαμε εδω γιατί το λάστιχο το είχα φουσκώσει το πρωί. Εκεί μας συνάντησε ένας φίλος και συνεχίσαμε την βόλτα μας όλοι μαζί. Ο όποιος αποδεικτικέ πολύτιμος βοηθός γιατί τα καταστήματα μάλλον θεωρούν περιττό να κάνουν ράμπες (ίσως δεν βλέπουν τα άτομα με αναπηρίες ως υποψηφίους πελάτες) και με ανεβοκατέβαζε. Όσοι είστε χρήστες αμαξιδιων όταν θέλετε να κατεβείτε 1-2 σκαλοπάτια να το κάνετε με την όπισθεν και εννοείτε με βοήθεια. Είναι πιο εύκολο. Θέλω να τον ευχαριστήσω ξανά και για την βοήθεια αλλά και για την υπομονή του να μας ακόλουθησει στα ψώνια. Ξέρω ότι δεν είναι το καλύτερο για κανέναν άνδρα. Για να μην τα πολυλογώ αφού βαρεθήκαμε να συναντάμε πεζοδρόμια γεμάτα εμπόδια κάθε είδος μηχανάκια, κούτες, ντουλάπες(ναι καλά διαβάζετε αγαπητοί μου), τραπεζοκαθισματα φαστφουντάδικων (μπήκα στο πειρασμό, μετά από προτροπή της φίλης μου, να αρπάξω από κάποιον τον γύρο που κρατούσε ενώ είχε αράξει την αρίδα του σε ένα τραπέζι κλείνοντας το περισσότερο πεζοδρόμιο αλλά συγκρατήθηκα) αποφασίσαμε να πηγαίνουμε από το δρόμο. Το είχαμε ρίξει στην πλακά διακομωδοντας την όλη κατάσταση και το διασκεδάζαμε πολύ. Σε μια πλατεϊτσα τραγουδούσαν 2 ινδιάνοι και κάτσαμε να τους ακούσουμε. Η μουσική τους ήταν πολύ όμορφη, μελωδική, σε ταξίδευε νοητά στην χωρά τους. Βοηθούσε και οι παραδοσιακές ενδυμασίες τους. Σου γεννούσε την επιθυμία να χορέψεις μαζί τους. Μια τουρίστρια σε αμαξιδιο το έκανε κιόλας. Ήταν υπέροχο θέαμα.
Εκεί ανακάλυψα πάλι ότι το λάστιχο έχανε αέρα. Για καλή μας τύχη εκεί κοντά βρισκόταν ένα ποδηλαταδικο και ξαναβάλαμε αέρα. Ύστερα βλέποντας ότι το λάστιχο δεν ήταν για πολλά πολλά αποφασίσαμε να πάμε για καφέ.
Ίσως κάποιοι που θα διαβάσουν αυτό το κείμενο να σκεφτούν ότι αυτή η βόλτα ήταν σκέτη ταλαιπωρία. Τους διαβεβαιώνω όμως ότι δεν ήταν έτσι. Ήταν πολύ όμορφη και διασκεδαστική.
Κλείνοντας αφιερώνω στην παρέα εκείνης της περιπετειώδης βόλτα το τραγούδι του Πορτοκαλογλου ΄΄ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό ΄΄ http://www.youtube.com/watch?v=J6PUwHYBYMA
