Τις τελευταίες μέρες έχω βρεθεί μέσω facebook με αρκετούς παλιούς συμμαθητές μου και χαίρομαι πολύ γιαυτο. Μάλιστα ο πρώτος που άρχισε όλη αυτή την συνένωση έβαλε ποστ (δεν ξερώ αν το λένε έτσι στο fecebook) ''για όσους θυμούνται την Θεσσαλονίκη 97΄''. Αγαπημένε μου Ν.Ζ είναι ποτέ δυνατόν να ξεχάσουμε? τις τελευταίες μέρες που τελειώναμε το σχολείο μάλλον σε κάποια κενή ώρα είχαμε κάτσει στην γραφομηχανή μου και μου γράψατε ορισμένες σειρές, όχι σοβαρά πράγματα, κάποια ανέκδοτα. Σήμερα έψαξα και βρήκα αυτήν την κολλά χαρτί στο κουτί που φυλάω παλιά πράγματα. Το έχω ονομάσει το κουτί των αναμνήσεων. Στο τέλος λοιπόν αυτή της κόλλας γραφείς ''να μας θυμάσαι και ποτέ να μην μας ξεχάσεις έτος 1996-97 , το πιο χαϊ τμήμα του ΓΛΑΝ ΄΄, εμείς ποτέ δεν ξεχνιόμαστε.Είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι μήπως μεγαλώνω επειδή συχνά ανατρέχω σε αυτό το κουτί. Αλλά τώρα ήσυχα αφού διαπιστώνω ότι πολλοί από το ένδοξο Γ1 θυμόνται. Ας γυρίσω λοιπόν 12 χρονιά πίσω και δω τι θυμάμαι από την πενταήμερη στην Θεσσαλονίκη. Και εννοείται ότι όσοι συμμαθητές διαβάσετε και δείτε παραλείψεις , συμπληρώνετε. Αναχωρήσαμε από το λιμάνι του Αγίου Νικολάου με προορισμό τον Πειραιά. Το ταξίδι εγώ το πέρασα στην καμπίνα γιατί ως συνήθως με πείραξε το καράβι. Ξερώ ξερώ έχασα...Το πρωί φύγαμε με λεωφορεία για Θεσσαλονίκη, αφού κάτσαμε για πρωινό. Μέχρι το μεσημέρι μας είχε πιάσει βροχή και σκεφτόμουν αν ήταν όλες τις μέρες έτσι την βάψαμε. Το μεσημέρι σταματήσαμε σε ένα κουτις (αν θυμάμαι σωστά) και φάγαμε. Κατά τις 5-6 φτάσαμε Θεσσαλονίκη. μάρεσε πολύ. Πάντα με γοητεύει να κοιτάζω τα κτήρια, τα καταστήματα όταν πηγαίνω σε μια πόλη. Όταν φτάναμε στο ξενοδοχείο η καθηγήτρια μας είπε να ξεκουραστούμε γιατί είχαμε βραδινή έξοδο.Έλα όμως πως τα δωμάτια δεν ήταν έτοιμα και περιμέναμε στην ρεσεψιόν κάμποση ώρα. Hotel Rotokda μοναστηριού 97, Θεσσαλονίκη. Έχω κρατήσει την κάρτα. Στο δωμάτιο έπεσα για ύπνο, γιατί το προηγούμενο βραδύ δεν έκλεισα μάτι. Το βραδύ πήγαμε ΄΄Παγοποιειο΄', ένα παλιό εργοστάσιο που είχε μετατραπεί σε ελληναδικό. Εξωτερικά είχαν διατηρήσει την μορφή του εργοστάσιο όπως και την οροφή και εσωτερικά κυριαρχούσε το ξύλο και η πέτρα. Τι χορούς κάναμε εκεί...και σαν να θυμάμαι ότι κάποιος (ξέρεις αυτός ποιος) την έβγαλε όλη την νύχτα πάνω στην μπάρα. Ενώ γυρίζαμε ξημερώματα στο ξενοδοχείο τραγουδούσαμε το τραγούδι του Μητροπανου ΄΄Σε αναζητώ στη σαλλονικη ξημερώματα'΄ και οι καθηγητές να παλεύουν να μας ηρεμήσουν μην ξυπνήσουμε τους άλλους πελάτες. Το καλύτερο ήταν που ανέβηκα από την σκάλες στο τρίτο όροφο για κάτι είχε γίνει με το ασανσέρ. Εκεί να δείτε γέλια. Την επόμενη, ημέρα τρίτη, πήγαμε στα Μουδανιά Χαλκιδικής και σε ένα σπηλαίο. Τα Μουδανιά είναι μια παραθαλάσσια πόλη , κάναμε βόλτα διπλά στη ακρογιαλιά και κάτσαμε σε καφετερίες αγναντεύοντας το πέλαγος. Μετά ξεκινήσαμε να επισκεφτούμε το σπηλαίο. Αυτό που με εντυπωσίασε στην διαδρομή ήταν οι εκτάσεις με τις πορτοκαλιές μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι σου έβλεπες πορτοκαλιά πάνω στα δέντρα. Στο σπηλαίο δεν κατέβη γιατί ήταν στενά. Είπαμε είμαι ξεροκέφαλη αλλά όχι τρελή. Το βραδύ πήγαμε σε μια disko. Το πιο ξενέρωτο βραδύ της πενταήμερης για μένα. Ίσως επειδή δεν είναι το γούστο μου τα κλαμπ που παίζουν ξένη δυνατή μουσική, αλλά δεν θα έλεγα πως και οι υπόλοιποι ήταν ενθουσιασμένοι. Καθόμαστε σε κάτι καναπέδες και κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον όλο το βραδύ. Την τρίτη μέρα της εκδρομής βρήκαμε πάλι εκτός Θεσσαλονίκης. προορισμος ηταν η Έδεσσα για να δούμε τους καταρράκτες και μετά η Βεργίνα για να επισκεφτούμε τους βασιλικούς τάφους του Φιλλίπου. Το βραδύ διασκεδάσαμε σε ένα ρεμπέτικο που τραγουδούσε η Μαριω. Οι λάτρεις του είδους σίγουρα την γνωρίζουν. Τραγουδά καταπληκτικά. Όσο περνούσε η ώρα το κέφι όλων αυξανόταν, χόρευαν παιδιά και καθηγητές. Ήταν η ωραιότερη βραδιά μέχρι την στιγμή που κάποιοι μεθύσαν και φύγαμε άρον άρον....
η τελευταία μέρα περιείχε ξενάγηση στην πόλη της Θεσσαλονίκης, σε μουσεία, στη εκκλησιά του Αγίου Δημητρίου η οποία είναι εκπληκτικής ομορφιάς και επιβλητικότητας. οι περισσότεροι όμως είμαστε κουρασμένοι από την προηγουμένη νύχτα. Το απόγευμα μας ήταν ελεύθερο για ψώνια μιας και θα φεύγαμε την επόμενη, ενώ το βραδύ πήγαμε σε ένα πολυχωρο. Ο πολυχωρος είχε διαφορά μαγαζιά, από fastfoodαρικα μέχρι μπουζούκια. Αφού περιπλανηθηκαμε στα διαφορά μαγαζιά συγκεντρωθήκαμε την καθορισμένη ώρα την πόρτα του μπουζουξίδικου και μπήκαμε μέσα. Ευτυχώς όλα εξελιχθήκαν ομαλά χωρίς παρατράγουδα.
Τελειώντας αυτή την αφήγηση θέλω να πω πως νιώθω τυχερή που είχα τους συγκεκριμένους συμμαθητές. Και για να προλάβω τον Ν.Ζ φίλε ότι δεν είπα πες τα εσύ, γιατί κουράστηκα
