ΕΝΑ 3ΗΜΕΡΟ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ AUTONOMIA EXPO 2007 (ΜΕΡΟΣ Γ΄)

Καταρχήν Χριστός Ανέστη. Μετά από τις διακοπές του Πάσχα, επανήλθα για να συνεχίσω την διήγηση του 3ημερου στην Αθηνά (άλλωστε όλα τα σήριαλ που σέβονται τον εαυτό του σταματούν στις γιορτές...). Τι λέτε πάμε να δούμε τι έγινε την 2η και την 3η μέρα? Την δεύτερη μέρα στην Αθηνά έκανα ΄΄απιστίες΄΄ στην έκθεσης...Εντάξει είπαμε ο κυρίως λόγος που ανέβηκα ήταν η ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ EXPO αλλά μια που ήμουν Αθηνά θα ήταν άδικο να μην κάνω και μια βόλτα στα καταστήματα. Έτσι λοιπόν μόλις ήπιαμε το πρωινό μας καφέ οι ξαδελφές μου και εγώ ετοιμαστήκαμε για εξόρμηση. Το πιο καλό ήταν πως η απόσταση ήταν μικρή και δεν χρειαζόταν να πάρουμε αυτοκίνητο. Πήγαμε με τα ποδιά, εγώ δηλαδή για να ακριβολογώ με το ηλεκτροκίνητο αμαξιδιο, 2-3 τετράγωνα πιο κάτω. Στην αρχή ήμουν λίγο σφιγμένη στο δρόμο, αλλά διαπίστωσα πως οι οδηγοί ήταν προσεκτικοί όποτε αν ήμουν και εγώ δεν υπήρχε κίνδυνος. Οι κοπέλες με πήγαν σε ένα πολυχωρο. Ανεβήκαμε στο τρίτο όροφο με το ανσασερ. Τι ανακούφιση, το ασανσερ ήταν αρκετά ευρύχωρο. Δεν σας κρύβω πως είχα μια αγωνιά αν και μικρή λόγω του ότι οι ξαδελφες μου ήξεραν που να με πάνε. Πρώτα σταματήσαμε στο τμήμα αξεσουάρ (τσάντες, καπελά, φουλάρια κτλ). Χαζεύαμε, όπως τα μικρά παιδία σε παιχνιδαδικο, δοκιμάζαμε η μια στην άλλη ότι μας κτυπούσε στο μάτι. Από εκεί πήρα ένα φουλάρι που έχω γενικά αδυναμία. Ύστερα πήγαμε στα ρούχα. Έχετε παρατηρήσει πως τα περισσότερα δοκιμαστήρια είναι πολύ στενά? Ούτε λόγος να μπορέσω να μπω μέσα για να δοκιμάσω ρούχα. Μια φούστα την ΄΄έκοψα΄΄ με το μάτι ότι θα μου έκανε, τα μπλουζάκια ήταν εύκολη υπόθεση (το smail είναι το νούμερο που βάζω), παντελόνια αποφεύγω να αγοράζω από κατάστημα που δεν με γνωρίζουν. Αγοράζω από συγκεκριμένα του Άγιου Νικολάου, τα οποία μου επιτρέπουν να τα παίρνω σπίτι να τα δοκιμάζω. Ρίξαμε και μια μάτια στα αντρικά...Και πάνω που είμαστε έτοιμες να φύγουμε για το σπίτι(να ψήναμε και κανένα φαγητό για τους συζύγους) μια από τις ξαδελφες μου είδε ένα φόρεμα, που όπως είπε θα μου ταίριαζε τέλεια. Με έσυραν στην κυριολεξία (το έπαιζα τραβάτε με και ας κλαίω ένα πράγμα) μέσα στο κατάστημα. Είπαμε πιο φόρεμα θέλαμε να δούμε, η πωλήτρια πολύ ευγενικά μας πρότεινε ένα άλλο χρώμα στο ίδιο σχέδιο. Πραγματικά όταν το δοκίμασα πάνω μου (δεν το έβαλα κανονικά) με φώτιζε πολύ, αλλά είχε πολλά στρας πράγμα που δεν άρεσε. Ρωτάω την κοπέλα (ασυνήθιστο για μένα, εκείνη την μέρα ήμουν πολύ άνετη με όλους) αν υπάρχει χωρίς στρας το φόρεμα. Δυστυχώς δεν υπήρχε αλλά μου εξήγησε πως έβγαιναν πολύ εύκολα. Με αυτή την στάση έφτασε στο τέλος της η μαραθώνια βόλτα στα μαγαζιά. Ευτυχώς δεν μας βαλαν έξω από το σπίτι οι άντρες όταν γυρίσαμε. Το βράδυ βγήκαμε έξω με τα ξαδέλφια και κάποιους φίλους τους. Οι δικοί μου είχαν πάει στην νονάς μου από νωρίς στην οποία με συνόδεψαν μετά στο τέλος της βραδιάς τα παιδία. Το πρωί ξύπνησα από τις καμπάνες της εκκλησίας που είναι ακριβώς απέναντι. Ντύθηκα και βγήκα στο μπαλκόνι. Στο σπίτι της νονάς μου μέναμε όταν ήμουν μικρή και ερχόμαστε για φυσικοθεραπείες. Είχα από τότε να επισκεφτώ αυτό το σπίτι (την νονά μου την βλέπω τα καλοκαίρια που κατεβαίνει στο σπίτι της στην Κρήτη), είχα μια θολή εικόνα στο μυαλό μου. Τι περίεργο , το μόνο που θυμόμουν καθαρά ήταν τα πουλιά στα κεραμιδιά της εκκλησίας. Χωρίς να το καταλάβω δάκρυα άρχισαν να κυλούν από τα μάτια μου σκεφτόμενη αυτή την εποχή και τον νονό μου που από ένα περίεργο παιχνίδι της μοίρα τον είχαμε χάσει την ίδια μέρα που είχα κινδυνεύσει και εγώ να φύγω από την ζωή εξαιτίας ενους αλλεργικού σοκ. Όταν άκουσα την νονά μου να έρχεται σκούπισα βιαστικά τα μάτια μου και έκανα πως κοίταζα τους ανθρώπους που έβγαιναν εκείνη την ώρα από την εκκλησία. Κατά τις 12 φύγαμε βιάστηκα για να πάμε να χαιρετήσουμε τα ξαδέλφια μου. Έπρεπε να είμαστε 6 η ώρα στον Πειραιά και προηγουμένως ήθελα να ξαναπεράσω από την AYTONOMIA EXPO. Επειδή φτάσαμε εκεί λίγο καθυστερημένα δεν κατέβασα το αμαξιδιο, πήγα περπατώντας μέχρι την είσοδο και από εκεί πήρα ένα χειροκίνητο αμαξιδιο που διέθεταν το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ. Σε αυτή την γρήγορη βόλτα εντόπισα και πήρα ένα κάθισμα μπάνιου υπέροχο. Το τοποθετείς στην μπανιέρα κάθεσαι, πατάς ένα κουμπάκι και κατεβαίνει χαμηλά, όταν τελειώσεις το μπάνιο σου πατάς το αντίθετο κουμπάκι σε ανεβάζει και βγαίνεις σαν κύρια. Επίσης είδα και φίλους καλούς όπως τον Χρηστό , την Χαρουλιτσα μου και φυσικά τον γλυκό μου Σταυρο. Εννοείται και τον Βουλγαροπουλου που έτρεχε πανικόβλητος πάνω κάτω στην έκθεση με μια φωτογραφική μηχανή κρεμασμένη στο λαιμό. Ιδού και μια από τις φωτογραφίες στην ημερίδα για το σεξ. Βλέπετε αυτή που έχει τον ένα ωμό έξω? (τι πρόστυχη!!!)... η αφεντιά μου είναι. Οσοι εχετε την δυνατοτητα να πατε στη φετινη ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΕΧΡΟ αξιζει τον κοπο, εγω δυστηχως εξαιτιας ανελημενων υποχρεωσεων δεν θα παω. Ελπιζω του χρονου να ειμαι εκει.

ΕΝΑ 3ΗΜΕΡΟ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ AUTONOMIA EXPO 2007 (ΜΕΡΟΣ Β΄)

Στο προηγούμενο ποστ είχα μείνει στο σημείο που συναντήθηκα στην είσοδο της Autonomia EXPO, με τον καλό μου φίλο Σταυρο. Μπήκαμε μαζί μέσα. Το πρώτο περίπτερο φυσικά ήταν του ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ, με τα ευγενέστατα κορίτσια του. Ξέρει τι κάνει ο Βουλγαρόπουλος...Πιάσαμε την συζήτηση για λίγο, αφού συστηθήκαμε πρώτα. Κόσμος ερχόταν συνεχώς. Προχωρούσα αργά προς στα μέσα, χαζεύοντας αριστερά και δεξιά τα περίπτερα. Πρώτη φορά έβλεπα τόσα προϊόντα για την αναπηρία. Αμαξίδια χειροκίνητα και ηλεκτροκίνητα, είτε απλά είτε με κάθε λογής αξεσουάρ. Το μάτι μου έπεσε σε ένα ηλεκτροκίνητο αμαξιδιο για παιδάκια. Μου ήλθε στο μυαλό μια συζήτηση που είχα κάνει πρόσφατα η οποία αφορούσε αν τα παιδία επιτρέπεται να χρησιμοποιούν ηλεκτρικά καρότσια. Το κοίταζα και χαμογέλασα με θλίψη. Είχα περάσει πολύ χρόνο για να πείσω τον συνομιλητή μου για το αυτονόητο. Ότι δηλ τα παιδία με κινητικά προβλήματα μπορούν κάλλιστα και με ασφάλεια να χειρίζονται ηλεκτρικά αμαξιδια. Αν έβλεπε το συγκεκριμένο, μικρό μεγέθους με τα ζωηρά χρώματα του να το δοκιμάζει ένα ξανθουλικο κοριτσάκι που κοίταζε παιχνιδιάρικα τους γονείς του σίγουρα θα κοπτόταν όλες οι αντιρρήσεις και οι επιφυλάξεις του. Σε κάθε περίπτερο υπήρχαν εξειδικευμένοι άνθρωποι που σου λύνανε οποιαδήποτε απορία είχες για τα προϊόντα τους ή τις υπηρεσίες που πρόσφεραν. Παρέμεινα αρκετή ώρα σε ένα περίπτερο μιας νέας μεθόδου θεραπείας βομβαρδίζοντας τους ανθρώπους με ερωτήσεις. Η άμεση επαφή μου έδωσε την ευκαιρία να έχω μια ολοκληρωμένη εικόνα για αυτή την μέθοδο, για την οποία είχα μάθει είτε από τρίτους είτε από το ιντερνετ. Το αν βρήκα αυτή την θεραπεία ΄΄καλή΄΄ ή όχι δεν έχει σημασία. Αυτό είναι καθαρά υποκειμενικό. Το σημαντικό είναι ότι μου δόθηκε η ευκαιρία, μέσω της έκθεσης, να ενημερωθώ προσωπικά για αυτή την μέθοδο. Πιο κάτω βρήκα την εταιρία που είχα πάρει το αμαξιδιο μου. Επιτέλους έβλεπα τους ανθρώπους που μιλούσα είτε τηλεφωνικά είτε μέσω εμαιλ (η εταιρεία έχει την εδρα στην Θεσσαλονίκη) κατά την παραγγελια του καροτσιού αλλα και μετέπειτα. Κάνανε ένα μίνι έλεγχο στο καρότσι μου, συζητήσαμε για την ενδεχόμενη αγορά ενός αναβατοριου πισίνας από το σύλλογο που είμαι γραμματέας. Εκείνη την ώρα κτύπησε το κινητό μου. Ήταν η κολλητή μου (μια φίλια που είχε δημιουργηθεί από το φόρουμ και το τσατ του περιοδικού, έχει αντέξει στο χρόνο, με κοινές διακοπές και όχι μόνο) με περίμενε στην αίθουσα που γινόταν η ημερίδα με θέμα σεξ και αναπηρία. Το Αναπηρία Τώρα αλλά και όλοι όσοι συμμετέχουμε στο φόρουμ του http://www.disabled.gr/ μιλούσαμε πάντα ανοικτά για την σεξουαλικότητα υπό συνθήκες αναπηρίας και επιμέρους θέματα. Σε μια κοινωνία που δυστυχώς το σεξ υπό συνθήκες αναπηρίας παραμένει ταμπού η διοργάνωση μιας τέτοια ημερίδας είναι το λιγότερο ανατρεπτική. Με συντονιστής τον Βουλγαροπουλο και ομιλητές τον Βαλλιανάτο, έναν σεξολόγος και μια κοινωνιολόγος (αν θυμάμαι καλά) η ημερίδα εξελικτικέ σε μια συζήτηση χωρίς ψετοσεμνοτηφιες με το κοινό. Πολλά άτομα με αναπηρίες ΄΄ανοίχτηκαν΄΄ και προχώρησαν σε μια κατάθεση ψυχή. Μίλησαν για ευαίσθητα θέματα όπως η σεξουαλική επιθυμία, η αυτοϊκανοποίηση, το δικαίωμα για τεκνοποίηση και οι ρατσιστικές αντιδράσεις στο ερωτικό τομέα. Όλα αυτά στηριγμένα όχι σε θεωρητικό επίπεδο αλλά μέσα από προσωπικά βιώματα. Δεν θα ξεχάσω ένα νεαρό με ελαφριά νοητική στέρηση που πήρε το λόγο και αφηγήθηκε την άσχημη αντίδραση των γωνιών του (καταλαβαίνετε τι εννοώ) όταν αντιλήφθηκαν πως αυτοϊκανοποίονταν. Πόσο πίσω μπορεί να είμαστε σαν χώρα όταν μερικοί γονείς αδυνατούν να δουν τις ανάγκες (μια από τις βασικότερες στην συγκεκριμένη περίπτωση) των παιδιών τους? Ακόμα και τώρα που φέρνω στο νου μου αυτόν τον νεαρό ένας κόμπος ανεβαίνει στον λαιμό μου.
Μια γυναίκα παντρεμένη με παιδία που είναι σε καρότσι μας αφηγήθηκε ένα περιστατικό που ένας συνάδελφο της (μπορούμε να πούμε και έτσι...οποίοι ήσασταν εκεί καταλαβαίνετε γιατί το λέω έτσι), άνθρωπος μορφωμένος ο οποίος καθορίζει το μέλλον μας, αναρωτήθηκε αν τα παιδία της είναι υιοθετημένα. Δεν σκέφτηκε καθόλου πως η συγκεκριμένη γυναίκα , αλλά και οποιαδήποτε γυναίκα που είναι σε αναπηρικό αμαξιδιο, έχει μια φυσιολογική σεξουαλική ζωή και κατά επέκταση μπορεί να φέρει στο κόσμο παιδία...Ευτυχώς το αντιμετώπισε με χιούμορ. Η πρώτη μέρα της επίσκεψη μου στην AUTONOMIA EXPO 2007 τελειώνει εδώ. Πραγματικά όταν ξεκίνησα αυτά τα ποστ δεν περίμενα πως είχα να γράψω τόσα πολλά και μάλιστα ένα χρόνο μετά....Ίσως αυτή είναι μια απόδειξη ότι η περσινή έκθεση ήταν επιτυχημένη. Η συνεχεία στο επόμενο ποστ...ξέρω θα πείτε ότι κατάντησε σήριαλ αλλά θέλω να τα γράψω όλα...εντός και εκτός AUTONΟMIAS EXPO

ΕΝΑ 3ΗΜΕΡΟ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ AUTONOMIA EXPO 2007 (ΜΕΡΟΣ Α΄)

Σε λιγότερο από έναν μήνα θα γίνει για δεύτερη συνεχόμενη χρονια η Autonomia EXPO, στις 16, 17 και 18 Μαΐου στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, η μεγάλη αυθεντική έκθεση προϊόντων και υπηρεσιών για την αναπηρία, την αποκατάσταση, την ανεξάρτητη διαβίωση, την αισθητική και τον πολιτισμό που τολμά και δημιουργεί μαζί με την αναπηρία ως εμπειρία και ως διαφορά συνθηκών και όρων ζωής. Η έκθεση διοργανώνεται από το Περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ και το www.DISABLED.GR. Τώρα λοιπόν είναι μια καλή ευκαιρία να διηγηθώ το ταξίδι μου στην Αθηνά και τις εντυπώσεις μου από την περσινή Autonomia EXPO. Πήραμε λοιπόν το καράβι με τους γονείς μου Πέμπτη βράδυ από Ηράκλειο για Πειραιά. Αφού ενημερώσαμε πως είμαι άτομο με αναπηρία βάλανε το αυτοκίνητο από τα πρώτα για να είμαι κοντά στη πόρτα. Αυτό μας είπαν στην προβλήτα, έλα όμως που μέσα στο γκαράζ δεν μας ενημέρωσαν για το ασανσερ... έτσι ανέβηκα από σκάλες και διαδρόμους. Στην τελευταία σκάλα ένας καμαρωτός μου πρότεινε να σταματήσει στην κυλιόμενη σκάλα, να σταθώ στο πρώτο σκαλί και να την βάλει ξανά σε λειτουργία. Θα σας δώσω μια φιλική συμβουλή. Αν έχετε κινητική αναπηρία και δεν έχετε καλή ισορροπία μην το επιχειρήσετε ή τουλάχιστον να είστε προσεκτικοί στο ξεκίνημα. Εμένα με έπιασε απροετοίμαστη και με ΄΄πήρε΄΄ προς τα πίσω. Πάλι καλά πρόλαβε να με συγκρατήσει ο πατέρας μου. Ευτυχώς δεν είχα αλλά απρόοπτα, εκτός βέβαια ότι με πείραξε το καράβι. Ένα περίεργο πράγμα, το καράβι με χαλάει πάντα όταν πηγαίνω κάπου , στο γυρισμό είμαι μια χαρά. Κατά τις 6 το πρωί πιάσαμε λιμάνι. Η αποβίβαση ήταν πολύ πιο εύκολη γιατί μας ενημέρωσαν για την ύπαρξη του ασανσέρ. Ξεκινήσαμε για Αθηνά, στην περιοχή του Νέου Ηρακλείου όπου μένει μια ξαδέρφη μου. Θα μέναμε εκεί ένα βράδυ και το επόμενο στην νονά μου στο Νέο Κόσμο. Στην διάρκεια της διαδρομής χάζευα τα κτίρια, τις βιτρίνες και όλες τις αλλαγές που έχουν γίνει από την τελευταία φορά που επισκέφτηκα την πρωτεύουσα. Μέχρι το απόγευμα που θα πήγαινα στην έκθεση, παρόλο που απολάμβανα την συντροφιά των ξαδελφιών και των μικρών παιδιών τους, η ανυπομονησία μου είχε φτάσει στο αποκορύφωμα της. Στην Autonomia EXPO δεν θα έβλεπα μόνο συγκεντρωμένα όλα τα προϊόντα και τις υπηρεσίες που βελτιώνουν σε πρακτικό αλλά και σε αισθητικό επίπεδο την ζωή των ατόμων που ζουν υπό συνθήκες αναπηρίας. Θα συναντούσα άτομα που γνώρισα και επικοινωνούσαμε μέσω του ιντερνετ και του http://www.disabled.gr/ και κυρίως εκτιμούσα πολλά χρόνια. Από το ίδιο πρωί κιόλας είχαμε κανονίσει, μέσω μηνυμάτων, να βρεθούμε στον εκθεσιακό χώρο με μερικά από αυτά τα άτομα. Έφτασα στο Ειρήνης και Φίλιας, ομολογώ με κάποια καθυστέρηση, και αφού κατέβασαν οι γονείς μου το ηλεκτροκίνητο αμαξιδιο, προχώρησα .Η συγκίνηση μου όμως δεν περιγράφεται όταν είδα να με περιμένει στην είσοδο ο Σταυρος. Ένα άτομο για το οποιο είναι τιμή μου που είμαι φίλη του. Ίσως ο ίδιος να μην θεώρησε σπουδαία αυτή την κίνηση όμως για μένα έχει ιδιαίτερη σημασία.Εδώ θα διακόψω και θα συνεχίσω την ιστορία στο επόμενο ποστ

ΠΟΔΙΑ ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ

Δεν διαβάσατε λάθος τον τίτλο...Τα ποδια μου (πιστεύω σε όλα τα άτομα που έχουμε την ίδια αναπηρία) έχουν την δικιά τους προσωπικότητα. Έτσι συνηθίζω να λέω αστειευόμενη. Γιατί το λέω αυτό θα με ρωτήσετε, θα σας εξηγήσω πάραυτα. Όταν είμαι αγχωμένη για κάποιο λόγο, τα ποδια μου δεν υπακούνε τις εντολές που τους δίνει το μυαλό μου. Δεν ξέρω να σας εξηγήσω γιατί συμβαίνει αυτό, απλώς δεν το ελέγχω. Για παράδειγμα όταν μπαίνω σε ένα χώρο άγνωστο για πρώτη φορά, νιώθω σαν να μου έχουν βιδώσει τα ποδια στο πάτωμα. Κάθε προσπάθεια να τα κινήσω πέφτουν στο κενό. Οι περισσότεροι νιώθουμε αγωνιά σε ένα νέο περιβάλλον, η διάφορα από τους υπόλοιπους είναι ότι σε μένα γίνετε εμφανής η ταραχή μου. Με τα χρόνια βρήκα ας πούμε ένα κόλπο για να το ελέγχω όσο μπορώ. Μένω κάποια δευτερόλεπτα ακίνητη ή ακόμα καλύτερα αν έχει κοντά τοίχο στηρίζομαι πάνω του, κάνω πως χαζεύω (ε μην καρφωθούμε κιόλας) παίρνω λίγες ανάσες και προχωράω κανονικά. Αν επιμείνω την ίδια στιγμή θα ΄΄κολλήσω΄΄ πιο πολύ....Έχω πεισματάρικα ποδια τι να κάνουμε...Ένα άλλο χαρακτηριστικό στοιχείο της αυτόνομης προσωπικότητας των ποδιών μου είναι η ιδιαίτερη ευαισθησία τους στα εξωτερικά ερεθίσματα.Το καλοκαίρι δεν διανύομε πως θα περπατήσω ξυπόλητη στην παράλια.Προ ημερών δοκίμαζα νάρθηκες για αποκτήσω μεγαλύτερη σταθερότητα στην βάδιση. Μόλις σκέφτηκα (τι το ήθελα?) πως πρέπει να κρατήσω ακίνητα και ήρεμα τα ποδια μου για να μπούνε πιο εύκολα οι νάρθηκες, αυτά άρχισαν να σφικουν και να κουνιούνται. Πάντως η όλη υπόθεση βγάζει και γέλιο...Σκεφτείτε 2 ανθρώπους να καλοπιάνουν με γλυκόλογα το δεξί μου πόδι να ηρεμήσει....΄΄ηρέμησε γλυκούλη μου΄΄ κτλ. Σας διαβεβαιώνω πως όλα αυτά που περιέγραψα γίνονται από μονα τους

ΤΑ ΡΟΔΑΚΙΑ

Κάποτε ήταν ένα κορίτσι που είχε ένα σκυλάκι. Ήταν πολύ δεμένοι και πήγαιναν παντού μαζί. Το πρωί την συνόδευε στο σχολείο και το μεσημέρι γύριζαν από τον πιο μακρινό δρόμο για να πλατσουρίσουν στην όχθη του ποταμού ή να τρέξουν στα χωράφια. Μια μέρα καθώς επέστρεφαν σπίτι κάτι κρυμμένο σε ένα θάμνο κίνησε την περιέργεια στο σκυλάκι. Ήταν ένα κόκκινο μπαλάκι. Η κοπέλα ωστόσο δεν είχε αντιληφθεί πως το σκυλάκι της δεν την ακολουθούσε και συνέχισε περνώντας μια διασταύρωση. Το σκυλάκι με το μπαλάκι στο στόμα έτρεχε να την προλάβει για να παίξουν μαζί. Βιαστικό όπως ήταν δεν είδε ένα αυτοκίνητο που ερχόταν με μεγάλη ταχύτητα. Το τελευταίο πράγμα που άκουσε ήταν ο θόρυβος από τα φρένα του αυτοκίνητου.

Όταν το σκυλάκι ξύπνησε ήταν ξαπλωμένο στον καναπέ του σπιτιού και από πάνω του ήταν ο κτηνίατρος της περιοχής. Στα δυο πισινά του πόδια είχαν βάλει νάρθηκες και γύψο και τα ένιωθε πολύ βαριά. Μάταια προσπαθούσε να σηκωθεί, να τρέξει να προϋπαντήσει – όπως έκανε πάντα - το κορίτσι, όταν το άκουσε να μπαίνει στο δωμάτιο. Αρκέστηκε σε ένα λυπητερό γρύλισμα για να φανερώσει τον πόνο του. Το κορίτσι έτρεξε κοντά του και όταν το αγκάλιασε, ο πόνος που αισθανόταν το σκυλάκι μειώθηκε αμέσως. Ο πατέρας συνόδεψε τον γιατρό έως στην εξώπορτα και κάτι είπαν ψιθυριστά. Αφού ο πατέρας γύρισε στο σαλόνι το κορίτσι τον ρώτησε γιατί ήταν τόσο σκεφτικός. Ο πατέρας κάθισε κοντά τους και εξήγησε στο κορίτσι ότι το κτύπημα ήταν πολύ δυνατό και πως το σκυλί δεν θα μπορούσε να περπατήσει ξανα.Η κοπέλα τρομοκρατήθηκε, κοίταξε το σκυλάκι και μετά έτρεξε στο δωμάτιο της. Την επόμενη το κορίτσι έφυγε για το σχολείο χωρίς να πάει να δει το σκυλάκι της. Όσο περνούσαν οι μέρες τόσο το κορίτσι απομακρυνόταν.

Ο πατέρας που δεν μπορούσε να βλέπει το σκυλάκι καθηλωμένο στο καναπέ χωρίς την παλιά του ζωντάνια προσπάθησε να βρει ένα τρόπο και να φτιάξει την διάθεση του. Σκέφτηκε λοιπόν να κατασκευάσει έναν ελαφρύ άξονα με δυο ροδάκια για να διευκολύνει την μετακίνηση του. Τον προσάρμοσε περίτεχνα στα πισινά του πόδια και άρχισαν κρυφά από την άλλη οικογένεια την εκπαίδευση. Στην αρχή το σκυλάκι έπεφτε και γλιστρούσε αλλά λαχταρούσε τόσο πολύ να πάει να βρει το κορίτσι, που μετά από πολλές προσπάθειες τα κατάφερε. Έμαθε να κινείται με τα ροδάκια. Πήγε στο δωμάτιο του κοριτσιού όλο χαρά για να της δείξει πως τώρα πια μπορούσαν να παίξουν όπως παλιά, γύριζε γύρω γύρω από την καρέκλα της και την προκαλούσε να σηκωθεί, για να πάνε έξω να τρέξουν. Η κοπέλα όμως έβλεπε μόνο τα ροδάκια. Έβλεπε μόνο την αλλαγή, μόνο την διαφορετικότητα. Δεν αναγνώριζε το αγαπημένο σκυλάκι της. Τότε το σκυλάκι απογοητευμένο βγήκε από το δωμάτιο με το κεφάλι του σκυμμένο. Αργά τη νύχτα όταν όλοι κοιμήθηκαν το σκυλάκι έφυγε από το σπίτι. Περιπλανιόταν στους έρημους δρόμους της πόλης χωρίς προορισμό, το μόνο που σκεφτόταν – και μη σας περάσει απ’ το μυαλό πως τα ζώα και ιδιαίτερα τα σκυλιά δεν σκέφτονται -ήταν γιατί το κορίτσι δεν το αγαπούσε πια. Το μόνο που είχε αλλάξει ήταν πως μετακινιόταν με ένα διαφορετικό τρόπο, αλλά δεν είχε αλλάξει το ίδιο το σκυλάκι ούτε τα αισθήματα του.

Όταν ξημέρωσε το σκυλάκι πήγε στο προαύλιο του σχολείου και κάθισε σε μια απόμερη μεριά. Στο διάλειμμα τα παιδιά το κοίταζαν περίεργα και γελούσαν με αυτό το αλλιώτικο σκυλί που είχε ροδάκια αντί για πόδια. Η κοπέλα άκουσε τα γέλια των υπόλοιπων παιδιών και πλησίασε να δει τι συμβαίνει. Τότε είδε το σκυλάκι της κουρελιασμένο να την κοιτά με παράπονο.Έτρεξε κοντά του πικραμένη και μετανοιωμένη από τον τρόπο που είχε φερθεί στο σκυλάκι όλες αυτές τις μέρες. Το πήρε στην αγκαλιά της και του ψιθύρισε πως δεν θα άφηνε κανένα να του κάνει κακό και πως το αγαπάει, ακόμα και με την διαφορετικότητα του η οποία το κάνει μοναδικό. Του ζήτησε να την περιμένει να σχολάσει όπως έκανε και παλιά για να γυρίσουν στο σπίτι τους από τις γνώριμες όμορφες διαδρομές τους. Έτσι κι έγινε…Το σκυλάκι δεν γιατρεύτηκε ποτέ σωματικά, πλην όμως, έζησε τη ζωή του παρέα με την αγαπημένη του, που επιτέλους ένοιωσε την αγάπη για ζωή. Τη ζωή μας.